กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 467

คันแรกคงเป็นของเสิ่นเผยชวน ส่วนคันที่สองก็คงเป็นของจงจิ่งห้าว

หลินซินเหยียนมองเข้าไปข้างในคฤหาสน์ พวกเขากลับมาแล้ว

เธอหลับตาลงเบาๆ แล้วยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นถึงได้เดินถือกระเป๋าเข้าไป แต่เนื่องจากกลัวว่าบอดี้การ์ดจะหลุดปาก เธอจึงหันกลับไปมองเขา“ลืมไปรึยังว่าต้องพูดยังไง？”

“วันนี้คุณนายไปร้านเสื้อผ้ามาครับ”บอดี้การ์ดเอ่ยตอบ

หลินซินเหยียนพยักหน้าลงด้วยความพอใจ จากนั้นก็แสร้งทำเป็นยิ้มแย้มแจ่มใสแล้วเดินเข้าไป

ป้าหยูกำลังยุ่งอยู่กับการเตรียมอาหารมื้อเย็นในห้องครัว เด็กทั้งสองก็ไม่ได้อยู่ที่ห้องนั่งเล่น เห็นทีคงต่างคนต่างเล่นอยู่ในห้อง เธอเปลี่ยนรองเท้าแล้วเดินขึ้นไปชั้นบน จากนั้นก็หยิบถุงเอกสารออกมาจากกระเป๋า แล้วเอาไปวางไว้ที่ด้านล่างสุดของลิ้นชัก พอเสร็จแล้วก็นำกระเป๋ากลับไปวางไว้ที่เดิมแล้วเข้าไปล้างมือในห้องน้ำ เมื่อส่องกระจกดูเธอก็รู้สึกว่าหน้าเธอซีดมาก ดูท่าทางเหมือนคนไม่ค่อยสบาย ฉะนั้นเพื่อที่จะทำให้หน้าตัวเองดูมีเลือดฝาดขึ้นมา เธอจึงล้างหน้าด้วยน้ำร้อนแบบที่ค่อนข้างร้อนเลยทีเดียว ล้างซ้ำไปซ้ำมา ในที่สุดใบหน้าเธอก็เริ่มแดงระเรื่อดูมีเลือดฝาด  

พอเช็ดหน้าเสร็จเธอก็เดินลงมาชั้นล่าง ไฟในห้องหนังสือสว่างอยู่ แสดงว่าพวกเขาคงจะอยู่ในห้องหนังสือ เธอเดินเข้าไปในห้องครัวแล้วยืนอยู่ที่หน้าเครื่องชงกาแฟ เธอเทเมล็ดกาแฟลงในเครื่องบดกาแฟอัตโนมัติ จากนั้นก็ถามขึ้นเหมือนไม่ได้ตั้งใจ“พวกเขากลับมาเมื่อไหร่หรอคะ？”

“พึ่งกลับมาเองค่ะ”ป้าหยูตอบ

“ทำไมคุณหนูถึงไปร้านเสื้อผ้านานจังคะ？”ป้าหยูเหลือบมองท้องของเธอ“คุณหนูพึ่งจะดีขึ้นเอง ต้องใส่ใจดูแลสุขภาพร่างกายให้ดีสิคะ”

ตอนที่หลินซินเหยียนออกไปเธอได้บอกกับป้าหยูไว้ว่าเธอจะไปร้านเสื้อผ้า

ป้าหยูก็เลยถามแบบนี้

เธอยิ้มพลางพูดขึ้น“หนูรู้น่า ครั้งหน้าจะระวังให้มากกว่านี้ค่ะ”

เธอเดินไปหยิบถ้วยกาแฟและถาดจากตู้ในห้องครัวช้าๆ

ป้าหยูเหลือบมองเธอแล้วพูดขึ้น“เดี๋ยวป้าเอาไปให้พวกเขาเอง คุณหนูไปพักผ่อนเถอะค่ะ”

หลินซินเหยียนยิ้มพูดขึ้น“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวหนูเอาไปให้เอง”

เธอเทกาแฟที่ชงเสร็จแล้วลงในแก้วกาแฟ จากนั้นก็เอาไปวางบนถาดแล้วยกไปที่ห้องหนังสือ

เมื่อเดินไปถึงหน้าประตูห้องหนังสือ เธอถือถาดไว้มือหนึ่ง ส่วนมืออีกข้างก็กำลังยกขึ้นเตรียมจะเคาะประตู ทว่าก่อนที่จะเคาะลงไป เสียงซูจ้านก็ดังลอดออกมา

“เหวินเสียนนี่เห็นแก่ตัวจริงๆเลย ในเมื่อไม่เห็นด้วยกับการแต่งงานตั้งแต่แรก แถมยังอยากจะมีครอบครัวดีๆเป็นของตัวเองและได้อยู่กับคนที่ตัวเองรัก แต่กลับไปหาผู้หญิงอื่นมาให้สามีตัวเองซะงั้น เห็นทีก็คงจะมีแต่ครอบครัวที่แปลกๆแบบตระกูลเหวินเท่านั้นแหละที่จะผลิตคนแบบนี้ออกมาได้ ”

หลินซินเหยียนที่อยู่อีกฝั่งของประตูรับรู้ได้ถึงความไม่พอใจและความรังเกียจจากคำพูดและน้ำเสียงของซูจ้านได้อย่างชัดเจน

“พ่อนายก็เหมือนกัน ทำไมไม่พูดออกมาตั้งแต่แรก มัวแต่……”

ซูจ้านอยากจะพูดต่อ แต่ก็ถูกเสิ่นเผยชวนห้ามไว้พลางส่ายหน้าใส่เขา

ซูจ้านรู้สึกอึดอัดคับข้องใจมาก“เรื่องที่เกิดขึ้นครั้งนี้มันต้องเกี่ยวข้องกับเหวินชิงแน่ๆ รอให้คนที่ไปสืบหาเบาะแสหาคนทำเจอก่อนเหอะ และพอสืบสวนได้ว่าเหวินชิงเป็นคนบงการเมื่อไหร่ เขาจะคิดทั้งบัญชีเก่าและใหม่รวมกันให้หมดแน่！” 

ถึงแม้ตอนนั้นจะมีทั้งคนร้ายที่หลบหนีไปได้และตายในที่เกิดเหตุ แต่ถ้าเกิดว่าเคยใช้ชีวิตอยู่ที่เมืองBล่ะก็ ยังไงก็ต้องสืบหาข้อมูลภูมิหลังของพวกมันได้สักสองสามคน อีกอย่างพวกเขายังเป็นคนที่เมืองBต้องการนำตัวไปสอบสวนด้วย ฉะนั้นตอนนี้ปัญหาก็เหลืออยู่แค่เรื่องเวลา

แต่วันนี้พวกเขาก็ไม่ได้ออกไปเสียเที่ยว เพราะหาเบาะแสได้เพิ่มอีกอันหนึ่ง ตอนนั้นที่หลินซินเหยียนถูกปล้น ผู้ชายที่เสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์คนนั้น ลูกพี่ลูกน้องของเขามีส่วนร่วมกับเรื่องนี้ด้วย เพียงแต่ว่าตอนนี้เขาได้หลบหนีกลับไปที่บ้านเกิดของเขา ซึ่งแน่นอนว่าพวกเขาได้ส่งคนออกไปตามหาแล้ว

ส่วนเบาะแสอื่นๆพวกเขากำลังตามหาอยู่

เพล้ง---

จู่ๆก็มีเสียงของตกแตกดังขึ้นมาจากด้านนอก ซูจ้านและเสิ่นเผยชวนหันมองไปที่ประตูพร้อมกันทันที ส่วนจงจิ่งห้าวที่ยืนเหม่ออยู่ตรงบานหน้าต่างที่สูงจรดเพดานก็หันมามองช้าๆ

เสิ่นเผยชวนเดินไปเปิดประตูออกก็เห็นว่าหลินซินเหยียนกำลังนั่งยองๆเก็บเศษแก้วกาแฟที่ตกแตกอยู่ที่พื้น เมื่อกี้เธอหน้ามืดไปแถมยังเวียนหัวมากๆด้วย ถาดกาแฟที่ถือมาจึงหลุดมือตกลงไปบนพื้น น้ำกาแฟสาดกระจายเต็มพื้นไปหมด แม้แต่ที่กระโปรงของเธอก็มีคราบกาแฟสีดำเปื้อนอยู่ด้วย

หลินซินเหยียนก้มหน้าลง“ได้ยินป้าหยูบอกว่าพวกคุณอยู่ในห้อง ฉันก็เลยอยากจะชงเครื่องดื่มให้พวกคุณดื่มสักหน่อย แต่สุดท้ายไม่ทันระวังก็เลยทำตกแตกจนหมด”

เธอเก็บเศษแก้วด้วยท่าทีรีบร้อนทำให้เธอไม่ทันระวังจึงถูกเศษแก้วที่แหลมคมบาดเข้าที่นิ้ว มันเกิดเป็นรอยแผลเล็กๆ สักพักเลือดก็ไหลออกมา 

เสิ่นเผยชวนเป็นคนที่อยู่ใกล้ที่สุดตอนที่เธอได้รับบาดเจ็บจึงยื่นมือออกไปช่วยประคองเธอ ทันใดนั้นเองจงจิ่งห้าวก็เดินเข้ามา เสิ่นเผยชวนก้าวเข้าไปจับมือเธอแล้วโอบไหล่ประคองเธอลุกขึ้น เลือดยังคงไหลออกจากแผลของเธออยู่

หลินซินเหยียนเงยหน้ามองเขา“ฉันนี่มันนับวันยิ่งไร้ประโยชน์จริงๆ อะไรก็ทำไม่ได้”

เขาก้มมองที่แผลที่นิ้วมือของเธอ จากนั้นก็ขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อยพลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา“ป้าหยูไปเอากล่องปฐมพยาบาลมาให้หน่อย”

พอได้ยินที่จงจิ่งห้าวพูด ป้าหยูที่กำลังหยิบไม้ถูพื้นกับถังขยะเพื่อเอามาทำความสะอาดก็รีบทิ้งของในมือแล้ววิ่งไปเอากล่องปฐมพยาบาลทันที

หลินซินเหยียนหันกลับไปมองป้าหยู“หนูไม่เป็นไรค่ะ ไม่ต้องเอากล่องปฐมพยาบาลมาหรอก”

แผลเล็กนิดเดียวไม่เห็นจำเป็นต้องใช้กล่องปฐมพยาบาลเลย