กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 502

เสิ่นเผยซวนขมวดคิ้วน้อยๆ เสียงนี้เหมือนจะคุ้นหูอยู่ แต่ก็นึกไม่ออกว่าเป็นเสียงใคร

เหมือนปลายสายพอจะรู้แล้วว่าเสิ่นเผยซวนไม่รู้ว่าตัวเองคือใคร ก็เลยพูดด้วยน้ำเสียงดูผิดหวัง " ฉันคือซางหยูไงคะ "

เสิ่นเผยซวนถึงกับบางอ้อ " อ๋อ โทรหาผมมีเรื่องอะไรเหรอ "

" ค่ะ คุณว่างไหมคะ ตอนเที่ยงฉันพักพอดี คุณมาหาฉันแป๊บหนึ่งได้ไหมคะ " ตามมาด้วยเสียงตอบกลับของซางหยู

เสิ่นเผยซวนเงยหน้ามองนาฬิกาที่ติดอยู่บนกำแพง ก่อนจะตอบกลับไป " ได้สิ "

" ถ้างั้นฉันรอคุณที่หน้าประตูโรงเรียนนะคะ "

" โอเค "

ซางหยูขมวดคิ้วเล็กน้อย คิ้วที่ดูสวยงามนั้นเลิกขึ้น ผู้ชายคนนี้ช่างเย็นชาเฉยเหลือเกิน จะพูดให้มากอีกสักคำสองคำก็ยังยาก มันจะเสียเวลาชีวิตเขามากนักหรือไง

" ถ้างั้นฉันวางแล้วนะคะ " ก็เป็นซางหยูเช่นเคยที่เป็นคนถาม

" อื้ม "

ซางหยูหยิบโทรศัพท์ที่เพิ่งวางสายมาดู แล้วยิ้มอยู่อย่างนั้น รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้น่าสนใจจริงๆ

ที่จริงตอนนั้นเธอมีโทรศัพท์ แต่ตอนนั้นที่เสิ่นเผยซวนต้องการแล้วถามเธอ เธอไม่ได้เอามันออกมา เพราะยังรู้สึกไม่ค่อยเชื่อใจเสิ่นเผยซวนเท่าไหร่ เธอยอมที่จะลำบาก ถึงแม้จะไม่มีครอบครัว เธอก็สามารถใช้ชีวิตโดยที่พึ่งพาตัวเองได้

โทรศัพท์ก็ไม่ได้มีราคาแพงอะไรมาก เพียงแค่มันพอที่จะใช้งานได้สำหรับเธอ เธอเป็นคนมีผลการเรียนที่ดี เทอมนี้จึงได้ทุนการศึกษามา กลัวกับการที่เธอทำงานพัดไทม์ข้างนอก ดังนั้นการที่จะใช้ชีวิตเลี้ยงดูตัวเองก็ไม่ใช่เรื่องยาก

เธอรออีกสองปีให้ตัวเองเรียนจบแล้ว หางานการที่มั่นคง แค่นี้ก็สามารถใช้ชีวิตอย่างมั่นคงได้แล้ว

เสิ่นเผยซวนขับรถSUV มาจอดที่ประตูมหาวิทยาลัยฮั๋วชิง เมื่อรถกระจกลงก็เห็นซางหยูที่ยืนอยู่ข้างประตูโรงเรียน เธอใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงยีนสีเข้มขาตรง ที่ถูกออกแบบให้เป็นเอวสูง ทำให้ขาทั้งสองข้างดูยาวขึ้น ส่วนเท้าทั้งสองนั้นใส่เป็นผ้าใบสีขาว แล้วยังสะพายกระเป๋าเป้สีดำอีกด้วย ผมของเธอถูกมัดรวบเป็นหางม้าให้ความรู้สึกดูเป็นวัยรุ่นและมีชีวิตชีวา เมื่อเห็นเสิ่นเผยซวนเธอก็รีบวิ่งเข้ามาหา ก่อนจะยืนอยู่หน้ากระจกข้างรถ และถามว่า " ขอโทษนะคะ ฉันคงให้คุณลงมาไม่ได้ พอเพื่อนที่โรงเรียนนี้รู้ว่าฉันไม่มีคนสนิทและญาติอยู่ที่นี่ ถ้าจู่ๆ มาปฏิสัมพันธ์กับคนอย่างคุณแล้วล่ะก็ ฉันกลัวว่าจะมีคนครหาค่ะ "

" ขึ้นมาสิ " เสิ่นเผยซวนปลดล็อกประตู

ซางหยูเปิดประตูรถแล้วขึ้นมานั่ง งั้นเธอก็ชี้ไปข้างหน้า " ตรงไปเรื่อยๆ แล้วเลี้ยวขวาค่ะ "

เสิ่นเผยซวนก็ไม่ได้ถามว่าจะไปที่ไหน แต่ก็ขับไปตามที่เธอบอก ก่อนเขาจะถามขึ้นมาอย่างเคร่งขรึม " ที่จะเจอฉันมีเรื่องอะไรเหรอ "

ซางหยูหันหน้ามามองเขา แล้วพูดเชิงล้อเล่น " แล้วถ้าไม่มีเรื่องอะไร จะเจอคุณไม่ได้หรือคะ "

" เปล่า " เสิ่นเผยซวนยิ้มแห้งๆ " ฉันเป็นคนตรงๆ น่ะ อย่าใส่ใจเลย "

" ฉันรู้ค่ะ ฉันไม่ได้สนใจหรอก " เธอคิดในใจว่า ผู้ชายคนนี้เหมือนกับที่เพื่อนเขาพูดไว้ไม่มีผิด อารมณ์สักนิดก็ไม่มี คนแบบนี้จะมีความสุขในการใช้ชีวิตได้ยังไง

ไม่นานรถก็ขับมาถึงที่ที่ซางหยูต้องการจะมา เธอบอกไม้โบกมือ " จอดตรงนี้แหละค่ะ "

เสิ่นเผยซวนจอดรถชิดริมถนน ซางหยูจึงเปิดประตูลงไปจากรถ " คุณก็ลงมาสิคะ "

แล้วเธอก็เดินนำเข้าไปร้านร้านหนึ่งที่อยู่ริมถนน ร้านนี้มีชื่อว่า ' ก๋วยเตี๋ยวซอสผัดถ้าอร่อยค่อยมาอีก ' เสิ่นเผยซวนสำรวจด้วยสายตา เพราะอยู่ห่างจากโรงเรียนไม่มากนะ ถนนเส้นนี้ก็เลยเต็มไปด้วยร้านขายของกิน เขาเปิดประตูรถลงมา แล้วเดินเข้าไปในร้านก๋วยเตี๋ยว ก็เห็นซางหยูกำลังสั่งอาหารพอดี เขาขมวดคิ้วยังไม่เข้าใจว่าเด็กผู้หญิงคนนี้กำลังทำอะไรอยู่ ที่แท้เรียกเขาออกมาเพราะมากินก๋วยเตี๋ยวยังงั้นเหรอ

" มีเท่านี้ค่ะ " ซางหยูพูดกับเจ้าของร้านเสร็จ ก็เดินเข้ามาเลือกที่นั่ง จากนั้นก็พูดกับเสิ่นเผยซวนว่า " พ่อเรานั่งตรงนี้แล้วกันค่ะ "

เสิ่นเผยซวนไม่ได้พูดอะไร แต่ก็นั่งลงตามที่เธอบอก

" คุณคงไม่รังเกียจที่นี่หรอกใช่ไหม " ร้านก๋วยเตี๋ยวไม่ได้ใหญ่โตนะ แต่ถูกปัดกวาดยังสะอาด แจ้งแค่กระจกข้างกำแพงมีคราบมันอยู่บ้างมันไม่ได้เช็ดมาหลายวัน

" อย่าคิดว่าที่นี่จะธรรมดาทั่วไปนะคะ แต่ที่นี่น่ะก๋วยเตี๋ยวซอสผักอร่อยมาก ที่นี่ชื่อเสียงร้านนั้นธรรมดา แต่รสชาติอร่อยจนหยุดไม่อยู่เลยล่ะ " ซางหยูยิ้ม " คุณช่วยฉันทั้งสองคนแล้ว ฉันก็เลยเชิญ เท่านี้ก็ถือว่าเสมอภาคแล้วนะคะ คุณคงไม่หักหน้าฉันหรอกใช่ไหม "

" เรื่องเล็กน้อยไม่ต้องเกรงใจหรอก อย่าเก็บมาใส่ใจเลย " เสิ่นเผยซวนตอบเนิบๆ