กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 513

ตอน 4 ทุ่มกว่าจงจิ่งห้าวก็ออกมาจากร้านกาแฟ ตอนนี้ใกล้ได้เวลาร้านกาแฟปิดแล้ว เขาจะอยู่ต่อก็คงไม่ดีเท่าไหร่นัก

เกรงว่าเสิ่นเผยซวนกับซูจ้านจะยังไม่เคยเจอจงจิ่งห้าวที่‘น่าสงสาร’แบบนี้ เพราะว่าอย่าจะเจอหลินซินเหยียนแล้ว ยอมปลอมตัวเป็นขอทาน ไม่มีแม้แต่ที่อยู่อาศัย

พอเขากลับมาที่หน้าประตูคอนโด รอข้อความจากลูกชาย ก็ได้เจอกับช่าวหยุนที่เพิ่งจะเดินออกมา

ช่าวหยุนกลับหลินซินเหยียนคุยกันเกี่ยวกับเรื่องนิทรรศการ ก็เลยออกมาดึกนิดหน่อย เขาเดินเข้ามาโดยที่ไม่ได้พูดอะไร แล้วก็ยื่นคีย์การ์ดเข้าคอนโดให้กับเขา “ถ้าไม่มีอันนี้คุณก็เข้าไปไม่ได้”

จงจิ่งห้าวยื่นมือไปรับอย่างไม่เกรงใจ “ขอบคุณครับ”

ช่าวหยุนคิดอยู่ครู่หนึ่ง “อยากจะไปอาบน้ำที่บ้านผมก่อนไหม？”

“ไม่ต้องหรอกครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมก็ต้องกลับไปแล้ว”กวนจิ้งโทรมาหาเขาบอกว่าเกิดเรื่องขึ้นกับเสิ่นเผยซวน ตอนนั้นเขายังไม่ได้ยินชัดเจนเท่าไหร่วะเกิดเรื่องอะไรกันแน่ ก็ได้ยินเสียงของจงเหยียนซี แล้วก็เลยตัดสายเขาไป กวนจิ้งคงจะนึกว่าเขาได้ยินแล้วก็เลยไม่ได้โทรกลับมา

ถ้าเกิดว่ามันเป็นเรื่องเล็กๆ กวนจิ้งก็คงจะไม่บอกเขาหรอก ดังนั้นเขาก็เลยรอให้ได้เจอกับหลินซินเหยียนก่อนแล้วค่อยกลับไป

ช่าวหยุนยิ้ม แล้วก็หยิบนามบัตรออกมาจากกระเป๋าพร้อมยื่นให้เขา “ถ้าเกิดว่ามีเรื่องอะไรให้ผมช่วยก็มาหาผมได้เลยนะครับ ผมค่อนข้างที่จะคุ้นเคยกับเมืองC”

“คุณเกี่ยวข้องอะไรกับจวงจื่อยี่? ” ตอนที่จงจิ่งห้าวรับนามบัตรเขามาก็เอ่ยถาม

ช่าวหยุนอึ้งไปในทันที นานแล้วที่ไม่มีใครพูดถึงจวงจื่อยี่ต่อหน้าเขา เขาเก็บรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาไปแล้วสีหน้าของเขาก็จริงจังขึ้นมาทันที “ตอนวัยรุ่นผมค่อนข้างที่จะอารมณ์ร้อน ชอบหาเรื่องไปทั่ว เกือบโดนตัดมือ เขาเป็นคนช่วยผมไว้ หลังจากนั้นผมก็ตามติดเขาตลอด แล้วหลังจากนั้น……ผมก็ปกป้องJKแทนเขา”

พอพูดจบเขาก็มองจงจิ่งห้าว “คุณคือคนที่เหวินเสียนจัดหาไว้ให้เหยียนเหยียนสินะ”

เขาใช้ประโยคบอกเล่า ไม่ใช่ประโยคคำถาม

ตอนนั้นเหวินเสียนไม่ให้เขาไปหาหลินซินเหยียน บอกว่าเธอได้จัดเตรียมทุกอย่างไว้ให้หลินซินเหยียนเรียบร้อยหมดแล้ว ถึงแม้ว่าเหวินเสียนจะไม่ได้พูดตรงๆ แต่ว่าลูกทั้งสองคนของหลินซินเหยียนก็นามสกุลจง เขาก็รู้อยู่แล้วว่า เรื่องราวมันน่าจะเป็นยังไง

ตอนนั้นตระกูลของสามีของเหวินเสียนก็นามสกุลนี้เหมือนกัน

ในฐานะคนที่เคยมีประสบการณ์มา มันก็เดาไม่ค่อยยากเท่าไหร่หรอก

“โชคชะตาได้กำหนดมาแล้ว” ไม่ใช่ใครจัดเตรียม และก็ไม่ได้มีใครส่งหลินซินเหยียนมาหาเขาเพื่อเป็นการชดใช้

สำหรับเขาแล้วมันเป็นการบาดเจ็บชนิดหนึ่ง หลินซินเหยียนถูกทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจ การที่ถูกแม่แท้ๆ ของตัวเองใช้มาเป็นเบี้ยในการชดใช้ สำหรับเขาแล้วมันเป็นการดูถูก และดูถูกความรู้สึกของเขา

ในความรู้สึกของเขา ระหว่างเขากับหลินซินเหยียนนั้น มันเป็นความรู้สึกที่บริสุทธิ์ ที่ไม่ได้ถูกปะปนด้วยใครหรือเรื่องอะไรทั้งนั้น เขาชอบเธอ เรื่องมันก็แค่นี้

ช่าวหยุนเม้มปาก แล้วก็ยิ้มกว้าง เหมือนกับว่ารู้สึกได้ว่าตัวเองพูดในสิ่งที่ไม่ค่อยน่าฟังเท่าไหร่นะ คงไม่มีใครชอบให้ใครมาจัดแจงชีวิตตัวเองหรอก “ถ้าอย่างนั้นผมไปก่อนนะ”

จงจิ่งห้าวแค่ตอบรับเบาๆ

หลังจากที่ช่าวหยุนไปแล้วเขาก็หาที่นั่ง จนเวลาเกือบตีหนึ่งเขาก็ได้รับสายจงเหยียนเฉิน ดัง 2 ครั้งแล้วก็วางไป

นี่คือข้อตกลงระหว่างเขากับลูกชาย ว่าหลังจากที่หลินซินเหยียนหลับไปแล้วให้ลูกชายโทรมาหาเขา เขามองดูเวลาแล้วก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเข้าหากัน ตีหนึ่งแล้วเพิ่งจะนอนเหรอ?

ไม่เจอกัน 2 เดือนแล้ว เธอไม่อ้วนขึ้นเลย แถมพอสัมผัสแล้วยังรู้สึกว่าจะผอมลงไปอีกด้วย เขารู้สึกปวดใจมาก

ในใจเขาคิดว่า คงจะดีถ้าคนเราสามารถหยุดเวลาได้ เขาจะนั่งมองเธอเงียบๆ อยู่แบบนี้ตลอดชีวิต

เขาโน้มตัวลงไปจูบที่หน้าผากของเธอ สัมผัสถึงลมหายใจของเธอที่แพร่กระจายออกมา มันทำให้เขารู้สึกอาลัยอาวรณ์ ทำให้เขาหลงใหล ริมฝีปากยังคงไล่ไปตามผิวที่เปลือยเปล่าของเธอ

ผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียงนั้นขมวดคิ้วเข้าหากัน ท่าทางเธอดูเจ็บปวด เธอฝันร้าย ในฝันนั้นเธอถูกโยนเข้าไปในโลกที่รกร้างว่างเปล่า รอบข้างไม่มีอะไรเลยเพียงแค่ความมืดที่ไม่มีที่สิ้นสุดเท่านั้น และแล้วก็มีเสียงคำรามเหมือนเสียงคำรามของสัตว์ประหลาดค่อยๆ คืบคลานเข้าใกล้เธอเข้ามาเรื่อยๆ สุดท้ายก็ผลักเธอล้มลงกับพื้น เธอเห็นปากขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยเลือดอ้าออก มันพุ่งเข้ามาหาเธอ เธอกลัวจนถึงขีดสุด อยากจะตะโกนอยากจะกรีดร้อง แต่ว่าคอของเธอก็เหมือนกับว่าถูกควบคุมไว้ ทำให้เธอไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้เลย ร่างกายก็ไม่สามารถขยับได้ เธอพยายามใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีแต่ก็ไม่สามารถหลุดพ้นได้เลย

จงจิ่งห้าวเหมือนจะสัมผัสได้ถึงร่างกายที่ตึงของเธอ หน้าผากมีหยาดเหงื่อซึมออกมามากมาย สีหน้าก็ดูเจ็บปวดเป็นอย่างมาก เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังฝันร้าย เขาไม่ทันสนใจกลัวว่าเธอจะเห็นตัวเอง แค่อยากปลุกเธอขึ้นมาจากฝันร้ายเท่านั้น เขาตบแก้มของเธอเบาๆ “ตื่น……”

การกระทำที่เล็กน้อยทำให้เธอตื่นขึ้นมาจากฝันร้าย เธอลืมตาขึ้นมาในทันที แล้วก็เห็นร่างที่อยู่ตรงหน้าเธออย่างคลุมเครือ ร่างนั้นมันช่างคุณเคย เธอถามด้วยเสียงที่แหบแห้ง “คือนายเหรอ ？”

เขากอดร่างที่บอบบางของเธอ ลูบแขนพร้อมกับปลอบโยนเธอเบาๆ “ใช่ ฉันเอง เธอฝันร้ายเหรอ？”

แค่คำตอบสั้นๆ ก็เผยให้เห็นความคิดถึงที่เขาซ่อนเอาไว้ในหัวใจ เธอเหมือนกับถูกยาพิษ เธอเอาจมูกมุดเข้าไปหาเขา บนร่างกายของเขามีกลิ่นเหงื่อเล็กน้อย ไม่หนา เหมือนกับว่าเขาเหน็ดเหนื่อยจากการรีบเดินทางมาหาเธอก็เลยไม่ทันจัดการตัวเองให้เรียบร้อย มันดูเซ็กซี่เป็นพิเศษ เธอจูบไปที่กระดูกไหปลาร้าของเขา สนุกกับเขา ครอบครองเวลาทุกวินาทีที่ไม่หยุดนิ่ง

ตอนนี้สติของเธอสับสนไปหมด ทำให้เธอไม่สามารถแยกได้ว่าอันไหนคือความจริง หรือฝันร้ายของความว่างเปล่า

เธอแค่อยากกอดเขาเท่านั้น ถ้าเป็นแบบนี้กลางคืนที่มืดมนก็จะไม่น่ากลัวอีกต่อไปแล้ว

เธอกอดเขานานมาก จนรู้สึกมึน เปลือกตาของเธอเริ่มสั่น ทันใดนั้นเขาก็พลิกตัวแล้วก็ดึงเธอมากอดไว้ในอ้อมแขน ริมฝีปากอันอบอุ่นประทับไปที่ริมฝีปากของเธอ เขาจูบเธออย่างลึกซึ้ง ลึกซึ้งจนแทบจะหายใจไม่ออก แต่ว่ากลับรู้สึกมีความสุขกับมัน