กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 556

ซูจ้านมองไปข้างใน พบว่ามีร่างคนอยู่จริง เขาจิตใจตึงเครียดขึ้นมาทันที เมื่อมองโฉมหน้านั้นชัดเจนแล้ว เขาแทบพุ่งเข้าไปในวินาทีเดียวกัน ดึงตัวเธอมาทันที เรียกด้วยเสียงแหบ “ฉินยา”

ฉินยาผลักเขาออกไปอย่างแรง ตะโกนเสียงต่ำ “อย่าแตะต้องฉัน”

ดูเหมือนเธอยังดึงสติกลับมาจากความหวาดกลัวก่อนหน้านี้ไม่ได้ ถูกคนสัมผัสก็ทำให้รู้สึกตื่นเต้น จนต่อต้านและหวาดกลัว

ถึงแม้รู้ว่าคนคนนี้คือซูจ้านก็เหมือนกัน

ทุกครั้งที่คิดถึงสภาพเปลือยกายของพี่สี่ เธอก็รู้สึกว่าผู้ชายขยะแขยง

ซูจ้านถูกผลักอย่างไม่ได้ตั้งตัว ร่างกายล้มหงายไปข้างหลัง เขารู้สึกได้ถึงความตกใจและหวาดกลัวของเธอ ทันใดนั้น ในใจก็เหมือนกับแตกเป็นรู สูดอากาศยังไงก็ไม่เข้าไป รู้สึกเหมือนกำลังจะขาดอากาศจนตาย

พี่สี่ล่อนจ้อนไม่ใส่อะไรเลย บนตัวฉินยาก็ไม่ได้มีเสื้อผ้าเท่าไหร่ เขากำมือไว้แน่น ถ้าหากตอนนี้ในมือของเขามีมีดสักด้าม เขาต้องแทงพี่สี่ให้ตายแน่นอน

ถ้าหากฉินยาไม่ได้ถูกล่วงละเมิด ทำไมเธอถึงได้หวาดระแวงขนาดนี้?

ซูจ้านลุกขึ้นนั่ง เรียกเธออย่างระมัดระวัง “ฉินยา ผมเอง ผมคือซูจ้าน”

ฉินยาลืมตา ดวงตาเลื่อนลอยสุดท้ายจ้องอยู่ที่ดวงตาอันแดงก่ำเต็มไปด้วยเส้นเลือดของเขา “คุณ ทำไมคุณถึง.......”

เธออยากวิ่งหนี ตกลงมาในถ้ำนี้โดยไม่ได้ตั้งใจ ทำไมเขาถึงปรากฏตัวที่นี่ได้?

“ผมมาหาคุณไง” เสียงของซูจ้านสั่นและเกร็ง เหมือนสะอื้น

ฉินยามองเขาอยู่สองวินาที พูดอย่างห่างเหิน “ขอบคุณ”

ขอบคุณที่เขามาหาตัวเอง

“ผมไม่ต้องการคำขอบคุณของคุณ เพื่อคุณแล้ว ผมทำได้ทุกอย่าง” คำพูดของนั้นคือความจริงใจ ถึงแม้เธอจะถูกพี่สี่.......

เขาก็ไม่ใส่ใจ เขาอยากชดเชยความผิดที่ผ่านมา และอยากปกป้องจิตใจที่เจ็บปวดของเธอ

“ให้โอกาสผมสักครั้ง ถ้าหากผมทำได้ไม่ดี คุณจะถีบผมออกได้ตลอดเวลา ได้ไหม?” เขาใช้น้ำจนเหมือนการร้องขอ

ฉินยากอดตัวเองไว้ ผิวหนังที่เผยออกมาโดนผนังรู้สึกเย็นเป็นพิเศษ เธอหดตัวอยู่ในมุม “คิดดูก่อนว่าจะขึ้นไปยังไงดีกว่า”

จนสุดท้ายเธอก็ยังไม่ยอมเปิดโอกาส ผ่านความเป็นความตายมาหนึ่งครั้ง เธอไม่อยากไปสัมผัสเรื่องความรักแล้ว แค่อยากมีชีวิตอย่างเรียบง่าย

ซูจ้านไม่ได้ฝืนเธอให้ตอบทันที จากนี้ไปเขาจะปฏิบัติตัวดีๆ เธอพูดถูก ตอนนี้คิดหาวิธีออกไปยังไงก่อน

เขาสังเกตมองสี่ทิศ ถ้ำนี้ไม่ใช่ทางตัน มีช่องว่างแถบยาว ช่องว่างนั้นสามารถผ่านร่างของผู้ใหญ่คนหนึ่ง เขายื่นหัวมองออกไปข้างนอก กลับพบว่าเป็นหน้าผา แถบหน้าผาผิวเรียบไม่มีต้นไม้และเถาวัลย์ให้คนทรงตัวได้เลย ด้านล่างเป็นเหวลึกมาก เขาตกใจจนเบิกตากว้าง เมื่อกี้ตอนเลื่อนลงมาก็พุ่งแรงอีกนิด เขาก็อาจจะพุ่งของไปจากแถบกว้างนั้นร่วงลงไปแล้วใช่ไหม?

แค่คิดก็กลัว

ตอนที่ร่วงลงมาเขารู้สึกว่า ปากถ้ำนี้ลื่นมาก และกว้างมาก ไม่มีคนช่วยปีนออกไปได้ยากมาก เขาลองไปหลายครั้ง ก็ไม่มีประโยชน์

มือถือ

ทันใดนั้นเขานึกถึงมือถือขึ้นมา ใช้มือถือติดต่อเสิ่นเผยซวนและจงจิ่งห้าว เขาไปจับกระเป๋าอย่างรีบร้อน ยังดีที่มือถือไม่ร่วง เขาดีใจอย่างล้นพ้น ปลอบใจฉินยา “คุณไม่ต้องกลัว มือถือผมยังอยู่ ผมโทรเรียกคนมาช่วยพวกเรา”

ระหว่างพูดเขาก็โทรหาเสิ่นเผยซวน แต่ทว่าสิ่งที่ตอบกลับมาคือติดสาย เขาเปลี่ยนไปโทรหาจงจิ่งห้าว ยังคิดติดสายเหมือนเดิม เขาเริ่มกระวนกระวายแล้ว ทำไมถึงติดสายหมด เขาลองโทรหมายเลขของสำนักงานทนาย ยังคงติดสายเหมือนเดิม

เป็นอะไรกันเนี่ย?

“อาจจะเป็นเพราะว่าไม่มีสัญญาณมั้ง” ป่าที่นี่ลึกเกินไป ไม่มีสัญญาณก็เป็นเรื่องปกติ

ซูจ้านดูการแสดงสัญญาณหน้าจอมือถือ พบว่าไม่มีสัญญาณ แม้แต่ขีดเดียวก็ไม่มีเลย

จะทำยังไงดี?