กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 564

ไม่เชื่อใจเขายังงั้นเหรอ？

เขาขยับเข้ามาใกล้ แล้วก็เอาคางวางลงบนไหล่ของเธอ เสียงของเขาเบาราวกับเป่าผมตรงหูของเธออย่างตั้งใจหรือไม่ได้ตั้งใจ พูดอย่างอบอุ่นว่า “ผมจะไม่นอนกับผู้หญิงคนไหนนอกจากคุณ มีแค่คุณเท่านั้นที่สามารถกระตุ้นอารมณ์ผมได้”

พลังการเอาตัวรอดสูงมาก！

ลมหายใจจากการพูดของเขาที่ใกล้เกินไปทำให้หูของเธอรู้สึกจักจี้ หลินซินเหยียนผละตัวออกแล้วมองมาที่เขา “จริงจังหน่อยได้ไหม? ”

แล้วเขาไม่จริงจังตรงไหนกัน？

เขากำลังอธิบายอย่างจริงจังมากต่างหาก เขาไม่อยากจะนอนกับผู้หญิงคนอื่นจริงๆ ในโทรศัพท์เขาก็ไม่ได้มีผู้หญิงอื่น มีแค่สิ่งที่จำเป็นต่อการทำงานเท่านั้น ไม่เคยไปยุ่งวุ่นวายกับผู้หญิงคนไหนอย่างแน่นอน

เขากลัวว่า หลินซินเหยียนจะไม่ยอมปล่อยแม้แต่เรื่องนี้ไป

ทันใดนั้นหลินซินเหยียนก็เข้าใจแล้วว่าเขากำลังอธิบายอะไรอยู่ ก็หันหน้าไปมองหน้าเขา แล้วก็คลี่ยิ้ม “ฉันเคยบอกคุแล้วใช่ไหม? ถ้าเกิดว่าคุณสวมเขาให้ฉัน ฉันจะสวมเขาที่ใหญ่กว่าให้คุณอย่างแน่นอน”

จงจิ่งห้าว，“……”

ผู้หญิงคนนี้……

หลินซินเหยียนไม่ได้พูดพล่ามกับเขาต่อ เธอมีสีหน้าจริงจัง “ฉันรู้ว่าคุณไม่อยากให้ฉันยื่นมือเข้าไปยุ่งกับเรื่องนี้ ฉันเองก็ไม่ได้มีความสามารถจะช่วยอะไรคุณได้ สิ่งที่ฉันสามารถทำได้ก็มีแค่ดูแลลูกทั้งสองคนกับตัวฉันเองให้ดี ให้คุณไม่ต้องเป็นกังวล เรื่องทั้งหมดก็ให้คุณจัดการ ฉันคิดว่ากู้เป่ยไม่สามารถรับมือได้ง่ายๆ ฉันเมมเบอร์อารองไว้ในมือถือของคุณ ถ้าเกิดว่ามีอะไรที่คุณไม่สะดวกที่จะทำ ก็ให้เขาทำแทน”

พอพูดจบเธอก็เงยหน้ามองหน้าเขา “ฉันไม่สนใจว่าคุณจะใช้วิธีไหน แต่ว่าคุณต้องทำให้คนที่รังแกฉินยาได้รับการลงโทษให้ได้ นี่คือคำขอของฉัน รับปากฉันได้ไหม? ”

จงจิ่งห้าวยื่นมือไปดึงเธอมากอดไว้ในอ้อมแขน แล้วก็ก้มหน้าจุ๊บหน้าผากของเธอ เขาไม่ได้ผละออกไปทันทีแต่ว่าเอาหน้าผากของตัวเองชนกับหน้าผากของเธอ แล้วพูดด้วยเสียงเบาว่า “ผมรับปาก”

พอได้รับคำตอบที่ตัวเองต้องการ หลินซินเหยียนก็ผละออกมาจากอ้อมแขนของเขา “คุณทำงานต่อไปเถอะ ฉันไปก่อนนะ”

“จะเที่ยงแล้ว กินข้าวด้วยกันก่อนแล้วค่อยไปเถอะ” จงจิ่งห้าวดึงมือของเธอไว้ กุมมือแน่นไม่ยอมปล่อย

หลินซินเหยียนพยายามสะบัดมือเล็กน้อยแต่สะบัดไม่ออก แล้วก็พูดอย่างจริงจังว่า “ฉันจะไปเยี่ยมฉินยาที่โรงพยาบาล”

ต่อให้จงจิ่งห้าวไม่อยากจะปล่อยเธอไป แต่ก็จำใจต้องปล่อยมือ

“พอเยี่ยมฉินยาเสร็จแล้วฉันก็จะกลับบ้านทันที” หลินซินเหยียนพูดก่อนที่จะออกไป

จงจิ่งห้าวตอบรับเบาๆ

พอออกมาจากโรงพยาบาลหลินซินเหยียนก็ไปขึ้นรถที่ลานจอดรถ แล้วก็ตรงไปที่โรงพยาบาล

พอไปถึงโรงพยาบาลแล้วเธอก็โทรหาเสิ่นเผยซวน ถามว่าพวกเขาอยู่ที่ไหนกัน

เสิ่นเผยซวนบอกว่าฉินยาถูกส่งตัวไปที่ห้องพักฟื้นแล้ว บอกว่าห้องพักฟื้นของเธออยู่ที่ชั้นสาม

หลินซินเหยียนไปที่ห้องพักฟื้นที่ชั้นสาม ก็เจอเสิ่นเผยซวนที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่ตรงทางเดิน เหมือนกับว่ากำลังคุยเรื่องงานอยู่ พอเสิ่นเผยซวนเห็นว่าเธอมา ก็พูดกับปลายสายอีกไม่กี่ประโยคแล้วก็วางสายไป

“ฉินยาอยู่ในห้อง ตอนนี้กำลังพักผ่อนอยู่ ซูจ้านก็อยู่เป็นเพื่อนเธอ” เสิ่นเผยซวนพูด

หลินซินเหยียนพยักหน้าเป็นสัญญาณว่าเข้าใจแล้ว หลังจากนั้นก็พูดว่า “ถ้าเกิดว่าคุณมีธุระก็ไปจัดการก่อนเถอะ ที่นี่ปล่อยให้ฉันดูแลต่อเอง”

เสิ่นเผยซวนนั้นมีธุระจริงๆ แต่ว่าก็รู้สึกพะว้าพะวังไม่กล้าพูด “คุณไหวเหรอ? ”

ยังไงเธอก็ตั้งท้องอยู่

“ฉันก็แค่ท้อง ไม่ได้เป็นคนป่วยซะหน่อย คุณวางใจแล้วไปจัดการธุระของคุณเถอะ ที่นี่เดี๋ยวฉันคอยเฝ้าให้เอง ถ้าเกิดว่ามีอะไรเดี๋ยวฉันโทรหา” หลินซินเหยียนพูดอีกครั้ง แล้วน้ำเสียงของเธอก็แน่วแน่มาก เสิ่นเผยซวนก็ไม่รู้จะพูดอะไร แล้วก็ออกไปจากตรงนั้น

พอเธอเห็นว่าเสิ่นเผยซวนไปแล้ว ถึงได้เดินไปที่หน้าห้องพักฟื้น พอมองลอดกระจกเข้าไปก็เห็นซูจ้านสวมใส่ชุดผู้ป่วยสีน้ำเงินนั่งอยู่ข้างเตียง หลินซินเหยียนยืนอยู่หน้าประตูสักพัก แล้วก็ผลักประตูเข้าไปเบาๆ

พอได้ยินเสียงซูจ้าก็นึกว่าเป็นเสิ่นเผยซวน เขาก็เลยไม่ได้หันหน้ากลับไป ได้แต่นั่งเงียบๆ อยู่ข้างเตียงคอยมองฉินยา

หลินซินเหยียนมองดูฉินยาที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียง แล้วก็พูดเสียงเบาว่า “ซูจ้าน พวกเราไปคุยกันข้างนอกหน่อยเถอะ”

พอได้ยินว่าไม่ใช่เสียงของเสิ่นเผยซวน ซูจ้านก็หันหน้ากลับมา พอเห็นหลินซินเหยียน ก็เงียบไปประมาณสองวินาที หลังจากนั้นก็พยักหน้า

เขายืนขึ้นแล้วก็ห่มผ้าให้ฉินยา หันมาแล้วพูดกับเธอว่า “ไปกันเถอะ”