กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 592

ในโลกของโจวฉุนฉุนนั้น คิดว่าพ่อทุกคนจะเป็นเหมือนกันหมด ที่จะสอนลูกของตัวเอง และสอนให้เป็นคนในแบบที่ควรจะเป็นได้

คุณนายโจวถอนหายใจเฮือก เพราะไม่รู้ว่าจะอธิบายกับลูกสาวอย่างไร โลกนี้ไม่ได้มีคุณพ่อที่จะคอยพร่ำสอนคุณธรรมเหมือนพ่อของเธอ และให้ความรักอย่างล้นหลาม

เพราะพวกโจวฉุนฉุนไม่ได้อยากมีลูกคนที่สอง บางทีเธอก็ถามสามีว่าจะเสียดายหรือเปล่า โจวหวยโฮ่ก็มักจะถามกลับว่า “พวกเราไม่มีลูกหรือไง？”

ประโยคนี้มันทำให้เธอไม่รู้จะพูดอะไรต่อไป

ไม่ต้องพูดไปไหนไกล เพียงแค่ตัวเธอเอง พ่อก็เป็นคนที่รักลูกชายมากกว่า เพื่อให้ได้มีลูกชาย เลยมีลูกสาวมากถึงหกคน ท่าทีที่ทำกับลูกสาวและลูกชายนั้นต่างกันลิบลับ เหมือนกับมีเพียงแค่ลูกชายที่เป็นลูกของเขา

เมื่อคลอดพี่สาวน้องสาวออกมาก็ส่งให้ญาติเลี้ยง ถึงจากนั้นจะโตแล้วแต่ก็ไม่ได้สนใจพวกเธอมากเท่าไหร่ เพราะเอาแต่ใส่ใจลูกชายเพียงอย่างเดียว

“ฉุนฉุน เมื่อยิ่นหนิงออกมา คุณก็ไปที่ไป๋เฉิงแล้วไม่ต้องกลับมาอีก” คุณนายโจวไม่ได้ขออะไรลูกสาวมาก เพียงแค่เธอแข็งแรงดีก็พอแล้ว ไม่ได้ขออะไรเธอมากมายมีเพียงลูกของ เธอกับสามีคนนี้คนเดียวก็พอ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้มีเงินทองอะไรเหลือเอาไว้ให้มาก แต่ก็มั่นใจได้ว่าเธอจะมีเงินพอที่จะใช้ชีวิตแบบไม่อดอยากได้แน่นอน

เธอเองก็ทำงาน เพียงแต่ว่าเกษียณออกมาก่อน ทุกๆ เดือนจะได้เงินบำนาญ อีกอย่างเธอเองก็มีมารยาทดี เดี๋ยวเมื่อลูกสาวกับไป๋ยิ่นหนิงกลับไปที่ไป๋เฉิงแล้ว เธอก็ยังจะหางานอื่นๆ ทำได้

“ฉันเชื่อฟังยิ่นหนิง” โจวฉุนฉุนพูดออกมานิ่งๆ ถ้าไป๋ยิ่นหนิงจะไป เธอก็จะไป ถ้าไป๋ยิ่นหนิงจะอยู่ต่อ เธอก็จะอยู่เป็นเพื่อน

“คุณหนูคุณนาย ถึงแล้ว” รถจอดอยู่ที่หน้าบ้านพักตากอากาศ คนขับรถหันกลับมาพูดกับพวกเธอ

คุณนายโจวตอบรับ “คุณไปเคาะประตูเถอะ”

คนขับรถลดไฟลง ก่อนจะเปิดประตูแล้วลงไปเคาะประตู

เพียงไม่นานประตูใหญ่ของบ้านพักตากอากาศก็เปิดออก คนใช้ถามคนขับรถว่าเป็นใคร คนขับรถบอกตัวตนของคุณนายโจวไป จากนั้นคนใช้ก็ไปบอกกู้เป่ย

เมื่อรู้ว่าคุณนายโจวมาแล้ว กู้เป่ยก็มองไป๋ยิ่นหนิงสักพัก ก่อนจะยิ้มแล้วพูดว่า “แม่ภรรยาของคุณยังแคร์คุณมากนะเนี่ย”

ไป๋ยิ่นหนิงเงียบไป คุณนายโจวก็ดี โจวหวยโฮ่ก็ดีต่างทำกับเขาไม่เลวเลย และเห็นเขาเป็นครอบครัว

เรื่องนี้ในใจเขาเองก็รู้สึกของคุณนายโจวไม่น้อย และทำให้กู้เป่ยนั้นทำไม่ดีกับเธอมากขึ้น

กู้เป่ยเอามือทั้งคู่เสียบไว้ในกางเกงก่อนจะค่อยๆ เดินออกมา คุณนายโจวให้ลูกสาวอยู่ที่นี่ไม่ต้องลงมาส่วนตัวเธอนั้นจะไปคนเดียว

“ไหนล่ะ？” เขาถามถึงพี่สี่ทันทีที่เปิดปาก โดยไม่ได้ทักทายกับพี่สาวในไส้แท้ๆ ของตัวเองเลยแม้แต่ประโยคเดียว

“ยิ่นหนิงล่ะ？” เมื่อคุณนายโจวไม่เห็นไป๋ยิ่นหนิงเลยถามกลับ

กู้เป่ยหัวเราะเล็กน้อย “คุณดูตัวเองสิ จริงๆ เลยนะ ผู้ชายบนโลกใบนี้มันตายไปหมดแล้วเหรอซูเปอร์ทำไมถึงหาคนกระจอกมาให้ฉุนฉุนได้ล่ะ？”

คุณนายโจวมีใบหน้าเย็นชา “คุณไม่ต้องห่วงหรอก”

“ทำไมไม่ดีใจล่ะ？ฉันเป็นห่วงคุณนะ” กู้เป่ยไม่คิดว่าตัวเองพูดผิดตรงไหน เขาอยากให้โจวฉุนฉุนหาผู้ชายปกติมันไม่ดีตรงไหน？

“ถึงคุณจะไม่ได้โตมาจากตระกูลกู้ แต่คุณเองก็เป็นคนของตระกูลกู้ อยากจะหาคนคนปกติๆ ให้โจวฉุนฉุน มันยังไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ไม่เข้าใจว่า พวกคุณไปอะไรในตัวของคนกระจอกนั่น”

“มันต่างเป็นเรื่องของพวกเราทั้งนั้น ไม่ต้องให้คุณมาใส่ใจหรอก ยิ่นหนิงอยู่ที่ไหน？” พวกเขาเลือกไป๋ยิ่นหนิงเพราะเขาดึกับลูกสาวจริงๆ อีกอย่าง

โจวฉุนฉุนเองก็ชอบเขาด้วย

ลูกสาวชอบ ดีกับลูกสาวสิถึงจะเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด ขนาดด้านร่างกาย ไป๋ยิ่นหนิงก็แค่ขาไม่ดีเท่าไหร่ ถ้าเขาสมบูรณ์ทั้งร่างกาย สำหรับคุณนายโจว เขาเป็นคนที่ใกล้ความสมบูรณ์แบบที่สุดเลย

ว่ากันว่าแม่ภรรยาจะชอบลูกเขยมากขึ้นเรื่อยๆ คุณนายโจวเองก็คงจะเป็นแบบนี้ ที่คิดว่าลูกเขยนั้นดีมาก

โจวฉุนฉุนนั่งอยู่ในรถก็ได้ยินคำพูดของกู้เป่ยด้านนอก ก่อนจะจับมือทั้งสองข้างเอาไว้แน่นด้วยความโกรธ เธอไม่ชอบให้คนอื่นมาบอกว่าไป๋ยิ่นหนิงเป็นคนกระจอก

คุณนายโจวไม่อยากจะเสียเวลากับกู้เป่ยอีกต่อไป “เขาอยู่ที่นี่นั่นแหละ คุณเอาไปเถอะ แล้วส่งยิ่นหนิงมาให้ฉัน”

กู้เป่ยเดินไปเปิดประตูรถ พี่สี่เองก็กำลังอยากจะลงมาพอดี มือกำลังแตะไปตรงที่เปิดประตูพอดี จู่ๆ ประตูก็ถูกเปิดออก เพราะเปิดกะทันหันเกินไปเขาไม่ทันตั้งตัว บวกกับบาดเจ็บอย่างรุนแรง เลยโต้ตอบอะไรไม่ทัน ตอนที่ประตูถูกเปิดออกนั้นเขาก็ร่วงลงมาในทันใด จนมากองอยู่ตรงเท้าของกู้เป่ยพอดี

“ประธานกู้คุณต้องแก้แค้นให้ฉันนะ” พี่สี่จับขากางเกงของกู้เป่ย เหมือนกับคว้าฟางเส้นสุดท้ายที่ช่วยชีวิตเอาไว้ได้

กู้เป่ยขมวดคิ้วเพราะเกือบจะจำพี่สี่ไม่ได้ ลูกน้องของซูจ้านไม่แยกแยะเลย ตีจนหน้าแตกไปหมดแล้ว “ทำไมคุณกลายเป็นแบบนี้ได้？”

“ฉันเองก็ไม่รู้ว่าไปอยู่ในมือของพวกจงจิ่งห้าวได้อย่างไร พวกเขาไม่ใช่คนแล้วล่ะ……” เมื่อนึกถึงตอนที่ตัวเองลำบาก และถูกทำร้าย ก็กลัวจนตัวสั่น แถมยังพูดออกมาด้วยความเศร้าอีกว่า “ฉันยังมีชีวิตอยู่ได้ก็เพราะโชคดี เกือบจะตายแล้วเชียวฮือๆ ——”

พูดไปพี่สี่ก็ร้องไห้ออกมา

ปากของกู้เป่ยกระตุกเล็กน้อย จากนั้นก็เตะเขาด้วยความโกรธ “เป็นผู้ชายมาร้องไห้อะไรกัน？”

พี่สี่รีบปิดปากเงียบ ไม่กล้าพูดอะไรต่อไป

กู้เป่ยครุ่นคิดหงุดหงิดว่าทำไมพี่สี่ถึงได้ไปตกอยู่ในมือของจงจิ่งห้าวได้？เขาเพิ่งจะบอกว่าจงจิ่งห้าวหาพี่สี่ไม่เจอ นี่มันไม่ใช่หน้าแหกชัดๆ เลยเหรอ？！

เขายิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ เรื่องบางเรื่องก็เกิดขึ้นเพราะคนน่าผิดหวังคนนี้นี่แหละ

“บาดแผลตามตัวของคุณนี่ พวกเขาเป็นคนทำร้ายเหรอ？” กู้เป่ยมีสีหน้าเย็นชา