กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 594

“มั่นใจเหรอ？” เมื่อเดินผ่านทางเดินที่มีแสงสลัว จงจิ่งห้าวก็ถาม

เป็นตอนกลางวันแท้ๆ ในคลับกลับปิดเหมือนกับตอนกลางคืน ในห้องนั้นต้องพึ่งเพียงแต่แสงไฟ แต่กลับเงียบเป็นอย่างมาก

มีแอร์จากตรงพลางเป่าลมเย็นออกมา เลยไม่ได้คิดว่าร้อนอบอะไร

เสิ่นเผยซวนพูดอย่างมั่นใจ “คนที่ฉันจัดให้ตามเขาไปบอกว่าเขามาที่นี่”

พูดไปเขาก็ชะงัก “หวังว่าวันนั้นเขาจะถูกรถชนขณะที่เดินอยู่ จะได้ไม่ต้องออกมาก่อปัญหาให้มาก！”

แววตาของจงจิ่งห้าวมองมา นี่มันไม่เหมือนเขาเลย

เสิ่นเผยซวนยิ้มเล็กน้อย “ไม่ใช่ว่าทำอะไรเขาไม่ได้ เลยบ่นด้วยความไม่พอใจออกไปเหรอ”

จงจิ่งห้าวผลุบสายตาลงโดยที่ไม่พูดอะไร

เสิ่นเผยซวนรู้ว่ากู้เป่ยมาที่นี่ แต่ว่าไม่รู้ว่าเขาอยู่ในห้องรับรองห้องไหนกันแน่ “ฉันไปถามสักหน่อย”

จงจิ่งห้าวตอบรับเล็กน้อย จากนั้นเมื่อเสิ่นเผยซวนไปแล้วสักพักก็กลับมาพูดว่า “ฉันจองห้อง302เอาไว้ มันอยู่ข้างๆ ห้อง303ของพวกเรา”

ที่นี่มันเรียกว่าคลับส่วนตัว หนึ่งเพราะมีความลึกลับมาก สองเป็นเพราะที่นี่รับเพียงคนที่สนิทกับเจ้าของเท่านั้น

จงจิ่งห้าวไม่ได้สนิทกับเจ้าของของที่นี่ แต่ว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาก็ไม่ได้แย่ ผู้ว่าการธนาคารถังสนิทกับเจ้าของมาก แถมความสัมพันธ์ยังดีมาก เมื่อรู้ว่าจงจิ่งห้าวจะมา เลยออกมาต้อนรับด้วยตัวเอง

“เหล่าถังบอกเอาไว้ก่อนแล้ว ไม่รู้ว่าคุณจะมา ถ้ารู้ฉันจะได้จัดห้องรับรองให้คุณเอาไว้ก่อน” เจ้าของของคลับนี้แซ่หลัว ปกติคนเรียกว่าหลัวซาน

เพราะเขาเป็นพี่สามของบ้าน ทุกคนเลยเรียกชื่อเล่นเขาแบบนั้น ชื่อจริงๆ ของเขาคือหลัวหงเต๋อ

เสิ่นเผยซวนไปสืบจากกู้เป่ย หลัวซานถึงจะรู้ว่าจงจิ่งห้าวมาแล้ว เลยออกมาต้อนรับด้วยตัวเอง

“เกรงใจน่ะ อาจจะยังมีเรื่องที่ต้องรบกวนคุณอีกด้วย” จงจิ่งห้าวยิ้มเบาๆ พลางพูดด้วยน้ำเสียงที่มักจะใช้เวลามีงานกินเลี้ยงที่พอดิบพอดี

“มีอะไรก็รีบบอกมาได้เลย” หลัวซานหรี่ตาลงยิ้มดูไปแล้วจริงใจอยู่ไม่น้อย เพียงแค่ว่าชื่อนั้นเหมือนกับนักเลงไม่เบาเลยล่ะ

เมื่อเข้าไปในห้องรับรองหลัวซานก็แนะนำอาหารที่มีชื่อของที่นี่ให้แก่เขา เหมาะแก่การสังสรรค์กับเพื่อนๆ เหล้าเองก็มี ดูเป็นระบบระเบียบมากไม่มีบริการอะไรที่เละเทะไม่ดีเลยล่ะ

เพราะมันลึกลับไม่น้อย เลยมีเพื่อนพาแฟนมาเพื่อกินข้าวโดยเฉพาะ อาหารที่ที่นี่มีนั้นมีเอกลักษณ์เป็นอย่างมาก และหายากที่ไม่สามารถหาจากภายนอกได้

“พวกคุณอยากจะกินอะไรเดี๋ยวให้คนมาส่ง？” พี่สามยิ้มพลางถาม

จงจิ่งห้าวมองไปรอบๆ ห้องรับรองทั้งสี่มุม “ได้ยินว่ากู้เป่ยอยู่ที่ห้องข้างๆ นี้เหรอ？”

หลัวซานชะงักไปก่อนจะยิ้มพลางพูด “ใช่แล้ว”

“ที่นี่กันเสียงได้ดีหรือเปล่า？”

“แน่นอนอยู่แล้ว มันกันเสียงได้ดีกว่าห้องคาราโอเกะอีก” หลัวซานพูดอย่างมั่นอกมั่นใจ

เสิ่นเผยซวนมองเขาเล็กน้อย “ถ้าพวกเราอยากให้ห้องข้างๆ ได้ยินเสียงของพวกเราคุยกันล่ะ？”

หลัวซาน “……” ？？？

นี่มันเหตุผลอะไรกัน？

ยังมีคำที่อยากให้คนฟังตัวเองพูดอยู่เหรอ？

“คุณกำลังล้อเล่นหรือเปล่า？” หลัวซานไม่มั่นใจว่าเสิ่นเผยซวนพูดจริงหรือไม่ เลยยังตั้งใจลองถามต่อไป

“ฉันเหมือนกำลังล้อเล่นเหรอ？” เสิ่นเผยซวนมองหลัวซานตรงๆ

หลัวซานไม่มีสติขึ้นมา ก่อนจะหันไปมองจงจิ่งห้าว “คือ……”

จงจิ่งห้าวตัดบทเขา พลางถาม “ลำบากใจมากเลยเหรอ？”

หลัวซานรีบส่ายหัว คำพูดของจงจิ่งห้าวทำให้เขารู้ว่านี่ไม่ได้ล้อเล่น มันเป็นเรื่องจริง

อันที่จริงถ้าเกิดพวกเขาอยากจะแอบฟังกู้เป่ยกับเพื่อนคุยกัน เขายังไม่ตกใจเท่าไหร่ แต่คนที่มาแอบฟังตัวเองคุยนั้นอาจจะทำให้เกิดความแปลกใจ ได้

เขารับแต่คนสนิท และจะไม่มีทางทำอะไรแย่ๆ ในไนต์คลับ ถ้าบอกว่าห้องรับรองส่วนมากต่างมีกล้องสอดแนม เพื่อใช้ในการสอดแนมว่าแขกกำลังทำอะไรในห้องรับรองบ้าง

แต่เขากลับไม่มีอะไรแบบนั้นที่นี่