กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 599

“หัวหน้าเสิ่นมีเพื่อนอยู่ที่นี่ด้วยหรือ?” ขณะกล่าวสายตาของไป๋ยิ่นหนิงตกไปอยู่ที่ซางหยู พร้อมกล่าวถามด้วยรอยยิ้ม “ท่านนี้คือ?”

ความรู้สึกของเสิ่นเผยชวนที่มีต่อไป๋ยิ่นหนิงบอกไม่ได้ว่าชอบ แต่ก็ไม่ถึงกับรังเกียจ เพียงแค่รู้สึกว่าเขาไม่ควรที่จะคิดถึงผู้หญิงที่มีสามีอยู่แล้ว เพราะนั่นผิดศีลธรรมอย่างมาก

“ประโยคนี้คงเป็นฉันมากกว่าที่ต้องถามประธานไป๋?” เสิ่นเผยชวนรู้อยู่แล้วว่าคนที่สามารถอาศัยอยู่ในชุมชนนี้ได้ ต้องเป็นพวกคนระดับไหนกัน

ไป๋ยิ่นหนิงพอมีอำนาจอยู่บ้างในไป๋เฉิง แต่ในเมืองBผู้มีอิทธิพลมากมายเขาจึงไม่ใช่อะไรทั้งนั้น

ได้มีโอกาสทำความรู้จักกับคนในชุมชนนี้ ถือว่าไม่ธรรมดาแล้ว

ไม่นานเขาก็คิดได้ สายตาของเขากวาดไปที่โจวฉุนฉุน พร้อมกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ประธานไป๋เก่งจังเลยนะ”

แม้ว่าโจวฉุนฉุนไม่ใช่คนฉลาดหัวดี แต่พื้นฐานครอบครัวของเธอดีมากเลยทีเดียว การที่ไป๋ยิ่นหนิงได้แต่งงานกับเธอ ถือว่าเก่งมากแล้ว

ไปยิ่นหนิงไม่โต้แย้งกับเขาในเรื่องที่ไร้สาระพวกนี้อีกต่อไป พลันกล่าวอย่างเคร่งขรึม “จะขอตัวหัวหน้าเสิ่น คุยด้วยสักเดี๋ยวจะได้ไหม”

เขาไม่รู้ว่าเสิ่นเผยชวนในตอนนี้ได้เป็นรองผู้อำนวยการแล้ว เพราะงั้นถึงได้ยังเรียกเขาว่าหัวหน้าเสิ่น

“เรามีอะไรต้องคุยกันงั้นหรือ?” เสิ่นเผยชวนไม่ได้ตั้งใจที่จะทำให้เขาอับอาย เพียงแค่รู้สึกว่าความสัมพันธ์ของเขาและจงจิ่งห้าว ไม่ควรที่จะมีความสัมพันธ์กับเขามาก ยิ่งไม่ควรมีความเกี่ยวข้องกับเขา

“ฉันยังมีนัดต่อ ต้องขอตัวก่อน” จบประโยคเขาหันหลังกลับไปกล่าวกับชางหยู “เราไปกันเถอะ”

“หัวหน้าเสิ่น เรามีความคับแค้นอะไรต่อกันงั้นหรือ?” ไป๋ยิ่นหนิงขมวดคิ้วแน่น เขาเพียงแค่ชอบใครสักคน สมควรตายงั้นหรือ?

เสิ่นเผยชวนจับจ้องเขา “เราไม่ได้มีความแค้นอะไรต่อกัน ฉันจะเป็นเพื่อนกับสุภาพบุรุษเท่านั้น ส่วนพวกที่ โลภมากคอยจับจ้องภรรยาของคนอื่นอย่างไม่เหมาะสม ฉันไม่ถูกชะตาด้วย”

จบประโยคเขาเดินออกไปกับชางหยูทันที

ไป๋ยิ่นหนิงไม่สามารถโต้แย้งได้ เขาเองก็รู้ว่าแบบนี้ไม่ถูก แต่เรื่องของความรู้สึก ใครจะสามารถควบคุมได้กัน?

หากความรู้สึกสามารถใช้สมองควบคุมได้ สั่งให้ไม่ชอบก็เลิกชอบได้ เขาคงจะออกคำสั่งกับเจ้าหัวใจไปตั้งนานแล้ว หากแต่เขาบอกตัวเองนับครั้งไม่ถ้วนว่านี่เป็นสิ่งที่ผิด ปล่อยวางซะ แต่ความรู้สึกก็ยังคงอยู่

เขาพยายามไม่คิดถึงมัน ไม่สร้างโอกาสที่จะได้พบกับเธอ จะให้เขาทำยังไงอีก?

“บางคน จากไปอย่างเงียบๆ เพราะความรัก สิ่งที่หลบหนีได้คือเงา สิ่งที่หลบหนีไม่ได้คือความรู้สึก ยิ่นหนิง นี่ไม่ใช่ความผิดของนาย” มือทั้งสองข้างของโจวฉุนฉุนจับบ่าของเขาพร้อมกล่าวปลอบ “เหมือนกับฉัน ที่ไม่สามารถควบคุมความรู้สึกที่มีต่อนายได้ หากความรักสามารถปล่อยวางได้อย่างง่ายดาย ก็คงจะไม่ล้ำค่า”

ไป๋ยิ่นหนิงกุมมือของเธอเอาไว้ กล่าวด้วยรอยยิ้ม “อันที่จริงฉันโชคดีมากแล้ว”

สวรรค์ส่งเธอมาอยู่ข้างกายของเขา

นี่เป็นสิ่งที่เขาโชคดีที่สุดในชีวิตนี้

เธอใสซื่อบริสุทธิ์ เข้าใจความลำบากใจของเขาทั้งหมด

เขาปรารถนา ว่าไม่เคยพบกับหลินซินเหยียนมาก่อน แต่สิ่งที่เกิดขึ้นแล้ว ไม่สามารถถอยหลังกลับไปได้ หัวใจที่สั่นไหว ไม่สามารถทำเหมือนว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นมาก่อนได้

“บางทีคุณพ่ออาจจะช่วยเราได้” โจวฉุนฉุนรู้ดี เขาอยากจะเรียกร้องความยุติธรรมให้กับเกาหยวน

ไป๋ยิ่นหนิงส่ายหน้า เขารู้ว่าโจวหวยโฮ่ไม่ชอบคนของตระกูลกู้ ไม่ต้องการข้องเกี่ยวกับตระกูลกู้ ยังไงซะมีความสัมพันธ์ของคุณนายโจวและตระกูลกู้อยู่ เขาไม่มีทางปล่อยให้ตระกูลโจวอับอายขายขี้หน้าได้