กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 601

เสิ่นเผยชวนบอกว่าไม่มี

“เอาล่ะ ทุกคนกินข้าวกัน เรื่องนี้มันจบไปแล้ว”ผู้บัญชาการซ่งรู้อยู่แก่ใจแล้วว่าลูกสาวคงถูกภรรยาพูดจี้ใจดำก็เลยรู้สึกเสียใจกับสิ่งที่ทำไป แต่เสียใจไปก็ไม่มีประโยชน์ ทำผิดก็คือทำผิด

ดังคำที่กล่าวไว้ว่าโชคชะตานั้นมีเวลาของมัน เราไม่อาจบังคับโชคชะตาได้

เรื่องของโชคชะตาพรหมลิขิตนั้นมันบังคับกันไม่ได้จริงๆ ถึงก่อนหน้านี้เขาจะอยากให้เสิ่นเผยชวนแต่งงานกับลูกสาวของตัวเองมาก

แต่วันนี้เขากลับขัดความคิดนี้ของภรรยา ส่วนลูกสาวนั้นก็แค่ต้องหาคนใหม่

เขาชอบเสิ่นเผยชวน และเมื่อก่อนก็อยากได้เขามาเป็นลูกเขยมาก แต่มันเป็นไปไม่ได้ วันนี้ลูกสาวของตัวเองอยู่ในสถานะหญิงม่าย ฉะนั้นเขาเลยไม่อยากจะคิด

ขอแค่ลูกสาวได้เจอคนที่ซื่อสัตย์ก็พอแล้ว

“ทานข้าวกัน ไม่ต้องเกรงใจนะ ถือซะว่าที่นี่เป็นบ้านของตัวเองก็แล้วกัน”ผู้บัญชาการซ่งทักทายซางหยู“ทำไมวันนี้ดูเขินๆอย่างนั้นล่ะ ครั้งก่อนยังดูช่างพูดช่างเจรจาอยู่เลย วันนี้เป็นอะไรไป？”

ผู้บัญชาการซ่งรู้สึกดีต่อซางหยู เพราะรู้สึกว่าหล่อนดูเป็นคนสนุก แถมยังค่อนข้างหัวแข็ง

ซางหยูยิ้มออกมา“ตอนนั้นคงเป็นเพราะร้อนใจ กลัวว่าท่านจะลงโทษเขาน่ะค่ะ”

ผู้บัญชาการซ่งยิ้มตามออกมา“หนูเป็นคนจีบเผยชวนก่อนใช่ไหม？”

เขารู้จักเสิ่นเผยชวนดี ครั้งก่อนที่มีข่าวแบบนี้เกิดขึ้น เขาก็เชื่อมาโดยตลอดว่าเสิ่นเผยชวนต้องไม่ใช่คนที่เข้าหาก่อนแน่ๆ

“ไม่ใช่ครับ ผมเป็นคนเข้าหาเธอก่อน”เสิ่นเผยชวนรีบพูดต่อ เขาเป็นถึงผู้ชายอกสามศอก เพราะงั้นจะพูดว่าผู้หญิงเป็นฝ่ายเข้าหาเขาก่อนได้ยังไง？

อีกอย่างเธอกำลังช่วยเขาอยู่ด้วย

เพราะงั้นจะทำให้เธอดูไม่ดีไม่ได้

ผู้บัญชาการซ่งยิ้มร่า“ตาทึ่มอย่างนายเนี่ยนะ？”

เสิ่นเผยชวนที่เขารู้จักเป็นคนซื่อสัตย์และตรงไปตรงมา

เขาจีบผู้หญิงเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่? แถมยังดูเหมือนจะชอบผู้หญิงคนนี้จริงๆ

เขามองไปทางซางหยู ใบหน้าของเด็กสาวดูมีชีวิตชีวาเป็นเอกลักษณ์ หน้าตาก็สะสวย ดูอิสระเป็นตัวของตัวเอง และเหมือนจะเป็นคนที่ยืนได้ด้วยลำแข้งของตัวเองด้วย

“เผยชวนไม่มีคนรู้จักอยู่ที่นี่ หนูต้องดูแล้วเขาให้ดีๆนะ”ผู้บัญชาการซ่งพูดกับซางหยู

ซางหยูหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วพูดขึ้น“ได้ค่ะ”

ขณะที่พูดก็หันไปมองเสิ่นเผยชวนด้วย

ถ้าเป็นไปได้ เธอก็อยากเป็นคนที่สามารถดูแลเสิ่นเผยชวนได้จริงๆ

“ดูสิเผยชวน พ่อฉันดีกับนายแค่ไหน แถมทำอย่างกับนายเป็นลูกในไส้เลย ส่วนฉันเป็นลูกที่เก็บมาเลี้ยง”ซ่งหย่าซินพูดเชิงล้อเล่น“พ่อฉันไม่มีลูกชาย นายเป็นลูกชายให้เขาซะสิ เขาช่วยเรื่องงานนายได้นะ”

ซึ่งคำพูดของซ่งหย่าซินที่พูดออกมาไม่ค่อยน่าฟังนัก

ผู้บัญชาการซ่งทำหน้าขรึม“ถ้าอยู่ทานได้ก็อยู่ แต่ถ้าไม่ว่างทานก็ไปเถอะ อย่ามาทำให้ที่นี่เสียบรรยากาศ แกหย่าแล้ว เขาจำเป็นต้องตามใจแกทุกอย่างเลยรึไง？”

“พอแล้ว คุณนี่ ซินซินไม่เห็นจะว่าอะไรนี่นา คุณโกรธอะไรเนี่ย？”คุณนายซ่งเดินมาเพราะเห็นสามีของตัวเองกำลังโมโห“เธอพึ่งหย่ามาก็เลยยังเศร้าและไม่สบายใจอยู่ ฉะนั้นตอนพูดเลยไม่ทันได้คิดให้รอบคอบ คุณอย่าโกรธลูกเลย”

ผู้บัญชาการซ่งนั่งนิ่งไม่พูดไม่จา

เสิ่นเผยชวนรู้สึกว่าวันนี้บรรยากาศไม่ค่อยเหมาะจะทานข้าวด้วยซักเท่าไหร่ เขาดึงซางหยูลุกขึ้น“ผมพึ่งนึกได้ว่าวันนี้ผมมีธุระ ผมต้องขอตัวไปก่อนนะครับ”

ผู้บัญชาการซ่งกระแอมเสียงขึ้น“วันนี้ดูแลได้ไม่ดี แต่เห็นแก่หน้าฉัน อย่าถือสาเอาไปคิดมากเลยนะ”

“ครับ อีกอย่างผมต้องขอบคุณมากนะครับที่ช่วยให้ผมได้เลื่อนตำแหน่ง”เสิ่นเผยชวนโค้งคำนับให้ผู้บัญชาการซ่งหนึ่งที ไม่ว่าซ่งหย่าซินจะพูดอะไร การที่ผู้บัญชาการซ่งทำดีด้วยและดูแลเขา เขาจะจำไว้ในใจไปตลอด

และคงไม่เปลี่ยนใจเพราะเรื่องในวันนี้ด้วย

“นั่นเป็นเพราะนายมีความสามารถ ถ้านายไม่มีความสามารถ ฉันก็คงไม่เห็นหัวนายและไม่สนับสนุนให้นายได้เลื่อนขั้นหรอก ทุกอย่างมาจากการทุ่มเทพยายามของนายต่างหาก วันหน้าอย่างลืมเลี้ยงข้าวฉันด้วยนะ”

ผู้บัญชาการซ่งกับโจวหวยโฮ่เหมือนกันตรงที่เป็นคนตรงไปตรงมา และไม่เคยทำเรื่องทุจริตเพื่อหาผลประโยชน์ส่วนตัว

ถ้าเสิ่นเผยชวนไม่มีความสามารถ เขาก็ไม่มีวันเลื่อนตำแหน่งให้เขาหรอก

แต่ที่ทำเพราะเขาชื่นชมในตัวเสิ่นเผยชวน

เสิ่นเผยชวนตอบตกลง“ถ้าครั้งหน้าไปที่บ้านผม ผมจะลงมือทำกับข้าวต้อนรับท่านเองครับ”

ผู้บัญชาการซ่งยิ้ม“นายทำอาหารเป็นด้วยหรอ？”

“ผมอยู่คนเดียวมาตั้งนาน ทำไมจะทำไม่ได้ล่ะครับ ขอเพียงแต่ท่านไม่เลือกกิน ผมก็จะทำให้ท่านทานจนอิ่มหนำสำราญได้เลยครับ”เสิ่นเผยชวนพูดไปด้วยหัวเราะไปด้วย

“งั้นฉันไม่เดินไปส่งแล้วนะ”ผู้บัญชาการซ่งโบกมือให้

เสิ่นเผยชวนบอกว่าจะให้ท่านไปส่งได้ยังไง จากนั้นก็กล่าวลาคุณนายซ่งแล้วพาซางหยูเดินออกไป

รอจนเสิ่นเผยชวนเดินออกไปแล้ว ผู้บัญชาการซ่งก็ทำหน้าเย็นชาแล้วต่อว่าลูกสาวด้วยความโกรธ“บอกมานะว่าลูกคิดจะทำอะไร？”

ซ่งหย่าซินยกมือขึ้นมาจับผมตัวเอง เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองเป็นอะไร แต่รู้แค่ว่ามันอึดอัด

ในใจ

“ตอนแรกแกไม่ต้องการเอง และตามที่พ่อเข้าใจเสิ่นเผยชวนเขาก็ทำดีกับแก แถมยังดูแลพวกเราดีมากๆด้วย แต่แกกลับไม่สนใจใยดีอะไรกับเขาเลย แล้วพอมาตอนนี้ตัวเองเสียเปรียบก็เลยรู้สึกเสียใจทีหลังงั้นหรอ？”ผู้บัญชาการซ่งโมโห“นี่แกจะทำให้ฉันอับอายขายขี้หน้าไปถึงไหน？ไม่อยากมีศักดิ์ศรีแล้วหรอ แม้แต่หน้าพ่อแกก็จะทำให้ขายหน้าขายตาจนไม่เหลืออะไรเลยใช่ไหม？ทีนี้เสิ่นเผยชวนจะคิดยังไงกับเรา？”

เขาพูดย้ำอีกครั้ง“เผยชวนมีวันนี้ได้ล้วนมาจากความพยายามของเขา ไม่ใช่เพราะพ่อตั้งใจยกยอปอปั้นเขา”

ตอนที่เลือกรองผู้บัญชาการเขาเป็นคนแนะนำก็จริง แต่ใครๆก็เห็นว่าเสิ่นเผยชวนมีความสามารถอยู่ทนโท่ แต่วันนี้ลูกสาวตัวเองมาพูดอย่างนี้มันเลยเหมือนกับว่าเขาต้องการอะไรบางอย่างจากเสิ่นเผยชวน