กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 603

เธอรู้ดีอยู่แก่ใจว่าถ้าไม่มีกฎหมายอยู่ในสังคม ทุกอย่างมันต้องวุ่นวายมากแน่ๆ

แต่พอคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นกับแม่ มันก็รู้สึกปวดใจอย่างบอกไม่ถูก

เสิ่นเผยชวนไม่รู้จะปลอบเธอยังไงดี เรื่องแบบนี้คนนอกไม่เข้าใจหรอก แต่เขาเคยเจอกับเรื่องเลวทรามพวกนี้มาไม่น้อยเหมือนกัน

อย่างเรื่องพ่อกับแม่ของซางหยู ในความเป็นจริงนั้นมีหลายอย่างเกิดขึ้น ทุกๆคนล้วนเป็นคนเหมือนกัน แต่ต่างก็มีความคิดและวิธีการเป็นของตัวเอง เพราะงั้นทุกคนเลยไม่เหมือนกัน ฉะนั้นพอทำเรื่องแบบนี้ออกมา มันจึงเป็นอะไรที่คาดไม่ถึงมาก่อน

สิ่งเดียวที่เขาทำได้ก็คือดูแลเด็กผู้หญิงที่น่าสงสารคนนี้

ตอนนี้เขารู้เหตุผลจริงๆแล้วว่าทำไมแม่ของเธอถึงต้องโดนจับเข้าไป ตอนที่ดูจากสำนวนคดีมันเขียนบอกว่าถูกจำคุกเพราะคดีฆาตกรรม แต่ไม่ได้บอกว่าทำไมถึงก่อเหตุฆาตกรรม ทว่าตอนนี้เขารู้แล้วว่าที่จริงมันคือความอัดอั้นที่มีมานานถึงได้เกิดพฤติกรรมการต่อต้านที่รุนแรง แล้วจึงเกิดเหตุฆาตกรรมขึ้น มันก็น่าเห็นใจอยู่หรอก แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตามการฆ่าคนยังไงก็คือการฆ่าคนวันยังค่ำ  

ถ้าเกิดว่ามีใครคนใดคนหนึ่งสามารถลงโทษคนเลวได้ตามอำเภอใจ สังคมนี้คงวุ่นวายกันไปหมดแน่

ซางหยูก็ไม่รู้ว่าเมื่อกี้ตัวเองเป็นอะไร ถึงได้พูดเรื่องตัวเองออกมา“ขอโทษด้วย พูดเรื่องน่าอายซะแล้ว”

เสิ่นเผยชวนพูด“ไม่เลย อย่าถือสา รู้ไหมว่าทำไมบางประเทศบ้านเมืองเขายังจลาจลวุ่นวายอยู่？”

ซางหยูพูด“ก็เพราะว่าไม่มีการตั้งกฎหมายที่สมบูรณ์ไง ได้ยินมาว่าบางประเทศสามารถพกปืนได้ ถ้าได้ใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นล่ะก็คงจะไม่ได้นอนหลับอย่างสงบสุขแน่ๆ”

“เพราะเหตุนี้กฎหมายถึงสำคัญไง กฎหมายที่สมบูรณ์ไม่เพียงแต่สามารถปกป้องความปลอดภัยของคนเราได้ แต่มันยังควบคุมสังคมเราได้ด้วย ถึงแม้เรื่องของแม่คุณจะน่าเห็นใจ แต่การทำผิดก็คือการทำผิด ยังไงก็ต้องได้รับโทษตามกฎหมาย ไม่ว่าใครก็ต้องปฏิบัติตามนี้”เสิ่นเผยชวนพูด

“ฉันรู้ เมื่อกี้มันก็แค่อารมณ์ชั่ววูบ”เธอก้มหน้าลง เธอรู้ทั้งรู้อยู่แก่ใจ ต้องโทษตอนนั้นที่ยังไม่โตพอ เลยไม่รู้ว่าควรติดต่อให้หน่วยงานไหนมาช่วย ทว่าตอนนี้มีนโยบายเกี่ยวกับผู้หญิงออกมามากมาย ฉะนั้นเรื่องการใช้ความรุนแรงในบ้านจึงมีมาตรการแก้ไขปัญหาที่ดีออกมาแล้ว

เสิ่นเผยชวนถาม“พวกเราจะไปที่ไหน？”

เขาไม่รู้ว่าควรจะขับไปทางไหน

“ฉันไม่คุ้นทางนี้ คุณช่วยขับไปทางเมืองฝั่งตะวันตกหน่อย”ซางหยูยิ้มพลางพูดขึ้น“ใช่สิ ลืมเรื่องกินข้าวไปเลย คุณคงหิวแล้วสินะ？”

เสิ่นเผยชวนบอกไปว่ายังไม่ค่อยหิว

พูดจบทั้งสองก็เงียบ ทั้งรถเงียบสนิททันที

ที่นี่อยู่ไม่ไกลจากเมืองฝั่งตะวันตกมาก ไม่กี่นาทีก็ขับมาถึงแล้ว ซางหยูมักจะมาทำงานพารท์ไทม์ที่นี่บ่อยๆ เพราะงั้นเลยคุ้นเคยกับที่นี่

“เลี้ยวขวาที่สี่แยกข้างหน้า”

เสิ่นเผยชวนเลี้ยวขวาที่สี่แยกข้างหน้าตามที่เธอบอก

“ตรงตามถนนเส้นนี้ไปเรื่อยๆ”ซางหยูพูด

เสิ่นเผยชวนเหลือบมองเธอ“มีอะไรอร่อยหรอ？”

“เดี๋ยวไปถึงก็รู้เอง ถ้าบอกตอนนี้ก็ไม่เซอร์ไพรส์สิ”ซางหยูบอกเป็นนัยให้เขาเดาเอง

เสิ่นเผยชวนหัวเราะออกมา แล้วไม่ถามต่ออีก แม้ชีวิตในวัยเด็กเธอจะไม่ค่อยดีนัก แต่เธอก็ยังเป็นคนที่มองโลกในแง่ดี แถมยังเข้มแข็งมาก แม้จะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่คนเดียว แต่ก็เห็นถึงความพยายามอย่างหนักของเธอ แถมท่าทางที่ไม่ย่อท้อของเธอก็เป็นอะไรที่หาได้ยากมาก

“จอดรถตรงที่ป้ายสีแดงข้างหน้า”ซางหยูพูด

เสิ่นเผยชวนขับรถไปจอดตรงที่มีป้ายสีแดง ซางหยูเปิดประตูลงรถไป

เธอยืนอยู่อีกด้านเพื่อรอเสิ่นเผยชวนเดินมาแล้วพูดขึ้น“เมื่อก่อนฉันเคยทำงานอยู่ที่ร้านนี้ แล้วก็สนิทกับเจ้าของร้านมาก แถมเป็ดย่างสูตรพิเศษของพวกเขาก็อร่อยมากๆด้วย”

ถึงทำเลที่ตั้งของร้านนี้จะไม่ค่อยดีนักแต่ว่ามันมีพื้นที่กว้างมาก การตกแต่งก็มีเอกลักษณ์และสะอาดสะอ้าน

“พวกเรามาช้าไปหน่อย ถ้าเป็นตอนกลางวันล่ะก็คนคงเยอะมาก พวกเราเข้าไปกันเถอะ”ซางหยูยิ้มพลางพูดขึ้น

เสิ่นเผยชวนพยักหน้าเมื่อเข้าไปในร้านเนื่องจากผ่านช่วงเวลาที่คนแน่นร้านที่สุดในช่วงเช้าไปแล้ว มันก็เลยมีที่ว่างเยอะเลย ซางหยูเลือกนั่งลงตรงข้างหน้าต่างที่สูงพื้นจรดเพดาน