กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 610

เนื่องจากประหม่ามากเกินไปเธอจึงสั่นสะท้านไปทั้งตัว หลินซินเหยียนเข้ามาโอบเธอไว้แล้วคอยลูบหลังให้“ฉันไม่ถามแล้ว”

พอเห็นท่าทางที่เจ็บปวดของหล่อน หลินซินเหยียนก็ทำใจรับไม่ได้

“ที่ฉันถามเธอ ก็แค่ไม่อยากให้เธอทนทุกข์อยู่คนเดียว แต่ถ้าพูดออกมาแล้วมันยิ่งเจ็บปวดกว่าเดิมก็ไม่ต้องพูดหรอก”

เธอเดาอยู่ในใจคร่าวๆว่าที่หล่อนพูดว่าตัวเองเป็นผู้หญิงไม่ได้อีกแล้วแสดงว่าในร่างกายมีอะไรขาดหายไปงั้นหรอ？แต่ว่าไม่เห็นหมอจะบอกอะไรเธอเลย

“ฉันไม่ได้กลัวว่าเธอจะรู้”ฉินยากอดเธอไว้แล้วซบอกร้องไห้ออกมา“แค่นึกถึงมันก็เหมือนมีมีดกรีดอยู่ในใจแล้ว”

ทุกครั้งที่พูดถึงมันก็เหมือนกับแผลเป็นที่อยู่ในใจโดนฉีกกระชากออก แล้วตกอยู่ในสภาวะความสิ้นหวังเหมือนในตอนนั้นเลย

“ฉัน ตั้งท้องไม่ได้อีกแล้ว ทั้งชีวิตนี้มีลูกไม่ได้อีกแล้ว เธอรู้ไหม？ฉันเกลียดเขา เขาเป็นคนทำให้ฉันเป็นแบบนี้……”

หลินซินเหยียนไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะท้องไม่ได้ยังไง？

เป็นไปไม่ได้？

“นี่ นี่มันเป็นไปได้ยังไง？คุณหมอไม่เห็นเคยบอกฉันเลย นี่เธอเข้าใจผิดรึเปล่า？การแท้งลูกไม่ได้ทำให้ตั้งท้องไม่ได้ตลอดชีวิตซักหน่อย……” 

“ฉันเองที่เป็นคนบอกหมอว่าห้ามบอกคนอื่น มันเป็นเรื่องจริงที่ในร่างกายของฉัน——มีบางอย่างขาดหายไป ฉินยารวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีพูดออกไป”

“เป็นแบบนี้ได้ยังไง”เธอเสียงแหบพร่าลง ในฐานะที่เป็นผู้หญิง การที่ไม่สามารถมีลูกได้เป็นเรื่องที่โหดร้ายมากเรื่องหนึ่ง

“เป็นเพราะมดลูกโดนทำร้าย ดังนั้น……”

“ไม่ใช่”ฉินยาผละออกจากเธอ แล้วเช็ดคราบน้ำตาบนหน้าออก“ฉันไม่มีมดลูกแล้ว”

หลินซินเหยียนรู้สึกตกใจและในขณะเดียวกันก็รู้สึกเจ็บปวดแทนหล่อนและรู้สึกเห็นใจหล่อน

เธอไม่รู้ว่าจะใช้คำไหนมาพูดปลอบใจหล่อน หล่อนทนทุกข์ทรมานอยู่คนเดียวเงียบๆมานานมาก แถมยังแสร้งทำเป็นว่าไม่เป็นไรต่อหน้าทุกคน

ถึงเธอจะไม่เคยประสบเรื่องนี้ด้วยตัวเอง แต่เธอก็รู้ว่าเรื่องแบบนี้มันน่าเศร้ามากแค่ไหน

“ฉันจะปลอบเธอได้ยังไง”หลินซินเหยียนกะพริบตาถี่ๆเพราะไม่อยากให้น้ำตาไหล แต่ว่าถึงจะเช็ดออกมันก็เอ่อล้นออกมาอยู่ดี“เห็นเธอเศร้า ฉันก็พลอยเศร้าไปด้วย”

“อย่าร้องไห้ไปเลย”ฉินยาเช็ดน้ำตาเช็ดน้ำตาให้เธอ“ในท้องของเธอยังมีลูกทูนหัวของฉันอยู่นะ”

เวลาที่เจ็บปวดมากที่สุดได้ผ่านไปแล้ว ทว่าตอนนี้ก็ยังคงรู้สึกเจ็บปวดอยู่เหมือนเดิม แต่ก็ยังถือว่ายืนหยัดอยู่ได้ หล่อนเช็ดน้ำตาออกแล้วสูดหายใจเข้าลึก“ช่วยฉันเก็บเป็นความลับนะ อย่าไปบอกใคร”

“ได้สิ”เธอจะไปบอกคนอื่นได้ยังไงกัน

“ก็แค่ เธอน่าสงสารมาก ฉันทำใจไม่ได้น่ะ”ที่จริงเธอก็ไม่ได้อยากจะแสดงความเศร้าออกมาต่อหน้าฉินยาหรอก แต่ว่ามันอดไม่ได้จริงๆ

ถ้าใครไม่เคยเป็นพ่อเป็นแม่คนก็คงไม่รู้หรอกว่าวินาทีที่ได้เป็นแม่คนนั้นมันวิเศษมากแค่ไหน ถึงแม้จะไม่มีความรู้สึกใดๆต่อคนที่ทำให้ตัวเองท้องก็ตาม เราก็ยังคงจะรักชีวิตน้อยๆที่กำลังเจริญเติบโตในท้องนี้มากๆ

เธอเข้าใจเป็นอย่างดี เพราะตอนที่ความสัมพันธ์ของฉินยากับซูจ้านกำลังอยู่ในขั้นวิกฤต หล่อนก็ไม่ลังเลที่จะเลือกคลอดเด็กคนนั้นออกมา แสดงว่าหล่อนก็คงรู้สึกเหมือนกัน

แต่ว่าหล่อนกลับต้องสูญเสียเขาไป

แถมยังสูญเสียการเป็นแม่ด้วย เธอน่าสงสารมากเกินไปแล้ว

“แน่นอน ฉันจะต้องเป็นแม่ทูนหัวที่สวยที่สุด”ฉินยายิ้ม

หลินซินเหยียนไม่พูดอะไรอีก เธอเปลี่ยนเรื่องคุยแทน โดยถามเรื่องงานออกไป

“วันนี้เป็นวันจันทร์ อารองต้องยุ่งมากแน่ๆ เพราะที่นั่นมีเขาอยู่คนเดียว”ฉินยาพูด

เดิมเขาเป็นผู้บริหารบริษัท แต่ก็ยังต้องมาช่วยเธอดูร้าน แถมยังต้องคอยดูโรงงานผลิตผ้าไหมกวางตุ้งด้วย

“จริงด้วย”หลินซินเหยียนก็อยากกลับไป แต่เธอรู้ว่าจงจิ่งห้าวไม่ยอมแน่

“เธอดูรูปที่ฉันวาดเมื่อวานสิ”ฉินยาหยิบรูปที่เธอวาดเมื่อวานมาให้ดู ดูเหมือนอยากจะเปลี่ยนเรื่องคุย ความรู้สึกทุกอย่างล้วนถูกข่มไว้ในใจ

วันนี้มหาวิทยาลัยฮั๋วชิงได้จัดประชุมคณาจารย์และนักศึกษาทุกคน

เพื่อนำเรื่องของซางหยูกับเสิ่นเผยชวนออกมาประกาศให้เป็นบทเรียนที่ไม่ดีให้กับทุกคนว่าห้ามทำเรื่องผิดศีลธรรม และห้ามทำลายชื่อเสียงของมหาวิทยาลัย

เดิมเรื่องนี้ถูกชี้แจงไปแล้วแต่กลับถูกเอามารื้อฟื้นอีก ทุกคนต่างก็รู้สึกแปลกใจและงงงวย

แต่ก็มีคนจำนวนไม่น้อยที่อยากจะมาดูความสนุก ยังไงธรรมชาติของมนุษย์ต่างก็ให้ความสนใจกับเรื่องสนุกๆแบบนี้อยู่แล้ว

ซางหยูนั่งอยู่ในห้อง อาจารย์นั่งอยู่ตรงข้ามเธอ ก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี ด้านนอกหน้าต่างมีนักเรียนจำนวนมากมองเข้ามาเพราะอยากรู้ว่าอาจารย์จะพูดกับซางหยูว่ายังไง

พอถึงแปดโมงครึ่ง อาจารย์ก็ลุกขึ้น“ถึงเวลาแล้ว พวกเราไปกันเถอะ”

ซางหยูทำหน้าไร้ความรู้สึก ในมือหยิบใบสำรวจตรวจเองที่เขียนไว้เสร็จแล้วมุ่งหน้าต่อไปที่สนามกีฬา