กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 630

รถจอดอยู่ข้างถนน เมื่อรถสามหรูสีดำจอดสนิท ก็มีคนเจ็ดคนลงมา

“พวกเขามาทำอะไรเหรอ？” โจวฉุนฉุนยืนอยู่ข้างหลังไป๋ยิ่นหนิงพลางมองคนเหล่านั้นแล้วถาม

ไป๋ยิ่นหนิงส่ายหัว เขาเองก็ไม่รู้ว่าคนพวกนี้เป็นใคร

เห็นเพียงพวกเขาค่อยๆ เอากล่องออกมาจากรถทีละกล่องๆ มีทั้งใบเล็ก และใบใหญ่ หนึ่งในนั้นมีกล่องที่เหมือนจะใส่อะไรที่หรูหราอยู่ ในกล่องล็อกรหัสที่ทำจากทอง

พวกเขาถือกล่องคนละกล่องก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านพัก

“เราเข้าไปด้วยกันเถอะ” โจวฉุนฉุนพูด

ไป๋ยิ่นหนิงเองก็อยากดูเหมือนกันว่าคนเหล่านั้นมาทำอะไร เลยพยักหน้า ก่อนจะตามพวกเขาเข้าใจในสวนด้านหน้าของบ้านพัก แล้วคนที่อยู่ด้านหน้าสุดก็กดกริ่ง

ป้าหยูมาเปิดประตู เพราะเมื่อวานมีข่าว หลินซินเหยียนพอจะรู้ว่าช่วงนี้จงจิ่งห้าวไปทำอะไร แต่ว่าเขายังไม่กลับมา เลยเป็นห่วงเขามาก ดังนั้นตอนกลางคืนเลยไม่ได้นอน ตอนเช้าเองก็ตื่นมาตั้งแต่เช้า ก็คิดว่าจงจิ่งห้าวควรจะกลับมาแล้ว แต่ว่าจนถึงตอนเที่ยงเขายังไม่กลับมาเลย ตอนเที่ยงเธอก็เลยหาอะไรกินง่ายๆ พอเริ่มง่วง ก็ขึ้นไปนอนกลางวัน

ในห้องรับแขกจงฉีเฟิงกับจงเหยียนเฉินก็เล่นหมากกระดาน ฉินยากับเฉิงยู่เวินเล่นไพ่กับจงเหยียนซี

ในห้องนั้นเปิดแอร์ตรงกลาง เย็นฉ่ำ คุณน้าหวางกำลังล้างผลไม้อยู่ในห้องครัว เพราะเมื่อกินข้าวเที่ยงเสร็จครึ่งชั่วโมงต้องกินผลไม้

เมื่อกริ่งถูกกด ทุกคนเลยมองไปทางประตูโดยสัญชาตญาณ ถึงอย่างไรจงจิ่งห้าวก็ไม่ได้กลับมาหลายวันแล้ว ทุกคนเลยคิดว่าเขากลับมา

ป้าหยูเองก็คิดแบบนั้น แต่เมื่อเปิดประตู ด้านนอกนั้นก็มีคนที่คิดไม่ถึงยืนอยู่

“พวกคุณเป็นใคร？” ป้าหยูถามด้วยความระแวง

“เราเป็นบริษัทประกัน” ชายใส่ชุดสูทสีดำ มีท่าทางยืนอย่างตัวตรงอย่างดูมีทักษะ ที่มือยังใส่ถุงมือสีขาว “เราได้รับการไว้วานจากคุณจง ให้เอาของมาส่ง”

“บริษัทประกันงั้นเหรอ？” ถึงแม้ป้าหยูจะงง แต่ทว่าชื่อคุณจงนั้นมันไม่แปลกหู

“เราเป็นพนักงานของLEO” อีกสี่คนพูด

ฉินยามีสติรวดเร็ว เมื่อได้ยินว่าเป็นคนของELO เธอก็รู้ทันทีว่าคนพวกนี้มาทำไม หลินซินเหยียนบอกว่าจะจัดงานแต่งกับจงจิ่งห้าว เลยมีของมากมายที่ต้องใช้ในงานแต่งงาน

หรือว่าชุดแต่งงานของหลินซินเหยียน จงจิ่งห้าวจะสั่งตัดจากLEOงั้นเหรอ？

เธอวางไพ่ในมือลง แล้วตบๆ จงเหยียนซี “คุณขึ้นไปเรียกหม่ามี๊ลงมาหน่อย”

เด็กสาวน้อยเชื่อฟังมาก ก่อนจะวางไพ่ในมือแล้วเดินขึ้นข้างบนไป

ฉินยากลัวว่าเธอจะล้ม เลยกำชับให้ช้าลงหน่อย

พวกเขามีทั้งหมดแปดคน บวกกับไป๋ยิ่นหนิงกับโจวฉุนฉุนก็เข้ามาสิบกว่าคน ดีที่สถานที่มันใหญ่ เลยไม่ได้รู้สึกว่ามันแน่นขนัดเท่าไหร่

“คุณมาตั้งแต่เมื่อไหร่？” เมื่อเห็นเฉิงยู่เวินถาม ไป๋ยิ่นหนิงก็ถาม

“งานแต่งงานของจิ่งห้าว ฉันจะไม่มาได้อย่างไร” เฉิงยู่เวินพูด

อารมณ์ของไป๋ยิ่นหนิงนิ่งไป เหมือนกับรู้ว่าคนเหล่านั้นทำอะไรในทันทีเลยล่ะ

“คุณมาที่นี่ได้อย่างไร？” เฉิงยู่เวินถามเขา

ไป๋ยิ่นหนิงเหม่อไป โจวฉุนฉุนเอามือแตะเขา เขาถึงจะมีสติกลับมา พลางเงยหน้ามองโจวฉุนฉุน แล้วถาม “มีอะไรเหรอ？”

เฉิงยู่เวินมองเขาด้วยแววตาลึกซึ้ง ก่อนจะพูด “ฉันถามคุณ ว่ามาที่นี่ได้อย่างไร”

ไป๋ยิ่นหนิงพูด “ฉันมากับฉุนฉุน เราจะกลับไป๋เฉิง เธอมาบอกลาเหยียน……คุณหลินน่ะ”

ตอนแรกเขามีจะพูดว่าเหยียนเหยียน แต่ก็ไม่พูดออกไปได้ทัน แล้วก็เปลี่ยนเป็นคุณหลิน

จงเหยียนเฉินเองก็ไม่ได้เล่นหมากรุกกับจงฉีเฟิงแล้ว ก่อนจะวิ่งมาดูเพราะอยากรู้ว่าข้างในคืออะไร

หลินซินเหยียนถูกลูกสาวดึงเอาไว้ เลยเห็นว่ามีคนในห้องรับแขกมากขนาดนี้

ตอนที่ขึ้นไปจงเหยียนซีไม่เห็นว่าโจวฉุนฉุนมา เพิ่งจะเห็นตอนลงไป เลยร้องออกมาด้วยความตกใจ “คุณน้า”

หลินซินเหยียนมองไปตามเสียงของลูกสาว ก่อนจะเห็นไป๋ยิ่นหนิงกับโจวฉุนฉุน

เธอทักทายอย่างเรียบง่าย “พวกคุณมาแล้วเหรอ”

ไป๋ยิ่นหนิงเงยหน้ามองเธอลงมาจากข้างบน เธอจูงมือลูกสาวและอีกข้างจับที่จับบันได ดูระวังเป็นอย่างมาก เธอใส่กระโปรงซึ่งมันสามารถเห็นท้องที่ป่องออกมาได้อย่างชัดเจน

ถึงแม้ใบหน้าของเธอจะยังมีความเบลอหลังตื่นนอน แต่เขารู้สึกได้ ว่าเธอมีชีวิตที่ดี บนใบหน้านั้นอวบอิ่ม ดูมีความสุขดี