กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 68

หลินซินเหยียนพูดจบก็ได้หันหลังเตรียมจากไป

“ลูกชายคุณชื่ออะไร?”ขณะที่หลินซินเหยียนเดินมาถึงหน้าห้องนอน ด้านหลังมีเสียงกวนประสาทของผู้ชายดังขึ้น “หลินซีเฉิน หลินลุ่ยซี?”

เขามาถึงประเทศA ก็ได้รับข้อมูลการดำรงชีวิตหลายปีนี้ของหลินซินเหยียนอย่างละเอียดยิบจากกวนจิ้งแล้ว

ที่ทำให้เขาเหนือความคาดหมายคือ ผู้หญิงคนนี้ได้คลอดแฝดชายหญิงคู่นึง

แถมหน้าตายังดูดีมาก

ฝีเท้าของหลินซินเหยียนหยุดชะงักไว้ จากนั้นได้หันมาจ้องหน้าเขา พร้อมกุมมือทั้งสองไว้แน่น ตอนที่เจอกวนจิ้งเธอก็รู้เลยว่ากวนจิ้งกำลังตรวจสอบเธออยู่

คิดไม่ถึงว่าความเคลื่อนไหวของกวนจิ้งจะไวขนาดนี้

“ถ้าคุณต้องการให้ฉันกลับไปหย่ากับคุณ คุณพูดตรงๆก็ได้ ฉันย่อมเต็มใจและไม่ขัดขวางความสุขของคุณอยู่แล้ว แต่คุณขู่ฉันแบบนี้ ไม่รู้สึกว่ารังแกคนเกินไปเหรอคะ?” หลินซินเหยียนโมโหจนตัวสั่น

จงจิ่งห้าวนอนอยู่บนเตียงไม่ขยับ แขนวางพาดอยู่บนหน้าผากและหลับตาไว้

ไม่พูดไม่จาสักคำ

ดูเหมือนเหนื่อยล้าสุดๆ

หลินซินเหยียนยืนอยู่หน้าห้องก็ไม่กล้าจากไป ใครจะไปรู้ว่าคนๆนี้จะทำเรื่องเสียสติอะไรมาทำร้ายลูกของเธอหรือเปล่า

เพราะตอนนี้เขารู้ทุกอย่างของเธออย่างทะลุปรุโปร่งแล้ว

“ผมหิวน้ำ”

ผ่านไปสักพัก จงจิ่งห้าวเปิดปากพูดอย่างช้าๆ แต่ยังคงหลับตาอยู่อีกเช่นเคย

หลินซินเหยียนมองเขาทีนึง เธอโกรธและคิดอยู่ในใจว่าสู้ให้หิวน้ำตายไปเลยดีกว่า

จงจิ่งห้าวพลิกตัวหันหลังให้กับหลินซินเหยียน หนังตาที่เดิมทีหนักหน่วงได้ค่อยๆลืมตาขึ้น ใบหน้าเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า“คุณอยากให้ผมหิวน้ำตาย ปองร้ายสามีเหรอ?”

“……”

หลินซินเหยียนอัดอั้นตั้นใจ

เธอหันไปรินน้ำ และยกเข้ามายื่นไปให้เขา“น้ำมาแล้ว”

“คุณป้อนผม”จงจิ่งห้าวพลิกตัวมามองผู้หญิงที่ยืนอยู่หัวเตียงพร้อมยับยั้งความโกรธไว้

เพราะเธอโกรธ แก้มจึงแดงก่ำ แก้มทั้งสองข้างป่องขึ้นมา เหมือนหนูแฮมสเตอร์ที่กำลังโกรธอยู่ ดูแล้วช่างน่ารักสุดๆ

จงจิ่งห้าวอดหัวเราะเบาๆไม่ได้ แต่เสียงหัวเราะนี้ฟังอยู่ในหูของหลินซินเหยียนได้กลายเป็นความกวนประสาท

“จงจิ่งห้าว คุณไปตายเถอะ!”หลินซินเหยียนโยนแก้วน้ำไปที่ตัวเขา น้ำอุ่นที่อยู่ในแก้วโอนเอนอยู่กลางอากาศแล้วสาดออกมาใส่ตัวเขา น้ำยังไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ที่หนักหนาสาหัสคือตำแหน่งที่แก้วเขวี้ยงลงมาโดนแผลที่ทรวงอกเขาพอดี

นาทีที่แก้วน้ำเขวี้ยงลงมา เขาได้ร้องซี๊ดทีนึง

เสื้อเชิ้ตที่ถูกสาดจนเปียก สามารถมองทะลุเข้าไปเห็นรอยแดงด้านใน

หลินซินเหยียนอึ้งอยู่ครู่นึง เขาเป็นคนที่ทนเจ็บได้มากเลยไม่ใช่เหรอ แก้วน้ำใบเดียวจะเจ็บแค่ไหนเชียว แต่เมื่อครู่หน้าตาเขาเหมือนเจ็บมากเลย

“คุณอย่ามาเสแสร้งหน่อยเลย”หลินซินเหยียนแกล้งทำตัวสงบ

จงจิ่งห้าวนอนอ้าซ่า ไม่ขยับและไม่พูดจา

สายตาของหลินซินเหยียนค่อยๆมองมา เห็นรอยสีแดงที่สามารถมองทะลุจากเสื้อเชิ้ตขาวสะอาดของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ เธอขมวดคิ้ว ทำไมหน้าอกถึงมีรอยสีแดง?

เธอก้มลงไปมอง พยายามที่จะมองให้ชัดเจนว่าคราบสีแดงที่เห็นนั้นคืออะไร

อยู่ใกล้เขา บวกกับเสื้อเชิ้ตของเขาเปียกน้ำ หลินซินเหยียนเห็นผ้าพันแผลของเขาอย่างชัดเจน

“ทำไม——คุณได้บาดเจ็บ?”หลินซินเหยียนถามอย่างค่อนข้างรับมือไม่ถูก

จงจิ่งห้าวลืมตาขึ้น จ้องโคมคริสตัลที่ระยิบระยับอยู่บนฝ้าเพดานด้วยสายตาเปล่งประกาย

นิ้วมือขยี้ผ้าห่มไว้

เขาแค่ไม่อยากติดค้างเหอรุ่ยหลินมากเท่านั้นเอง

ท้ายที่สุดก็เขาผิดต่อเธอ

ถึงเธอจะมีข้อเสียเป็นพันเป็นหมื่น แต่ก็มีความดีอยู่อย่างนึง

ยังไงซะก็นานหลายปีแล้ว

ยังไงก็มีจิตไมตรีไม่มากก็น้อยอยู่

จิตไมตรีนี้ไม่เกี่ยวกับความรัก แต่คือศีลธรรม คือความรับผิดชอบ

ก็เหมือนคำพูดที่เหอรุ่ยหลินเค้นถามเขาคำนั้น

วัยสาววัยใสหลายปีขนาดนั้น จะสามารถซื้อคืนกลับมาด้วยเงินเหรอ?

ขนตาดกดำของเขาสั่นเล็กน้อย เขาจ้องมองเธอ แววตามีความจริงจังแว๊บผ่าน“ถ้าผมบอกว่า ผมทำเพื่อคุณ คุณเชื่อหรือเปล่า?”