เสิ่นเผยซวนหันกลับมา พูดว่า “ไม่มีอะไร ผมจะจัดการเอง ซางหยิง พวกเรากลับไปกันเถอะ”
สีหน้าซางหยิงชะงักไปเล็กน้อย ไม่นานก็ฉีกยิ้มออกมา “ฉันเชื่อคุณค่ะ”
เธอลุกขึ้นมาจากบนหลังของเสิ่นเผยซวน “ฉันจะไปเก็บของ และต้องไปบอกลาพวกเด็กๆด้วย ใช่แล้ว
ฉันมาเรียกคุณไปทานอาหารเช้า”
เสิ่นเผยซวนลุกขึ้นยืน เอาโทรศัพท์ใส่ไปในกระเป๋ากางเกง เดินตามเธอเข้าไปในบ้าน
ภายในบ้านเสียงของซางหยิงดังมา “ฉันทำใจไม่ได้เลยที่ต้องจากเด็กๆพวกนี้ไป”
“ต่อไปคุณก็กลับมาเยี่ยมพวกเขาได้” เสิ่นเผยซวนพูด
“คุณบอกว่าจะช่วยพวกเขา คุณอย่าลืมนะ”
เสิ่นเผยซวน “ไม่ลืม”
เมืองB
ตอนที่หลินซินเหยียนตื่นขึ้นมาจงจิ่งห้าวก็ไม่อยู่แล้ว จงเหยียนซียังนอนหลับอยู่ซี
เธอตื่นนอนแล้วไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ ลงมาก็พบว่าจงจิ่งห้าวยังอยู่ที่ห้องรับแขก
เธอคิดว่าเขาไปที่บริษัทแล้ว
เธอเดินมาโอบเอวบางของเขาจากด้านหลัง “ตื่นเช้าขนาดนี้เลยเหรอคะ”
จงจิ่งห้าววางแก้วน้ำในมือที่เพิ่งดื่มหมดลง หันหน้าไปมองเธอ“ทำไมไม่นอนนานอีกหน่อย”
หลินซินเหยียนแนบอยู่ที่หลังเขาพูดว่า“นอนไม่หลับแล้ว”
จงจิ่งห้าวมองไปยังคุณแม่หยูที่กำลังเช็ดตู้เก็บไวน์ มั่นใจแล้วว่าเธอจะไม่หันมามองทางนี้
หมุนตัวเอาหลินซินเหยียนมาไว้ในอ้อมกอด โน้มตัวไปจูบริมฝีปากเธอ
หลินซินเหยียนหดตัวถอยเล็กน้อยกลัวว่าคุณแม่หยูจะเห็น
จงจิ่งห้าวไม่ยอมให้เธอถอยหนี ยึดศีรษะเธอไว้ให้แนบตัวเขาพอดี
หลินซินเหยียนรู้ว่าตนเองเอาชนะเขาไม่ได้ จึงปล่อยให้เขาตามใจ
ตอนที่จงจิ่งห้าวปล่อยเธอ เธอกอดคอเขาไว้ไม่ปล่อย กัดลงบนไหล่เขาที่มีชุดนอนกั้นอยู่ทีหนึ่ง
เธอจใใจออกแรงมากหน่อย รู้ดีว่าคุณแม่หยูอยู่ด้วย เขาเจ็บก็ไม่กล้าส่งเสียงร้อง
ไม่นานเธอก็เห็นสีหน้าจงจิ่งห้าวฝืนกลั้นความเจ็บเเธอถอนหายใจอย่างโล่งอกด้วยความยินดี
จงจิ่งห้าวเปิดคอเสื้อขึ้น มองไปที่แผล รอยฟันเรียงเป็นแถวอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย
เกือบจะมีเลือดซึมออกมาแล้ว
เขากระพริบตาปริบๆ “นี่คุณจะทำร้ายคุณนายเหรอคะ”
หลินซินเหยียนไม่ค่อยอยากจะเชื่อเขา ฉันไม่ได้ออกแรงเลยนะ ”
“ออกแรงแล้วจะเป็นอย่างไร” จงจิ่งห้าวสงสัยหูของตนเอง ต้องกัดให้เลือดออกแล้วถึงเรียกว่าออกแรงเหรอ
หลินซินเหยียนมองเขาดูเหมือนจะเจ็บจริง ก็ยื่นมือออกมาจัดระเบียบคอเสื้อของเขา รอยฟันบนไหล่ไม่ได้ลึกมาก
มีเลือดซึมออกมาเล็กน้อย เธอไม่รู้เลยว่าตนเองจะหุ้นออกแรงมากขนาดนี้
“ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันจะไปหากล่องยามาให้คุณ……”
จงจิ่งห้าวรั้งเธอไว้ “ไม่ต้อง”
หลินซินเหยียนไม่ได้คิดจะกัดเขาให้บาดเจ็บ ต้องโทษที่ตนเองไม่ทันระวัง “เจ็บมั้ย……”
“ไม่เป็นไร ก็ถือเสียว่าคุณทิ้งรอยที่ระลึกไว้ให้ผมแล้วกัน ดังนั้นผมก็จะทิ้งไว้ให้คุณหนึ่งอัน……”
“ฉันไม่ได้อยากได้” หลินซินเหยียนไม่ได้โง่ กัดจนเจ็บแบบนั้น เธอไม่ได้ต้องการรอยอะไรนั่น
“ไม่เอาไม่ได้” จงจิ่งห้าวกอดเธอเอาไว้ จงใจเปิดคอเสื้อเธอ ไม่ได้อยากจะกัดเธอจริงๆ
แค่อยากหยอกเธอเล่นเท่านั้น
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม