กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 711

“เรื่องอะไรกัน?” หลินซินเหยียนมองดูลูกชายที่ยืนอยู่บนโซฟา

จงเหยียนเฉินชี้ไปที่น้องสาวที่ยังร้องไห้อยู่ “น้องเล่นเกมซ่อนแอบ แพ้ก็ร้องไห้อีกแล้ว”

“พี่ชายใจร้าย” จงเหยียนซีเช็ดน้ำตาวิ่งไปหาพ่อแม่ ฟ้องว่า “พี่ใจร้ายที่สุดเลย”

หลินซินเหยียนมองลูกสาวอยู่พูดไม่ออก

ก่อนหน้านี้ตกใจจนไม่พูดอยู่นานมาก เธอยังเป็นกังวล พอหลังจากหายแล้ว ก็เปลี่ยนกลับไปเหมือนเดิมแล้ว

“นิสัยขี้ฟ้องของเรานี่ จะแก้ได้เมื่อไหร่เนี่ย?”

จงจิ่งห้าวยื่นมือจับหัวเธอ “เล่นเกมก็ต้องรู้แพ้รู้ชนะ”

ซางหยูเก็บหมอนที่ถูกเด็กทั้งสองโยนอยู่บนพื้นตอนเล่นเกม แล้วก็ของเล่นบางส่วน ก็กระจายไปทั่วทุกที่เลย

จงเหยียนซีนึกว่าพ่อจะอยู่ข้างเธอ ต่อว่าพี่ชาย คิดไม่ถึงว่าพ่อไม่ได้เข้าข้างตัวเอง จึงเบ้ปากแล้ววิ่งกลับไป ช่วยซางหยูเก็บของเล่น

“เด็กก็อย่างนี้ตามใจไม่ได้ ถ้าคุณตามใจเธอ ไม่แน่ตอนนี้ก็ต้องร้องห่มร้องไห้อีกแล้ว” หลินซินเหยียนพูดกับผู้ชายข้างกาย

จงจิ่งห้าวหันไปมองเธอ “คุณหมายความว่าผมตามใจเธอ?”

หลินซินเหยียนพูด “ตามหรือไม่ตามใจ คุณรู้เอง”

พูดจบก็เดินไปหาซางหยู “วางไว้เถอะ ให้ป้าหยูเก็บ”

ซางหยูลุกขึ้นยืน สองมือที่เก้งก้างเล็กน้อยจับชายเสื้อไว้ “ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ได้เหนื่อยอะไร”

หลินซินเหยียนพูดอย่างยิ้มแย้มเป็นมิตร “เพิ่งมายังไม่คุ้นเคยใช่ไหม?”

ซางหยูก้มหน้า “ก็พอได้ค่ะ”

หลินซินเหยียนดูออกว่าเธอค่อนข้างตื่นเต้น พักที่นี่ก็รู้สึกอึดอัด เพราะว่าไม่รู้จักกัน เวลาที่อยู่ด้วยกันก็ไม่นาน

“ลูกสองคนของบ้านฉันก็ค่อนข้างซน” หลินซินเหยียนพูดกับเธอเพื่อผ่อนคลายบรรยากาศ และพยายามกระชับความใกล้ชิดกับเธอ ทำให้เธอไม่ต้องอึดอัดขนาดนั้น

ซางหยูยิ้มและพูดว่า “พวกเขาน่ารักมาก อีกอย่างฉลาดด้วย”

หลินซินเหยียนนั่งอยู่บนโซฟา ให้เธอนั่งด้วย

“ฉันช่วยเก็บหน่อยดีกว่า” ซางหยูนั่งอยู่ข้างหน้าตะกร้าเก็บของเล่น เก็บของเล่นพร้อมกับจงเหยียนซี

ของเล่นพวกนี้ ถูกพวกเขาทำหกตอนที่เล่นเกมซ่อนแอบ ชิ้นส่วนเล็กๆมากมายกลิ้งกระจายไปทั่วทุกทิศ

“คุณอาเสิ่นจะกลับมาเมื่อไหร่?”​ จงเหยียนซีเงยหน้ามองซางหยูแล้วถาม

เสิ่นเผยซวนไม่ได้โทรหาเธอ เธอก็ไม่ได้โทรหาเสิ่นเผยซวน เพราะว่าเธอรู้ว่าเสิ่นเผยซวนเพิ่งกลับมาต้องยุ่งแน่นอน มีเรื่องมากมายต้องจัดการ

เธอไม่สามารถช่วยเขาได้ ทำได้อย่างเดียวก็คือไม่เพิ่มปัญหาให้เขา

“น้าก็ไม่รู้”

จงเหยียนซีกะพริบตา “น้าเป็นแฟนคุณอาไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงไม่รู้ว่าเขาอยู่ไหน?”

ซางหยูรู้สึกว่าเธอสนุกดี อายุน้อยๆท่าทางดูเหมือนรู้อะไรมากมาย

“ถึงแม้น้าจะเป็นแฟนของเขา ก็ยึดเวลาของเขาไปไม่ได้นี่? เขามีเรื่องของเขาต้องทำ”

จงเหยียนซีฟังไม่ค่อยเข้าใจ

“โลกของผู้ใหญ่ เรื่องเยอะจริงๆ แฟนก็เหมือนกันไม่นานก็เปลี่ยนคน”

รอยยิ้มบนหน้าของซางหยู เปลี่ยนไปในทันที

รู้ว่าเธอหมายถึงเธอกับซ่งหย่าซิน

“เธอยังเป็นเด็ก ไม่รู้เรื่อง” หลินซินเหยียนกลัวว่าซางหยูจะคิดมาก

ซางหยูรีบส่ายหน้า “ความจริงฉันไม่ดีเอง”

หากจะซักถามอย่างละเอียดขึ้นมา เธอก็เหมือนกับมือที่สามคนหนึ่ง แยกเสิ่นเผยซวนกับซ่งหย่าซิน

จงเหยียนเฉินช่วยน้องสาวเก็บของเล่นเข้าตะกร้าเอาไปเก็บไว้ในมุม พูดว่า “พวกเราไปห้องนอนกันเถอะ”

จงเหยียนซีพยักหน้า “คุณปู่อยู่ในห้องหนังสือใช่ไหม หนูอยากไปดูว่าพวกเขาทำอะไรกันอยู่”

“ไปเถอะ” สองพี่น้องจูงมือเดินกันไปที่ห้องหนังสือ

ตอนนี้รักกันมาก จงเหยียนซีลืมไปแล้วว่าเมื่อกี้ตัวเองเพิ่งร้องไห้ไป

ซางหยูนั่งอยู่บนโซฟา มองไปที่หลินซินเหยียน “เผยซวนเคยเล่าสถานการณ์ของฉันกับคุณไหม?”

หลินซินเหยียนพูดว่า เคยเอ่ยถึง แต่ไม่ได้พูดอย่างละเอียด