กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 716

ลูกสาวของผู้อำนวยการยืนอยู่ระเบียงนอกประตู ไม่ได้สังเกต ได้ยินเสียงประตูมองไป เพิ่งอยากทักทายซ่งหย่าซินก็วิ่งออกไป

เธอจ้องภาพหลังของซ่งหย่าซิน ขมวดคิ้วเล็กน้อย นี่ทะเลาะกันแล้วเหรอ?

เธอมองเข้าไปในห้องอีกครั้ง ไม่ได้เข้าไปก่อน ดูสภาพแล้วคงคุยกันไม่มีความสุข

ผ่านไปประมาณยี่สิบนาที ผู้อำนวยการประชุมเสร็จ เดินมาจากระเบียงอีกด้านหนึ่ง เห็นลูกสาวยืนอยู่หน้าประตู ถามว่า “ลูกยืนอยู่ตรงนี้ทำไม?”

ลูกสาวยิ้ม “มีคนหาพ่อ”

อำนวยการพยักหน้า ดูเหมือนรู้ว่าใครจะมา

ก่อนหน้านี้เสิ่นเผยซวนเคยติดต่อเขา

“พ่อรู้ว่ามีคนมาหาพ่อ?” ลูกสาวถาม

ผู้อำนวยการอืมไปคำเดียว

เดินเข้าออฟฟิศพร้อมพ่อ เธอหยิบกระเป๋าบนโซฟาขึ้นมาแล้วพูดกับพ่อว่า “พ่อยุ่งเถอะ หนูไปก่อนนะ”

ผู้อำนวยการโบกมือ “วันนี้ลูกกับเสิ่นทาวกลับไปกินข้าว”

เสิ่นทาวเป็นลูกเขยของผู้อำนวยการ นี่เพราะคิดถึงลูกสาวแล้ว เรียกลูกสาวกับลูกเขยกลับบ้านกินข้าว

ลูกสาวโบกมือแล้วพูดว่ารู้แล้ว จากนั้นเดินออกจากออฟฟิศแล้วปิดประตู

เสิ่นเผยซวนลุกขึ้น ผู้อำนวยการโบกมือให้เขานั่งลง เขาเดินไปนั่งลงที่หน้าโต๊ะทำงาน หลังจากหยิบแก้วเก็บความร้อนบนโต๊ะขึ้นมาดื่มน้ำไปคำหนึ่ง ถึงเปิดปากพูด “ที่คุณพูดคือนักเรียนคนนั้น?”

เสิ่นเผยซวนเดินเข้ามาพูด “ชื่อซางหยู ท่านน่าจะจำได้”

ผู้อำนวยการจำได้จริง เขาเงยหน้าขึ้นมองเสิ่นเผยซวนรู้สึกเหมือนนึกขึ้นได้ ตอนนั้นก็คือมีข่าวอื้อฉาวกับเขาอยู่พักหนึ่ง

“พวกคุณมีความสัมพันธ์เป็นแฟนกันจริงเหรอ?” ผู้อำนวยการถาม

เสิ่นเผยซวนพูด “ใช่ครับ”

“แต่ว่าเธอลาออกไปแล้ว วันนี้คุณมาเพื่ออะไรล่ะ?” ผู้อำนวยการมือประสานกันวางอยู่บนโต๊ะ

“ไม่ทราบว่าท่านรู้หรือไม่ว่าทำไมเธอถึงลาออก”

“ผมเคยได้ยินจากอาจารย์ที่สอนเธอพูดว่า รู้สึกว่าเป็นเพราะมีเรื่องทางบ้าน”

“แม่ของเธอเสียชีวิต ไม่มีคนทำพิธีฝังศพ เธอกลับไปทำพิธีฝังศพแม่ของเธอ แม่เป็นญาติคนเดียวของเธอ ตอนนั้นเธอเสียใจเกินไป ทันใดนั้นยอมรับความจริงนั้นไม่ได้ ถึงได้ตัดสินใจผิด เพราะฉะนั้น หวังว่าท่านจะให้โอกาสเธออีกครั้ง เธอสามารถสอบเข้ามหาลัยนี้ได้ ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริงๆ”

ผู้อำนวยการคิดไปครู่หนึ่ง “ผมเคยดูข้อมูลของเธอ นอกจากข่าวอื้อฉาวที่มีกับคุณแล้ว ก็ประพฤติดีมาโดยตลอด แต่ว่า บอกลาออกก็ลาออก ไม่ใช่พฤติกรรมอะไรที่ดีจริงๆ”

เสิ่นเผยซวนพูด “ใช่ พวกเราก็รู้ว่าไม่เหมาะสม ขอให้ท่านให้โอกาสเธออีกครั้ง”

“ก็ได้ เห็นแก่หน้าคุณและผู้บัญชาการซ่ง และเห็นแก่ที่เธอเรียนดี แต่ว่าแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้น มิเช่นนั้น ผลการเรียนดีแค่ไหน พฤติกรรมไม่ดี เราก็จะไม่ให้โอกาสอีก” ผู้อำนวยการก็ถือว่าพูดง่าย รู้ว่าเสิ่นเผยซวนกับผู้บัญชาการซ่งความสัมพันธ์ดี เขากับผู้บัญชาการความสัมพันธ์ก็ไม่เลว

เห็นแก่ความสัมพันธ์นี้ จึงตอบตกลงอย่างง่ายดาย

เสิ่นเผยซวนรู้สึกขอบคุณมาก

ผู้อำนวยการให้ซางหยูมาก่อนเวลา ไปรายงานตัวกับอาจารย์ที่ดูแลเธอหน่อย

เสิ่นเผยซวนบอกว่าได้

คุยต่อกับผู้อำนวยการอีกพักหนึ่ง ส่วนมากเกี่ยวกับซางหยู สุดท้ายผู้อำนวยการพูดว่า “ฝากทักทายผู้บังคับบัญชาคุณแทนผมด้วย”

เสิ่นเผยซวนพูดว่าได้ ออกจากโรงเรียนแล้วเขาไปคฤหาสน์โดยตรง เจอกับจงจิ่งห้าวและหลินซินเหยียนออกจากบ้านพอดี กำลังเตรียมจะไปสนามบิน

เสิ่นเผยซวนช่วยคนขับรถยกกระเป๋าเข้ากระโปรงรถพูดว่า “ฉันส่งพวกนายไปสนามบินดีกว่า”

หลินซินเหยียนบอกว่าไม่ต้อง ถามเขา “เรื่องของคุณกับซ่งหย่าซินจัดการเรียบร้อยหรือยัง?”

“อืม เธอตกลงเลิกกันอย่างสันติ” เสิ่นเผยซวนตอบ

หลินซินเหยียนรู้สึกแปลกใจ จัดการอย่างรวดเร็วขนาดนี้ เธอยังนึกว่าซ่งหย่าซินจะตามตื๊อเสิ่นเผยซวนไม่ยอมปล่อยเสียอีก

แต่ว่าอีกที เสิ่นเผยซวนรู้สาเหตุการหย่าที่แท้จริงของเธอแล้ว เธอก็ไม่มีหน้าที่จะตามตื๊อต่อไปแล้ว

“ในบ้านมีเพียงซางหยูอยู่คนเดียว คุณเข้าไปเถอะ” หลินซินเหยียนพูดกับเสิ่นเผยซวน

จงฉีเฟิงกับเฉิงยู่เวินไม่อยู่บ้าน ป้าหยูก็ไปซูเปอร์มาร์เก็ต

“พวกเราได้เวลาแล้ว ต้องไปก่อนแล้ว”

คนขับรถเปิดประตูรถด้านหลัง จงจิ่งห้าวปกป้องเธอไว้ ให้เธอระวังหัว หลินซินเหยียนก้มตัวนั่งเข้าไป จงจิ่งห้าวไม่ได้ขึ้นรถทันที แต่มองไปที่เสิ่นเผยซวนพูดว่า “ติดต่อฉันได้ตลอดเวลา”

“พวกนายไปด้วยความวางใจเลย” เสิ่นเผยซวนพูด

สำหรับเสิ่นเผยซวนแล้วจงจิ่งห้าวเชื่อใจในความสามารถของเขามาก พยักหน้าแล้วก้มตัวเข้าไปในรถ

มองดูรถขับออกไป เสิ่นเผยซวนเดินเข้าไปในบ้าน ซางหยูกำลังเก็บโต๊ะอยู่ ได้ยินเสียงประตูนึกว่าหลินซินเหยียนลืมของอะไร เงยหน้าถาม “ลืมอะไร.....”