กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 726

เสิ่นเผยซวนมองไปที่เขา ดูท่าแล้วเหมือนเขาจะไม่รู้จริงๆ เขาไม่รู้จริงๆ ว่าฉินยามาที่เมืองB

เขานึกถึงสีหน้าและน้ำเสียงตอนที่ฉินยาพูด มีความเป็นไปได้สูงที่เธอจะรู้แล้วว่าท่านย่าจะอุ้มหลานชายมากๆ

ไม่อย่างนั้นทำไมเธอถึงเป็นแบบนี้ มาเมืองBทั้งที แต่ซูจ้านกลับไม่รู้เลย

และยังบอกเขาไม่ให้บอกกับซูจ้านอีก

เสิ่นเผยซวนรู้สึกกังวลแทนซูจ้าน ไม่ง่ายเลยที่จะทำให้ฉินยาให้อภัย และให้โอกาสเขาได้เริ่มใหม่ ตอนนี้ก็ต้องมีปัญหาเรื่องลูกอีก ซึ่งปัญหาของท่านย่าเป็นปัญหาใหญ่ที่สุด

คนอายุเยอะแล้ว ก็จะมีความคิดโบราณ แต่วัยรุ่นในปัจจุบันก็มีไม่น้อยเลยที่รับไม่ได้กับการแต่งงานที่ไม่สามารถมีลูกได้

การมีลูกเป็นส่วนสำคัญของการแต่งงาน

ถ้าคนทั้งสองคนมีลูกด้วยกัน จะทำให้พวกเขาสามารถอยู่ด้วยกันได้นานมากขึ้น

“เห้อ”

ในตอนที่เสิ่นเผยซวนไม่รู้ตัว เขาก็ถอนหายใจออกมา

ซูจ้านมองไปที่เขา “เป็นอะไรไป? มีปัญหากับซางหยูเหรอ? หรือว่ายังจัดการเรื่องของคุณซ่งไม่ได้?”

“ทำไมนายต้องคิดว่าเป็นเรื่องของฉันด้วย?” เสิ่นเผยซวนมองไปทางเขาด้วยสายตาที่สงสาร

“ไม่อย่างนั้น นายจะถอนหายใจทำไม?” ซูจ้านไม่รู้ว่าเสิ่นเผยซวนเป็นห่วงเขา

เสิ่นเผยซวนไม่ได้สนใจเขา เขาเคาะประตู

เพราะอย่างไรรอให้เขาได้พบกับฉินยาเขาก็จะเข้าใจเอง

ซางหยูอยู่ในห้องครัวกับป้าหยู และในบ้านก็มีแต่ญาติผู้ใหญ่ หรือไม่ก็เป็นเด็กน้อย ตั้งแต่ที่จวงจื่อจิ่นกลับมา เธอก็ยังไม่ได้สนิทกับเด็กทั้งสองคนมากพอ ตอนนี้เธอกำลังกอดเด็กทั้งสองคนและพูดคุยกับพวกเขาอยู่

เธอจึงลุกขึ้นไปเปิดประตู

เมื่อประตูเปิดออก

“เสิ่น…”

เธอกำลังจะพูดว่าพี่เสิ่นกลับมาแล้ว เธอก็เห็นซูจ้านที่ยืนอยู่ข้างๆ พอดี เธอยืนนิ่งไปทันที จากนั้นเธอก็ได้สติอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหันไปมองทางเสิ่นเผยซวน

เธอบอกไปแล้วนี่ ว่าห้ามบอกกับซูจ้านว่าเธออยู่ที่นี่?

เสิ่นเผยซวนหยักไหล่ และทำท่าเหมือนว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเขา “ฉันไม่ได้บอกเขา เป็นเขาเองที่จะมาทานข้าวที่บ้านพักให้ได้ ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไง”

ความสัมพันธ์ของพวกเขา ฉินยาเข้าใจเป็นอย่างดี ความสัมพันธ์ของพวกเขาดียิ่งกว่าพี่น้องแท้ๆ เสียอีก เธอใช้แรงกำไปที่ลูกบิดประตู “พี่คิดว่าฉันจะเชื่อไหม?”

“ถ้าเธอไม่เชื่อ ถามซูจ้านได้ ว่าเป็นเขาเองที่จะมาทานข้าวที่บ้านพักให้ได้จริงไหม?” เสิ่นเผยซวนผลักไปที่ซูจ้าน “นายพูดสิ อธิบายให้ฉันหน่อย”

ซูจ้านทำแค่จ้องมองไปที่เธอ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

ในใจเข้าใจทันทีว่าทำไมเสิ่นเผยซวนถึงเรียกเขามาที่บ้านพัก

เขากำลังครุ่นคิดว่า ทำไมฉินยามาที่นี่ถึงไม่บอกกับเขา

“คุณไปที่โรงพยาบาลมาเหรอ?” เขาซ่อนความตื่นตระหนกของเขาไว้

ฉินยาไม่พูดอะไร

เสิ่นเผยซวนเลยเอียงตัวและเดินเข้าไปในบ้าน

ซูจ้านจับมือของฉินยาไว้ ก่อนจะดึงเธอออกมา จากนั้นก็ลากเธอไปจนถึงเก้าอี้ที่อยู่ในสนามหญ้า “บอกผมมาสิ คุณมาที่เมืองB ทำไมถึงไม่บอกผม?”

“ฉันอยากมาเยี่ยมเด็กน้อยทั้งสองคน ทำไม ไม่ได้เหรอ?” ฉินยานั่งลงบนเก้าอี้ ก่อนจะเงยหน้ามองเขา

“คุณคิดว่าผมเป็นคนโง่เหรอ? ถ้าคุณอยากจะมาเยี่ยมเด็กน้อยจริงๆ ทำไมต้องปิดบังผมด้วย?” ซูจ้านพยายามเก็บความโกรธไว้

เขาโกรธที่เธอมีเรื่องปิดบังกับเขา

ฉินยายังคงไม่ยอมรับ “ฉันไม่ได้ปิดบังคุณ ก็แค่ยังไม่ทันได้บอกกับคุณก็เท่านั้น”

เหอะเหอะ

ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ใช้แม่จริงๆ ของหลินซินเหยียน แต่บุญที่เลี้ยงดูเธอมา มันมีมากกว่าบุญที่ให้กำเนิดเธอ

ถ้าไม่พูดถึงความสัมพันธ์ก่อนหน้านี้ พวกเขาก็คือครอบครัวเดียวกัน

“เดี๋ยวดึกๆ โทรไปหาจิ่งห้าวด้วย การที่คุณออกมาถือว่า เป็นเรื่องที่ดี ถ้าเหยียนเหยียนรู้ เธอต้องดีใจมากแน่ๆ” จงฉีเฟิงพูด

จวงจื่อจิ่นรู้สึกผิด เพราะสิ่งที่ตัวเองทำไปไม่ได้เป็นเรื่องที่ดีอะไร และไร้ยางอาย เธอลูบผมของจงเหยียนซี และเธอก็รู้สึกหวงแหนช่วงเวลานี้มาก “ขอบคุณทุกคนที่ไม่รังเกียจและทิ้งฉันไป ต่อไปนี้ฉันจะใช้ชีวิตให้ดี”

“พวกเราก็เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว จะรังเกียจและทิ้งได้ไง อย่าเกรงใจกันเลย” จงฉีเฟิงพูด

เฉินยู่เวินเห็นด้วย เขานั่งอยู่ข้างๆ จงเหยียนเฉิน เขายกแก้วเหล้าขึ้นก่อน “มา เรามาดื่มกันสักแก้ว เพื่อฉลองที่คุณจะเป็นอิสระตั้งแต่นี้ไป”

จวงจื่อจิ่นดื่มไม่ค่อยเก่ง แต่ก็ยังยกแก้วเหล้าขึ้น “ขอบคุณมาก”

เฉินยู่เวินแนะนำตัวเอง “ผมคือลุงของจิ่งห้าว ยังไงพวกเราก็เหมือนญาติกัน ไม่ต้องเกรงใจกันขนาดนั้น อยู่ในบ้านเดียวกัน พวกเราก็ถือว่าเป็นครอบครัวเดียวกัน”

จวงจื่อจิ่นยิ้ม

“วันนี้ขาดแค่แด๊ดดี้กับหม่ามี๊” จงเหยียนเฉินมองไปที่คนบนโต๊ะก่อนจะพูดอย่างผิดหวัง

พวกเขาอยู่ดีๆ ก็ไปต่างประเทศ คุณย่าบอกกับเขาว่า แด๊ดดี้กับหม่ามี๊ไปเที่ยวต่างประเทศ เขากับน้องสาวเลยยอมไปโรงเรียน คุณแม่ท้องแก่ขนาดนั้น จะออกไปเที่ยวได้อย่างไรกัน? เขาไม่เชื่อหรอก ที่สำคัญเขาเองก็รู้สึกกังวลมากๆ

จวงจื่อจิ่นยื่นมือไปลูบหัวของเขา ปลอบโยนเด็กน้อยโดยที่ไม่ได้พูดอะไร

ซูจ้านที่ชอบพูดคุย วันนี้เขาอยู่บนโต๊ะอาหารกลับไม่ได้พูดอะไรเลย เสิ่นเผยซวนและซางหยูก็เงียบมากๆ

ตั้งแต่ตอนที่จวงจื่อจิ่นกลับมาก็ได้แนะนำไปแล้ว ตอนนี้ต่างก็รู้จักกันแล้ว

แต่ว่าจงจิ่งห้าวไม่อยู่ ก็เลยมีบทสนทนาพูดกับผู้ใหญ่น้อย

ตอนเย็นทุกคนทานข้าวกันอย่างปรองดอง หลังจากทานเสร็จ ซูจ้านก็ไปกล่าวลากับทางผู้ใหญ่ เขาบอกว่าท่านย่าอยู่โรงพยาบาล เขาจำเป็นต้องกลับไป

เพราะเป็นเรื่องกตัญญู ก็เลยไม่มีใครว่าอะไร และรีบให้เขากลับไป

ฉินยาช่วยเก็บกวาดจานชาม และไม่มีท่าทีจะพูดกับซูจ้านเลย เธอคิดว่าพวกเขาทั้งสองต้องสงบสติอารมณ์ สุดท้ายซูจ้านก็มาเรียกเธอ “ฉินยา ไปส่งผมหน่อยสิ ผมไม่ได้ขับรถมา”