กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 728

รถ?

รถอะไรกัน?

เสิ่นเปยซวนมองไปที่รถด้านหลังผ่านกระจกมองหลัง เขาสังเกตเห็นว่าคนในรถเป็นใครอย่างรวดเร็ว

เขาขมวดคิ้วทันที และสีหน้าของเขาก็ดูไม่ดีนัก

ฉินยาถาม “ตั้งใจตามพี่มาใช่ไหม”

“น่าจะไม่ใช่” เสิ่นเผยซวนพูด

เพราะเขาคิดว่ามันไม่มีเหตุผลอะไร

เธอจะสะกดรอยตามเขาทำไมกัน?

ฉินยามองไปที่ด้านหลังอีกที เสิ่นเผยซวนไม่ได้ขับไวมาก ช่วงนี้ก็ไม่ใช่ช่วงที่รถติด รถบนถนนก็ไม่ได้มีอยู่เยอะมาก แต่ว่าความเร็วของรถคันด้านหลังช้ากว่าเสียอีก ในสถานการณ์ปกติ ความเร็วแบบนี้ยังไงก็คงต้องโดนรถคันอื่นแซงไปแล้ว

ถ้าไม่ใช่สะกดรอยตามแล้วคืออะไร?

“ฉันว่าไม่เหมือนนะ เรื่องของพี่กับเธอยังจัดการไม่เสร็จอีกเหรอ?” ฉินยาเคยซวยเพราะเรื่องแบบนี้มาก่อน เธอพูดขึ้น “ฉันว่าพี่จะไม่เป็นเหมือนซูจ้านนะ”

เพราะไม่อย่างนั้นมันจะไปทำร้ายซางหยูได้

เสิ่นเผยซวนพูด “พวกเราพูดกันชัดเจนแล้ว เธอก็ตอบตกลงแล้ว พวกเราเลิกกันอย่างสันติสุข”

“แบบนี้นี่เอง” ฉินยาพยักหน้า

จากลักษณะนิสัยของเสิ่นเผยซวนแล้ว เขาไม่มีทางที่จะยื้อเวลาและเหยียบเรือสองแคมแน่นอน

เสิ่นเผยซวนเพิ่มความเร็ว ความเร็วของรถคันด้านหลังก็เพิ่มมากขึ้น เมื่อเสิ่นเผยซวนเลี้ยวรถ รถของซ่งหย่าซินก็เลี้ยวตาม บนถนนเส้นนี้ เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่เส้นทางที่ซ่งหย่าซินจะไป บ้านของเธออยู่ทางเขตเมืองฝั่งใต้ แต่ที่นี่คือทางเขตเมืองฝั่งเหนือ ซึ่งมันคือคนละทางกัน

เสิ่นเผยซวนก็เริ่มสงสัย ถ้าเกิดว่ากลับไปที่บ้านพักแล้วเธอได้เจอกับซางหยูเข้า มันจะแย่แน่ๆ

ฉินยาก็คอยสังเกตรถคันด้านหลัง ถ้าก่อนหน้านี้ยังไม่สามารถพูดได้ว่าเธอกำลังสะกดรอยตาม แล้วตอนนี้ล่ะ?

ถ้าเสิ่นเผยซวนขับเร็วเธอก็ขับเร็วตาม เสิ่นเผยซวนขับช้าเธอก็ขับช้าตาม แล้วเธอก็ตามอยู่ด้านหลังแบบนี้

“พี่เสิ่น พี่จะไม่จัดการหน่อยเหรอ?” ฉินยาไม่อยาก ให้เสิ่นเผยซวนเดินบนเส้นทางเดียวกับซูจ้าน

ความสัมพันธ์รักสามเศร้าแบบนี้ คนที่มักจะโดนทำร้ายมากที่สุด ก็คือคนที่ไม่รู้อะไรมากที่สุดนั่นเอง

เธอไม่อยากให้ซางหยูเป็นเธอคนที่สอง

เสิ่นเผยซวยจอดรถลงข้างถนน

ไม่นานรถคันด้านหลังก็จอดลง เสิ่นเผยซวนหันหน้าไปมองฉินยา “เธอรอฉันอยู่ที่รถก่อนนะ”

ฉินยาพยักหน้า เธออยากจะลงไปยุ่งวุ่นวายอยู่แล้ว

เสิ่นเผยซวนเปิดประตูรถ ก่อนจะเดินไปทางรถที่จอดอยู่ด้านหลัง

ตอนแรกก็ปกติ แต่อยู่ดีๆ เสิ่นเผยซวนก็จอดรถลง ซ่งหย่าซินกำลังคิดอะไรอยู่ในใจ เธอยังไม่ทันเข้าใจสถานการณ์ เธอก็เสิ่นเผยซวนเห็นเดินมาทางเธอ

เธอรู้สึกกังวลทันที

เขารู้ว่าเธอกำลังสะกดรอยตามเขาเหรอ?

เขากำพวงมาลัยรถไว้แน่น ใจของเธอเต้นแรง แล้วเธอก็มองดูเสิ่นเผยซวนเดินมาหยุดลงตรงหน้ารถของเธอ

ตึกตึก

เสิ่นเผยซวนเคาะกระจกรถ ซ่งหย่าซินพยายามสงบสติอารมณ์ ก่อนจะเลื่อนกระจกรถลง

เธอยิ้มออกมา “มีธุระอะไรไหม?”

“คุณสะกดรอยตามผมเหรอ?” เสิ่นเผยซวนเป็นคนพูดตรงไปตรงมา เขาถามไปตรงๆ ทันที

“แค่ฉันมาทางเดียวกับคุณก็ถือว่าฉันสะกดรอยตามคุณแล้วเหรอ?” ซ่งหย่าซินแสร้งทำเป็นไม่กังวล

แต่ภายในใจของเธอนั้นกระวนกระวายมาก

ถ้าพูดต่อไป เธอก็คงหาเรื่องไม่จบไม่สิ้น

ไม่ว่าจะคิดยังไงเขาก็ไม่เข้าใจเลย ทำไมซ่งหย่าซินถึงไม่เหมือนกับผู้บัญชาซ่งเลย ลักษณะนิสัยต่างกันราวกับฟ้ากับเหว

นิสัยของเธอเหมือนกับคุณแม่ของเธอเสียหมด

เสิ่นเผยซวนเปิดประตู ฉินยามองดูสีหน้าเขาเงียบๆ “พวกพี่คุยกันรู้เรื่องแล้วใช่ไหม?”

เสิ่นเผยซวนไม่พูดอะไร

“พี่เสิ่น ยังไงพี่ก็ต้องเลือกหนึ่งในสองนี้ ไม่สามารถสองจิตสองใจ และลังเลใจแบบนี้”

ผู้ชายบางคนก็ใช้ชีวิตได้เป็นอย่างดี แต่ในเรื่องของความรู้สึกกับผู้หญิง พวกเขามักจะทำอะไรที่ผิดอยู่เสมอ

และเธอก็กลัวว่าเสิ่นเผยซวน จะทำอะไรที่ผิดๆแบบนี้

เสิ่นเผยซวนออกรถ ก่อนจะพูดว่า “ฉันเหมือนคนแบบนั้นเหรอ?”

ฉินยายิ้ม “ไม่เหมือน พี่เสิ่นเป็นคนที่มีสติและชัดเจน”

ตรงริมถนน ซ่งหย่าซินมองดูรถที่จากไป เธอโกรธจนกระทืบเท้า เธอได้ของที่เธออยากได้มาแต่สุดท้ายก็หลุดมือไป จะไม่เธอรู้สึกโมโหได้ยังไง ตอนนี้เขาปกป้องผู้หญิงคนอื่นเสียขนาดนั้น

ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เป็นเสียงโทรศัพท์ของซ่งหย่าซิน

เธอก้มลงนั่งในรถ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าออกมา จากนั้นก็กดรับสาย

เป็นลูกสาวของผู้อำนวยการมหาวิทยาลัยฮั๋วชิงที่โทรมา

“ฮัลโหล?”

“หย่าซิน เธอรู้ไหม?”

ซ่งหย่าซินมึนงงไปหมด ก่อนจะถามว่า “รู้อะไร?”