กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 748

น้ำเสียงของผู้บัญชาการซ่งแหบแห้งไปไม่น้อย

“ผมก็รู้โดยไม่ได้ตั้งใจ ระยะเวลาที่รู้ก็ไม่นาน” เสิ่นเผยซวนพูดอย่างปิดบัง

เขาจะบอกกับผู้บัญชาการซ่งได้ยังไง ว่าจงจิ่งห้าวเป็นคนสืบ?

ผู้บัญชาการซ่งถอนหายใจอย่างแรง “ชีวิตนี้ของผมล้มเหลวอย่างมากเลย”

ลูกสาวอบรมสั่งสอนได้ไม่ดี

ถึงอายุเกษียณแล้ว อับอายขายหน้าต่อหน้าลูกน้อง

เสิ่นเผยซวนไม่พูด

ไม่มีอะไรจะพูด

ซ่งหย่าซินกับแม่ของเธอเป็นคนแบบเดียวกัน ใครยุ่งเกี่ยวกับแม่ลูกคู่นี้ ก็ไม่มีอันเป็นสุข มิหนำซ้ำเป็นผู้บัญชาการซ่งที่รักศักดิ์ศรี

“รู้แล้ว ทำไมไม่บอกผม?” ผู้บัญชาการซ่งหันกลับมามองเขา

เสิ่นเผยซวนพูด “รู้ว่าท่านห่วงศักดิ์ศรี ไม่อยากให้ท่านเป็นกังวลเพราะเรื่องนี้”

“เฮ้อ” ผู้บัญชาการซ่งเดินมานั่งลงตรงที่นั่ง “ผมยังเหลือศักดิ์ศรีต่อหน้าคุณอีกเหรอ?”

“มีครับ......”

“ไม่ต้องเลย” ผู้บัญชาการซ่งพูดตัดเขา ไตร่ตรองครู่หนึ่ง “ผมแก่แล้ว ถึงอายุเกษียณแล้ว ผมคิดว่าจะเกษียณก่อนเวลา”

“เพราะอะไร?” เสิ่นเผยซวนไม่เข้าใจ ผู้บัญชาการซ่งรักการทำงานมาก

ผู้บัญชาการซ่งไม่ได้พูดอย่างละเอียด “เหนื่อยแล้ว อยากจะพักผ่อนแล้ว”

“พอแล้ว คุณกลับไปทำงานเถอะ” ผู้บัญชาการซ่งรู้สึกอับอายที่จะเผชิญหน้ากับเสิ่นเผยซวน

เขาก็คิดไม่ถึงเลยว่าลูกสาวจะมีนิสัยแบบนี้เลย ตอนอายุยังน้อย เขายุ่งอยู่กับการทำงาน เวลาห่วงใยครอบครัวน้อย

ตอนนี้คิดแล้วก็เสียใจมาก

ถ้าหากเขามีเวลาห่วงใยครอบครัวและลูกมากหน่อย ต้องรู้ล่วงหน้าแน่นอน และจะได้อบรมสั่งสอนลูก

เสิ่นเผยซวนรู้ว่าผู้บัญชาการซ่งมีความคิดของตัวเอง จึงไม่ได้พูดมาก บอกว่า “งั้นผมไปนะครับ”

เขาดึงประตูออก

“เผยซวน คุณไม่พูด ผมจำบุญคุณของคุณไว้” ตอนที่เสิ่นเผยซวนจะเดินออกไป ผู้บัญชาการซ่งพูด

เสิ่นเผยซวนไม่พูดเรื่องของซ่งหย่าซินกับเขา ความจริงแล้วเพราะเห็นแก่เขา

เขาเข้าใจ

เสิ่นเผยซวนพูดว่า “ไม่เป็นไรหรอกครับ”

ถึงแม้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขากับผู้บัญชาการซ่งไม่ได้แน่นแฟ้นมาก เขาก็ไม่พูดออกไปเรื่อยเปื่อย

นิสัยคุณสมบัติของเขา ไม่มีอะไรต้องพูด ผู้บัญชาการซ่งรู้ดี

ถึงเวลาเลิกงาน เสิ่นเผยซวนจัดการงานในวันนี้เรียบร้อยแล้ว ถึงเลิกงาน

กลับถึงบ้าน ซางหยูเก็บของบนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว เสื้อสกปรกที่เขาเปลี่ยนลงมา ก็ซักเรียบร้อยแล้ว ตากอยู่บนระเบียง

บนโต๊ะมีแอปเปิลครึ่งลูกที่ยังกินไม่หมด ทีวียังดังอยู่ บนพื้นมีหนังสือเล่มหนึ่ง

ซางหยูนอนอยู่บนโซฟา กอดหมอนอยู่กลางอกนอนหลับแล้ว

เสิ่นเผยซวนเดินเข้าไปด้วยฝีเท้าเบาๆ เก็บหนังสือบนพื้นขึ้นมา หยิบรีโมตบนโต๊ะขึ้นมาปิดทีวี

มีเสียงตลอด เสียงเงียบกะทันหัน ซางหยูตื่นแล้ว เธอค่อยๆลืมตา เห็นร่างคนท่ามกลางความสะลึมสะลือ เธอลุกขึ้นนั่ง ขยี้ตา ไปหามือถือดูว่ากี่โมงแล้ว

“คุณกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?” เธอถาม

“เพิ่งกลับมา” เสิ่นเผยซวนนั่งลงบนโซฟา