กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 781

หลังจากนั้นเธอก็ถ่ายรูปและนำไปค้นหาในอินเทอร์เน็ต เป็นรกที่คลอดก่อนกำหนดอย่างที่คิดเอาไว้เลย เมื่อกินเข้าไปก็มีประโยชน์ต่อร่างกายของคนจริงๆ

แต่ว่า...

สำหรับฉินยาแล้ว เธอรับไม่ได้แม้แต่น้อย

เพียงแค่คิดถึงว่าสิ่งนี้คืออะไร กระเพาะของเธอก็บิดมวนอย่างหนัก ยิ่งไม่ต้องพูดว่าจะดื่มซุปที่ตุ๋นจากสิ่งนี้เลย

“เสี่ยวยารีบดื่มตอนร้อนๆเร็วเข้า คุณหมอบอกว่าร่างกายของเธอมีสภาวะพร่อง สิ่งนี้บำรุงได้ดีที่สุด กระทั่งเนื้อเธอก็ต้องกินด้วยนะ แบบนี้ดีต่อร่างกายของเธอ...”

“แหวะ...”

ท่านย่ายังเอ่ยไม่ทันจบ ฉินยาเห็นควันลอยออกมาจากซุปยามนั้นก็อยากจะอาเจียนออกมาแล้ว

เธอวิ่งไปที่ห้องน้ำอย่างรวดเร็ว อาเจียนออกมา อาหารที่กินเข้าไปล้วนถูกอาเจียนออกมาทั้งหมด

ซูจ้านตบหลังให้เธอ “ซุปนั้นดื่มยากขนาดนั้นเลยหรือ”

เขาไม่รู้ว่าซุปนั้นใช้อะไรตุ๋น รู้เพียงแค่ว่าฉินยามีอาการต่อต้าน

ฉินยาล้างคราบสกปรก บ้วนปาก เงยหน้ามองเขา “ซูจ้าน”

ซูจ้าน “อืม ทำไมหรือ”

“ฉันกลัวว่าจนทนต่อไปได้ไม่นานแล้ว คุณเตรียมใจเอาไว้ให้ดีนะคะ” ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป เธอจะต้องระเบิดแน่นอน

สิ่งอื่นเธอสามารถอดทนได้ แต่ทุกสิ่งล้วนมีขอบเขต เรื่องการดื่มซุปนี้ได้แตะโดนขีดจำกัดของเธอเข้าแล้ว

“ฉันยอมถอยให้แล้ว อย่าให้ฉันต้องยอมถอยอีก พวกคุณก็ต้องยอมให้ฉันบ้าง...”

มือของซูจ้านที่ชูขึ้นแข็งทื่ออยู่กลางอากาศ เขากำมือและค่อยๆดึงกลับมา

“ได้ คุณเข้าไปในห้องก่อน ผมจะคุยกับคุณย่า”

ฉินยาเอียงกายเดินผ่านเขาไป

“เสี่ยวยา...”

“คุณย่าครับ”

ท่านย่ากำลังจะเรียกเธอ แต่ถูกซูจ้านตัดบท เขาเดินเข้ามาเข็นคุณย่าเข้าไปในห้อง และสั่งเฉินเสว่ว่า “เทซุปทิ้งเสีย...”

ท่านย่าเบิกตากว้างในทันที “หลานรู้ไหมว่าของสิ่งนี้ทำยากแค่ไหน หลานจะให้เททิ้ง?”

ถ้าไม่มีเส้นสายกับคนภายใน ของพวกนี้ล้วนไม่สามารถหามาได้ อีกทั้งมูลค่าก็สูงด้วยเช่นกัน

เฉินเสว่ยืนถาม “เททิ้งหรือว่าไม่เททิ้งคะ”

“ไม่สามารถเททิ้งได้”

ท่านย่าเอ่ยเสียงดัง

ซูจ้านเอ่ยว่า “ฟังฉัน เททิ้งไป”

ท่านย่าโมโหจนตัวสั่น “หลานคิดจะทำอะไร”

ซูจ้านไม่สนใจ เข็นเธอเข้าไปในห้อง และปิดประตูลง

“เธอไม่ยินยอมที่จะดื่มมันใช่หรือไม่...”

ท่านย่ารู้สึกว่าตัวเองไม่ได้รับความเป็นธรรม

“ย่าไม่ยุ่งด้วยแล้วโอเคไหม”

ซูจ้านนั่งอยู่บนพื้นโดยไม่พูดอะไร

ผ่านไปอยู่นานเขาถึงได้ลุกขึ้นและกลับไปที่ห้อง

ฉินยาอยู่ในห้อง ซูจ้านเข็นท่านย่าไปที่ห้องของท่านย่าแล้วปิดประตู ฉินยาจึงไม่ได้ยินว่าเขาคุยกับท่านย่าอย่างไร

“คุณย่ารับปากแล้วว่าหลังจากนี้ไม่ต้องดื่มซุปนั้นอีก” เขาเดินมาอย่างมีโทสะ “เสี่ยวยา ผมทำผิดต่อคุณ”

ฉินยารู้ว่าเขาลำบากที่เป็นคนกลาง จึงไม่ได้ถือสาเอาความโดยไม่ยอมปล่อยวาง

ยิ่งเธอยกโทษให้ด้วยความโอบอ้อมอารีแบบนี้ ซูจ้านก็ยิ่งอับอายจนอยากจะแทรกแผ่นดินหนี

“คุณรู้ไหม ผมไร้ความสามารถมาก ผมไม่อยากให้คุณได้รับความลำบาก แต่ผมก็ทำสิ่งใดไม่ได้ทั้งนั้น ความรู้สึกแบบนี้นั้นทรมานมาก” เขานั่งลงที่ข้างเตียง ข้อศอกทั้งสองข้างวางอยู่บนเข่า แผ่นหลังโค้งลงจนฉินยามองไม่เห็นใบหน้าของเขา

“ฉันรู้ค่ะ ดังนั้นจึงไม่ได้โทษคุณ” ฉินยาเอ่ยเรียบๆ

“คุณไม่โทษผม แต่ว่าผมโทษตัวเอง ถ้าหากว่าผมใจแข็งกว่านี้อีกสักหน่อย...”

“ใจแข็งอย่างไรคะ ทิ้งขว้างคุณย่าที่เลี้ยงดูคุณมาหรือคะ”

ซูจ้านยิ้มเจื่อน “อืม”

ฉินยาตบศีรษะเขา “คุณที่เป็นแบบนั้น ฉันไม่มีวันชอบค่ะ กระทั่งคนที่เป็นญาติก็ยังสามารถทิ้งขว้างได้ ยังจะมีความเป็นมนุษย์อยู่หรือ เช่นนั้นแล้วคุณยังจะคุ้มค่าให้ฉันฝากชีวิตเอาไว้หรือคะ”