กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 785

หลังจากนั้นเขาก็ไปห้องน้ำล้างมือ และยังถูสบู่ด้วย เมื่อถอดเสื้อตัวนอกแล้วก็เดินมาใหม่อีกครั้ง หลังจากนั้นจงฉีเฟิงก็เอ่ยว่า “งานที่บริษัทว่างมากหรือ ถึงได้กลับมาเร็วขนาดนี้?”

จงจิ่งห้าว “.......”

“ลูกพักก่อนเถอะ”

หลังจากนั้นจงจิ่งห้าวก็ทำได้เพียงแค่นั่งมองอยู่ตรงนั้นนิ่งๆ

จวงจื่อจิ่นพับเสื้อผ้าเสร็จแล้วก็วางไว้บนโซฟา พลางเอ่ยว่า “กลับมาเร็วขนาดนี้ เพื่อมาดูลูกสินะ?”

จงจิ่งห้าวเอ่ย “ตอนที่รู้ว่าเสี่ยวลุ่ยกับเสี่ยวซีเป็นลูกของผม ในใจผมนั้นตื้นตันจนยากจะบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้ แต่ว่าตอนนี้ก็ยังคงตื้นตันใจอยู่”

เจ้าตัวน้อยที่ยังเล็กขนาดนั้น เป็นลูกชายของเขา

หลังจากเกิดออกมาแล้ว คุณหมอบอกว่าจะส่งไปที่แผนกทารกแรกเกิด เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าสะอาดเรียบร้อยแล้วก็อาศัยคุณหมอเพื่อไปดู เขานอนอยู่ในตู้อบที่ใช้ควบคุมอุณหภูมิเด็กทารกแรกเกิด เจ้าตัวน้อยเหมือนกับหนูตัวใหญ่ ทั่วทั้งร่างเขียวช้ำ บนร่างมีอุปกรณ์ทางการแพทย์ที่คอยสังเกตดูสัญญาณชีพทั้งหมดของเขา เขาสามารถมีชีวิตรอดมาได้และฟื้นฟูได้รวดเร็วเช่นนี้ก็ถือว่าเป็นปาฏิหาริย์อย่างหนึ่งแล้ว

เขาทอดถอนใจในความมหัศจรรย์ของชีวิต

เขาไม่เชื่อเทพยดา ไม่เชื่อในพระเจ้าและพระเยซู ไม่เชื่อในบุคคลใดที่ปรากฏตัวขึ้นเพราะต้องฝากความหวังเอาไว้

แต่เมื่อถึงคราวของลูก เขาขอบคุณพระผู้เป็นเจ้าที่ให้ลูกของเขามาเกิดบนโลกใบนี้

ถ้าหากว่าไม่มีลูกแล้ว เขาจะต้องโทษตัวเองด้วยความทุกข์ทรมานไปตลอดชีวิต

ใบยินยอมให้ทำแท้งเขาก็เป็นคนลงนามด้วยตนเอง

“เหยียนเหยียนล่ะครับ?”

ตั้งแต่กลับมาเขาก็ไม่เห็นเธอเลย

“ไปเยี่ยมเสี่ยวยาน่ะ” จวงจื่อจิ่นพูดแล้วก็ถอนหายใจ รู้สึกว่าฉินยาจะไม่ราบรื่นเกินไปแล้ว น่าสงสารเป็นอย่างมาก

“รีบมาดูสิ เขายิ้มแล้ว” จงฉีเฟิงเอ่ย

ทารกน้อยยังหลับตาอยู่ เห็นอยู่ชัดๆว่ากำลังนอนหลับ แต่เมื่อครู่กลับแย้มรอยยิ้ม

ป้าหยูวิ่งไปดู

ตอนนี้เองที่รอยยิ้มของทารกน้อยได้เลือนหายไปจากริมฝีปากแล้ว ป้าหยูกำลังจะพูดว่ายิ้มที่ไหนกัน แต่ต่อมาก็เห็นเจ้าตัวน้อยแย้มริมฝีปากยิ้มออกมาจริงๆ

“ไอ้หยา เจ้าเด็กคนนี้น่ารักจริงๆ ฝันว่าเจอเรื่องอะไรดีๆในความฝันกันนะ ถึงได้ยิ้มอารมณ์ดีขนาดนี้ ฝันถึงภรรยาหรือเปล่านะ?”

จวงจื่อจิ่นที่หยิบเสื้อผ้าที่พับเสร็จแล้วขึ้นมา เตรียมตัวจะขึ้นไปชั้นบน เอ่ยว่า “เพิ่งจะอายุเท่าไรเอง”

“ผ่านไปอีก 20 ปี ก็จะเป็นเด็กหนุ่มที่หล่อเหลา จะต้องได้มีแฟนสาวแน่นอน” ป้าหยูเอ่ย

รอยยิ้มจวงจื่อจิ่นเลือนหายไป รู้สึกว่าเธอคิดไกลเกินไปแล้ว

ตอนนี้เองที่ป้าหยูทอดถอนใจออกมา “พอถึงตอนนั้นแล้ว ฉันก็ไม่รู้ว่าจะได้เห็นหรือเปล่า”

จวงจื่อจิ่นเอ่ย “คุณจะมีชีวิตไปถึงหนึ่งร้อยปีนะ”

ป้าหยูยิ้ม

ตอนเย็นเหยียนเฉินกับเหยียนซีเลิกเรียน หลังจากนั้นน้องชายตัวน้อยก็ถูกจงเหยียนซีครอบครองเอาไว้คนเดียว เธอนอนคว่ำอยู่ข้างเตียง มือเล็กถ้าไม่ได้จิ้มแก้มน้อยๆของเขา ก็ลูบศีรษะเขา

ล้วนพูดกันว่าแม่ยายมองลูกเขย ยิ่งมองก็ยิ่งชอบ คำพูดนี้เป็นความจริงไม่หลอกลวง จวงจื่อจิ่นรู้สึกว่าจงจิ่งห้าวล้วนดีไปหมด สมบูรณ์แบบ

“ไอ้หยาๆ คุณเป็นแม่แท้ๆนะ? คุณนายหน้าตาไม่ดีตรงไหนคะ” ป้าหยูมองเธอ ยังมีการดูแคลนลูกสาวตัวเองด้วย

จวงจื่อจิ่นไม่ได้ดูแคลนลูกสาวตัวเอง เพียงรู้สึกว่าเด็กผู้ชาย หน้าตาเหมือนหลินซินเหยียนก็เหมือนกับเด็กผู้หญิงน่ะสิ ดังนั้นจึงยังรู้สึกว่าหน้าตาเหมือนจงจิ่งห้าวถึงจะดี หล่อเหล่าและไม่สูญเสียความเป็นชายด้วย

“ไม่ว่าจะหน้าตาเหมือนใคร สรุปแล้วไม่น่าเกลียดแน่นอน” ป้าหยูเอ่ย

จวงจื่อจิ่นเอ่ยยิ้มๆว่าใช่ และถือขวดนมจากไป

ตอนกลางคืนหลินซินเหยียนจะเป็นคนดูแลลูกเอง เดิมจวงจื่อจิ่นจะช่วยเธอดูแล เธอพูดว่าตัวเองจะดูแลก่อนช่วงเวลาหนึ่ง

ถึงเวลานอน ป้าหยูถึงได้พาเด็กขึ้นมาส่งที่ชั้นบน

ภายในห้องมีจงจิ่งห้าวแค่คนเดียว เมื่ออาบน้ำสวมชุดนอนเรียบร้อยแล้ว ก็นั่งดูเอกสารรออยู่ที่ข้างหน้าต่าง

ขาเรียวยาวทั้งคู่ของเขานั่งไขว่ห้างด้วยท่าทางสง่างาม ใบหน้าหล่อเหลาครึ่งหนึ่งถูกซ่อนอยู่ในความมืด อีกครึ่งหนึ่งอยู่ใต้แสงสว่าง มีมิติอย่างเห็นได้ชัด

ป้าหยูอุ้มทารกน้อยที่หลับแล้ววางลงในเตียงทารก ถามเสียงเบาประโยคหนึ่งว่า “คุณนายยังไม่กลับมา”

“เธอจะกลับมาดึกหน่อย” หลินซินเหยียนโทรศัพท์กลับมาบอกเขา บอกว่าข้างกายฉินยาไม่มีใคร เธอจะอยู่เป็นเพื่อนเธอให้มากหน่อย

ป้าหยูเดินออกไปแล้วปิดประตู

ผ่านไปครู่หนึ่ง ทารกน้อยที่นอนอยู่บนเตียงก็ร้องไห้ขึ้นมากะทันหัน