กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 795

ซางหยูพยุงร่างอยากจะลุกขึ้นมา แต่ทันใดนั้นพบว่าตัวเองเปลือยเปล่า เธอจึงดึงผ้าห่มมาปิดหน้าอกด้วยสัญชาตญาณ ไม่ใช่ว่าถือตัว เพียงแต่ยังไม่ชินกับการอยู่กับเขาอย่างเปิดเผยตรงไปตรงมา

เธอกัดริมฝีปากหรี่ตาลงแล้วกล่าวเบาๆ “คุณๆออกไปก่อน ฉันจะใส่เสื้อผ้า”

เสิ่นเผยซวนนั่งอยู่ข้างเตียงไม่ขยับ จ้องมองเธออย่างเงียบๆ

ซางหยูถูกเขามองจนรู้สึกอึดอัด คิ้วขมวดขึ้น “คุณ คุณมองฉันแบบนี้ทำไม”

เสิ่นเผยซวนเอื้อมมือมาจับที่แขนของเธอแล้วดึงเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด ก้มลงจูบที่หน้าผากของเธอ เงียบอยู่สักพัก “มีเรื่องมากมายที่อยากจะพูดกับคุณ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร”

เขาเป็นคนที่แสดงออกไม่เก่ง ซางหยูเข้าใจจุดนี้ดี

ซางหยูถูไถอยู่ที่อ้อมกอดของเขาแล้วกล่าว “ฉันรู้”

เธอชอบที่เขาที่เป็นแบบนี้ สุขุม เยือกเย็น หนักแน่น

ไม่รู้เป็นเพราะตั้งแต่เด็กไม่เคยได้รับความรักจากพ่อแม่หรือเปล่า เมื่ออยู่ข้างกายเสิ่นเผยซวน ไม่เพียงแต่มีความรัก ยังมีความห่วงหาอาทรที่ได้จากผู้ใหญ่

เธอไม่ต้องการให้เสิ่นเผยซวนห้อยคำรักไว้ที่ริมฝีปาก และเขาเองก็คงไม่สามารถพูดคำรักเหล่านั้นออกมาได้ นิสัยของเขาก็เป็นแบบนี้ ซางหยูชอบเขาที่เป็นแบบนี้

สำหรับคำรักเหล่านั้น ให้เธอเป็นคนพูด ให้เธอเป็นคนทำ

“ซางหยู” เสิ่นเผยซวนเอ่ยขึ้นฉับพลัน

ซางหยูเงยหน้าขึ้น จมูกไปโดนคางของเขา เธอเบะปากแสร้งทำเป็นโกรธ “คุณควรจะโกนหนวดได้แล้ว”

เสิ่นเผยซวนยกมือขึ้นจับ สองวันไม่ได้โกนยาวขึ้นมาเล็กน้อย ทิ่มมือนิดหน่อย เขาบอกว่าเดี๋ยวผมจะไปโกน เมื่อพูดจบก็เรียกซางหยูขึ้นอีกครั้ง

ซางหยูลืมตาปริบๆแล้วกล่าว “ฉันฟังอยู่”

เสิ่นเผยซวนหรี่ตาลง รูม่านตาสีดำลุ่มลึก เขากล่าวด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำแหบแห้ง “ซางหยูขอบคุณนะ”

ซางหยูยิ้ม  “ขอบคุณเรื่องอะไร”

เสิ่นเผยซวนเม้มปาก “ขอบคุณที่แต่งงานกับผม”

“อย่างนั้นฉันก็ต้องขอบคุณคุณเช่นกัน” ซางหยูจงใจชิดเข้าไปใกล้ริมฝีปากของเขา ขณะพูดก็จงใจเหมือนจะสัมผัสโดนไม่โดนริมฝีปากของเขา “ขอบคุณที่คุณขอฉันแต่งงาน”

เสิ่นเผยซวนหรี่ตาลง แล้วก็จับศีรษะของเธอขึ้นทันใด จากนั้นประทับลงจูบที่ริมฝีปากของเธอ

ซางหยูจึงตอบสนองกลับอย่างรวดเร็ว สองมือคล้องที่คอของเขา ลืมไปสิ้นว่าบนเรือนร่างของตัวเองไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้น ลืมไปสิ้นว่าถึงเวลาทานข้าวแล้ว ทั้งหมดทั้งมวลถูกความเร่าร้อนกลืนกินไปหมด

จนไม่เหลือที่ว่าง

“อืม ฉันหิวแล้ว……” ซางหยูกล่าวขึ้นกลางคัน

การเคลื่อนไหวของเสิ่นเผยซวนได้หยุดชะงักฉับพลัน ซางหยูกะพริบตา แววตาใสราวกับน้ำเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ปลายนิ้วมือที่เรียวบางชี้ไปที่จมูกของเขา “คุณทำไมถึงตามมุขไม่ทันเลย”

เสิ่นเผยซวนหายใจออกแรงๆ “ซางหยู……”

ซางหยูยิ้ม “สิ่งที่ฉันอยากกินก็คือคุณไง”

……

เสิ่นเผยซวนเป็นคนตรงจริงจัง พูดประโยครักอะไรไม่เป็นหรอก

หรือว่า……

ซางหยูกะพริบตาปริบๆ “คุณ……”

“ผมไปหยิบเสื้อผ้าให้คุณ” เสิ่นเผยซวนลุกขึ้น ก้าวเดินเข้าไปในห้อง

ซางหยูมองแผ่นหลังของเขาแล้วยิ้มขึ้น แล้วลุกขึ้นนั่งรออยู่บนโซฟา

จากนั้นรอแล้วรอเล่าคนก็ไม่ออกมา

ซางหยูรู้สึกแปลกใจ เสื้อผ้าของเธอนั้นแขวนอยู่ในตู้รวมกับเสื้อผ้าของเขา เมื่อเขาเปิดตู้ออกมาก็น่าจะมองเห็น

แต่ทำไมนานขนาดนี้ก็ยังไม่ออกมา

หรือว่ากำเลือกชุดให้กับเธอ

เสื้อผ้าเธอก็มีไม่มาก สไตล์ก็ไม่ได้เยอะ

เธอจึงลุกขึ้นจากโซฟา ถือผ้าขนหนูเดินไปทางห้องนอน ทอดสายตามองเข้าไปในห้อง เห็นเสิ่นเผยซวนยืนอยู่ตรงนั้น ไม่ขยับเขยื้อน

ซางหยูจ้องมองเขา เหมือนกับเขาไม่รู้ว่าเธอกำลังเดินเข้ามา ยังคงยืนอยู่ตรงนั้น

เธอรู้สึกแปลกใจ จึงกวาดมองไปรอบ ๆ ห้อง ก็ไม่เห็นถึงสิ่งผิดปกติ จึงเรียกเขาขึ้น “คุณกำลังทำอะไร”