กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 805

ซางหยูมีเงิน ครั้งที่แล้วเสิ่นเผยซวนโอนเงินเข้าไปในบัตรของเธอซึ่งเป็นเงินเก็บสะสมของเสิ่นเผยซวน เธอก็ไม่ได้เอาไปใช้ ถึงแม้ว่าในมือจะมีเงินแต่ว่าเธอเองก็ไม่อยากจะใช้สุรุ่ยสุร่าย เธอเองก็เป็นคนที่แข็งแกร่งพึ่งตัวเอง

ถึงแม้ว่าจะเป็นสามีภรรยากับเสิ่นเผยซวน เธอยังไม่มีงาน สภาพการเงินก็ไม่ได้คล่องตัวขนาดนั้น แต่ไม่สามารถเอาเงินของเสิ่นเผยซวนมาใช้จ่ายฟุ่มเฟือยได้ ถ้าหากเธออยากจะซื้อข้าวของราคาแพง เธอก็อยากจะใช้ความพยายามของตัวเองเพื่อได้มันมา

ไม่เห็นซางหยูเอ่ยปากพูดอะไร หวางทิงเสว่จ้องมองเบิกตากว้าง “สามีของคุณไม่ให้เงินคุณมาใช้จ่ายจริงๆเหรอ?” เธอพูดต่อกันมาทันที “คุณเด็กกว่าเขาตั้งเยอะ เขาไม่ควรจะใช้เงินเลี้ยงดูคุณเหรอ?”

ซางหยูฟังคำพูดไม่น่าฟังพวกนี้ เธอยังเด็ก แล้วก็เลยต้องถูกคนเลี้ยงดูอย่างนั้นเหรอ?

นี่มันตรรกะอะไรกัน?

คำพูดพวกนี้ทำไมฟังแล้วเป็นความหมายเชิงลบ เหมือนกับว่าเธอแต่งงานกับเสิ่นเผยซวนเป็นการวางแผนเพื่อเงินของเขา ฐานะทางสังคมของเขา

“ฉันชอบเขาถึงแต่งงานกับเขา ไม่ใช่เพราะว่าเงินของเขา”ซางหยูเน้นย้ำ หวางทิงเสว่หัวเราะ เอาใจเธอ “รู้แล้ว ฉันก็ไม่ได้พูดอะไรนี่ อย่าตื่นเต้นสิ”

ซางหยูจ้องมองเธอ รู้สึกไม่ค่อยเชื่อคำพูดของเธอ

หวางทิงเสว่อุทานออกมา “โอเค โอเค ฉันพูดผิดไป ไม่ได้คิดเป็นอย่างอื่นเลย อย่าคิดมาก”

ความจริงแล้วเธอไม่ได้คิดร้ายอะไร และไม่ได้หมายความว่าซางหยูรีบแต่งงานเพื่อเงิน

เพียงแต่เป็นการสนทนาต่อกันไปมาจนถึงตรงนี้ เธอนั้นก็แค่พลั้งปากเผลอพูดประโยคนี้ออกไป ไม่ได้คิดเลยสักนิดว่าซางหยูจะละเอียดอ่อนขนาดนี้

พวกเขามาถึงที่หมาย หวางทิงเสว่ไปซื้อชานม สองคนจูงมือกันเขาไปในห้างสรรพสินค้า เพราะว่าช่วงสุดสัปดาห์ห้างสรรพสินค้ามีคนพลุกพล่านมากมาย

“ด้านนั้นเป็นเสื้อผ้าสตรี พวกเราไปทางนั้นกันเถอะ” หวางทิงเสว่ดึงซางหยู ซางหยูเดินดูเป็นเพื่อนเธอ ตัวเธอเองนั้นไม่มีอะไรที่อยากจะซื้อก็เลยเดินตามเธอไป

หลังจากเสิ่นเผยซวนไปจวงจื่อจิ่นบอกว่าอากาศค่อยๆเริ่มเย็นแล้ว บอกว่าเสื้อโค้ตแขนยาวของจงเหยียนเฉินนั้นเล็กไปหน่อย ปีนี้โตขึ้นมากน่าจะต้องซื้อใหม่ จงเหยียนซีเองก็ต้องซื้อเหมือนกัน ปีที่แล้วก็มีบางส่วนที่ไม่สามารถใส่ได้แล้ว เธอไม่ได้สูงเท่าจงเหยียนเฉิน แต่ว่าปีนี้ก็สูงขึ้นเช่นเดียวกัน

ทารกน้อยมีจวงจื่อจิ่นกับป้าหยู หลินซินเหยียนออกมาซื้อเสื้อผ้าฤดูใบไม้ร่วงเตรียมให้ลูกสองคน

เธอตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองเหมือนแม่บ้านเข้าไปเรื่อยๆ และยังเป็นแม่บ้านที่สบายอย่างมาก ออกจากบ้านก็มีคนขับรถ รถก็ไม่ต้องขับเอง ในบ้านก็มีจวงจื่อจิ่นและป้าหยูช่วยดูแลลูกของเธอ

จงจิ่งห้าวเป็นคนหาเลี้ยง เหมือนว่าเธอนั้นไม่ได้มีอะไรที่จำเป็นต้องทำ เธอเองก็ไม่ชอบวันเวลาแบบนี้เท่าไหร่นัก เธอหวังว่าจะสามารถทำสิ่งที่ตัวเองชอบได้

แต่ว่าจงจิ่งห้าวไม่อนุญาตให้เธอเมืองC ทำได้เพียงเป็นแม่บ้านอยู่ที่บ้านเท่านั้น

เธอมาได้สักพักหนุ่งแล้ว คนขับรถติดตามเธอมาด้วยถือถุงกระดาษหลายใบเรียบร้อยแล้ว เดิมทีจะมาเสื้อผ้าให้จงเหยียนซีกับจงเหยียนเฉิน แต่สุดท้ายพอเห็นร้านของใช้เด็กทารกก็ตรงเข้าไปเลย เห็นเสื้อผ้าเด็กหลายชุดน่ารักมาก ก็เลยซื้อมาหลายชุด และยังมีของใช้สำหรับทารกอีกบางส่วน

ทางด้านนี้หวางทิงเสว่ดึงซางหยูเข้าไปในร้านจิวเวลรี่ใกล้ๆแห่งหนึ่ง ซางหยูกะพริบตามองเธอ “ทิงเสว่ คุณต้องการจะซื้ออะไรเหรอ?”

หวางทิงเสว่พูดกระซิบข้างหูของเธอ “ไม่ซื้อ”

ซางหยูไม่เข้าใจจริงๆ ในเมื่อจะไม่ซื้อแล้วจะเข้ามาในร้านทำไม? ยิ่งไปกว่านั้นดูภายในร้านไม่น่าจะมีของราคาถูกเลย เป็นหลักหมื่นส่วนใหญ่ น้อยสุดเองก็หลายพัน ของที่ราคาหลักร้อยนั้นไม่มีเลย

“ในเมื่อไม่ซื้อ พวกเราก็ไม่ต้องเข้าไปดูหรอก” ซางหยูรู้สึกว่าไม่จำเป็น ดูไปก็เสียเวลาเปล่า และยังไปดูเฉยๆไม่ซื้อ รู้สึกเกรงใจอยู่ไม่น้อย

“ซางหยู พวกเรามาเดินเล่น ฉันอยากจะดูสักหน่อย อีกอย่างลองใส่ก็ไม่ได้ต้องเสียเงินนี่”

ขณะที่พูดอยู่นั้นหวางทิงเสว่ก็ลากซางหยูเข้าไปในร้าน ที่ประตูร้านก็มีพนักงานมาคอยต้อนรับแล้ว