กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 811

พอมาถึงหน้าประตูห้องเสิ่นเผยซวนก็เปิดประตู ซางหยูยืนอยู่ข้างหลังเขา โทรศัพท์ในกระเป๋าของเธอสั่นขึ้นมา เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาเป็น หวางทิงเสว่ที่โทรมา เธอจึงกดรับสายทันที

“ซางหยู เธอจะกลับมาตอนไหน” ซางหยูเอาของใช้ประจำวันไปไว้ที่หอ ซางหยูบอกว่าเธอจะไปอยู่ในหอพักสักสองสามวัน

ซางหยูเดินเข้าไปในห้อง แล้วเงยหน้าขึ้นมองไปทางเสิ่นเผยซวน โดยที่เสิ่นเผยซวนเองก็กำลังมองมาที่เธอเช่นกัน เธอเม้มปากแล้วพูดกระซิบกระซาบ “คืนนี้ฉันไม่กลับไปแล้ว”

“ทำไมล่ะ?” หวางทิงเสว่ไม่รู้ว่าเสิ่นเผยซวนกลับมาแล้ว ก่อนหน้านี้ซางหยูพูดว่าเสิ่นเผยซวนเดินทางไปทำธุรกิจข้างนอก ช่วงนี้เขาไม่ได้อยู่ที่บ้าน

ซางหยูกระซิบพูดกับเธอ “สามีของฉันกลับมาแล้ว”

“อ๋อ” หวางทิงเสว่ขมวดคิ้ว “ถ้าอย่างนั้นฉันไม่รบกวนเธอแล้ว”

พูดจบเธอก็กดวางสาย แล้วนั่งลงบนเตียงในหอพัก เธออิจฉาซางหยูมาก อีกฝ่ายยังเรียนไม่จบก็ได้พบผู้ชายที่ดีแล้วได้แต่งงานแล้ว และผู้ชายคนนั้นก็มีฐานะทางสังคมดี แวดวงสังคมของเธอก็มีแต่พวกคนรวย ของขวัญที่พวกเขามอบให้ซางหยูแค่ยื่นให้ก็ราคาหมื่นขึ้นไปแล้ว

เธอถอนหายใจ เรื่องบางเรื่องเธออิจฉาไปก็ไม่ได้อะไร ได้แต่พึ่งความพยายามของตัวเอง

ซางหยูกดวางสาย แล้วเก็บโทรศัพท์กลับเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ เสิ่นเผยซวนถามเธอ “ใครโทรมาหาคุณเหรอ”

ซางหยูเดินไปที่โต๊ะแล้วเทน้ำใส่แก้ว ก่อนจะพูดว่า “เพื่อนร่วมชั้นค่ะ”

หลังจากพูดจบเธอก็ยกน้ำขึ้นดื่ม แล้วเห็นเสิ่นเผยซวนยืนมองตัวเองอยู่ที่เดิม เธอยกมือขึ้นมาลูบใบหน้าของตัวเอง “มีอะไรติดหน้าฉันเหรอคะ”

เสิ่นเผยซวนยังคงนิ่งเงียบ

ซางหยูเห็นเสื้อผ้าที่ใส่แล้วของเสิ่นเผยซวนในตะกร้าเสื้อผ้าจึงหยิบเสื้อผ้าใส่ไว้ในเครื่องซักผ้า สามีของคนอื่นกลับมาจากการเดินทางไปทำธุระอาจจะมีของขวัญเล็กๆ น้อยๆ มาให้ภรรยาบ้าง แต่เขากลับมีแค่เสื้อผ้าที่สกปรกเท่านั้น

เธอถอนหายใจ

พอเดินออกมากลับพบว่าเสิ่นเผยซวนยังคงมองตัวเองอยู่ เธอกะพริบตาปริบๆ “คุณไม่ไปอาบน้ำก่อนเหรอคะ?

เสิ่นเผยซวนนิ่งเงียบไปสักพัก แล้วถามออกมาว่า “คนที่โทรหาคุณเมื่อตะกี้เป็นผู้หญิงหรือว่าผู้ชาย?”

ซางหยู “...”

นี่เขายังสงสัยกับเรื่องนี้อยู่เหรอ?

ซางหยูจงใจพูดว่า “เพื่อนร่วมชั้นของฉันไม่ใช่ว่าจะมีผู้หญิงทั้งหมด ยังมีผู้ชายด้วยนี่คะ”

เสิ่นเผยซวนเดินเข้าไปหา “คุณอย่าเข้าไปใกล้เพื่อนร่วมชั้นที่เป็นผู้ชายมากเกินไปได้ไหม”

เห็นได้ชัดว่าเสิ่นเผยซวนกำลังหึง ซางหยูก้มหน้าลงเพื่อที่จะไม่ให้เขามองเห็นสีหน้าของเธอ และพูดขึ้นมาว่า “ในชั้นเรียนไม่ใช่ว่าจะต้องติดต่อแต่กับเพื่อนร่วมชั้นผู้หญิง แต่จะต้องติดต่อกับเพื่อนร่วมชั้นผู้ชายด้วยค่ะ ก็เหมือนกับคุณ คุณไม่สามารถที่จะร่วมงานกับแค่เพื่อนร่วมงานชาย แต่ต้องทำงานกับเพื่อนร่วมงานผู้หญิงหรือลูกน้องที่อยู่ใต้บังคับบัญชาด้วย ใช่ไหมล่ะคะ”

ที่ซางหยูพูดมาก็ถูก เขามีลูกน้องผู้หญิง และบางครั้งก็ต้องทำงานร่วมกัน “เรามีความสัมพันธ์แค่เพื่อนร่วมงานกันเท่านั้น”

ซางหยูพยักหน้า “ฉันรู้ค่ะ ฉันกับเพื่อนร่วมชั้นผู้ชายก็เป็นแค่เพื่อนร่วมชั้นธรรมดาเหมือนกัน”

เสิ่นเผยซวน “...”

“คุณไม่ไปอาบน้ำ งั้นฉันขอไปอาบน้ำแล้วนะคะ ฉันง่วงอยากจะนอนแล้ว” หลังจากพูดจบ ซางหยูก็เข้าไปในห้องนอนและเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อหยิบเสื้อผ้า

“คุณไม่เชื่อใจฉัน แล้วมาแต่งงานกับฉันทำไม!” ซางหยูหอบหายใจ โกรธจนบุ่มบ่ามพูดออกไป “ฉันจะไปหาผู้ชายที่เหมาะสมกับฉันตอนนี้เลย”

หลังจากพูดจบเธอก็ก้าวออกไปเลย เสิ่นเผยซวนรีบดึงเธอเข้ามากอดไว้ ซางหยูพยายามดิ้นไม่หยุด เธอทุบหน้าอกของเขาอย่างโกรธเคือง “ไม่เชื่อใจฉัน แล้วทำไมต้องแต่งงานกับฉันด้วย ทำไม!?”

เธอร้องไห้พร้อมกับตะโกนอย่างบ้าคลั่ง

“ผมผิดไปแล้ว” เสิ่นเผยซวนช่วยเธอปาดน้ำตาออก “ผมเชื่อคุณ เชื่อคุณ คุณเป็นเด็กดีมาก”

ซางหยูพูดพึมพำทั้งน้ำตา “ทั้งๆ ที่คุณเริ่มไม่ไว้ใจฉันแล้ว”

“ไม่ใช่ว่าผมไม่ไว้ใจคุณ แต่ผมไม่มีความมั่นใจในตัวเอง” เสิ่นเผยซวนพูดเสียงเบา

ซางหยูหยุดดิ้นแล้วมองหน้าเขา “คุณยอดเยี่ยมมากขนาดนี้ ทำไมถึงไม่มั่นใจคะ? ”

เสิ่นเผยซวนยิ้มอย่างอ่อนใจ “ก็พวกเราอายุต่างกันมากใช่ไหมล่ะ?”

“แต่คุณไม่ได้แก่นะคะ” ซางหยูจับใบหน้าของเขาไว้ ไม่ว่าจะมองอย่างยังไงก็ดูดีมาก เธอเงยหน้าขึ้นไปจูบคางของเขา “อุตส่าห์​ได้กลับมาบ้านทั้งที ยังจะทะเลาะกับฉันอีก”

เสิ่นเผยซวนก้มหน้าลงมองหน้าเธอ ส่วนซางหยูเองก็เงยหน้าขึ้นมองเขาเช่นกัน “ต่อไปนี้พวกเราจะไม่ทะเลาะกันอีกแล้วนะคะ เราจะต้องเชื่อใจกันและกัน ตกลงไหมคะ?”

เสิ่นเผยซวนพยักหน้า ก่อนจะเอื้อมมือไปจับที่ท้ายทอยของเธอดึงเธอซบไว้ในอ้อมกอดของเขา “ครั้งนี้เป็นผมเองที่ไม่ดี ต่อไปนี้ผมจะพยายามให้มากกว่านี้”

ซางหยูยกยิ้ม ดวงตาของเธอยังมีน้ำตาเกาะอยู่เล็กน้อย เธอจึงเอาแก้มถูกับหน้าอกของเขา “คุณจากไปเกือบจะหนึ่งเดือนแล้ว…”