กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 88

วันนี้เหอรุ่ยหลินสวมชุดเดรสสีชมพูอ่อน สวมรองเท้าส้นสูงสีขาว แต่งหน้าอย่างสวยงาม ลอนผมสยาย ปัดไปด้านข้าง ยาวลง ปล่อยลงหน้าอก

เหมือนว่าเห็นหลินซินเหยียนมานานแล้ว แขนสองข้างกอดอก ยืนมองเธอหน้าประตู

หลินซินเหยียนไม่อยากทะเลาะกับเธอ ไม่ใช่ว่ากลัวเธอ แค่ไม่อยากพัวพัน ดึงฉินยาเดินไปข้างๆ

แต่เหอรุ่ยหลินไม่อยากปล่อยเธอไปแบบนี้

ไม่ใช่หล่อน จงจิ่งห้าวจะถอนหมั้นกับเธอได้ยังไง?

หลินซินเหยียนเดินไปที่ไหน เธอก็ไปขวางไว้“เธอเป็นบ้าเหรอ?” ถูกบังหลายครั้ง ฉินยาโกรธแล้ว

“เธอนั่นแหละบ้า!” เหอรุ่ยหลินจ้องเธอ ใบหน้าที่สวยงาม เพราะความโกรธจึงบิดเบี้ยวไป

“เธอไม่บ้า เธอบังทางเดินของเรา?” ฉินยาก็จ้องเธอ

จ้องตาใครทำไม่เป็นกัน?

“ฝั่งนั้นเหมือนจะเป็นคุณเหอ และคุณหลินนะครับ” กวนจิ้งขับรถผ่านที่นี่ เห็นคนยืนเถียงกันหน้าโรงแรม หยุดรถ พูดกับผู้ชายที่นั่งอยู่เบาะหลัง

จงจิ่งห้าวกำลังอ่านเอกสาร บนตักยังมีเอกสารหลายเล่มที่ยังไม่ได้อ่าน เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว เปิดเสื้อสูทไว้ เสื้อเชิ้ตหลวมๆ ปลดกระดุมสองเม็ด เผยคอเรียว และกระดูกไหปลาร้าที่ปรากฏขึ้น ท่าทางดูยุ่งเล็กน้อย มิฉะนั้นอยู่ในรถ ยังอ่านเอกสาร

ได้ยินเสียงของกวนจิ้ง เขาลดหน้าต่าง มองไปทางนั้น

คือพวกเขาสองคนจริงๆ

จงจิ่งห้าวเหลือบมองสายตาเข้มเล็กน้อยของเหอรุ่ยหลิน เขาปิดเอกสารในมือ ไม่ได้จะลงรถ และไม่มีท่าทีที่จะอ่านเอกสารต่อ

กวนจิ้งถามอย่างระมัดระวัง “ไม่ลงไปดูเหรอครับ?”

จงจิ่งห้าวส่งสายตาเย็นชา กวนจิ้งเบะปาก หุบปากอย่างไม่ยอม

หลินซินเหยียนดึงฉินยา “เราเปลี่ยนร้านเถอะ”

“อยากไป ไม่มีทาง!” เหอรุ่ยหลินกางแขนออกบังหลินซินเหยียน ถูกจงจิ่งห้าวถอนหมั้น ในใจลุกเป็นไฟ

พบผู้กระทำความผิด เธอจะปล่อยไปง่ายๆ ได้อย่างไร?

สีหน้าของหลินซินเหยียนเย็นลงทันที “หลีกไป!”

เหอรุ่ยหลินหัวเราะเย็น “หลีกไป?” เธอเปลี่ยนเรื่องทันที ดุร้ายมาก “หลินซินเหยียนเธออย่าคิด เธอทำลายความสุขของฉัน ทำลายอนาคตของฉัน ฉันจะปล่อยเธอไปได้ยังไง? ฉันแค้นจนแทบจะฉีกร่างเธอออกเป็นชิ้นๆ ทิ้งให้หมากิน”

“เกรงว่าเธอทิ้งให้หมากิน หมายังไม่กิน” ฉินยาทนดูเธอสะเพร่าประมาทเลินเล่อขนาดนี้ไม่ได้

เพี๊ยะ!

เหอรุ่ยหลินยกมือตบลงบนใบหน้าของฉินยา ชี้หน้าของเธอ “แกเป็นใคร มีสิทธิ์อะไรมาคุยกับฉัน?”

ฉินยาโดนตบจนมึนแล้ว

ใบหน้าเจ็บแสบ

หลินซินเหยียนบีบมือแน่น เลือดในร่างกายหมุนเวียน รวมแรงไว้ในมือขวา เธอตบลงบนใบหน้าข้างซ้ายของเหอรุ่ยหลิน

เสียงเพี๊ยะ

เสียงนี้ดังกว่าเสียงเมื่อกี้มาก

เธอไม่อยากพัวพัน ไม่ได้แปลว่าเธอเป็นลูกพลับอ่อน

หล่อนตบฉินยา ก็คือตบเธอ!

ลูกตาของเหอรุ่ยหลินแทบจะหลุดออกมา ไม่น่าเชื่อว่าหลินซินเหยียนกล้าตบหล่อน “เธอกล้าตบฉัน?”

หลินซินเหยียนบีบมือ เมื่อกี้เธอใช้แรงทั้งหมด อย่าพูดถึงมือ แม้แต่แขนยังชา ใบหน้าเธอเงียบมาก “มันผู้ใดไม่รุกรานฉัน ฉันก็ไม่รุกรานมันผู้ใด เธอสะกิดฉันก่อน เธอเป็นลูกสาวตระกูลเหอแล้วเก่งมากเหรอ? ทุกคนล้วนเป็นคน ไม่มีใครสูงส่งกว่าใคร เธอตบคน ย่อมได้รับผลกรรม”

ผลกรรม?

“เธอนั่นแหละต้องได้รับผลกรรม!” เหอรุ่ยหลินเหมือนเป็นบ้า พุ่งเข้ามาทางหลินซินเหยียน “หลินซินเหยียน ฉันจะฆ่าแก ฉันจะฆ่าแก—"

ความแค้นที่เหอรุ่ยหลินอั้นไว้ในใจ ล้วนหาจุดทะลุบนตัวหลินซินเหยียน ไม่สามารถห้ามได้

เหมือนเป็นบ้าไปแล้ว

“เธอแน่ใจว่าเธอคนเดียวสามารถสู้เราสองคนได้?” หลินซินเหยียนนิ่งมาก ยืนนิ่งไม่ขยับ

ไม่รู้ว่าฉินยาไปหาไม้มาเมื่อไร ถือไว้ในมือ จ้องถมึงทึงไปที่เหอรุ่ยหลิน เพียงแค่เธอกล้าขยับ ก็จะตีลงบนหัวเธอ

เหอรุ่ยหลินหยุดฝีเท้า ตั้งแต่เข้าตระกูลเหอ ยังมีใครกล้าสะกิดเธอ?

ได้รับการชมเชย ได้รับการเอาใจ เคยเสียเปรียบแบบนี้ที่ไหนกัน?

เธอโกรธสุดๆ

เพราะโกรธเกินไปทำให้ตัวสั่น

“เธอจ้องอะไร ไม่กลัวลูกตาหลุดออกมาเหรอ?” ฉินยาควงไม้ ตั้งใจทำท่าจะตีลงไป