กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 883

ก๊อกๆ...

จู่ๆประตูห้องทำงานก็ถูกเคาะดังเข้ามา

เขากำมือแน่น ผ่านไปสักพักนึงความรู้สึกภายในใจก็ได้สงบลง เอารูปวางลงไปในลิ้นชักอีกครั้ง เอาเอกสารเล่มนึงมาเปิด แล้วถึงจะเอ่ยออกไป “เข้ามา”

มือของหลิงเวยถือเอกสารชุดหนึ่งเดินเข้ามา เธอเอาเอกสารส่งเข้าไป “อันนี้ต้องใช้วันนี้ ต้องการให้คุณเซ็น”

เจียงโม่หานรับมาเปิดด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์

“ฉันเห็นสีหน้าคุณไม่ดีเลย ไม่สบายหรือเปล่า?” หลิงเวยเอ่ยถามออกมาด้วยความเป็นห่วง ไม่เอ่ยถึงเรื่องเมื่อวานเลยสักคำเดียว

มุมปากของเจียงโม่หานเม้มแน่น แต่ก็ไม่ได้ตอบกลับออกไป

หลิงเวยกัดริมฝีปากออกมา “โม่หาน...”

“เสร็จแล้ว” ในตอนนี้เขาก็ได้โยนเอกสารที่ได้เซ็นเสร็จเรียบร้อยแล้วออกไป เห็นได้ชัดว่าไม่อยากฟังหลิงเวยพูด

หลิงเวยกำมือ สุดท้ายก็ได้ข่มกลั้นคำพูดที่อยากจะพูดเอาไว้ แล้วหยิบเอกสารขึ้นมา “กองทุนรักฝัน จัดงานเลี้ยงการกุศล ได้ส่งการ์ดเชิญมาให้คุณ”

พูดไปแล้ว็ได้ยื่นการ์ดที่แกะด้วยตัวหนังสือสีทองเข้าไป

กิจกรรมจำพวกนี้ปกติแล้วคนที่ไปล้วนแล้วแต่จะเป็นบุคคลที่มีหน้ามากันทั้งนั้น หลักๆแล้วจะให้คนมีเงินเหล่านี้ เสนอเวทีการโฆษณาให้ มีตำแหน่งแล้ว แน่นอนว่ายังจะต้องการชื่อเสียงดีๆมาอีกด้วย

นี่เป็นกิจกรรมที่ได้ประโยชน์กันทั้งสองฝ่าย คนมีเงินบริจาคไปจะได้ชื่อเสียง มูลนิธิจะเอาเงินที่เรี่ยไรมาไปช่วยเหลือคนที่ต้องการความช่วยเหลือเหล่านั้น

เจียงโม่หานมองไปแวบนึง แล้วก็เอ่ยออกไป “ฉันรู้แล้ว”

“ฉันไปกับคุณ” หลิงเวยกลัวว่าเขาจะปฏิเสธจึงเอ่ยออกไป “งานเลี้ยงจำพวกนี้ข้างกายคุณจำเป็นต้องมีคู่ควงผู้หญิงด้วยสักคน”

เจียงโม่หานส่งเสียงอืมไปนิ่งๆ “เธอออกไปทำงานเถอะ”

โรงแรม

ในมือของกู้เสียนถือกล่องใบหนึ่ง เคาะประตูห้องของจงเหยียนซี

บนร่างของเธอกำลังสวมชุดสบายๆสำหรับอยู่ที่บ้านอยู่ บนสันจมูกยังสวมแว่นกรองแสงกำลังทำงานอยู่ที่หน้าคอมอยู่ ได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้น เธอเดินเข้าไปเปิดประตู

เห็นว่าเป็นกู้เสียนจึงเอ่ยถามออกไป “นายมาได้ยังไง?”

“แน่นอนว่ามีธุระ” ไม่รอให้จงเหยียนซีเชิญเขาเข้าไป ก็ได้แทรกตัวเข้ามาเอง

เธอปิดประตูลง ถอดแว่นออกพลางถามออกไป “อยากจะดื่มอะไรหรือเปล่า?”

“ไม่ดื่มไม่ดื่ม ลองชุดราตรีชุดนี้ดู” กู้เสียนยื่นเข้าไป

จงเหยียนซีมองเขาไปอย่างงงงวย “ลองชุดราตรีไปเพื่ออะไร?”

“แน่นอนว่ามีงาน” กู้เสียนดึงเธอเอาไว้ “งานเลี้ยงการกุศลงานหนึ่ง ฉันไม่มีคู่ควง เธอไปกับฉัน”

จงเหยียนซีเลิกคิ้วออกมา “ฉันไม่ว่าง”

“ฉันไม่สน เว้นเสียแต่ว่าเธอจะไม่ต้องการเพื่อนคนนี้อีกแล้ว” กู้เสียนเข้าไปนั่งบนโซฟา พลางเล่นลูกไม้หน้าด้านๆออกมา

จงเหยียนซีหยิบชุดราตรีที่เขาเอามาให้ขึ้นมาอย่างจนใจ “นายช่วยฉันมาหลายเรื่อง หาได้ยากที่นายจะต้องการความช่วยเหลือ วันนี้ก็เอาตามที่นายว่าแล้วกัน”

กู้เสียนยิ้มออกมา “เป็นคู่ควงของฉัน เธอก็จะไม่ขายหน้าใครด้วยเหมือนกัน หน้าตาฉันก็ไม่ได้ขี้เหร่อีกด้วยใช่มั้ยล่ะ”

จงเหยียนซีหลุดหัวเราะออกมา “นึกไม่ถึงว่าจะมายกยอตัวเองเสียได้”

“งั้นความหมายของเธอคือฉันน่าเกลียด?” กู้เสียนถลึงตาใส่เธอ

“ไม่น่าเกลียด โอเคมั้ย” พูดจบจงเหยียนซีก็หยิบชุดราตรีผันร่างเข้าห้องไป

ผ่านไปได้สักพักนึงเธอสวมชุดกระโปรงยาวสีขาวเดินออกมา จากนั้นก็เอ่ยถามออกมา “พอใช้ได้หรือเปล่า?”

กู้เสียนเบื้องหน้าสว่างวาบออกมา “อย่างที่คิดมันเหมาะกับเธอจริงๆ ฉันตาดีมากเลย ทำผมอีกสักหน่อย ก็โอเคแล้ว”

“ไม่ต้องแต่งหน้าเหรอ?” จงเหยียนซีถาม

“หน้าตาสวย ไม่แต่งหน้าก็น่าหลงใหลได้” กู้เสียนยิ้มพลางพูดออกมา

จงเหยียนซีพูดไปว่าอยากจะแต่งตัวอีกสีกหน่อยดีกว่า “ในฐานะที่นายเป็นผู้รับผิดชอบ ออกงานอย่างนี้เป็นครั้งแรก ไม่อาจให้นายเสียหน้าได้”

ผ่านความพยายามมาปีนึงแล้ว กู้เสียนได้กลายเป็นผู้รับผิดชอบบริษัทย่อยของบริษัทที่เขาอยู่เป็นที่เรียบร้อยแล้ว คนอื่นเห็นไม่ได้ทำอะไรไปอย่างจริงจังไปจนจบเท่าไหร่นัก แต่ความสามารถนั้นก็มีอยู่

“ความรู้สึกนั้นดี” กู้เสียนยิ้มออกมาอย่างมีความสุขมากกว่าขึ้นกว่าเดิม

จงเหยียนซีมองเขาไปแวบนึง ความรวดเร็วของการพัฒนาทักษะทางภาษาจีนรวดเร็วอย่างคาดไม่ถึง ไม่ว่าจะเป็นคำพูดอะไรก็สามารถพ่นออกมาได้ทั้งนั้น

ตอนเย็นเวลาเจ็ดโมงตรง

ประตูทางเข้าสถานที่จัดงานเลี้ยวรถจอดเรียงแถวกันเหมือนกับมังกรตัวยาว รถหรูจอดอยู่เต็มไปหมด