กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 91

“……”

กินข้าวแล้ว ทั้งสองคนก็ออกไปจากร้านอาหาร

“คุณจะไปไหน เดี๋ยวผมไปส่งคุณเอง”

หลินซินเหยียนคิดเล็กน้อย“กลับบ้าน”

ที่ร้านยังทำไม่เสร็จ ตอนนี้งานที่อยู่ในมือของเธอ ก็ยังให้ประเทศAรับไว้

เธอนัดกับลูกค้าคนนั้นที่สั่งตัดชุดแต่งงานเรียบร้อย ว่าจะดูภาพ

จากนั้นค่อยไปตัดชุด ตามแบบ และวัสดุที่เธอเลือกไว้

ได้ยินหลินซินเหยียนพูดว่าบ้าน จงจิ่งห้าวก็หันไปมองเธอ พูดเสียดสีเบาๆว่า“ลูกของคุณไม่มีแม้แต่พ่อ นับว่าเป็นบ้านได้ด้วยเหรอ？”

หลินซินเหยียนอยากจะตอบโต้เขาไปสักประโยค แต่เธอยังไม่ได้ทำ พอคำพูดอยู่ที่ปากเธอก็ต้องกล้ำกลืนลงไปอีกครั้ง

ถ้าเธอตอบโต้ล่ะก็ ไม่รู้ว่าเขาจะพูดอะไรอีก จึงหันหน้าไปจ้องเขา แล้วก็เอนตัวเข้าไปนั่งในรถ

จงจิ่งห้าวยิ้มบางๆ

ด้านในรถเงียบมาก ไม่พูดอะไรบรรยากาศก็อึดอัดใจแปลกๆ

หลินซินเหยียนพิงไปที่หน้าต่างรถ หลับตาลงแกล้งทำเป็นหลับ

เทคนิคการแสดงของเธอนั้นไม่ยอดเยี่ยม แค่มองจงจิ่งห้าวก็รู้ทันแล้ว แต่ว่าไม่ได้เปิดเผยเธอ

ผ่านไปประมาณยี่สิบนาที หลินซินเหยียนจึงแกล้งทำท่าทางเพิ่งตื่นลืมตาขึ้นมา เธอนับเวลาไว้แล้ว แล้วรถก็มาถึงหมู่บ้านพอดี

เธอขยี้ตา เปิดประตูรถออก แล้วเดินลงไป“ขอบคุณนะ”

ขอบคุณที่เขามาส่งเธอกลับบ้าน

จงจิ่งห้าวแหงนตัว ส่วนมือก็วางไว้ที่พวงมาลัย“คำขอบคุณของคุณไม่จริงใจเลย”

มือหลินซินเหยียนที่ปิดประตูก็ชะงักไป“คุณหมายความว่าอย่างไร？”

“ถ้าอยากขอบคุณผม ไม่ใช่ว่าควรเชิญผมเข้าไปดื่มชาสักแก้วหน่อยเหรอ？”มุมปากของเขามีรอยยิ้ม เหมือนว่ากำลังหยอกล้อ

หลินซินเหยียนเป็นเป้าหมายที่เขาหยอกล้อ

หลินซินเหยียนปิดประตูรถเสียงดังปัง แล้วพูดอย่างเย็นชา“เลี้ยงข้าวคุณไปแล้ว ก็แสดงความจริงใจของฉันแล้วไง”

หลินซีเฉินมีความเป็นศัตรูต่อเขาหนักมาก ถ้าหากจวงจื่อจิ่นเห็นเขา ก็จะไม่พอใจได้

เธอคงบ้าไปแล้ว ถึงให้เขาไปที่บ้านตัวเอง

หลินลุ่ยซีกัดนิ้วมือ ตากลมโตจ้องอยู่อย่างนั้น มองไปที่หลินซินเหยียนที่ยืนอยู่ข้างถนน“นั่นใช่หม่ามี๊ไหม？”

หลินซีเฉินกำลังคิดอยู่ว่า ทำอย่างไรถึงจะได้แท็บเล็ตและโทรศัพท์มือถือจากในมือของหลินซินเหยียนคืนมา พอได้ยินเสียงของน้องสาว ก็มองเธอ“หม่ามี๊ที่ไหนกันล่ะ？”

หลินลุ่ยซีชี้ไปที่หน้าประตูหมู่บ้าน

หลินซีเฉินมองไป ก็มองเห็นหลินซินเหยียนยืนพูดกับใครตรงข้างถนน ใบหน้าด้านข้างนั้น...

ทำไมถึงคุ้นขนาดนี้นะ？

แป๊บเดียว เขาก็จำได้ ผู้ชายที่คุยกับหลินซินเหยียนนั้น ไม่ใช่ผู้ชายที่ชอบล้อเล่นกับความรู้สึกของผู้หญิงนั่นเหรอ？

ทำไมหม่ามี๊ถึงอยู่กับเขาล่ะ？

หลินซีเฉินชักสีหน้า แววตานั้นจ้องเขม็งอย่างหม่นหมอง

หลินลุ่ยซีดึงมือของเขา“พี่ พี่เป็นอะไรเหรอ？”

หลินซีเฉินทำเสียงฮึดฮัด“เสี่ยวลุ่ย มองเห็นผู้ชายคนนั้นที่อยู่ในรถไหม？”

หลินลุ่ยซีพยักหน้าอย่างซื่อสัตย์“เห็นแล้ว”

“เขา...คือแด๊ดดี้ของพวกเรา”หลินซีเฉินจับมือเล็กๆนั้นไว

เขาคืออดีตสามีของหม่ามี๊ ซึ่งก็คือพ่อของพวกเขานั่นเอง

หลินลุ่ยซีกะพริบตา โลกของเธอนั้นไม่เคยปรากฏในการเรียกชื่อว่าพ่อมาก่อน ก็แค่ได้ยินเพื่อนคนอื่นเรียกแด๊ดดี้ แต่เธอไม่เคยเรียก

จู่ๆก็ได้ยินพี่ชายพูดว่ามีแด๊ดดี้ ก็ตื่นเต้นสุดๆ จะวิ่งไปทางนั้น“แด๊ดดี้...”

หลินซีเฉินมือไว จับเธอไว้ แล้วอุดปากของเธอ“ชู่ว！”

หลินลุ่ยซีดิ้นไปมา“หนูจะไปหาแด๊ดดี้”

เธอไม่ได้มีความคิดที่ลึกซึ้งพวกนั้นอย่างหลินซีเฉิน

แค่รู้ว่ามีคนเป็นพ่อของตัวเอง ก็อยากไปดูว่ายังไงกันแน่ พ่อของเธอเป็นอย่างไร

“เขาไม่ใช่แด๊ดดี้ของพวกเรา”หลินซีเฉินพูดอย่างแน่วแน่

เอ๋？

ความคิดของหลินลุ่ยซีจบสิ้นลง เดี๋ยวก็ใช่ เดี๋ยวก็ไม่ใช่ สรุปใช่หรือไม่？

ตาโตๆจ้องมองพี่ชายอย่างมึนๆ

เหมือนกำลังถามอยู่

“เขาคือแด๊ดดี้ของพวกเรา แต่ว่าเขาทิ้งหม่ามี๊กับพวกเรา พวกเราจะยอมรับเขาเป็นแด๊ดดี้ไม่ได้”

หลินลุ่ยซีไม่เข้าใจ ขนตายาวๆกะพริบไปมา พูดเสียงทุ้มไม่ชัด“ใช่แด๊ดดี้หรือไม่ใช่ แต่ฉันอยากได้แด๊ดดี้”

หลินซีเฉินกอดน้องสาว“พี่จะต้องหาพ่อที่ดีให้พวกเรา หาผู้ชายดีๆให้หม่ามี๊”