เจียงโม่หานค่อยๆ หันไป จ้องมองหนานเฉิงด้วยสายตาล้ำลึก มองอยู่สักพักก่อนจะพูดว่า “นายเป็นห่วงเธอเหรอ”
หนานเฉิงลดสายตาลง “ผมกับเธออยู่ข้างกายคุณมาด้วยกัน คิดมาตลอดว่าเธอเป็นเพื่อน แค่รู้สึกนิดหน่อยครับ”
“เธอ...สมควรตาย”
พูดจบเจียงโม่หานก็หันกลับไปอีกครั้ง เมืองยังคงเจริญรุ่งเรือง ไฟนีออนยังคงส่องแสง ท้องถนนยังคงคับคั่ง ไม่ใช่เพราะใครหายไปแล้วมันจะแตกต่าง เพียงหัวใจต่างหากที่เปลี่ยนแปลง
เหมือนกับเขาในตอนนี้
ที่เป็นเหมือนศพเดินได้
ไม่มีวิญญาณ มีเพียงร่างกายเปลือกนอก
“หนานเฉิง นายมีเรื่องอะไรที่เคยทำไปแล้วเสียใจภายหลังไหม” น้ำเสียงของเขากดต่ำมาก
หนานเฉิงตอบกลับ “มีครับ”
“เล่าให้ฟังหน่อย”
เขาพูดราวกับว่ากำลังมองหาความสมดุล
ก็ยังมีคนที่เหมือนกับเขา เสียใจภายหลัง เสียดายและเสียใจ
“ชอบผู้หญิงคนหนึ่งครับ แต่ เธอไม่ชอบผม” หนานเฉิงตอบกระชับสั้นๆ
“ทำไมไม่สู้” เจียงโม่หานหันไปถามเขา
ความสุขขึ้นอยู่กับการต่อสู้เพื่อให้ได้มาของตัวเองไม่ใช่เหรอ
หนานเฉิงส่ายหน้า “ผมไม่อยากบังคับ และไม่อยากให้เธอลำบากใจ เธอใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ผมก็ยิ่งมีความสุข ถ้าวันหนึ่งเธอไม่มีความสุข แล้วกลับมาหาผม ผมก็จะยินดียอมรับ”
เจียงโม่หานมองเขาอยู่นาน เธอมีความสุข เขาก็จะมีความสุขงั้นเหรอ
ถ้าไม่ได้อยู่กับคนที่ตัวเองชอบ มองดูเธอรักกับชายอื่น จะสามารถอวยพรโดยไร้ซึ่งความไม่เสียดายและเสียใจได้จริงเหรอ
เมื่อฟังคำพูดของหนานเฉิงแล้ว เขารู้สึกว่าตัวเองเห็นแก่ตัว
ถ้าเขาชอบใครสักคน เขาหวังว่าจะได้อยู่กับคนคนนั้น
เขาคิดเสมอว่าถ้าเธอยังมีชีวิตอยู่ เขาจะเริ่มต้นใหม่กับเธออย่างแน่นอน
แต่...เธอจะไม่ปรากฏตัวบนโลกใบนี้อีกแล้วไม่ใช่เหรอ
เป็นเขา ที่ทำให้เธอตาย
ถ้าเขาไม่ขอหย่า หลิงเวยก็อาจไม่กล้าลงมือ
เขาเสียใจภายหลัง เสียใจอย่างสุดซึ้ง
ทว่า สิ่งเดียวที่โลกนี้ไม่สามารถย้อนกลับได้ก็คือเรื่องราวที่เกิดขึ้นแล้ว
“ประธานเจียงครับ เรื่องราวที่ผ่านไปแล้ว คุณอย่าไปคิดถึงมันอีกเลยครับ” หนานเฉิงไม่รู้ว่าควรปลอบใจเขาอย่างไร
เพียงแต่ไม่อยากเห็นเขาเป็นแบบนี้
“หัวใจ จะขึ้นอยู่กับตัวคนได้ยังไง” ยิ่งไม่อยากคิดมากเท่าไร ก็ยิ่งชัดเจนมากเท่านั้น
“ไปเถอะ” เขาออกก้าวเดิน หนานเฉิงตามไป
อีกด้าน กู้เสียนกับจงเหยียนซีทานอาหารเช้ากันเสร็จแล้ว ขณะที่กู้เสียนเตรียมตัวจะกลับ ก็มองไปที่เธอ “วันนี้คุณมีแผนอะไรไหม”
จงเหยียนซีพูดลวกๆ ว่า “โครงการยังไม่เสร็จ ทำงานอยู่ในโรงแรม”
กู้เสียนยิ้มครู่หนึ่ง “งั้นเย็นนี้ผมเลิกงานแล้ว เรานัดทานข้าวเย็นกันไหม เพราะยังไงอาหารเช้านี่คุณก็เลี้ยงแล้ว”
จงเหยียนซีพิงประตู “ในหัวของคุณคิดแต่เรื่องกินเหรอ อาหารเช้าเพิ่งกินเสร็จ ก็คิดว่าตอนเย็นจะกินอะไรซะแล้ว รู้ไหมว่าคุณเป็นอะไร”
กู้เสียนถาม “เป็นอะไร”
“ถังข้าว”
ถังข้าว?
ทำไมฟังดูเป็นคำที่ไม่ค่อยดีเลย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม