กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 917

จงเหยียนซีจะงักไปเล็กน้อยครู่หนึ่ง เธอพูดว่าอะไรไป

เธอนึกถึงสิ่งที่ตัวเองเพิ่งพูดไป...เหมือนจะมีบางอย่างที่ไม่ควรพูด

“ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าในอดีตประธานเจียงเป็นยังไง คุณเข้าใจผิดแล้ว” เธอแสร้งทำเป็นใจเย็น ผลักความรับผิดชอบทั้งหมดใส่ตัวเจียงโม่หาน “คุณคิดจะเปลี่ยนเรื่องใช่ไหม”

เจียงโม่หาน “………”

“คุณพูดมาตรงๆ เลยว่าไม่อยากร่วมธุรกิจใช่ไหม หรือว่าคุณมีความคิดอะไรอื่น” จงเหยียนซีพูดอย่างแข็งกร้าว

“คุณหลิน คำพูดของคุณทำให้ผมสับสนมาก” เจียงโม่หานมองเธอ มองดูท่าทางที่เหมือนจะปกปิดให้สงบนิ่งได้ แล้วแววตาก็ขยับเล็กน้อย “คุณดูตื่นๆ นะ กำลังปิดบังอะไรอยู่หรือเปล่า”

จงเหยียนซีหันหน้าหนีไม่มองเขา ยิ่งมองเขายิ่งลนลาน “ฉันไม่รู้ว่าประธานเจียงกำลังพูดถึงอะไร อีกอย่าง คุณรอยกเลิกสัญญาเถอะ”

พูดจบก็ก้าวเท้าจะเดินไป แต่ไปแค่ก้าวเดียว ก็ถูกจับข้อมือไว้ เธอหันหน้าไป “คุณทำอะไร”

“ผมอยากเชิญคุณหลินไปคุยกันให้ชัดเจน” เจียงโม่หานดึงเธอ มุ่งหน้าไปที่ร้านกาแฟใกล้ๆ

จงเหยียนซีดิ้นรนอย่างหนัก “คุณปล่อยฉันนะ!”

เวลานี้เถียนฉีเฟิงมาขวางเจียงโม่หานไว้ “กรุณาปล่อยเธอด้วยครับ”

“คุณเป็นใคร” เจียงโม่หานหรี่ตามอง เขาไม่เคยเห็นคนคนนี้อยู่กับหลินลุ่ยซีมาก่อน

“เขาเป็นบอดี้การ์ดที่กู้เสียนหาให้ฉัน ทำไมไม่ได้เหรอ” จงเหยียนซีหาสถานะและข้อแก้ตัวที่เหมาะสมให้กับเขาอย่างรวดเร็ว

เจียงโม่หานหันหน้าไปมองเธอ ยิ่งอยากสำรวจเธอมากขึ้นเรื่อยๆ

เพราะท่าทางเย่อหยิ่งของเธอเมื่อครู่ มันเหมือนกับเธอเมื่อก่อน

“ผมจะคุยกับคุณเรื่องงาน คุณปฏิเสธขนาดนี้ กลัวอะไร หรือว่าจ้างบอดี้การ์ดมาเพื่อคุ้มกันจากใคร คุ้มกันจากผมเหรอ”

“…ฉันเกือบถูกคนข้างกายประธานเจียงฆ่าตาย ฉันไม่ควรระมัดระวังสักหน่อยเหรอ แฟนของฉันเป็นห่วงฉัน มีอะไรผิดหรือไง”

เธอพูดไม่ออกครู่หนึ่งก่อนจะโต้กลับไปด้วยไหวพริบเจ็บแสบ

เมื่อเจียงโม่หานได้ยินคำว่าแฟน รู้สึกว่ามันรุนแรงกับโสตประสาทมาก ไม่พอใจอย่างไม่มีเหตุผล เป็นความไม่พอใจที่ควบคุมไม่ได้เลย

“สร้างปัญหาให้คุณหลิน เป็นความผิดของผม ผมต้องขอโทษคุณด้วย” เขาเปลี่ยนการพูดอย่างรวดเร็ว “เกี่ยวกับเรื่องงาน ผมคิดว่ามีการเข้าใจผิด เราไปนั่งพูดคุยกันสักหน่อย คุณหลินคิดว่ายังไงครับ”

จงเหยียนซีก็ไม่ได้จะไม่ให้ความร่วมมือกับเขา เธอตอบตกลง ก่อนจะหันไปหาเถียนฉีเฟิง “คุณไปรอฉันที่รถนะคะ”

เถียนฉีเฟิงพยักหน้า หันหลังเดินกลับไปที่รถ

“ฉันไปนั่งคุยกับประธานเจียงก็ได้ แต่ คุณช่วยปล่อยฉันก่อนได้ไหม” เธอสีหน้าท่าทีเย็นชา

กับสายตาเย็นชาไม่แยแสของเธอ หัวใจเจียงโม่หานเหมือนมีอะไรที่ขาดหาย มีแค่การจับมือของเธอไว้ ความรู้สึกว่างเปล่าวูบโหวงนั้นถึงน้อยลง ถึงแม้ไม่อยากปล่อย แต่ก็ยังต้องปล่อย

พวกเขาเดินเข้าไปในร้านกาแฟ เลือกตำแหน่งที่สงบเงียบแล้วนั่งลง พนักงานเข้ามาสอบถามว่าพวกเขาจะรับอะไร

เจียงโม่หานถาม “คุณอยากดื่มอะไร”

จงเหยียนซีบอก “อะไรก็ได้ค่ะ”