กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 937

จงเหยียนซีลุกยืนขึ้นทันใด จากนั้นกล่าวเบาๆ “คุณชอบคิดไปเอง ฉันไม่พนันกับคุณ เพราะว่าไม่ชอบคนแบบคุณ คุณไม่ใช่สัตว์ประหลาดกินคนสักหน่อย ทำไมฉันต้องกลัวคุณด้วย อีกอย่างฉันก็ไม่ชอบฟังความรักเก่าๆของคุณ ดังนั้นต่อไป ก็อย่าคุยกับฉันเรื่องอดีตภรรยาคุณอีก ฉันรู้สึกเบื่อมาก พูดตรง ๆ การทานอาหารครั้งนี้ฉันทานอย่างไม่มีความสุข”

เมื่อพูดจบเธอก็ดึงเก้าอี้ออกลุกขึ้นหันหลังเดินออกไป

เจียงโม่หานนั่งนิ่งไม่ขยับ สายตาทอดไปตามฝีเท้าเดินของเธอที่เดินออกไปด้านนอก

เธอโกรธเหรอ

เป็นเพราะเขากดดันเธอมากเกินไปเหรอ

มือที่วางอยู่บนโต๊ะของเขาค่อยๆกำแน่นขึ้น

หรือว่าเขาควรจะเปลี่ยนวิธี

จงเหยียนซีที่เดินออกมาจากบ้านได้ทำการโทรศัพท์

เจียงโม่หานเซ็นโปรเจกต์งานแล้ว อย่างนั้นการซื้อกิจการครั้งนี้ก็จะเริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ

ในรอบแรกจะต้องใช้เงินลงทุนมหาศาล เพื่อโจมตีหุ้นของบริษัทที่ถูกซื้อไป

แม้ว่าทั้งสองบริษัทจะลงทุนเงินพร้อมกัน แต่ก็เป็นก้อนจำนวนเงินที่มหาศาล

เจียงโม่หานรู้ทั้งรู้ว่าเงินจำนวนนี้ออกไปแล้วไม่มีทางได้กลับคืน อนาคตต่อให้ซื้อกิจการสำเร็จ ก็เกรงว่าอาจเป็นบริษัทที่สูญเปล่า เขาจะต้องขาดทุนย่อยยับ แต่ก็ยังลงทุนเงินก้อนแรกไป

แต่แล้วเวลานี้ กู้เสียนกลับมาบอกลากับจงเหยียนซี เขาต้องกลับบ้าน สำหรับเขาแล้ว ประเทศจีนคือที่ทำงานของเขา เขาติดตามแม่เติบโตที่ต่างประเทศ และนั่นคือที่ที่เขาเติบโตคือบ้านของเขา

จงเหยียนซีไม่ได้ถามว่าทำไมถึงกลับบ้านกะทันหัน ในฐานะเพื่อนจึงได้ไปส่งเขาที่สนามบิน

เขากับแม่ของเขาต่างพึ่งพาอาศัยกัน คำพูดของแม่เขาจะต้องเชื่อฟัง

มองดูกู้เสียนเช็กอินเข้าไปในประตูขึ้นเครื่องแล้ว จงเหยียนซีถึงได้หันหลังออกจากสนามบิน เถียนฉีเฟิงเปิดประตูรถให้กับเธอ

จงเหยียนซีโน้มตัวเข้าไปในรถ

“เรื่องที่คุณให้ไปสืบมีความคืบหน้าแล้วครับ คนที่ชื่อหนานเฉิงกำลังสืบการเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ครั้งหนึ่งที่นานมาแล้วครับ” เถียนฉีเฟิงก็ได้นั่งเข้าไปในรถแล้วกล่าว

จงเหยียนซีกลับมาจากคฤหาสน์ก็รู้สึกเหมือนเจียงโม่หานไปรู้อะไรมาบางอย่าง จึงได้ให้น้องชายของเถียนฉีเฟิงติดตามหนานเฉิง ว่าช่วงนี้เขายุ่งอยู่กับอะไร

คนที่เจียงโม่หานเชื่อใจมากที่สุดก็คือหนานเฉิง ติดตามเขาจะต้องได้เบาะแสอย่างแน่นอน

และก็เป็นไปตามคาด เขานั้นไปสืบเรื่องราวในอดีต อย่างนั้นก็แปลว่า เก้าสิบเปอร์เซ็นต์คือเขารู้ตัวตนที่แท้จริงของเธอ ไม่อย่างนั้นก็คงไม่ไปสืบเรื่องนี้อย่างกะทันหัน

สายตาของเธอมองออกไปด้านนอก

ใบหน้าไร้อาการใด ๆ แต่ในใจเกิดความสงสัยว่าเขารู้ได้อย่างไร

เธอคิดไม่ออกว่าตัวเองนั้นตรงไหนที่ทำให้เขาเกิดความสงสัย

เถียนฉีเฟิงมองผ่านกระจกหลังที่เห็นท่าทางที่สงสัยของเธอ จึงกล่าวขึ้น “ประธานกวงเคยไปปรากฏตัวที่บริษัทหลักทรัพย์ซินไฮ่” จงเหยียนซีขมวดคิ้ว “นายพูดว่าอะไรนะ”

เถียนฉีเฟิงกล่าว “ดูเหมือนประธานกวงจะตั้งใจไปให้เขาเห็น”

จงเหยียนซีหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากำลังจะโทรออก สุดท้ายก็วางโทรศัพท์ลง

ในที่สุดเธอก็เข้าใจเสียดี เธอไม่สามารถที่จะทำตามแผนการของเธอจริง ๆ ผู้หลักผู้ใหญ่ของเธอมักจะแอบช่วยเธอเสมอ

เธอยกริมฝีปากยิ้มเศร้าขึ้น

เถียนฉีเฟิงอธิบาย “ความจริงแล้วประธานกวงอยากจะรู้ว่าเจียงโม่หานยังมีใจให้กับคุณอยู่หรือเปล่า”

ดังนั้นจึงได้ตั้งใจไปปรากฏตัวที่บริษัทหลักทรัพย์ซินไฮ่พื่อให้เจียงโม่หานเห็น

เขาต้องการทดสอบความรู้สึกผิดของเจียงโม่หานนั้นมีมากแค่ไหน รู้ทั้งรู้ว่านี่เป็นหลุมพราง ดูสิว่าเขาจะกล้าโดดลงหรือไม่

กวนจิ้งนั้นอาบน้ำร้อนมาก่อน ทำอะไรจะไม่ระแวดระวังได้อย่างไร ให้เจียงโม่หานเจอตัวง่ายๆ นั่นคือความตั้งใจของเขา

ตอนนั้นเขาเล็งเจียงโม่หานไว้ คิดว่าเขาจะดีกับจงเหยียนซี แต่คิดไม่ถึงว่า……

จงเหยียนซีรู้สึกว่าเรื่องนี้ช่างตลกมาก คนที่จิตใจเต็มไปด้วยความแค้น ถึงแม้จะยังมีความรัก จะอธิบายอะไรได้

ในใจของเขาความแค้นแรงกว่าความรัก

ต่อให้เขาจะเสียใจ สำนึกผิด เธอก็ไม่ได้รักเขาอีก

นี่มันไม่มีความหมายใด ๆเลย

แต่ว่าเรื่องมันเป็นแบบนี้ไปแล้ว ก็คงต้องปล่อยให้เป็นแบบนี้

แบบนี้ เจียงโม่หานก็ยังเซ็นโปรเจกต์งานอย่างเต็มใจ อย่างนั้นก็น่าจะรู้ว่านี่เป็นหลุมพรางถึงได้โดดเข้ามา

สีหน้าภายนอกเจียงโม่หานดูราบเรียบ แต่ว่าในใจนั้นสับสนวุ่นวาย เขาไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองควรจะทำอย่างไรถึงจะรั้งเธอให้กลับมา

ครั้งก่อนเห็นได้ชัดว่าเธอโกรธจริง ๆ เขาไม่กล้าใช้วิธีแบบนั้นอีก

“ข้างในรกมาก” จงเหยียนซีกล่าว

“ผมไม่ถือสา”

“อย่างนั้นก็ดี เชิญค่ะ” จงเหยียนซีหลบให้เขาได้เข้ามา

เจียงโม่หานเดินเข้ามาแล้ว ก็มองดูรอบ ๆ “ผมเช่าบ้านให้คุณหลินพักดีไหม โรงแรมผู้คนพลุกพล่านจะไม่สะดวก”

“ไม่ต้อง ฉันคิดว่าฉันคงจะพักที่นี่อีกไม่นาน” จงเหยียนซีปิดประตูแล้วเดินเข้ามา 

เจียงโม่หานหันไปมองเธอ “ทำไมถึงจะไปแล้วล่ะ”

“ที่นี่เดิมทีก็ไม่ใช่บ้านของฉัน เมื่องานสิ้นสุดลง ฉันก็ต้องจากไป” จงเหยียนซีนั่งลงบนโซฟา และเชิญเจียงโม่หานให้นั่งลง

เจียงโม่หานจะนั่งติดก้นอีกได้อย่างไร ตอนนี้เขารู้สึกว่าเขาไม่ควรเซ็นโปรเจกต์งานนั้นไปแบบง่ายๆ เช่นนั้นแล้วเขายังสามารถรั้งเธอไว้ได้

ตอนนี้เขาจะใช้เหตุผลอะไรเพื่อรั้งเธอไว้

“คุณหลิน……”

“คุณลองชิมเค้กมะม่วงนี้หน่อยสิ” เจียงโม่หานยังไม่ทันพูดจบ จงเหยียนซีก็ผลักเค้กมะม่วงนั้นมาที่ด้านหน้าเขา

เมื่อก่อนเธอชอบทานมะม่วง แต่ต่อมารู้ว่าเจียงโม่หานนั้นแพ้มะม่วง เธอก็ไม่ทานมันอีก

ที่บ้านก็ยิ่งไม่มีการซื้อ เพราะกลัวว่าจะทำให้เขาทานเข้าไปอย่างไม่รู้ตัว

วันนี้เธอก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงได้ซื้อเค้กมะม่วงนี้มา

บางทีอาจเป็นเพราะนานมากแล้วที่ไม่ได้ทานมะม่วง ก็เลยทำให้หวนคิดถึงรสชาติ

หรือบางทีจิตใต้สำนึกหาตัวตนเดิมของตัวเองเจอ

เจียงโม่หานนั้นแพ้มะม่วงอย่างรุนแรง มองดูเค้กมะม่วงในมือของเธอ สายตาได้ทอดไปที่ใบหน้าของจงเหยียนซี “คุณดีกับผมจังเลย”

“พวกเราเป็นหุ้นส่วนกัน เป็นธรรมดาที่จะต้องดีกับคุณ” ระหว่างที่พูด เธอได้ผลักเค้กมะม่วงไปที่ด้านหน้าเขาอีกครั้ง