กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 1008

เฉินผิงอันคิดแล้วก็ดึงกระดาษหลายแผ่นออกมาจากทะเลสาบ หัวใจ คือภาพวาดลงสีและภาพลายเส้นขาวด าปะปนกัน คล้ายกับ ภาพม้าวิ่งแห่งกาลเวลา

ตรงจุดที่ลงสีบนกระดาษล้วนเป็ นทัศนียภาพที่เฉินผิงอันจดจาได้ อย่างลึกซึ้งที่สุด ตรงลายเส้นขาวดากับจุดที่วาดอย่างหยาบๆ คือคน และเรื่องราวที่เขาจาได้อย่างพร่าเลือน

หลี่ซีเซิ่งรับกระดาษมา กวาดตามองแล้วถามว่า “คือหุบเขาผี ร ้ายของอุตรกุรุทวีปหรือ?”

เฉินผิงอันพยักหน้ารับ ครั้งแรกที่เดินทางไปเยือนหุบเขาผีร ้าย ของชายหาดโครงกระดูก บังเอิญได้เจอกับหยางหนิงเจินที่ตอนนั้น ยังเป็ นผู้ฝึ กยุทธขอบเขตร่างทองที่ภูเขากระจกวิเศษ ฝ่ ายหลังไป เสียเวลาอยู่ในภูเขาลูกนี้ก็เพื่อให้ได้กระจกซานซานจิ่วโหวบานนั้น มา แต่พอได้ของชิ้นนี้มาอยู่ในมือ หยางหนิงเจินกลับส่งต่อให้กับห ยางหนิงซิ่งน้องชายที่ถูกเรียกขานว่า “เทียนจวินน้อย” ทุกวันนี้ฝ่ าย หลังได้เข้าไปฝึกตนอยู่ในป๋ ายอวี้จิงแล้ว

บนเรือราตรี อู๋ซวงเจี้ยงก็เคยพูดความลับเรื่องหนึ่งให้เฉินผิงอัน ฟัง ในอดีตเหวยเช่อผู้ฝึกตนใหญ่แห่งธวัลทวีปที่เคยข่มอยู่เหนือผู้ฝึก ตนรุ่นเดียวกันทุกคน หลังจากเลื่อนเป็ นขอบเขตบินทะยานได้หนึ่ง

ร ้อยปีก็เริ่มพยายามที่จะผสานมรรคาเป็ นขอบเขตสิบสี่ ผลคือการ ผสานมรรคาครั้งแรกล้มเหลว อาจารย์ซานซานจิ่วโหวก็ได้ไป เยือนธวัลทวีปด้วยตัวเองรอบหนึ่ง ตามคากล่าวของอู๋ซวงเจี้ยงก็คือ ถือว่าเขาเป็ นฝ่ ายเบี่ยงตัวหลีกทางให้ ทิ้งประตูบานหนึ่งไว้ให้เหวยเช่ อระหว่างทาง น่าเสียดายที่เหวยเช่อยังคงคว้าโอกาสไม่ได้ รอกระทั่ง การผสานมรรคาล้มเหลวทั้งสองครั้ง ก็ดูเหมือนว่าเหวยเช่อจะไม่มี ก าลังใจพอจะทดลองผสานมรรคารอบที่สามแล้ว

หลี่ซีเซิ่งยื่นส่งหน้ากระดาษคืนให้กับเฉินผิงอัน หลุดหัวเราะอย่าง อดไม่ไหว “ในที่สุดก็เข้าใจแล้วว่าเหตุใดก่อนจะจากไปอาจารย์ซาน ซานจิ่วโหวถึงได้เอ่ยประโยคหนึ่งกับข้าว่า“ไม่จ าเป็ นต้องระมัดระวัง ตัวเกินไป สามารถท าตัวตามสบายได้’ ที่แท้ก็เป็ นคากล่าวที่ใช ้ ประเมินเจ้า ทาเอาตลอดทางมานี้ข้าอนุมานส่งเดชไปเรื่อย แต่ก็ยัง เจอแต่ปมเชือกยุ่งเหยิงเท่านั้น”

เฉินผิงอันเอ่ยเยาะเย้ยว่า “เกี่ยวกับคนผู้นั้น ทุกวันนี้เบาะแสที่ข้า ได้มาอยู่ในมือมีน้อยเกินไป หากในอนาคตเอาเถียนหว่านแห่งยอด เขาจูอวี๋เป็ นจุดยึดจุดหนึ่งของแม่น้าแห่งกาลเวลา อาศัยจุดนี้มา ขยายเส้นสายต่างๆ ออกไป ข้าก็รู ้สึกว่ามีแต่จะเป็ นเส้นทางผิดที่แค่ เริ่มเดินก็เจอทางแยกแล้ว คิดไปคิดมา ก็เลยคิดอยากจะเปลี่ยนพิกัด ให้เป็ นจุดที่มีผู้ฝึกลมปราณมารวมตัวกันอีกทั้งจานวนยังมากพอกับ เมืองเล็ก จะได้ไม่ต้องถูกคลื่นแม่น้ายาวที่มรรคกถาของท่านผู้นั้น น าพามาโถมใส่จนแหลกสลาย”

ต่อให้ข้างกายจะมีหลี่ซีเซิ่งอยู่ด้วย เฉินผิงอันก็ยังไม่กล้าเอ่ยสอง คาว่า “โจวจื่อ” ออกมาตรงๆ

ก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่นอกฟ้ า มีหลายครั้งที่คาพูดมาจ่ออยู่ตรง ปาก แต่เฉินผิงอันก็ยังไม่กล้าพูดเรื่องนี้ กลัวว่าจะได้รับคาตอบที่เป็ น การปฏิเสธมาจากอาจารย์ซานซานจิ่วโหว

นี่หมายความว่าเฉินผิงอันต้องล้มความคิดเดิมแล้วเริ่มใหม่อีก ครั้ง ตามหาตัวเลือกอื่นที่เหมาะสม หากจะบอกว่าเป็ นลู่เฉิน แน่นอน ว่าขอบเขตของเขามากพอ แต่ใช ้ไม่ได้แน่นอน

ดูเหมือนว่าผู้ฝึกตนทุกคนที่พูดถึงอาจารย์ซานซานจิ่วโหวต่างก็ มีความเคารพที่เกิดจากใจจริงไม่มากก็น้อย

ต่อให้จะเป็ นคนที่ไม่ยี่หระสิ่งใดอย่างลู่เฉิน ตอนที่เขาเพิ่ง กลายเป็ นลูกศิษย์คนเล็กของมรรคาจารย์เต๋า ถึงขั้นที่ว่าเคยจับคู่กับ ฉุนหยางหลวี่เหยียนเดินทางท่องไปในป๋ ายอวี้จิงแล้ว ได้พูด “ค าพูด วางโต” ประโยคหนึ่งบอกว่า มรรคกถาในใต้หล้าย่อมต้องเริ่มมาจาก มรรคาจารย์เต๋า และมีผู้สืบทอดเป็ นศิษย์พี่ ควันธูปโชติช่วงที่ลู่เฉิน ในอนาคตลู่เฉินค่อยน าความโอ่อ่ายิ่งใหญ่นี้มอบกลับคืนให้กับใต้ หล้า แต่เมื่อลู่เฉินพูดถึงอาจารย์ซานซานจิ่วโหวก็ยังไม่ขาดความ เคารพนับถือเช่นเดียวกัน

อืม มีแค่คนเดียวที่ถือเป็ นข้อยกเว้น

ก็คือคนเฝ้ าประตูคนแรกของภูเขาลั่วพั่ว เจิ้งต้าเฟิง

ตอนนั้นโจวจื่อไปเที่ยวเยือนถ้าสวรรค์หลีจูก็ได้มาตั้งแผงขายถัง หูลู่อยู่ที่ตรอกซิ่งฮวาและเถียนหว่านศิษย์น้องหญิงของคนผู้นี้ก็คือเจ้า แห่งยอดเขาจูอวี๋ของภูเขาตะวันเที่ยง นางเองก็เคยแอบเข้าไปในเมือง เล็ก ไปตามหาผู้เฒ่าที่เปิดร ้านขายของงานมงคลซึ่งมีชื่อจริงว่าไช่ เต้าหวง หรือก็คือท่านปู่ของหูเฟิง ตัวตนที่แท้จริงคือเจ้าของร ้านหมั้น หมายทุกแห่งในอดีต และสมุดชะตาชีวิตคู่ที่เหลืออยู่ครึ่งเล่มในมือ ของเขาก็ไม่รู ้ว่าเหตุใดถึงได้เปลี่ยนมือไปตลอดทางกระทั่งตกอยู่ใน มือของหลิ่วชี แล้วก็ได้ถูกฝ่ ายหลังนาไปที่ใต้หล้ามืดสลัว แต่เถียนห ว่านก็ยังคงได้ด้ายแดงจาก “ผู้เฒ่าจันทรา” มาอีกปีกหนึ่ง ถูกนาง น ามาใช ้ควบคุมใจคนและจากนั้นก็อาศัยการผูกด้ายชะตาชีวิตคู่ ให้กับพวกหลี่ถวนจิ่ง เว่ยจิ้นและหลิวเสี้ยนหยาง ฯลฯ มาจับคู่ยวน ยางส่งเดช อาศัยสิ่งนี้มาควบคุมการไหลรินของโชคชะตาวิถีกระบี่ใน แจกันสมบัติทวีป เป็ นวิธีการที่นางใช ้ขัดเกลามหามรรคาของตัวเอง

หากในอดีตป๋ ายฉางคือหลูเยว่ซึ่งเป็ นคนในท้องถิ่นของถ้า สวรรค์หลีจูแจกันสมบัติทวีปก็ยิ่งอธิบายได้แล้ว

เท่ากับว่าเป็ นผู้นาแห่งวิถีกระบี่ของสองทวีปที่หนึ่งอยู่ในที่แจ้งอีก หนึ่งอยู่ในที่ลับ?

และของอย่างด้ายแดงนี้ก็มิอาจหล่อหลอมและทาเลียนแบบ ขึ้นมาได้ ดังนั้นตอนนั้นเจิ้งต้าเฟิงจึงใช ้คากล่าวที่เป็ นทั้งในแง่ลบและ ในแง่บวกบอกว่า “ต่อให้เป็ นอาจารย์ซานซานจิ่วโหว มรรคกถาของ

ท่านผู้อาวุโสสูงเทียมฟ้ าได้แล้วกระมัง แต่ก็ยังไม่มีวิธีหลอมมันได้อยู่ ดี

โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่พูดประโยคนี้ สีหน้าของเจิ้งต้าเฟิ ง คล้ายจะมีเลศนัย เหมือนกับนึกถึงเรื่องราวในอดีตบางอย่างขึ้นมาได้

เฉินผิงอันถามอย่างใคร่รู ้ “อาจารย์หลิ่วชีเดินทางท่องอยู่ในใต้ หล้ามืดสลัวเพราะหวังว่าจะรวบรวมสมุดชะตาชีวิตคู่ให้ครบถ้วน เพื่อให้เป็ นโอกาสในการผสานมรรคาหรือ?”

หลี่ซีเซิ่งพยักหน้า “เพราะสมุดครึ่งเล่มล่างอยู่ในมือของเจาเกอที่ มีฉายาว่าฟูคาน นางคือเทพแห่งบุพเพวาสนายุคบรรพกาลที่กลับ ชาติมาจุติใหม่”

หลี่ซีเซิ่งยิ้มพูดนอกเรื่องว่า “ปลาจี้ของฉีสุ่ยรสชาติอร่อยมาก ไม่ ด้อยกว่าปลาหลุดอกซิ่งของลาคลองเที่ยวโปเลยแม้แต่น้อย หากมี โอกาสเจ้าจะต้องลองไปกินดูให้ได้”

เฉินผิงอันพยักหน้ารับ

หลี่ซีเซิ่งดื่มเหล้าหนึ่งอีก ถามว่า “ไปเยือนนอกฟ้ ามารอบหนึ่ง ผ่านศึกนี้ไปแล้ว มีความคิดอย่างไร?”

เฉินผิงอันนึกถึงตัวอักษรที่แกะสลักอยู่บนหัวกาแพงเมืองของ กาแพงเมืองปราณกระบี่ขีดขวางหนึ่งขีดเหมือนกับสะพานเลียบหน้า ผา เขาใช ้ความคิดอยู่เล็กน้อยก็เอ่ยว่า “รู ้สึกว่าเหมือนระหว่างฟ้ าดิน จะมีแหตกปลาอยู่หลายปาก อยู่ห่างจากกันมาก มนุษย์ธรรมดา

เหมือนปลาตัวน้อย ขยับเข้าใกล้แหแล้วพลันลอดไปตามช่องว่าง ระหว่างแห มองดูเหมือนไปมาได้อย่างอิสระ ถึงขั้นที่ว่าสามารถเอา เส้นเชือกทั้งหลายเป็ นจุดพักพิงได้ด้วย แต่ผู้ฝึกลมปราณกลับเหมือน ปลาตัวใหญ่ ยิ่งขอบเขตสูง ร่างก็ยิ่งใหญ่โต กลับกลายเป็ นว่าไม่อาจ ลอดไปตามหว่างแหได้ ได้แต่ดิ้นรนสลัดให้หลุด ยกตัวอย่างเช่น กลายเป็ นเทพเซียนพสุธารวมไปถึงการผสานมรรคาขอบเขตสิบสี่”

“คิดเหมือนกับข้า”

หลี่ซีเซิ่งยิ้มอย่างเข้าใจ วางกาเหล้า หยิบเอาเชือกที่ขดเป็ น วงกลมซึ่งทามาจากวัสดุธรรมดาสามัญออกมา จากนั้นก็มัดปม หลายปม ยิ้มเอ่ยว่า “ก่อนที่จะสลายมรรคาที่นครชิงชุ่ยของป๋ ายอวี้จิง ข้ารู ้สึกว่านี่ก็คือวิถีทางโลกที่พวกเราอยู่”

“เพียงแต่ว่าภายหลังข้าก็รู ้สึกอีกว่าตลอดทั้งโลกมนุษย์ก็คือ ตาราเล่มหนึ่ง แต่ว่าต้นฉบับไม่เคยอยู่ในมือของพวกเรา”

“ก็เหมือนว่ามีคนสามารถฉีกกระดาษหน้าหนึ่งออกมาได้ง่ายๆ แล้วก็สามารถแต่งเรื่องราวอย่างใหม่ได้อีกเป็ นชุด อ่านตาราเหมือน ต้นไม้ เปิดต าราเหมือนตากลมเย็น”

ฟังมาถึงตรงนี้เฉินผิงอันก็อดไม่ไหวเปิดปากถาม “แล้วความคิด ในตอนนี้?”

หลี่ซีเซิ่งส่ายหน้าด้วยรอยยิ้ม “ไม่มีเส้นสนกลในอะไรแล้ว”

เฉินผิงอันเขย่ากาเหล้า โดยไม่ทันรู ้ตัวก็ดื่มเหล้าหมดไปแล้ว หนึ่งกา จึงหยิบออกมาอีกกา แต่หลี่ซีเซิ่งกลับโบกมือ “เจ้าดื่มไปเถอะ ข้าคออ่อน ดื่มเหล้าไม่ค่อยได้”

หากจะบอกว่าความรู ้สึกของมนุษย์ไม่แน่นอนเหมือนน้าไหล เรื่องราวทางโลกคือเส้นทางที่คดเคี้ยว ถ้าอย่างนั้นก็ดื่มเหล้า มีเพียง ดื่มเหล้าที่จะพาไปสู่ดินแดนแห่งความเมามาย

หลี่ซีเซิ่งมองเฉินผิงอันที่ดื่มเหล้าไม่หยุด นึกไม่ออกจริงๆ เลยว่า เด็กหนุ่มแห่งตรอกหนีผิงของปีนั้นจะกลายมาเป็ นคนที่ดื่มเหล้าเก่ง ขนาดนี้ เขายิ้มถาม “คิดไว้แล้วหรือยังว่าจะขัดเกลากระบี่บินสองเล่ม อย่างไร?”

เฉินผิงอันเช็ดมุมปาก กล่าว “นอกจากกินเงินเหรียญทองแดง แก่นทองอยู่ตลอดแล้วก็ยังต้องเพิ่มอิฐปูกระเบื้องต่ออีก”

“ลัทธิพุทธกล่าวไว้ว่าฝุ่ นหนึ่งเม็ดประกอบไปด้วยความคิด มากมาย ลัทธิเต๋ากล่าวถึงหนึ่งกับหมื่นสรรพสิ่ง เส้นทางต่างแต่ จุดหมายเดียวกัน”

หลี่ซีเซิ่งพยักหน้าเอ่ย “นกในกรงครอบคลุมฟ้ าดินสิบทิศ จันทร์ กลางบ่อกลายเป็ นแม่น้าแห่งกาลเวลา รวบรวมสหัสสีโลกธาตุ (โลกธาตุขนาดเล็กมีหนึ่งพันโลกธาตุ) เอาไว้”

ยกตัวอย่างเช่นเฉินผิงอันคิดว่าจะขอซื้อใบถงที่ล้าค่าอย่างมาก มาจากสหายชิงถงที่เป็ นเค่อชิงของสานักกระบี่ชิงผิง

แต่เขาก็ไม่มีความมั่นใจใดๆ คาดว่าชิงถงคงไม่พยักหน้าตอบตก ลง อย่างมากก็คงไม่ขายแต่มอบให้เปล่าๆ แล้วยังต้องยินดีมอบใบถง ให้แค่ไม่กี่ใบเท่านั้น ไม่มีทางเกินสิบใบ ไล่ตนไปให้จบๆ เรื่องกัน

เฉินผิงอันเตรียมใจไว้ก่อนแล้วว่าอย่างน้อยที่สุดคือได้มาสามใบ แต่แน่นอนว่ายิ่งมากเท่าไรก็ยิ่งดีเท่านั้น

ส่วนจะตอบแทนชิงถึงอย่างไร ไม่ใช่เรื่องยากเลย เพราะถึง อย่างไรวันหน้าสองฝ่ ายก็เป็ นเพื่อนบ้านกันแล้ว โอกาสที่จะได้คบค้า สมาคมกันมีอีกถมเถ

เฉินผิงอันมองออกว่าชิงถงอยากจะเปิ ดภูเขาก่อตั้งพรรค เพียงแต่ว่าค่อนข้างใจฝ่ อ ไม่กล้าเป็ นฝ่ ายพูดถึงเรื่องนี้กับศาลบุ๋ นก่อน

ก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่ในชีหลี่หลงของเฉาหย่งอดีตเฉียนถังจ่าง หลังจากที่ได้รับการยินยอมจากหลินหลีป๋ อแห่งลาน้าใหญ่ท่านนี้แล้ว เฉินผิงอันก็ได้เอาตัวอักษรหลายแสนค าซึ่งเป็ นเนื้อหาของบทกวีที่ บันทึกไว้ในอักรานุกรมท้องถิ่นออกมาจากในตารา นามาหลอมเป็ น แม่น้ายาวสายหนึ่งที่ไหลเข้าไปในชายแขนเสื้อ

นอกจากนี้เฉินผิงอันยังเคยได้รับตาราเล่มหนึ่งที่ปีนั้นไม่เคยมี ใครสนใจจากซากปรักจวนเซียนของอุตรกุรุทวีปมาด้วย ด้านบน เขียนเรื่องเล่าของชีวิตมนุษย์ที่มีสุขทุกข์พบพรากจากลาเอาไว้หลาย เรื่อง

นับแต่โบราณมาอ่านตาราก็ชอบที่ราตรียาวนาน