กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 1008

ใบหน้าของอวี๋เสวียนประดับรอยยิ้มน้อยๆ ตัดสินใจว่าจะไม่ต่อคา ซิ่วไฉเฒ่าเจ้าเป็ นถึงเหวินเซิ่ง ขึ้นชื่อว่าเป็ นพวกหนังเหนียวทนมือทน เท้า เจ้าสามารถแต่งเรื่องถึงหลี่เซิ่งและหย่าเซิ่งได้อย่างส่งเดช แต่ข้า ไม่อยากลุยน้าขุ่นบ่อนี้ด้วยหรอกนะ

ซิ่วไฉเฒ่าเอ่ยเสียงเบา “ได้ยินลูกศิษย์ปิดส านักของข้าพูดถึง เรื่องน่าเสียดายเรื่องหนึ่งเรื่องน่าเสียดายเชียวนะ บอกว่าพี่ใหญ่อวี๋ เคยทดลองที่จะวาดยันต์ห้าขุนเขาใหม่เอี่ยมขึ้นมาแผ่นหนึ่ง เป็ นยันต์ ใหญ่ชื่อเสียงโด่งดัง เพียงแต่ว่าดันไปชนผนังที่เจ้าโง่ใหญ่โจวโหยว แห่งภูเขาสุ้ยซาน ทุกอย่างที่ทามาถึงได้สูญเปล่า?”

อวี๋เสวียนสลัดมือสองข้างของซิ่วไฉเฒ่าหลุดแล้วสะบัดชายแขน เสื้อหนึ่งครั้ง “กระพือข่าวลือกันไปทั้งนั้น ไม่มีเรื่องแบบนี้อยู่สักหน่อย เป็ นสหายเฉินที่เข้าใจผิดไป”

หากว่าเฉินผิงอันมาคุยเรื่องนี้กับตน อวี๋เสวียนก็คงบอกไปตาม ตรง เพราะถึงอย่างไรเขาก็เชื่อในนิสัยใจคอของอิ่นกวานหนุ่มผู้นี้

เพราะในการประชุมศาลบุ๋นก่อนหน้านั้น อวี๋เสวียน ฮว่อหลงเจิน เหรินและยังมีจ้าวเทียนไล่ พวกเขาสามคนพูดคุยกัน ฮว่อหลงเจินเห รินเน้นย้าในเรื่องหนึ่ง บอกว่าท าการค้ากับเจ้าขุนเขาเฉินสามารถ

วางใจได้เลยว่าจะเป็ นการค้าที่ได้แต่กาไรไม่มีขาดทุน แค่นอน หลับตารอรับเงินไปก็พอ

แต่ในเมื่อซิ่วไฉเฒ่ามาเสนอการค้าถึงที่ ทาตัวขยันขันแข็งโดย ไม่มีสาเหตุ ตนก็ควรจะระวังไว้หน่อย

ซิ่วไฉเฒ่ากล่าว “มิตรภาพของพวกเราสองคนเป็ นเช่นไร เป็ นพี่ น้องบ้านเดียวกัน! ไม่ใช่คนนอกเสียหน่อย ว่ามาเถอะ ต้องการดิน ของภูเขาสุยซานกี่จิน? ห้าจินพอหรือไม่? หากไม่พอข้าจะเอามาเพิ่ม มากหน่อย สิบจินเลยเป็ นไง!”

อวี๋เสวียนหัวเราะร่า “เหวินเซิ่งอย่าได้ล้อเล่นเลย”

ซิ่วไฉเฒ่าคนหนึ่งที่สามารถวิ่งไปที่ภูเขาจิ่วอี้ ถ่ายทอดโองการ ปลอมภายใต้เปลือกตาของซานจวินคนหนึ่ง คิดจะขนชางผู ชะตาบุ๋นหลายกระถางไป ต่อให้เจ้าเอามาได้ ข้าจะกล้ารับ จะกล้าซื้อ หรือ?

ซิ่วไฉเฒ่าตบอกเสียงดังสนั่นฟ้ า “ขอแค่พี่ใหญ่อวี๋ยินดีเปิดปาก ให้ค าพูดยืนยันแก่ข้าต่อให้เป็ นภูเขามีดทะเลเพลิงน้องชายก็ไปเยือน ได้ แค่ดินไม่กี่จินจะนับเป็ นอะไรได้ อีกทั้งข้าเองก็สามารถรับประกัน ได้ว่าเจ้าโง่ใหญ่โจวโหยวผู้นั้นไม่มีทางไปหาเรื่องใครแน่นอน”

อวี๋เสวียนกึ่งเชื่อกิ่งกังขา “จะสาเร็จได้จริงหรือ?”

ซิ่วไฉเฒ่าหัวเราะร่วน “วางใจได้เลย ทางฝั่งของเจ้าโง่ใหญ่ ข้า จะไม่พูดถึงพี่ใหญ่อวี๋แม้แต่ครึ่งคา จะหาเหตุผลมาสักข้อ ยกตัวอย่าง เช่นตัวข้าเองต้องใช ้ ก็จะหลอกอีกฝ่ายไปได้แล้ว”

อวี๋เสวียนลูบหนวดครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง “เหตุผลข้อนี้จะไร ้น้าหนัก เกินไปหน่อยหรือไม่?”

นี่ก็คือยอมติดเบ็ดแต่โดยดีแล้ว

ซิ่วไฉเฒ่าพยักหน้ารับอย่างแรง “ถึงอย่างไรข้าก็เป็ นบัณฑิต ไม่ ค่อยถนัดเรื่องการพูดโกหกสักเท่าไร”

อวี๋เสวียนกล่าว “ไม่สู้พูดว่าลูกศิษย์คนสุดท้ายของเจ้าต้องการ ดินห้าสีดีไหม?”

ดูเหมือนว่าเหตุผลข้อนี้จะค่อนข้างสมเหตุสมผลมากกว่า

ซิ่วไฉเฒ่าอิ่มรับหนึ่งที “ใช ้ได้”

อวี๋เสวียนถามหยั่งเชิง “ราคาเป็ นอย่างไร?”

ดินห้าสีของห้ามหาบรรพต แน่นอนว่าไม่มีราคาตลาดให้เอามา เปรียบเทียบ

ซิ่วไฉเฒ่ากระทืบเท้า “พี่ใหญ่อวี๋ ท าไมถึงต้องด่ากันด้วยเล่า?! คาพูดนี้พูดได้ไม่ค่อยน่าฟังแล้วนะ”

อวี๋เสวียนพลันรู ้สึกหัวโตขึ้นมาทันใด บอกตามตรง เขายังหวังว่า จะสามารถจ่ายเงินทาการค้ากับซิ่วไฉเฒ่าได้อย่างตรงไปตรงมา

อย่าได้ติดค้างน้าใจกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งอย่าได้ติดค้างน้าใจซิ่วไฉ เฒ่าเด็ดขาด

ดังนั้นอวี๋เสวียนที่รู ้สึกว่าตัวเองกระโดดลงไปในหลุมใหญ่ เรียบร ้อยแล้วจึงไม่คิดจะกระโดดลงไปอีกเป็ นครั้งที่สอง “เงินทองแบ่ง ลูกผู้ชาย พี่น้องแท้ๆ คิดบัญชีกันอย่างชัดเจน”

ซิ่วไฉเฒ่ากล่าว “ปัญหาคือพวกเราสองพี่น้องไม่ใช่พี่น้องแท้ๆ กันนี่สิ!”

อวี๋เสวียนยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน

ซิ่วไฉเฒ่าจึงรีบเอ่ยแก้ไขตามไปทันใด “แต่เราสนิทกันยิ่งกว่าพี่ น้องแท้ๆ อีกไม่ใช่หรือ?”

รอยยิ้มของอวี๋เสวียนแข็งที่อ

พี่ใหญ่อวี๋ตัวไม่สูง ซิ่วไฉเฒ่าไม่ต้องเขย่งปลายเท้าก็สามารถตบ ไหล่ของอีกฝ่ ายได้แล้ว “ได้ยินมาว่าลูกศิษย์คนสุดท้ายของข้ายืมเงิน เหรียญทองแดงแก่นทองมาจากพี่ใหญ่สามร ้อยเหรียญหรือ?”

หัวใจของอวี๋เสวียนบีบรัดตัวแน่น มาแล้ว

ซิ่วไฉเฒ่าทอดถอนใจอย่างปลงอนิจจัง “นี่ต้องเป็ นเงินฝน ธัญพืชมากเท่าไรกันนะ”

อวี๋เสวียนตีหน้าเคร่ง ตัดสินใจเด็ดขาดแล้วว่าจะไม่ยอมอ่อนข้อ ให้เด็ดขาด เงินเหรียญทองแดงแก่นทองที่ให้ยืมไป เฉินผิงอันและ ภูเขาลั่วพั่วต้องใช ้คืนด้วยเงินเหรียญทองแดงแก่นทองเท่านั้น

เงินฝนธัญพืช? เขาอวี๋เสวียนขาดเจ้าของเล่นนี่หรือไร?

ซิ่วไฉเฒ่าใช ้แผนแรกไม่สาเร็จจึงใช ้แผนใหม่ “พี่ใหญ่อวี๋ มา ปรึกษากันหน่อยเถอะไม่สู้เงินก้อนนี้ให้ข้าที่เป็ นอาจารย์ใช ้คืนแทนให้ ดีไหม?”

อวี๋เสวียนแข็งใจยืนกรานในความคิดของตัวเอง “ไม่ดีกระมัง? มี เพียงหลักการที่ว่าหนี้ของบิดาลูกชายช่วยใช้คืน ไหนเลยจะมีค า กล่าวที่ว่าลูกศิษย์ติดหนี้อาจารย์ชดใช ้คืน”

เจ้าใช้คืน? จะใช ้คืนอย่างไร ก็ไม่ใช่ว่ายังต้องเชื่อเงินอยู่ดีหรอก หรือ สามร้อยเหรียญใช้คืนไม่ไหว ดอกเบี้ยทบต้นปีแล้วปีเล่า เกรงว่า วันใดค้างชาระไปถึงสามพันเหรียญก็ยิ่งไม่ต้องใช้คืนแล้วกระมัง

และในขณะที่อวี๋เสวียนกาลังจะยอมรับชะตากรรมนั้นเอง ซิ่วไฉ เฒ่าก็หัวเราะมีความสุขอยู่กับตัวเอง หยิบถุงใบหนึ่งออกมาจากชาย แขนเสื้อ ยื่นส่งให้อวี๋เสวียน “ดูท าให้เจ้าตกใจเข้าสิ รับไปอย่างวางใจ ได้เลย ข้าพูดกับโจวโหยวอย่างชัดเจนแล้ว ดินของภูเขาสุ้ยซานสิบ จินนี้เป็ นเรื่องที่เจ้าโง่ใหญ่พยักหน้าตอบตกลงด้วยตัวเอง เขายังบอก ด้วยว่าหากน้าหนักไม่พอ คราวหน้าเจ้าอวี๋เสวียนก็แค่บอกกล่าวไปที่ ภูเขาสุ้ยซานสักค า ไม่จ าเป็ นต้องไปเยือนที่นั่นด้วยตัวเองด้วยซ้า”

“นอกจากนี้ก็คือเงินเหรียญทองแดงแก่นทองก้อนนั้น ผิงอันเด็ก คนนี้นับแต่เล็กมาก็รู ้ความมากมาโดยตลอด จะต้องใช ้คืนให้กับผู้ อาวุโสทั้งเงินต้นและดอกเบี้ยโดยไม่ขาดหายไปแม้แต่เหรียญเดียว แน่นอน”

“แน่นอนว่าชั่วชีวิตนี้พี่ใหญ่อวี๋ไม่เคยต้องกลัดกลุ้มเพราะค าว่า เงิน ในข้อนี้พวกเจ้าสองคนไม่เหมือนกัน”

อวี๋เสวียนเก็บถุงที่บรรจุดินไว้เต็มแน่นใบนั้นมา พยักหน้าเอ่ย “เฉินผิงอันมีอาจารย์อย่างเจ้าก็เป็ นโชคดีของเขาแล้ว สายเหวินเซิ่งมี เฉินผิงอันก็เป็ นเรื่องโชคดีเช่นเดียวกัน”

ซิ่วไฉเฒ่าคลี่ยิ้มสดใส “ประเสริฐ คากล่าวนี้ประเสริฐยิ่งแล้ว!”

อวี๋เสวียนกล่าว “พวกเราสองพี่น้องมาดื่มเหล้าด้วยกันหน่อยดี ไหม?”

“ไม่ต้องรีบร้อน สุราดีไม่มีขาเดินได้เองเสียหน่อย ไม่หนีไปไหน หรอก”

ซิ่วไฉเฒ่าสะบัดชายแขนเสื้อแล้วขยับปกเสื้อให้เข้าที่ ผายฝ่ ามือ ข้างหนึ่งให้กับอวี๋เสวียน ยิ้มบางๆ เอ่ยว่า “สหายอวี๋เสวียน เชิญนั่ง”

“ข้าเคยถูกมรรคากับผู้อาวุโสท่านหนึ่งในป๋ ายอวี้จิงจ าลองของ แจกันสมบัติทวีป พูดถึงฟ้ าพูดถึงดิน พอจะมีความเข้าใจและได้ ข้อคิดมาบ้างเล็กน้อย”

“นทีสวรรค์ในค่าคืนนี้ใสกระจ่าง เหมาะแก่การถกมรรคากับ เหล่าผู้กล้ามากที่สุด”

อวี๋เสวียนอึ้งค้างพูดไม่ออก จิตแห่งมรรคาสั่นสะท้าน สูดลม หายใจเข้าลึกหนึ่งครั้งคารวะตามขนบลัทธิเต๋าด้วยท่าทางจริงจัง พูด เสียงทุ้มหนักว่า “ขอเหวินเซิ่งโปรดชี้แนะ!”

…….

เฉินผิงอันย้อนกลับมาที่โรงเรียนในเขตจังหวัดเหยียนโจว ส่วน ยันต์ร่างแยกที่กระจายกันอยู่ตามสถานที่ต่างๆ ทุกคนต่างก็ไม่กล้า ออกไปจากแจกันสมบัติทวีป และตอนนี้แต่ละคนต่างก็พากัน “ตื่น ขึ้นมา แล้ว

จ้าวซู่เซี่ยที่ยืนอยู่ใต้ชายคาตลอดเวลามองอาจารย์ที่ท่าทาง เหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางกลับมายังโรงเรียน

เฉินผิงอันยิ้มอธิบายว่า “ไปนอกฟ้ ามารอบหนึ่ง ทาเรื่องเล็กที่ พอจะมีความสามารถให้ท าได้ อืม พอจะถือว่าช่วยเหลือไปอย่างถูไถ กระมัง”