กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 1015

เทพภูเขาที่สวมชุดขุนนางสีดาคนหนึ่งบุกมาด้วยพลังอานาจน่า ครั่นคร ้าม แม้ว่าจะเป็ นเทพของศาลเถื่อน แต่กลับจัดขบวนเดินทาง อย่างเอิกเกริก นั่งอยู่บนเกี้ยวแปดคนหามระหว่างที่เดินทางเขาใช ้ หยกหลิงจือสีมรกตด้ามหนึ่งเลิกผ้าม่านเบาๆ มองเห็นแสงกระบี่ที่ เปล่งวูบวาบอยู่ตรงจุดนี้กับตาตัวเองก็ปล่อยม่านลงช ้าๆ สีหน้าของ นายท่านเทพภูเขาท่านนี้เดี๋ยวมืดเดี๋ยวสว่างไม่แน่นอน เป็ นเหมือน อย่างที่กล่าวในรายงานของจวนซานจวินจริงๆเด็กคนนี้เป็ นผู้ฝึ ก กระบี่ห้าขอบเขตกลางคนหนึ่งอย่างไม่ต้องสงสัยแล้ว สกุลจางแห่ง เขตเทียนเฉาเก็บได้สมบัติไปจริงๆ

ด้านข้างเขายังมีสตรีอีกคนหนึ่งที่สวมหมวกคลุมใบหน้า เรือน กายอรชร สวมชุดสีแดงสดขี่ม้าดอกท้อ (ม้าดอกท้อหรือม้าเถาฮวา คือม้าสีขาวที่มีสีแดงเหมือนสีดอกท้อแซม) หนึ่งคนหนึ่งม้าควบขี่ เคียงคู่ไปกับเกี้ยวสีดาทองหลังนั้น

เพียงแต่ว่าไม่เหมือนกับยันต์พาหนะของเด็กหนุ่มเด็กสาวก่อน หน้านี้ ม้าดอกท้อตัวนี้สามารถทะยานเมฆขี่หมอก คือม้าวิเศษของ แท้แน่นอน

ด้านหลังพวกเขายังมีมัลละตัวสูงสองจั้งติดตามมาด้วยกลุ่มหนึ่ง บ้างก็มีงูฮุยที่มีชีวิตห้อยอยู่เต็มร่าง บ้างก็มีโครงกระดูกขาวร ้อยเป็ น

พวงห้อยคอ มองดูแล้วพวกเขาทั้งไม่ใช่คนในโลกมนุษย์ แล้วก็ไม่ เหมือนพวกคนดี แต่ละคนคิ้วหนาคมดุจเหล็กหมาด แปลกประหลาด จนท าให้คนขนลุกชัน

เทพภูเขาเอ่ยเตือนเสียงเบา “คุณหนูสี่ อีกเดี๋ยวพอไปถึงยอดเขา โพโม่อย่าได้พูดกันไม่เข้าหูค าเดียวก็ตีกับพวกเขาจนท าให้ผู้น้อย ลาบากใจล่ะ หากไม่ทันระวังถ่วงเรื่องใหญ่ของฝู่ จวินเข้า ผู้น้อยตาย ร ้อยรอบก็มิอาจไถ่โทษได้”

สตรีเอ่ยด้วยสีหน้ามีชีวิตชีวา “เซียนกระบี่เด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ คุณสมบัติดีเยี่ยมอย่างหาที่สิ้นสุดไม่ได้เลยนะ ข้าจะกล้าไปหาเรื่องได้ อย่างไร หลี่หยวนไหว้วางใจได้เลย ไปถึงที่นั่นแล้ว ข้ารับรองว่าจะไม่ พูดไม่จา”

นายท่านเทพภูเขาที่ถูกเปิดโปงสีหน้ามืดทะมึนราวกับสายน้า แต่ ปากกลับหัวเราะร่ากุมหมัดเขย่าอยู่สองสามที “ถ้าอย่างนั้นข้าน้อยก็ ขอขอบคุณคุณหนูสี่ไว้ล่วงหน้าแล้ว”

ขบวนเดินทางขบวนนี้หยุดอยู่ห่างจากหน้าผามาหลายสิบจั้ง ทันใดนั้นเมฆสีดาก็กลิ้งหลุนๆ ประหนึ่งพรมที่ปูแผ่อยู่บนฟ้ า เกี้ยว ม้า และผีล้วนยืนอยู่บนนั้น คุมเชิงอยู่กับยอดเขาโพโม่ไกลๆ

สตรีมองผ่านม่านของหมวกคลุมหน้าไปจับจ้องลูกหลานสกุล จางที่รูปโฉมหล่อเหลา รอกระทั่งนางขยับเข้ามามองเซียนกระบี่เด็ก หนุ่มคนนี้ใกล้ๆ ก็ยิ่งรู ้สึกว่าละสายตาไปไม่ได้

หากนางสามารถแต่งงานกับเด็กหนุ่มผู้นี้ก็จะประชันกับพี่ใหญ่ และพี่สามได้แล้วสินะ? พี่ใหญ่นั้นไม่ต้องพูดถึง เดิมทีก็แต่งให้คนที่ ต่ากว่า น่าสงสารนางยิ่งนัก ส่วนพี่สามถือว่าเป็ นการแต่งงานที่ดีครั้ง หนึ่ง หมั้นหมายอยู่กับทายาทสายตรงของสุ่ยจวินแห่งทะเลสาบใหญ่ ในแคว้นเจี้ยงซาน บอกว่ารับสมัครลูกเขย แต่แท้จริงได้มีการเลือก ลูกเขยที่ถูกใจนี้ไว้ตั้งแต่แรกแล้ว เพียงแต่ว่าบิดาของนางชอบความ ครึกครื้นมากที่สุด อีกทั้งคลังสมบัติของภูเขาเหอฮวานทุกวันนี้ก็ขาด แคลนเงิน คราวก่อนถูกสกุลจางเขตเทียนเฉามาหาเรื่องไปรอบหนึ่ง คนบาดเจ็บล้มตายกันไปมาก แทบจะไม่มีเงินพอส าหรับเสบียง กองทัพแล้ว บิดาค่อนข้างกริ่งเกรงผู้ฝึกตนเซียนดินที่ทยอยกันได้รับ ต าแหน่ งขุนนางของราชส านักในแต่ละแคว้นพวกนั้นอยู่มาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเฉิงเฉียนที่บิดาขาดก็แค่ไม่ได้ทาหุ่นคุณไสยเอา เข็มทิ่มใส่ ช่วงนี้ภูเขาเหอฮวานยังยุ่งอยู่กับการสร ้างค่ายกลใหญ่ พิทักษ์ภูเขา เงินไหลหายไปราวกับสายน้า ขาดเงิน ขาดเงินมากเลย จริงๆ ดังนั้นจึงคิดจะหาส่วนชดเชยมาจากของหมั้นและของขวัญ แสดงความยินดีจากการรับสมัครลูกเขย ว่ากันว่านี่ยังเป็ นเพราะก่อน หน้านี้ไม่นานบิดาได้ข่าวบางอย่างจากรายงานขุนเขาสายน้าฉบับ หนึ่งแล้วเกิดแรงบันดาลใจ มารดายังเป็ นคนที่หลงใหลในนิยาย ประเภทบุรุษมากความสามารถกับโฉมสะคราญของหมู่ชาวบ้านด้วย อะไรที่บอกว่าโยนลูกกลมปักลาย เล่นทายค าปริศนา เคล้าคลอแนบ ชิดกันเบื้องหน้าบุปผาภายใต้แสงจันทร ์…ล้วนเป็ นสิ่งที่นางชอบทั้งนั้น

เกี้ยวส่ายเล็กน้อย นายท่านเทพภูเขาที่เรือนกายอ้วนฉุยื่นมือ ออกมาเลิกผ้าม่าน ค้อมเอวก้มหัวเดินออกมา พูดด้วยน้าเสียงกังวาน เขาไม่ได้พูดไร ้สาระ แต่เลือกจะพูดเรื่องเป็ นการเป็ นงานก่อน “ข้าน้อยหลี่ถิ่ง เทพภูเขาในศาลใต้การดูแลของภูเขาเหอฮวาน ควบ ต าแหน่งผู้ตรวจตรากองทัพก าลังพลสามพันนายของภูเขาเหอฮวาน นาความที่ใต้เท้าฝู่ จวินสองท่านฝากมาบอกกล่าวแก่ท่านทั้งหลาย”

เทพภูเขากระแอมสองสามทีให้ลาคอชุ่มชื้น เบี่ยงตัวหันข้าง เล็กน้อย กุมหมัดชูขึ้นสูงเปลี่ยนมาพูดด้วยน้าเสียงทุ้มหนักที่เปี่ยม บารมี “จางอวี่เจี่ยวผู้ฝึกกระบี่แห่งเขตเทียนเฉา จินหลวี่แห่งยอดเขา ฉุยชิงพรรคจินแชว ผู้ที่มาล้วนเป็ นแขก เชิญท่องเที่ยวได้ตามสบาย ต่อให้ไปเดินเที่ยวในเมืองเล็กก็ยังไม่เป็ นไร เพียงแต่พวกเจ้าสองคน จงจาไว้ว่าต้องหยุดเท้าที่ตีนเขา ห้ามเดินขึ้นเขา หาไม่แล้วจะถูกมอง ว่าต้องการท้าทายต่อสองจวนของเหอฮวาน ถึงเวลานั้นข้าผู้เป็ นฝู่ จวินจะไม่เห็นแก่มิตรภาพเก่าแก่ที่มีต่อเฉิงเฉียนที่อยู่ในโลกคนเป็ น อีกแล้ว หากกล้าเดินข้ามเขตเข้ามาแม้แต่ครึ่งก้าว ประหารทันทีไม่มี ละเว้น!”

จางอวี่เจี่ยวกระตุกมุมปาก ไม่ปิดบังสีหน้าเหยียดหยันของตัวเอง แม้แต่น้อย

เรียกตัวเองว่าข้าผู้เป็ นฝู่ จวินคาแล้วคาเล่า ช่างมีบารมียิ่งใหญ่ นัก คิดว่าตัวเองเป็ นฮ่องเต้ในถิ่นฐานที่สกปรกโสมมแห่งนี้จริงๆ หรือ ไร ท าไมไม่เรียกตัวเองว่ากว่าเหริน (ค าเรียกแทนตัวที่ฮ่องเต้

สมัยก่อนเรียกตัวเอง) แล้วลงท้ายประโยคด้วยค าว่าจบราชโองการไป ด้วยเลยเล่า

เทพภูเขาที่เป็ นเหมือนคหบดีผู้ทรงอิทธิพลในท้องถิ่นป่ าว ประกาศ “พระราชโองการ” นี้จบก็รีบเปลี่ยนสีหน้าใหม่ ใบหน้าแฝงไว้ ด้วยแววประจบ กุมมือยิ้มกล่าว “คาสั่งของฝู่ จวินมิอาจฝ่ าฝืน หวังว่า เซียนกระบี่จางและแม่นางจินจะไม่เก็บไปใส่ใจ”

ไม่พูดถึงจางอวี่เจี่ยว พูดถึงแค่แม่นางน้อยที่ผิวละเอียดอ่อนเยาว์ อายุไม่มากผู้นั้นล าดับอาวุโสของนางในพรรคจินแชวสูงจนน่าตกใจ เพียงแค่เพราะอาจารย์ของนังหนูผู้นี้คือเฉิงเฉียนที่แม้แต่ฝู่ จวินสอง ท่านบ้านตนก็ยังต้องกริ่งเกรงอยู่หลายส่วน ทุกวันนี้เฉิงเฉียนมี สถานะสูงศักดิ์เป็ นถึงเจินเหรินผู้พิทักษ์แคว้นของแคว้นชิงซิ่ง คือเทพ เขียนพสุธาที่มีชื่อเสียงโด่งดังมาเนิ่นนาน เชี่ยวชาญสามวิชาอย่าง น้าไฟและสายฟ้ า ในมือได้ครอบครองยันต์เทพซึ่งเป็ นของตกทอด ของเซียนสมัยโบราณมาจากบรรพจารย์ผู้บุกเบิกภูเขา อีกทั้งยังถูก เขาเอามาหลอมเป็ นกระพรวนเพลิงทอง ใช ้ขับไล่สิ่งชั่วร ้ายได้ ง่ายดายราวกับพลิกฝ่ ามือเชี่ยวชาญคาถาน้า สามารถสูบดึงน้าจาก แม่น้าลาธาร มีจูปิงเป็ นผู้ใต้บังคับบัญชาอยู่หลายร ้อยคน ล้วนเป็ น ยอดฝีมือที่เป็ นกึ่งคนกึ่งวิญญาณ โดยเฉพาะอย่างยิ่งวิชาอสนีของ เจินเหรินที่พลานุภาพสวรรค์เกรียงไกร ปีศาจและภูตผีชั่วร ้ายล้วนไม่ มีที่ให้หลบเลี่ยง…ฝึ กตนมาได้ห้าร ้อยปี ทิ้งเรื่องราวมหัศจรรย์ไว้

มากมาย สหายบนภูเขามีมาก ศัตรูกลับมากยิ่งกว่า สรุปก็คือ ค่อนข้างจะรับมือได้ยาก

หลี่ถิ่งใช ้เสียงในใจยิ้มเอ่ยว่า “แม่นางจิน หลังจากท่องเที่ยวไป แล้ว กลับไปยังจวนเซียน โปรดทักทายอาจารย์ของท่านแทนข้าน้อย ด้วย”

เด็กสาวพยักหน้ายิ้มกล่าว “จะต้องนาความไปบอกแทน ผู้ตรวจการหลี่แน่นอน”

แม้ว่าเด็กสาวจะออกจากบ้านมาหาประสบการณ์ครั้งแรก แต่ หลักการวางตัวในสังคมตื้นเขินแค่นี้ นางยังเข้าใจอยู่บ้าง

ได้ยินแม่นางน้อยเรียกขานว่า “ผู้ตรวจการ” แทนเทพภูเขา หลี่ ถิ่งก็ยิ้มหน้าบานทันใดรู ้สึกถูกชะตากับผู้ฝึ กตนหญิงของพรรคจิน แชวผู้นี้อยู่หลายส่วน

น าความมาบอกเรียบร ้อยแล้ว เดิมทีหลี่ถิ่งคิดจะกลับแล้ว เพียงแต่ว่าคุณหนูบ้านตนยังจ้องจางอวี่เจี่ยวเป๋ งอยู่อย่างนั้น ในใจหลี่ ถิ่งรู ้สึกจนใจอย่างมาก ผู้ฝึ กกระบี่เด็กหนุ่มที่มาจากสกุลจางเขต เทียนเฉา ต่อให้กองกาลังของภูเขาเหอฮวานจะยิ่งใหญ่แค่ไหนก็ ไม่ใช่ว่าเจ้าจะลักพาตัวเขากลับไปเป็ นฮูหยินของหมู่บ้านโจรได้ อีก อย่างต่อให้เจ้าโชคดีลักพาตัวจางอวี่เจี้ยวกลับภูเขาได้ จะจัดการชาย บาเรอที่อยู่ในจวนของเจ้าอย่างไร?

หลี่ถิ่งได้แต่ช่วยแนะน าให้รู ้จักกัน “ท่านผู้นี้คือคุณหนูสี่ของ ภูเขาเหอฮวานพวกเรา ใต้เท้าฝู่ จวินทั้งสองท่านชอบนางมากที่สุด อยากได้เดือนอยากได้ดาวก็เต็มใจเด็ดมาให้นาง”

ภูเขาเหอหวานตอนนี้ บุตรสาวคนโตออกเรือนไปแล้ว บุตรชาย คนรองชอบออกเดินทางไกล และครั้งนี้คนที่ป่ าวประกาศรับสมัคร บุตรเขยก็คือคุณหนูสามของภูเขาเหอฮวาน

ฝู่ จวินแซ่จ้าวแซ่อวี๋สองท่านของภูเขาเหอฮวานถือเป็ นยวนยาง ครึ่งทาง ก่อนหน้านั้นต่างคนต่างมีคนรักบนภูเขาและทายาท เป็ นเหตุ ให้บุตรคนที่สามารถเรียกได้ว่าทั้งสองฝ่ ายให้ก าเนิดอย่างแท้จริงก็มี แค่สตรีสวมชุดสีแดงสดที่สวมหมวกคลุมหน้าตรงหน้านี้เท่านั้น หาไม่ แล้วภูเขาเหอฮวานก็ไม่มีทางมอบม้าดอกท้อตัวนั้นให้นางเป็ นพาหนะ หากเปลี่ยนมาเป็ นแคว้นเล็กห่างไกลที่ไม่มีทางมีผู้ฝึกลมปราณห้า ขอบเขตกลางได้ ป่ านนี้มันคงหลอมเรือนกายได้ส าเร็จนานแล้ว สามารถยึดครองภูเขาตั้งตัวเป็ นราชาได้อย่างง่ายดาย

โชคดีที่คุณหนูสี่ไม่ได้ตอแยจางอวี่เจี่ยวไปมากกว่านั้น นางเพียง แค่จ้องมองสตรีเอวบางข้างกายเขาแวบหนึ่งแล้วพ่นเสียงหัวเราะ จากนั้นนางก็ยื่นนิ้วที่เรียวยาวดุจต้นหอมสองข้างเลิกมุมหนึ่งของผ้า คลุมหน้า ยืดอกขึ้นคล้ายตั้งใจคล้ายไม่ได้เจตนา พูดกลั้วหัวเราะว่า “คุณชายจาง ข้ามีนามว่าเสี่ยวเหมย หากมีโอกาสหวังว่าจะได้พบกัน อีก”

จางอวี่เจี่ยวแสร้งท าเป็ นไม่ได้ยิน