กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 1076

เป็ นเหตุให้ที่เหลืออีกเกินครึ่งต้องยกให้เป็ นความรับผิดชอบของ เจ๋อเซียนทุกคนที่เคยมาเยือนพื้นที่มงคลดอกบัว เผิงชิงป๋ ายจอมยุทธ พเนจรที่ถูกถังเถี่ยอี้ใช ้ดาบฟันร่างผ่าออกเป็ นสองท่อน ใช่ โจวเฝ ยแห่งตาหนักคลื่นวสันต์ที่รวบรวมสาวงามกลุ่มใหญ่ในโลกมนุษย์มา เลี้ยงดูไว้ดุจนกในกรงทอง ใช่ ลู่ฝ่ างแห่งยอดเขาเหนี่ยวค่าน ใช่ หรือ นานยิ่งกว่านั้น คนที่ปีนั้นถูกอวี๋เจินอี้กับจ้งชิวสองสหายรักร่วมมือกัน สังหาร ทิ้งกระบี่เซียนเล่มหนึ่งเอาไว้ก็ใช่เช่นเดียวกัน ภายในร ้อยปี เป็ นเช่นนี้ เมื่อร ้อยปีก่อน พันปีก่อนก็ยังคงเป็ นเช่นนี้ เจ๋อเซียนทุกคน ที่มองพื้นที่มงคลเป็ นสถานที่ท่องเที่ยว เป็ นสถานที่ที่เอาไว้ขัดเกลา จิตแห่งมรรคา ต่างก็ทิ้งเรื่องราวที่บ้างก็ชั่วร ้ายอื้อฉาว บ้างก็เต็มไป ด้วยสีสันแปลกประหลาดของพวกเขาเอาไว้ในใต้หล้าแห่งนี้ ไฟ สงครามและควันดินปืนที่ลุกลามอย่างไร ้สาเหตุ การแทรกแซงอานาจ ปกครองอย่างกาเริบเสิบสาน มีทั้งเจินเหรินผู้พิทักษ์แคว้นที่ใช ้กอง ก าลังทหารได้อย่างเชี่ยวชาญทั้งยังเรียกลมเรียกฝนได้ มีทั้งสตรีที่มี ชาติกาเนิดจากบ้านป่ าที่เป็ นภัยร ้ายต่อแคว้น ช่วงชิงอานาจตั้งตัว เป็ นราชา เรื่องราวเทพเซียนและตานานในยุทธภพที่มีมากมายนับไม่ ถ้วน….

จงเชี่ยนถอนหายใจเบาๆ อันที่จริงอารมณ์ของเขาไม่ได้ผ่อน คลายนัก

ใต้หล้าบ้านเกิดปะทะกับภูเขาลั่วพั่วที่อยู่เบื้องบน จะต่างอะไรกับ เด็กน้อยตัวผอมแห้งแขนขาเล็กบ้างพุ่งชนกับผู้ใหญ่ที่เรือนกาย แข็งแกร่งก าย า

เพียงแต่ว่าฝ่ ายแรกโชคดีได้มาเจอกับฝ่ ายหลังที่ชอบใช ้เหตุผล ก็เท่านั้น

จงเชี่ยนเคยออกไปข้างนอก อีกทั้งยังอยู่บนภูเขามานานขนาด นั้น ผู้ฝึกยุทธขอบเขตร่างทองที่ทุกวันมองดูเหมือน “ให้ข้าได้นอน เสวยสุข ขอพวกเจ้าอย่าได้มาประคอง” ผู้นี้แท้จริงแล้วกลับคอยฟัง คอยมองและคอยคิดอยู่ตลอด

บางทีคงเป็ นเพราะพ่อครัวเฒ่าเห็นว่าเขารู ้อะไรควรไม่ควร ไม่ได้ โง่จนไร ้ทางเยียวยา มีครั้งหนึ่งที่รับลมชมจันทร ์อยู่ในลานบ้าน ด้วยกัน พ่อครัวเฒ่าก็ให้จงเชี่ยนใคร่ครวญคาถามข้อหนึ่งว่าบ้าน เกิดจะเกิดเหตุพลิกผันได้อย่างไร

จงเชี่ยนเพียงแค่ส่ายหน้าบอกว่าไม่รู ้ขอให้พ่อครัวเฒ่าช่วยบอก ให้ฟังหน่อย จูเหลี่ยนจึงยิ้มเอ่ยว่าระหว่างฟ้ าดินมีปราณวิญญาณ ไหลริน ถึงได้มีผู้หลอมลมปราณกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์แห่งภูเขาสายน้า โลกมนุษย์มีโชคชะตาบู๊เพิ่มมา ยุทธภพมีปรมาจารย์วิถีวรยุทธเพิ่ม มากกว่าเดิม และการประทานสิ่งเหล่านี้ล้วนเป็ นภูเขาลั่วพั่วของพวก

เราที่มอบให้ ไม่ได้บอกว่าไร ้ใจเห็นแก่ตัวอย่างสิ้นเชิง หรือแค่เป็ น กุมารแจกทรัพย์เท่านั้น แต่หากคิดจะทวงหนี้จากพวกเจ้าจริงๆ ถ้า อย่างนั้นมากสุดก็เป็ นการค้าขายที่ “ให้ไปสิบเอาคืนหนึ่ง คืนให้แล้ว ก็มอบให้อีก” แล้วนับประสาอะไรกับที่การ “เอาคืนหนึ่ง” นี้ ส่วนมาก ก็เป็ นวัตถุดิบแห่งฟ้ าดินที่ไร ้เจ้าของ หรือไม่ก็ตัวอ่อนด้านการฝึกตน บางคนที่ยินดีออกจากพื้นที่มงคลแสวงหามรรคาซึ่งถูกเรียกว่า “ต้น กล้าเซียน” และ “วัตถุดิบดิน” เท่านั้น

ตรงหน้าประตูอารามเต๋า เจียงเสินจื่อยังคงค้างอยู่ในท่วงท่า ประหลาดที่จะชักดาบแต่กลับไม่ชักออกจากฝักเสียทีอยู่ตลอด

คนที่ได้รับคาเชิญให้มาเข้าร่วมการประชุมในอารามต้ามู่แห่งนี้ ล้วนเป็ นคนฉลาดและเป็ นคนเก่าแก่ในยุทธภพทั้งสิ้น ในที่สุดพวก เขาก็ทยอยเดาความจริงออก

เจียงเสินจื่อเช่นเขี้ยวเคี้ยวฟันเอ่ย “เซียนกระบี่เฉิน แม้แต่จะให้ ข้าชักดาบ ท่านก็ยังไม่ยอมอย่างนั้นหรือ?”

เฉินผิงอันยิ้มย้อนถาม “ฝีมือไม่เก่งพอ สู้คนอื่นไม่ได้ ยังมีเหตุผล อีกหรือ?”

เฉานี่เอ่ยเสียงเคร่งเครียด “ไฉนเซียนกระบี่เฉินถึงต้องหมิ่น เกียรติผู้อื่นถึงขนาดนี้?!”

“ข้าทั้งไม่ได้ให้เจ้าลุกขึ้นยืน แล้วก็ไม่ให้เจ้านั่งกลับไป เจ้าทาให้ ข้าประหลาดใจก่อน ข้าก็เลยทาให้เจ้าต้องตกตะลึงเล็กๆ น้อยๆ นี่

เรียกว่าการตอบแทนไมตรีให้แก่กัน ไม่ถือว่าเป็ นการหมิ่นเกียรติ อะไร”

เฉินผิงอันไม่ได้หันหน้ากลับไป เขาเพียงแค่เอาสองมือไพล่หลัง มองไปยังเจี่ยงเฉวียน ที่อยู่ตรงหน้าประตู “แน่นอนว่าหากเจ้ารู ้สึกว่า นี่เป็ นการหมิ่นเกียรติ ข้าเองก็ห้ามไม่ได้ ขอแค่เจ้ายอมเปลี่ยนใจ อีก เดี๋ยวหากมีการรุมต่อสู้เกิดขึ้นแล้วเจ้าเฉานี่เข้าร่วมด้วย ข้าก็จะ เปลี่ยนใจให้เจ้าได้ลงนั่งทันทีเหมือนกัน”

หากไม่เป็ นเพราะเจี่ยงเฉวียนมาแก้แค้นถึงที่ ส่วนโจวซูเจินก็ ยอมตายอย่างไม่เสียดายเพื่อชิงความได้เปรียบให้กับใต้หล้าบ้านเกิด ของตัวเอง

เฉินผิงอันก็คิดมาไว้เรียบร ้อยแล้วว่าจะพูดคุยกันให้ชัดเจน จะ อธิบายถึงปัญหาที่ในประวัติศาสตร ์ทิ้งไว้ให้พวกเขาฟังเสียก่อน เพราะถึงอย่างไรการอธิบายหลักการเหตุ “ข้อหนึ่ง” ก็ไม่ได้มีแค่ หลักการเหตุผล “ข้อนี้” เท่านั้น

พื้น ที่ม งคล ดอ กบัวเกลีย ดแค้นพวกเจ๋อเซีย น ที่ม าหา ประสบการณ์ มาเที่ยวเล่น หรือไม่ก็มาก่อกวนสร ้างความวุ่นวาย ให้กับกฎระเบียบของใต้หล้าในประวัติศาสตร ์อย่างลึกล้าเรียกได้ว่า แค้นเข้ากระดูกด า

คนรุ่นก่อนปลูกต้นไม้คนรุ่นหลังได้อาศัยร่มเงา หลักการ เดียวกัน หากคนรุ่นก่อนทิ้งเรื่องเละเทะเอาไว้ คนรุ่นหลังก็ต้องช่วย เช็ดกัน เว้นเสียจากว่าจะไม่รับช่วงต่อมาดูแล

เฉินผิงอันเองก็อนุญาตให้พวกเกาจวินแสดงอ านาจข่มขวัญ ตัวเองได้เต็มที่ ยกตัวอย่างเช่นวางท่าว่าจะซักไซ ้เอาเรื่อง พลิกเปิด บัญชีเก่า เอาเจ๋อเซียนทุกคนที่เคยเป็ นตะพาบชั่วมาเกี่ยวข้องกับ ภูเขาลั่วพั่วบ้านตนก็ไม่เป็ นไร ก็การค้าที่ต้องเจรจากันเรื่องราคานี่นะ ไม่ใช่เรื่องน่าอาย นั่งลงเสนอราคาสูงเทียมฟ้ าต่อรองราคากัน ล้วน เป็ นเรื่องที่สมเหตุสมผลอยู่แล้ว

และเขาเองก็เข้าใจถึงความไม่ยินยอมของโจวซูเจินและหอจิ้ง หย่าง ไม่ยอมที่จะให้สรรพชีวิตของใต้หล้าแห่งนี้เป็ นเหมือนกับ… สินค้าที่บนร่างแปะราคาที่แน่ชัดเอาไว้!

แต่นั่งลงพูดคุยกันดีๆ สองฝ่ ายมีเรื่องอะไรก็ปรึกษากันได้ เรื่อง หนึ่งเจรจากันสาเร็จก็ให้ข้อสรุปอย่างรวดเร็ว เจรจากันไม่ส าเร็จก็วาง ไว้ก่อนชั่วคราว นี่จึงจะเรียกว่าการประชุม

ไม่อย่างนั้นทาไมเขาต้องเดินทางมาที่อารามต้ามู่เพียงลาพัง ให้ จูเหลี่ยนกับโจวอันดับหนึ่งมานั่ง แล้วให้เสี่ยวโม่หรือไม่ก็เซี่ยโก่วนั่ง ลง หลังจากนั้นพวกเจ้าจะอาละวาดโวยวายอย่างไรก็ตามสบาย

อันดับแรกก็หาหน้าม้ามาสักสองสามคน ยกตัวอย่างเช่นเว่ยเหลี ยงไท่ซ่างหวงหรือไม่ก็ใครสักคน ในการประชุมที่พูดไม่เข้าหูกันคา

เดียวก็ลงมือต่อสู้กันอย่างดุเดือด นี่ไม่เรียกว่าตกปลาอะไรแล้ว แต่ เรียกว่ารวบแหมาหมดทีเดียว

ฮ่องเต้สี่คนถูกจับขังรวมกัน ผู้ฝึ กยุทธเต็มตัวถูกจับขังสักสิบ ยี่สิบปี ผู้ฝึกลมปราณและสิ่งศักดิ์สิทธิ์แห่งภูเขาสายน้าก็ถูกจับขังสัก ร ้อยปีหรือหลายร ้อยปี

ขาดพวกเจ้าแค่สามสิบกว่าคนไปเท่านั้น พื้นที่มงคลรากบัวยังคง เป็ นพื้นที่มงคล โลกมนุษย์ก็ยังคงเป็ นโลกมนุษย์อยู่เหมือนเดิมไม่ใช่ หรือ?

ซ่งไหวเป้ าเตะรองเท้าออก ยกขาขึ้นนั่งขัดสมาธิ เขาคือคนที่ไม่ เอาจริงเอาจังที่สุดในบรรดาซานจวินห้ามหาบรรพต

ซานจวินขุนเขาตะวันตกที่เมื่อคืนวานเคยเอ่ยประโยคว่า “กษัตริย์ไม่รักษาความลับย่อมเสียแผ่นดิน คนไม่ปิดความลับ ย่อม เสียชีวิต” ผู้นี้ วันนี้กลายมาเป็ นคุณชายเจ้าสาราญที่มีท่วงท่าเกียจ คร ้านอีกครั้งแล้ว

ไม่เหมือนกับคนอื่นๆ ที่ง่วนอยู่กับการใช ้ความคิด สังเกตการณ์ เพื่อประเมินสถานการณ์ แม้ว่าซ่งไหวเป้ าเองก็ไม่ได้อยู่ว่าง แต่เขา กลับมองตรงนั้นที มองตรงนี้ที รู ้สึกเป็ นบุญตาอย่างยิ่ง

สตรีที่มาเข้าร่วมการประชุมในวันนี้ นอกจากหวังจีเทพภูเขาที่ เป็ นหญิงชราของชายแดนแคว้นเป่ ยจิ้นแล้ว คนอื่นๆ ที่เหลือล้วน

หน้าตางดงาม บ้างก็ผอมบาง บ้างก็อวบอิ่มแต่ละคนมีเสน่ห์เฉพาะตัว ต่างกันออกไป

ในอาณาเขตการปกครองของขุนเขาตะวันตกเขา มีอาณาเขต ที่ทับซ ้อนกับขุนเขาสายน้าของแคว้นหนันเยวี่ยนอยู่ไม่น้อย เว่ยเหลี ยงกับเด็กสาวสวมชุดคลุมมังกรเคยขึ้นเขาไปอย่างลับๆ แต่กลับต้อง กินน้าแกงประตูปิด

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน