กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 1077

นี่ก็คือโชควาสนาที่สวรรค์ประทานมาให้โดยเฉพาะแล้ว ชื่อจริง ของนางคือหูเจียวมหามรรคาสูงส่งยาวไกล ทั้งยังเป็ นเผ่าพันธุ์ภูตตน แรกที่เดินลงน้า ได้รับความโปรดปรานจากฟ้ าดินแห่งนี้ ถือเป็ นการ ประทานความเมตตาให้นางเป็ นพิเศษ

นี่ถึงได้ทาให้การลุยน้าของงูภูเขาที่สติปัญญาเปิดออกตัวหนึ่ง ซึ่งใจคิดว่า “จะใช ้คาถาเปลวเพลิงมาต้มแม่น้าลาคลองให้เดือด” แม้ จะน่าตกใจแต่ไร ้อันตรายส าเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี

หากตอนนี้เว่ยเหลียงยังไม่ควบคุมนาง หรือจะรอให้ขอบเขตของ นางแซงหน้าเว่ยเหลียงไปแล้วยังคงพยศยากก าราบ โอหังก าแหง แล้วค่อยให้ภูเขาลั่วพั่วมาเป็ นคนควบคุม?

ในบรรดาผู้ฝึกยุทธเต็มตัว อีกไม่นานเฉานี่จะได้เป็ นขอบเขตร่าง ทองแล้ว

จงเชี่ยนที่ตอนนี้ยังเป็ นบุคคลอันดับหนึ่งของใต้หล้า ขอแค่ไม่เอา แต่ไปอยู่บนภูเขาลั่วพั่วตลอดทั้งปี สนแต่จะขอกินขอดื่มอย่างเดียว แต่หันไป “ขอความรู ้วิชาหมัด” จากพ่อครัวเฒ่าให้มากหน่อย คิดจะ พัฒนารุดหน้าไปอีกขั้น กลายเป็ นผู้ฝึกยุทธขอบเขตเดินทางไกลก็ ไม่ใช่เรื่องที่ต้องลุ้นอะไรมาก

ปัญหาเพียงหนึ่งเดียวก็คือหลังจากที่จงเชี่ยนเลื่อนเป็ นขอบเขต เดินทางไกลแล้ว หากถูกผู้ฝึกยุทธเต็มตัวคนอื่นๆ ไล่ตามมาทันอีกทั้ง ยังแซงหน้าไปได้ ยกตัวอย่างเช่นเฉานี่ ก็ยากมากที่จงเชี่ยนจะเดิน ขึ้นสูงไปอีกขั้น ถือโอกาสเลื่อนเป็ นขอบเขตยอดเขาได้

ในใต้หล้าแห่งนี้มีโชคชะตาบู๊อุดมสมบูรณ์ก็จริง แต่การไหลริน ของโชคชะตาบู๊กลับไม่ได้มีข้อพิถีพิถันเรื่องความยุติธรรมอะไร

พูดถึงแค่เจียงเสินจื่อหรือผีเจี่ยงเฉวียนผู้นั้น พรสวรรค์ในการ เรียนวรยุทธก็ไม่เป็ นรองให้จงเชี่ยนเลย เค่อชิงแห่งทะเลสาบเจี่ยวเยว่ ที่อยู่ข้างกายหลี่เย่โหวอย่างผู้ฝึกยุทธชาชิง อันที่จริงก็สามารถถูก เจี่ยงเฉวียนนามาเป็ น “ผลงานจริง” ที่คัดลอกไปใช ้งานต่อได้

แน่นอนว่ายังมีหยวนหวงที่คาดว่าผลสาเร็จในการเรียนวรยุทธ วันหน้าก็ต้องไม่ต่า

ส่วนอูเจียง เมื่อเทียบกับเจียงเสินจื่อและหยวนหวงแล้ว ไม่ว่าจะ เป็ นเรือนกายผู้ฝึกยุทธที่ขัดเกลามาได้ในตอนนี้หรือจะเป็ นพรสวรรค์ รวมไปถึงระดับการฝึกฝนปณิธานหมัด ก็ยังด้อยกว่าระดับหนึ่งอย่าง เห็นได้ชัด

เรื่องของการเรียนหมัด เรือนกายแข็งแกร่งและปณิธานหมัด เข้มข้นต่างหากจึงจะเป็ นรากฐานในการหยัดยืนที่ต่อให้มีทองพันชั่ง ก็แลกเปลี่ยนไม่ได้ การหลอมเรือนกายหลอมลมปราณมีทั้งสิ้นหก

ขอบเขต ทุกขั้นบันไดล้วนต้องเดินเหยียบลงบนพื้นไปทีละก้าวอย่าง มั่นคง

เถาเสียหยางที่เคยเป็ นอาจารย์ของอูเจียง วรยุทธของตัวเขาเอง ธรรมดามาก สอนลูกศิษย์ก็ยิ่งสอนอย่างสะเพร่าเลอะเทอะ

หากเปลี่ยนเป็ นข้าเฉินผิงอันที่สอนหมัดให้ ให้เวลาเขาสักสิบปี อูเจียงในเวลานี้อย่างน้อยก็จะไม่เป็ นขอบเขตเดินทางไกลแล้วหรอก หรือ?

เฉินผิงอันกล่าว “ในเมื่อคุยเล่นกันเสร็จแล้ว ถ้าอย่างนั้นก็ควรจะ ก าหนดกฎระเบียบกันได้แล้ว หากมีความเห็นต่างก็สามารถปรึกษา กันได้”

หญิงชราเทพภูเขาฝู่ เจิ้งยิ้มประจบ ก้มหัวค้อมเอวเอ่ยว่า “เซียน กระบี่เฉิน ขอข้านั่งลงรับฟังคาสั่งสอนด้วยได้หรือไม่?”

เฉินผิงอันเงียบไม่ตอบ เพียงแต่ว่าเก้าอี้ตัวที่อยู่ข้างกายหญิงชรา กลับปริแตกแล้วแหลกสลายกลายเป็ นผุยผงในทันที

หญิงชราตกใจจนต้องเอ่ยขออภัยติดต่อกันหลายคา ถังเถี่ยอี้ ฮ่องเต้แคว้นเป่ ยจิ้นหนังตากระตุกน้อยๆ ท่าป๋ าต้าเจ๋อก็รู ้สึก ระแวดระวังขึ้นมาเช่นกัน

เฉินผิงอันสอดสองมือไว้ในชายแขนเสื้อ เอ่ยเนิบช ้าว่า “บ้านเมืองใต้หล้า ตระกูลเซียนพื้นที่ประกอบพิธีกรรม พรรคในยุทธ ภพ มีกฎมีระเบียบ จึงจะเป็ นหลักการที่ถูกต้อง”

“จวนตระกูลเซียนของผู้หลอมลมปราณ ศาลของสิ่งศักดิ์สิทธิ์ แห่งภูเขาสายน้า พื้นที่ประกอบพิธีกรรมบนภูเขาของภูตผี บนภูเขา ล่างภูเขา ราชส านักและยุทธภพ รวมไปถึงโลกมืดและโลกสว่าง ได้รับการแต่งตั้งอย่างถูกต้องจากราชสานักก็ดี ศาลเถื่อนที่ถูกสั่ง ห้ามก็ช่าง ถึงอย่างไรก็ล้วนต้องท าไปตามกฎระเบียบ”

“จ้าวจวี้หรานแห่งขุนเขาตะวันออก ที่ทาการมีหน้าที่รับผิดชอบ ดูแลผีและโลกมืดดัง นั้นจ้าวจวี้หรานจึงต้องควบดูแลศาลเทพอภิบาล เมืองทั้งหมดในโลกสว่างด้วย”

ซานจวินจ้าวจอี้หรานอึ้งตะลึง แต่กระนั้นก็ยังกุมหมัดคารวะ เอ่ย เสียงทุ้มหนักว่า “ขุนเขาตะวันออกรับคาสั่ง!”

“เจิ้งเฟิ่ งโจวแห่งขุนเขากลางมีหน้าที่ดูแลการไหลเวียนของ โชคชะตาบุ๋นในใต้หล้าศาลบุ๋นแห่งแรกให้สร ้างขึ้นที่ขุนเขากลาง ตั้ง บูชาเทวรูปปรมาจารย์มหาปราชญ์เป็ นองค์หลัก บูชานักพรตเจ้าแห่ง ถ้าปี้เชียวเป็ นองค์รอง”

เฉินผิงอันกล่าวต่อ “ส่วนอริยะปราชญ์ที่ตั้งบูชาเสริม ตาหนัก หลักและตาหนักข้างฝั่งตะวันออกและตะวันตก ให้มีเทวรูปตั้งบูชาสี่ ห้าองค์ นี่คือข้อกาหนดตามหลักบวงสรวงของจารีตโบราณ เจิ้ง ซานจวินเจ้ากับจักรพรรดิสี่แคว้นและซานจวินคนอื่นๆ กาหนด กันเอาเองภาพเหมือนสองภาพ อีกเดี๋ยวข้าจะมอบให้เจิ้งซานจวิ นนากลับไปยังที่ว่าการ”

เจิ้งเฟิ่งโจวที่ยืนอยู่ตลอดมีท่าทีประหลาดใจสุดขีด แต่กระนั้นก็ ยังกุมหมัดเอ่ยเสียงดังกังวาน “น้อมรับคาสั่ง!”

พูดประโยคนี้จบ เจิ้งเฟิ่งโจวก็นั่งลงอย่างผึ่งผาย

“ไหวเซี่ยแห่งขุนเขาใต้รับหน้าที่ดูแลการไหลเวียนของ โชคชะตาบู๊ในใต้หล้า สร ้างศาลบู๊ขึ้นมาเป็ นแห่งแรก ให้ปรึกษากันว่า จะตั้งเทวรูปแม่ทัพผู้มีชื่อเสียงคนใดบูชาไว้ในศาลได้เช่นเดียวกัน ตาหนักหลักของศาลบู๊ให้ตั้งบูชาเจ้าแห่งถ้าปี้เชียว เทวรูปรอง…”

เฉินผิงอันหยุดชะงักไปชั่วขณะ ก่อนเอ่ยเสียงทุ้มหนักจริงจังว่า “คือผู้ฝึกยุทธชุยเฉิง!”

ไหวเซี่ยกุมหมัดตอบรับ “ขุนเขาใต้น้อมรับคาสั่ง!”

“ซ่งไหวเป้ าซานจวินแห่งขุนเขาตะวันตกมีหน้าดูตรวจสอบดูแล การไหลรินของปราณวิญญาณในฟ้ าดิน รับผิดชอบบันทึกเอกสาร ของผู้หลอมลมปราณทุกคนโลกมนุษย์โดยไม่สนว่ามีชาติก าเนิด จากอะไร ควบกับดูแลสัตว์ปีกสัตว์บกบนโลก ดูแลเรื่องการหลอมการ สร ้าง ชะตาชีวิตคู่ชายหญิง รวมไปถึงกองโหราศาสตร ์และนักมอง ลมปราณของแต่ละแคว้น”

ซ่งไหวเป้ าได้ยินแล้วก็ถอนหายใจ เขาประหลาดใจยิ่งกว่าเจิ้ง ซานจวินแห่งขุนเขากลางเสียอีก เดิมทีนึกว่าการเดินทางมาเยือน ทะเลสาบชิวชี่ครั้งนี้ อย่าว่าแต่ใช ้ตะกร ้าไม้ไผ่ตักน้าอะไรเลย คง

จะต้องแบกรับผลที่ตามมาเอาไว้ด้วย คิดไม่ถึงว่าจะยังได้รับอ านาจ จากตาแหน่งเทพที่จับต้องได้จริงเช่นนี้ด้วย?!

ซ่งไหวเป้ าก้มหน้ากุมหมัด ไม่มีสีหน้าเย้ยหยันโลกไม่ยี่หระสิ่งใด อีกแล้ว เขากล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึมว่า “ขุนเขาตะวันตกน้อมรับ คาสั่ง!”

รอกระทั่งซ่งไหวเป้ านั่งลง ในบรรดาซานจวินห้าขุนเขาก็เหลือ แค่ซานจวินขุนเขาเหนือที่เรียกตัวเองว่าอวี้เตี๋ยซ่างเหรินแล้ว

เฉินผิงอันยิ้มตาหยี “ตาแหน่งเทพของขุนเขาเหนือ ตอนนี้ยังคิด ไม่ออก”

คนไม่น้อยในอารามต้ามู่หันมามองหน้ากันเอง บ้างก็ส่งยิ้มให้กัน บ้างก็หลุดเสียงหัวเราะอย่างกลั้นไม่อยู่

อวี้เตี๋ยซ่างเหรินกลับมีสีหน้าเป็ นปกติ เปลี่ยนมือที่ถือแส้ปัดฝุ่ น เอ่ยอย่างเปี่ ยมไปด้วยเหตุผลชอบธรรมว่า “อาจารย์เฉินช่วย ถ่ายทอดมรรคาไขข้อข้องใจให้พวกเราในครั้งนี้ต้องล าบากอย่าง มาก ไม่รีบร ้อน ไม่รีบร ้อนเลยสักนิด ไม่สู้อาจารย์เฉินพักผ่อนก่อน สักครู่…”

เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย เห็นว่าเซียนกระบี่ชุดเขียวทาท่าครุ่นคิด แต่ ก็คล้ายจะล้มเลิกความคิดไป เก็บคาพูดที่เดิมทีมารออยู่ตรงปาก กลับคืน จากนั้นก็เหม่อลอยคล้ายคนจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

ผู้เฒ่าที่เดิมทีเชี่ยวชาญการพูดจาตามมารยาทได้แต่พูดต่อไป อีกครั้ง ยังโชคดีที่เขาชานาญในวิชาความรู ้ด้านนี้จึงยังพอฝื นทน ต่อไปได้

มองดูเหมือนเฉินผิงอันจะจงใจทิ้งซานจวินท่านนี้ไว้ตรงนั้น แต่ อันที่จริงเขาแบ่งสมาธิไปสนใจเรื่องอื่นแล้ว

จาได้ว่าหลี่ซีเซิ่งที่อยู่นอกฟ้ าเคยโบกชายแขนเสื้อ ‘วาด” ภาพ วิถีโคจรของกลุ่มดาวขึ้นมาภาพหนึ่ง ที่แท้โจวมี่ก็ใช ้ร่องเจียวหลง ฝู เหยาทวีปและใบถงทวีปสามสถานที่สร ้างค่ายกลลับที่ร่องรอยตื้นจาง ขึ้นมาแห่งหนึ่ง เพื่อนามาสร ้างความมั่นคงให้กับวิถี “ชิงเต้า” ของ นอกฟ้ า ร่วมมือกับปีศาจใหญ่ขอบเขตสิบสี่ชูเซิง ช่วยกันชักน าให้ใต้ หล้าเปลี่ยวร ้างพุ่งเข้าชนใต้หล้าไพศาล พยายามจะให้เป็ นเหมือนเรือ สองลาที่พุ่งปะทะกัน

เฉินผิงอันใช ้ค่ายกลทับซ ้อน ส่วนป๋ ายจิ่งก็ใช ้สมบัติอาคมและ เวทคาถา พวกเขาต่างก็ไม่ได้อยู่นิ่งเฉย รีบเก็บกระแสน้าขึ้นปราณ วิญญาณสามครั้งใหญ่มา ต่างคนต่างได้ผลเก็บเกี่ยว ทุกครั้งที่มีการ เปิดประตูก็จะเทียบเท่าได้กับปริมาณสะสมของปราณวิญญาณผู้ฝึก ตนขอบเขตบินทะยานคนหนึ่ง

เซียนดินทุกคนบนโลกจะต้องมีงานพิธีเปิดยอดเขา สืบค้นไปถึง ต้นกาเนิดก็คือการที่ได้ครอบครองพื้นที่ประกอบพิธีกรรมแห่งหนึ่ง ให้อีกฝ่ ายสามารถดึงดูดปราณวิญญาณฟ้ าดินมาได้อย่างถูกต้อง ชอบธรรม

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน