กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 1078

เฉินผิงอันคิดแล้วก็เอ่ยว่า “หยวนหวง อูเจียง วันใดที่พวกเจ้า สองคนมีความคิดอยากจะเรียนหมัดกับยอดฝีมือก็ให้ไปที่แคว้นหู ไป บอกเพ่ยเซียงเจ้าแห่งแคว้นหูให้รู ้สักคา ทางฝั่งของภูเขาลั่วพั่ว สามารถจัดหาตัวเลือกสี่ห้าคนมาให้พวกเจ้าได้ วางใจเถอะ ไม่แน่ เสมอไปว่าจะต้องให้เจ้ากราบอาจารย์เรียนวิชาจากปรมาจารย์ของ ภูเขาลั่วพั่วพวกเรา เก้าทวีปในใต้หล้าไพศาลมีผู้ฝึกยุทธขอบเขต ปลายทางไม่มาก แต่ก็ไม่น้อย นิสัยของปรมาจารย์พวกนี้แตกต่างกัน ไป แต่ทุกคนต่างก็ทะนุถนอมเห็นค่าคนมีความสามารถ บังเอิญที่ข้า รู ้จักคนหลายคน ถึงเวลานั้นขอแค่พวกเจ้าสองฝ่ ายถูกชะตากันก็ สามารถคารวะน้าชาดื่มน้าชากันจากนั้นก็มีนามเป็ นอาจารย์และ ศิษย์กันได้ วันหน้าจะมีวาสนาเป็ นอย่างไร ผลส าเร็จในการเรียนวร ยุทธในท้ายที่สุดจะสูงหรือต่าก็ขึ้นอยู่กับความสามารถของแต่ละคน แล้ว”

อูเจียงยิ้มกว้าง “แบบนี้ก็ดีเลยสิ!”

คิดไม่ถึงว่าหยวนหวงที่อยู่ข้างกายจะยิ้มเอ่ยว่า “หากข้าจะหา อาจารย์สักคนมาสอนหมัดดีๆ ให้จริงๆ ก็ต้องเป็ นอาจารย์เฉิน นอกจากนี้ก็ไม่มีความคิดอื่นอีกแล้ว”

อูเจียงสูดลมหายใจดังเฮือก ให้ตายเถอะ เจ้าหยวนหวงผู้นี้ใช ้ได้ เลยนี่นา ทาไมตนคิดไม่ได้บ้างนะว่าควรจะพูดประจบแบบนี้?!

เฉินผิงอันส่ายหน้าด้วยรอยยิ้ม “ไม่บังเอิญเลย บนวิถีแห่งการ เรียนวรยุทธ ข้ามีลูกศิษย์ปิดส านักแล้ว”

“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องการนามอาจารย์และศิษย์ ข้าจะขอแค่ให้ อาจารย์เฉินสอนหมัดดีๆ ให้ ไม่ใช่การกราบเป็ นอาจารย์อะไร”

หยวนหวงกล่าวอย่างไม่ลังเลว่า “อีกอย่างวันใดอาจารย์เฉินรู ้สึก ว่าข้าเป็ นวัตถุดิบที่สร ้างได้ เกิดใจทะนุถนอมผู้มีความสามารถ เปลี่ยนใจยอมรับข้าเป็ นลูกศิษย์ขึ้นมา อันที่จริงก็ไม่ต้องเปลี่ยนตัวลูก ศิษย์ปิดสานัก แค่ให้ศิษย์น้องเล็กของข้าในอนาคตผู้นั้นได้รับความ ไม่เป็ นธรรมสักเล็กน้อย แค่มีศิษย์พี่เล็กในนามเพิ่มมาคนหนึ่งก็ได้ แล้ว แต่ในทางส่วนตัวจะให้ข้าเรียกเขาว่าศิษย์พี่ก็ไม่เป็ นไร”

อย่าว่าแต่อูเจียงที่ตกตะลึงเลย แม้กระทั่งเพ่ยเซียงและพวกเจี่ยง เฉวียนกู้หลิงก็ยังต้องหันมามองคนผู้นี้เสียใหม่

เฉินผิงอันหลุดหัวเราะอย่างกลั้นไม่อยู่ พยักหน้าเอ่ยว่า “ตกลง กันได้ ตกลงกันได้เรื่องนี้สามารถปรึกษาหารือกันได้”

อูเจียงถอนหายใจ “เซียนกระบี่เฉิน ข้าคงไม่เอาด้วยแล้วล่ะ ไม่ หวังจะให้เจอเรื่องบังเอิญจากท่าน หากให้เรียนวิชาหมัดจาก ปรมาจารย์ฝ่ ายต่างๆ นั้นได้ ผู้เยาว์แทบจะอ้อนวอนขอด้วยซ้า แต่ หากให้เปลี่ยนอาจารย์คงไม่แล้วล่ะ อาจารย์เถาก็คืออาจารย์ของข้า

เป็ นอาจารย์วันหนึ่งก็เป็ นไปชั่วชีวิต กฎในยุทธภพเล็กน้อยข้อนี้ยัง ต้องรักษาเอาไว้ ในเมื่อปรมาจารย์คือคน คนเรียนวรยุทธก็ต้องรู ้จัก วางตัวเป็ นคน การเป็ นคนก็ไม่ควรจะท าผิดต่อมโนธรรมในใจ”

เฉินผิงอันยิ้มเอ่ย “ไม่มีใจปักกิ่งหลิว หลิวกลับเติบโตให้ร่มเงา ดู ท่าเถาเสียหยางจะรับลูกศิษย์ที่ดีมาชะแล้ว

ส าเร็จดังใจปรารถนา ฝันงดงามกลายเป็ นความจริงแล้ว ก่อนจะออก เดินทาง เจี่ยงเฉวียนมองโจวซูเจินแล้วท าท่าจะพูดไม่พูด เขาเคย ได้รับบุญคุณจากหอจิ้งหย่าง แต่อย่าขอให้หอจึงหย่างต้องเดือดร ้อน ไปเพราะตนเลย

เฉินผิงอันพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้ม บอกเป็ นนัยแก่เขาว่าไม่ต้อง คิดมาก ท าใจให้สบายก็พอ

เจียงเฉวียนกับกู้หลิงขอตัวลาจากไป

เฉินผิงอันมองส่งคู่รักทั้งสองที่ย่าคลื่นออกเดินทางไกลดุจคู่ยวน ยาง

หยวนหวงรวมเสียงให้เป็ นเส้นเอ่ยว่า “เซียนกระบี่เฉิน เป็ นข้าที่ ใจร ้อนหวังผลส าเร็จเร็วไป โปรดอภัยให้ด้วย”

เฉินผิงอันเพียงแค่ถามว่า “ใจร ้อนขนาดนี้มีเหตุผลที่ลึกซึ้งกว่านี้ หรือไม่? เป็ นเพราะปีนั้นยังไม่ได้แก้แค้นอย่างแท้จริงหรือ?”

หยวนหวงส่ายหน้า “ปีนั้นได้ชาระแค้นไปแล้ว เพียงแต่ว่าตลอด ทางที่เดินทางมานี้มักจะเจอคนชั่วอยู่เสมอ หากพวกเขาไม่ได้เป็ น เชื้อพระวงศ์ เป็ นคนที่มีอานาจ ก็เป็ นพวกผู้หลอมลมปราณที่เรียก ตัวเองว่านักพรตด้วยความภาคภูมิใจ พฤติกรรมชั่วร ้าย บ้างก็ไม่ได้ รับการสั่งสอนที่ดี ยิ่งนานวันอานาจชื่อเสียงก็ยิ่งมีมากขึ้นเรื่อยๆ อย่า ว่าแต่พรรคในยุทธภพที่ได้แต่กล้าโกรธไม่กล้าพูดอะไรเลย แม้กระทั่ง ราชส านักและทางการก็ยังควบคุมพวกเขาไม่ได้ จากนั้นก็ไปเข้า พวกกับศาลที่อยู่ใกล้เคียง ยิ่งเป็ นการหยั่งรากลงลึกขึ้นเรื่อยๆ หลาย ปีมานี้ข้าขบคิดถึงปัญหาข้อหนึ่งอยู่ตลอดเวลา การกระทาชั่วร ้าย บางอย่าง ขุนนางในท้องถิ่นปกป้ องกันเอง พวกแม่ทัพอัครเสนาบดีที่ มีต าแหน่งสูงอยู่ในราชส านักตายแล้วก็ตายไป ไยจะไม่ใช่กรรมไม่ ตามสนองแต่เพียงเพราะยังไม่ถึงเวลาเล่า? ผู้ฝึ กลมปราณที่ฝึ ก บ าเพ็ญตนอยู่บนภูเขา เล่าลือกันว่ามีอายุยาวนานได้มากยิ่งกว่า หากไม่ใช่หลายสิบปีก็นานถึงร ้อยปี คนในอดีตบนโลกมนุษย์ที่เคย เดือดร ้อนล้วนตายกันไปหมดแล้ว กลายเป็ นเรื่องเก่าเรื่องแล้วเรื่อง เล่า ขอแค่ไม่มีใครซักไซ ้ถามหาก็ถือว่าถูกหันหลังให้แล้ว? ได้เห็น เรื่องอยุติธรรมมามากเกินไป ในใจข้าอัดอั้น คิดไปคิดมาก็ดู เหมือนว่ามีเพียงขอบเขตวิชาหมัดสูงยิ่งกว่าเดิม ยามออกหมัดมีแรง มือแรงเท้ามากกว่าเดิมเท่านั้นจึงจะถือว่าเป็ นวิธีแก้ปัญหาที่จาต้องทา เพราะไร ้หนทางอื่น”

“พวกเราเดินไปคุยกันไปเถอะ”

เฉินผิงอันเอาสองมือสอดไว้ในชายแขนเสื้อ ยิ้มเอ่ยว่า “หาก ก่อนหน้านี้เจ้าเคยเจอกับเกาจวินพรรคหูซาน การประชุมสองครั้งใน ลานกว้างของอารามต้ามู่และในเรือนลั่วฮวาวันนี้ต้องมีที่นั่งของเจ้า อย่างแน่นอน”

หยวนหวงเอ่ยอย่างเขินอาย “เซียนกระบี่เฉินชมกันเกินไปแล้ว”

“ยามที่ต้องพูดคุยเรื่องราวต่างๆ อย่างจริงจัง ข้าคนนี้ไม่เคยชม ใครง่ายๆ วันหน้าสนิทกันแล้วเจ้าก็จะรู ้เองว่าประโยคนี้ของข้าไม่ใช่ ค าลวง”

เฉินผิงอันยิ้มเอ่ย “ก่อนจะตอบคาถามข้อนี้ของเจ้า ข้าเองก็มี คาถามที่อยากให้เจ้าตอบ เจ้าไม่ต้องสนใจถูกผิด แค่คิดอะไรได้ก็พูด มาอย่างนั้น ตกลงไหม?”

หยวนหวงเอ่ยเสียงจริงจัง “ขอเซียนกระบี่เฉินโปรดถาม”

เฉินผิงอันยื่นนิ้วชี้ไปที่ทะเลสาบ “หากเจ้าเป็ นสุ่ยจวินของ ทะเลสาบชิวซี่ เป็ นเจ้าบ้านเจ้าคิดว่าการปฏิบัติต่อสรรพชีวิตที่มีอยู่ ในทะเลสาบ ไม่ว่าจะเป็ นการอบรมปลูกฝัง การ สนับสนุ น ประคับประคอง การกดการาบ การเก็บผลเก็บเกี่ยว คือการ…ตกปลา หรือไม่?”

หยวนหวงเอ่ย “ขอแค่วิญญูชนมีหลักการในการหาทรัพย์ การ น ามาใช ้และการปฏิบัติจริง หากจะรู ้สึกว่าเป็ นการเลี้ยงปลาก็ไม่ เป็ นไร”

ผลคือเฉินผิงอันไม่ได้วิจารณ์คาตอบนี้ของหยวนหวง เพียงแค่ ถามอีกว่า “กระทาสิ่งที่ไม่ชอบธรรมเพียงอย่างเดียว ฆ่าคนที่ไม่มี ความผิดแค่คนเดียว เพื่อให้ได้ครองใต้หล้า เป็ นเจ้าจะท าอย่างไร?”

หยวนหวงตอบ “ข้าไม่ท า”

เฉินผิงอันคลี่ยิ้ม

เพียงแต่ไม่หยวนหวงก็เอ่ยเสริมมาอย่างรวดเร็วว่า “เพียงแต่ว่า ตอนนี้ข้ากล้าพูดแบบนี้ ถามใจตัวเองแล้วไม่ละลาย แต่สมมติว่าใน อนาคตมีวันนั้นจริงๆ ตอนนี้ข้าก็ไม่กล้ารับรองอะไรแล้ว”

เฉินผิงอันพยักหน้า ถือว่ายอมรับในคากล่าวที่พูดเสริมมาของ หยวนหวงแล้ว เขาเอ่ยเนิบช ้าว่า “มรรคาเป็ นหลักเวทคาถาเป็ นรอง ผู้ที่ปฏิบัติตามหลักแห่งธรรม ไม่ว่าจะเป็ นกลอุบาย วิชาคาถาหรือ วิธีการ ยิ่งมีมากก็ยิ่งเป็ นประโยชน์มาก ต่อให้ทาผิดไปก็สามารถรู ้ผิด และแก้ไขได้ทันที และเรื่องของการแก้ไขความผิด เดิมทีก็ซุกซ่อน พลังอานาจอย่างหนึ่งอยู่แล้ว มนุษย์เราสามารถแก้ไขความผิดได้ก็ สามารถเอาชนะตัวเองได้ บ้านเมืองสามารถแก้ไขความผิดได้ก็จะ เป็ นประโยชน์ต่อปวงประชา ดังนั้นอริยะถึงได้กล่าวว่ารู ้ผิดแล้วแก้ไข คือความประเสริฐอย่างใหญ่หลวง มีเพียงกลวิธีแต่ในใจไร ้หลักธรรม ไม่พูดถึงการเดินไปบนทางนอกรีต เฉลียวฉลาดรู ้ทันไปทุกเรื่อง ต่อ ให้เจ้าจะเดินไปบนมหามรรคากว้างใหญ่ก็ยังมีภัยแฝงรออยู่มากมาย เพียงแค่เพราะทุกค าพูดและการกระท าเป็ นเหมือนการสาดเมล็ดพันธ ์

หญ้าออกไป บังเอิญหันกลับไปมองถึงจะรู ้ว่าข้างทางที่อยู่เบื้องหลังมี พืชหญ้าขึ้นรกชัฏแต่ผืนนารกกลับร ้างว้างเปล่านานแล้ว

“เป็ นคน เป็ นผี เป็ นเทพ เป็ นเซียน ดูที่ใจดูที่การกระทา ไม่ดู วาจาไม่ดูรูปร่าง ลูกศิษย์ลัทธิขงจื๊อคืออาจารย์ของผู้อื่น นักพรตลัทธิ เต๋าคืออาจารย์ของผู้อื่น คนที่เคยเรียนหนังสือมาก่อน คนที่ไม่เคย เรียนหนังสือมาก่อน ล้วนเป็ นอาจารย์ของผู้อื่นได้”

“ฝึกบ าเพ็ญตนอยู่ในบ้าน ออกจากบ้านไปพบเจอผู้คน”

“โต้เถียงหรือถกมรรคากับผู้อื่น ใช ้ใจที่เมตตาพูด ใช ้ใจในการ เรียนรู ้รับฟัง ใช ้ใจที่ยุติธรรมวิเคราะห์ หากชนะก็คือชนะ แพ้ก็คือแพ้ นี่ก็คือการถกมรรคา ไม่ได้เป็ นแค่การโต้เถียงอย่างเดียวเท่านั้น”

หยวนหวงฟังมาถึงตรงนี้ก็เอ่ยชื่นชมจากใจจริงว่า “วิธีการ โต้เถียงกันเช่นนี้ช่างดีจริงๆ หากทั้งสองฝ่ ายต่างก็มีความคิดเช่นนี้ ไหนเลยจะเป็ นเหมือนเป็ ดคุยกับไก่ “ปู่ ว่าปู่ มีเหตุผลย่าก็บอกว่าย่ามี เหตุผล” กันได้มากมายขนาดนั้น เดิมทีเป็ นคาพูดปั่นทอนกาลังใจ แต่หากแก้ไขโดยอิงตามแนวความคิดนี้ของอาจารย์ก็จะมีวิธีแล้ว ไม่ เพียงแต่เสนอกฎของการโต้แย้งที่วิเคราะห์อย่างรอบคอบละเอียดถี่ ถ้วน ยังเสนอหลักการแห่งคุณธรรมที่อยู่ในระดับที่…สูงยิ่งกว่าด้วย!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน