กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 1078

เฉินผิงอันกล่าว “ผู้ฝึ กลมปราณต่ากว่าเซียนดินบุกเบิกช่อง โพรงลมปราณก็เหมือนการขุดบ่อไปทั่ว จานวนบ่อน้ามีมาก ปราณ วิญญาณที่สะสมไว้ก็มีมาก แต่ระดับความสูงต่าและการเพิ่มการลด ของระดับน้ากลับยังมีขีดจากัดอยู่ที่ฟ้ าอานวยและดินอวยพร ทาไม บ้านเกิดของข้าถึงได้พูดกันว่า “ผู้สร ้างโอสถทองส าเร็จก็คือคนรุ่น เดียวกับข้า? เพียงแค่เพราะเมื่อผู้ฝึกลมปราณสร ้างโอสถทองได้แล้ว ก็จะเหมือนครอบครัวที่ฐานะมีอันจะกินที่สร ้างห้องใต้ดินขนาดใหญ่ ยักษ์ขึ้นมา สามารถเก็บน้าแข็งเอาไว้ได้ พอถึงหน้าร ้อนอากาศร ้อน แผดเผา ขอแค่อยากกินก็จะได้กินเหล้าบ๊วยเย็นๆ ที่สดชื่นดับ กระหายได้ทุกเมื่อ หรือไม่ก็เหมือนอย่างการสร ้างสะพานแห่งความ เป็ นอมตะเส้นหนึ่งเอาไว้ เชื่อมโยงในและนอกร่างกายมนุษย์ นี่ก็คือ คาที่ว่า “ร่างกายของนักพรตคือถ้าสวรรค์เล็ก ฟ้ าดินนอกกายคือ พื้นที่มงคลขนาดใหญ่” อย่างที่กล่าวถึงในคาถาเซียน หลักการ เหตุผลพวกนี้ อันที่จริงล้วนเป็ นลู่ไถที่เคยพูดกับข้า ข้าก็แค่น ามา บอกต่อเท่านั้น”

ด้วยนิสัยประหลาดและการกระทาที่ผิดจากคนปกติของลู่ไถ ปี นั้นจะต้องทิ้งเงามืดไว้ในใจโจวซูเจินอย่างแน่นอน หากพอจะกอบกู้ ภาพลักษณ์เขาให้ดีขึ้นได้หน่อยก็ทาไปเถอะ

เฉินผิงอันยิ้มเอ่ย “วางใจเถอะ วันหน้าแคว้นหูไม่มีทางแตะต้อง หอจิ้งหย่างแน่ แต่หากพวกเจ้ายินดีจะเป็ นพันธมิตร กลายเป็ นสหาย บนภูเขากัน ข้าก็ยินดีที่จะได้เห็น”

ทั้งสองสถานที่ต่างก็มีสตรีอยู่เยอะ เป็ นสตรีเหมือนกันก็อย่าได้ สร ้างความล าบากใจให้กับสตรีด้วยกันเลย

โจวซูเจินยอบกายคารวะแล้วเดินนวยนาดกลับเข้าไปในอาราม ต้ามู่ พอนางคิดถึงว่าจะต้องไปเจอเว่ยเหลียงกับนังแพศยาไร ้ยางอาย ผู้นั้นก็อารมณ์ย่าแย่แล้ว

เพ่ยเซียงกล่าวอย่างละอายใจ “เจ้าขุนเขา แคว้นหูทาเรื่องเป็ น การเป็ นงานไม่ส าเร็จเลยสักเรื่อง แล้วยังช่วยให้เสียเรื่องอีก อย่างข้า นี่ถือเป็ นคนประเภทที่ความสามารถในทาเรื่องให้สาเร็จไม่มี แต่ ความสามารถในการก่อเรื่องวุ่นวายกลับมากพอเหลือแหล่หรือไม่?”

เฉินผิงอันยิ้มเอ่ย “แคว้นหูของพวกเจ้าถือว่าหวังดีแต่ทาเสียเรื่อง มีเหตุผลพออภัยได้ท าความดีชดใช ้ความผิดไปก็แล้วกัน แต่อย่าให้ มีคราวหน้าอีก”

เซี่ยโก่วกล่าว “แล้วนับประสาอะไรกับที่เพ่ยเซียงยังอบรมบ่ม เพาะลูกศิษย์ผู้เป็ นที่ภาคภูมิใจสองคน วันหน้าแคว้นหูจะยังไม่ร ้าย กาจอีกหรือ ไม่ต้องกังวลว่าจะชักหน้าไม่ถึงหลังเลยล่ะ”

เพ่ยเซียงมึนงง หมายความว่าอย่างไร ลูกศิษย์ผู้เป็ นที่ภาคภูมิใจ สองคน พวกนางคือใคร? คงไม่ได้พูดถึงหลัวฟู่ เม่ยกับชิวชิงกระมัง?

ก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่ในคฤหาสน์ของแคว้นหูพวกนางตกใจกันไม่ น้อยเลย

อันที่จริงเฉินผิงอันรู ้ว่าเซี่ยโก่วคอยมองดูการสืบสวนในคุกของ แคว้นหูอยู่ตลอด ถึงขั้นที่ว่านางยังได้เห็นและได้ยินมากกว่าตนด้วย ซ้า

เฉินผิงอันเห็นเจ้าแห่งแคว้นหูมีสีหน้าเหลอหราแล้วอดไม่ไหว ถามว่า “เจ้าไม่รู ้หรือว่าอันที่จริงหลัวฟู่ เม่ยได้กลายเป็ นหัวใจส าคัญ ของสายผู้คุมกฏแคว้นหูมานานแล้ว?”

เพ่ยเซียงยิ่งมึนงง เจ้าขุนเขาท่านอย่าพูดจามีลับลมคมนัยสิ นาง ได้แต่เอ่ยอย่างระมัดระวังว่า “รู ้สิ นังหนูหลัวฟู่ เม่ยผู้นี้ค่อนข้างชอบ ศึกษาวิชาความรู ้อย่างพวกศาสตร ์การอ่านใจคนอะไรนั่น อีกอย่าง ตอนที่นางอายุยังน้อยก็เคยให้คนไปหาซื้อและรวบรวมตารา การแพทย์และต าราการชันสูตรศพมาหลายเล่ม ดูเหมือนว่านางจะ ค่อนข้างเชี่ยวชาญเรื่องการจัดการรายงานข่าวด้วย?”

ทว่าเพ่ยเซียงที่เป็ นเจ้าแห่งแคว้นและเป็ นอาจารย์ แม้เวลาปกติจะ เอ่ยชมเชยลูกศิษย์แต่ส่วนลึกในใจกลับไม่เคยเห็นด้วย รู ้สึกว่าหลัวฟู่ เม่ยไม่ท าอะไรเป็ นการเป็ นงาน เอาแต่ท าเรื่องเหลวไหลไร ้สาระ เพียง แค่เพราะคุณสมบัติด้านการฝึ กตนของลูกศิษย์คนนี้ดีพอ ฝ่ าทะลุ ขอบเขตไม่ช ้า เพ่ยเซียงถึงได้ไม่แสดงท่าทีไม่พอใจออกมา

เซี่ยโก่วหัวเราะร่วน “เพ่ยเซียงหนอ วันไหนเจ้าลองหาเวลาว่าง จ าไว้ว่าต้องอ าพรางเรือนกายให้ดี แล้วลองไปสัมผัสกับสารพัดวิธี และความอามหิตโหดเหี้ยมยามที่หลัวฟู่ เม่ยสืบสวนนักโทษด้วย ตัวเองดู เจ้าก็จะรู ้แล้วว่าอะไรที่เรียกว่ามาดของบรรพจารย์ผู้คุมกฏ แคว้นหูคนถัดไป”

เพ่ยเซียงฟังด้วยความอกสั่นขวัญผวา นางหันหน้าไปมองเฉิน ผิงอัน

เฉินผิงอันยิ้มเอ่ย “ว่ากันไปตามเนื้อผ้า ไม่ได้เป็ นการตีวัวกระทบ คราดอะไร”

เซี่ยโก่วหัวเราะคิกคัก “พี่หญิงเพ่ยเซียง ขอปรึกษาหน่อยสิ ไม่สู้ เจ้าเอาหลัวฟู่ เม่ยและชิวชิงผู้นั้นซื้อหนึ่งแถมหนึ่ง ให้มาเป็ นลูกศิษย์ที่ ไม่ได้รับการบันทึกชื่อของข้าดีไหมล่ะ? ราคาปรึกษากันได้ ข้ายัง พอจะมีทรัพย์สมบัติเหลืออยู่บ้าง”

เพ่ยเซียงมองเจ้าขุนเขาเฉินอีกครั้ง แต่ก็มองสัญญาณลับอะไร ไม่ออก จึงได้แต่เอ่ยว่า “แม่นางเซี่ย เรื่องนี้ไว้ค่อยคุยกันใหม่ดีไหม?”

เซี่ยโก่วใช ้หมัดทุบฝ่ ามือ “ช่างเถิดๆ เจ้าขุนเขากับเสี่ยวโม่ต่างก็ เป็ นวิญญูชนที่สนับสนุนในความดีงามของผู้อื่น ข้าเอาอย่างไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นก็ถอยไปหนึ่งก้าว อย่าได้แย่งชิงของรักของผู้อื่นเลย ไว้ ค่อยว่ากัน ไว้ค่อยว่ากัน!”

เพียงแต่เพ่ยเซียงพลันนึกเรื่องหนึ่งขึ้นได้ ก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่ ในเรือนลั่วฮวา ดูเหมือนเจ้าขุนเขาเฉินจะพูดว่าเซี่ยโก่วคือรองผู้ ถวายงานของภูเขาลั่วฟั่ว หรือว่านางจะยังเป็ น…ผู้บรรลุมรรคาที่ไม่ อาจมองกันแต่ภายนอกได้?

สามารถถูกโจวอันดับหนึ่งลากไปเป็ นเทพทวารบาลด้วยกันได้ เด็กสาวสวมหมวกขนเตียวก็จะไม่มีขอบเขตเริ่มต้นที่หยกดิบเลย หรอกหรือ?

ที่แท้เจ้าคนชั่วเจียงซ่างเจิน ก่อนหน้านี้พอเปิดอกพูดคุยกันที่ หน้าประตูไปแล้วก็ทิ้งเจ้าแห่งแคว้นหูที่เป็ นคนกันเองไว้เพียงลาพัง

ภายหลังโจวอันดับหนึ่งก็ไปพูดคุยราลึกความหลังกับคนอื่นใน เรือนถั่วฮวา เซี่ยโก่วที่รู ้สึกว่าในด้านการทาตัวเป็ นอาจารย์ของผู้อื่น อีกฝ่ ายด้อยกว่าเจ้าขุนเขาบ้านตัวเองหนึ่งแสนแปดพันลี้ นางก็ไม่มี อารมณ์จะฟังโจวอันดับหนึ่งพูดคุยเรื่อยเปื่อยอีก หากกล่าวตามคา โบราณของเมืองเล็กก็คือพันตะวันออกร ้อยตะวันตก

เฉินผิงอันทะยานลมไปที่กู่เยว่เซวียนบนเกาะหลัวไต้ ไปรวมตัว กับผู้คุมกฏฉางมิ่งและกวอจู๋จิ่ว รอกระทั่งโจวอันดับหนึ่งที่รู ้สึกว่า ตัวเองเป็ นคนดีงามถอยออกมาจากเรือนลั่วฮวาทิ้งเพ่ยเซียงให้เข้า ร่วมการประชุมครั้งถัดไปของอารามต้ามู่กลับมา เฉินผิงอันก็เรียก เรือยันต์ออกมาหวนกลับไปที่ภูเขาลั่วพั่วด้วยกัน

คนทั้งกลุ่มเดินเข้ามาในลานบ้านแล้วเก็บร่มใบถงคันนั้นลงไป

หมี่ลี่น้อยถามเสียงเบา “เจ้าขุนเขาคนดี การเดินทางครั้งนี้ ราบรื่นหรือไม่?”

เฉินผิงอันยิ้มพลางลูบศีรษะของนาง “ค่อนข้างจะราบรื่น”

ได้ยินว่าเทพเซียนผู้เฒ่าอวี๋มาเยือนภูเขาลั่วพั่วครั้งนี้ก็ได้แสดง มาดของยอดฝีมือออกมาอย่างเต็มที่!

ไม่เพียงแต่ยกหนี้สามร ้อยเหรียญเงินเหรียญทองแดงแก่นทอง ก่อนหน้านี้ให้ ยังเป็ นฝ่ ายมอบมาให้อีกหนึ่งพันเหรียญ ประเด็น สาคัญคือเป็ นการกึ่งมอบให้กึ่งให้ยืม

นี่ไม่ใช่แค่การคลี่คลายปัญหาเร่งด่วนดุจไฟลามไหม้ขนคิ้ว ให้กับเฉินผิงอันแล้ว แต่ต้องบอกว่าเป็ นการส่งถ่านท่ามกลางหิมะ ก่อนแล้วค่อยปักบุปผาลงบนผ้าแพรให้อีกด้วย

ตามการประมาณการณ์ของเจิ้งจวีจง มีเงินเหรียญทองแดงแก่น ทองอีกหนึ่งพันห้าร ้อยเหรียญ เฉินผิงอันก็จะสามารถยกระดับขั้น ของกระบี่บิน ‘จันทร ์กลางบ่อ ให้สูงขึ้นได้อีกครั้งจนกลายเป็ น “จันทร ์ ปากบ่อ

ถ้าอย่างนั้นเงินอีกสองร ้อยเหรียญที่ยังเป็ นช่องว่างอยู่ ด้วยความ น่าเชื่อถือของภูเขาลั่วพั่วและการเข้ากับคนอื่นได้ดีของเฉินผิงอัน จับตรงโน้นมาผสมตรงนี้ เชื่อว่าอีกไม่นานก็น่าจะรวบรวมได้ครบ พูด ถึงแค่สกุลหลิ่วลาคลองหลัวหม่าของอุตรกุรุทวีป บางทีอาจยังรวมถึง ศาลซานหลางด้วย ภูเขาลั่วพั่วยินดีให้ส่วนต่างที่ไม่ต่า ซื้อเงิน

เหรียญทองแดงแก่นทองอีกสองร ้อยเหรียญมาจากสองฝ่ าย คิดดูแล้ว ก็ไม่น่าจะยาก

เฉินผิงอันเพียงแค่พาหมี่ลี่น้อยไปที่เรือนหลังนั้นด้วยกัน เนื่อง จากหน่วนซู่มีงานยิบย่อยอีกมากมายต้องไปท า นางจึงไม่ตามนาย ท่านเจ้าขุนเขาไปแล้ว

ส่วนกวอจู๋จิ่วก็พาเซี่ยโก่วไปเล่นสนุกกับเด็กชายผมขาวของ สายภูเขาบ้านตน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน