กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 1079

หลังจากนั้นส่วนของหร่วนฉงก็ “หายไปอย่างไร ้ร่องรอย” ตามมา ติดๆ

แต่บรรพจารย์สานักการทหารที่รูปโฉมเหมือนเด็กน้อยของศาล ลมหิมะผู้นั้นได้เวทกระบี่บรรพกาลไปบทหนึ่ง ประเด็นสาคัญคือเวท กระบี่นั้นสูงมาก แต่ธรณีประตูกลับไม่สูง ผู้ฝึกกระบี่เซียนดินสามารถ ฝึกกระบี่สายนี้ได้

และหร่วนฉงเองก็ได้รับเวทหลอมกระบี่บทหนึ่งที่หายสาบสูญไป นานหมื่นปีแล้วเช่นกัน

หลังจากหลิวเสี้ยนหยางหวนกลับคืนมายังบ้านเกิดก็มักจะไปเดิน เที่ยวเล่นที่นั่นเป็ นประจ า บอกว่าไปลาดตระเวนอาณาเขตภูเขาของ บ้านตัวเอง แต่จุดที่สายตาเหลือบมองไปมากลับเป็ นหน้าผาของ ภูเขาเจินอู่ เป็ นเหตุให้พอจ านวนหลายครั้งเข้า ทุกครั้งที่หลิวเสี้ยนห ยางเข้าไปในภูเขา ภูเขาเจินอู่ก็จะต้องส่งผู้ฝึกตนมาคอยตามติดอยู่ ข้างกายลูกศิษย์เอกของเจ้าสานักกระบี่หลงเฉวียนผู้นี้ตลอดราวกับ ต้องการป้ องกันโจร

ดังนั้นเฉินผิงอันกลับบ้านเกิดในครั้งนี้จึงไม่มีความคิดใดๆ ต่อ ภูเขาสันหลังมังกร ต่อให้ก่อนหน้านี้ไม่นานเพิ่งจะได้เป็ นราชครูคน

ใหม่ของต้าหลี แต่เขาคิดไปคิดมาแล้วก็เลือกที่จะไม่พูดถึงแท่น สังหารมังกรส่วนที่เหลืออยู่ของภูเขาเจินอู่

ปีนั้นอยู่บนหัวกาแพงเมืองของกาแพงเมืองปราณกระบี่ เฉินผิง อันทยอยสร ้างโอสถก่อกาเนิดและหยกดิบ จานวนของกระบี่บินที่ก้าว ข้ามขั้นบันไดในแต่ละขั้นคือหนึ่งแสน สองแสนและสี่แสน

มีเพียงทางสองเส้นให้เดินเท่านั้น หนึ่งคือเฉินผิงอันเลื่อน ขอบเขตแล้ว กิน เงินเหรียญทองแดงแก่นทองอีกครั้ง ทางลัดสายนี้ เมื่อเทียบกับการกินหินสังหารมังกรแล้วก็แค่ถือว่าง่ายกว่าเล็กน้อย เท่านั้นจริงๆ

หล่อหลอมเงินเหรียญทองแดงแก่นทองหนึ่งพันห้าร ้อยเหรียญ ผสานรวมเข้าไปในแม่น้ายาวแห่งกาลเวลาที่เริ่มเป็ นรูปเป็ นร่างแล้ว จากการประมาณการณ์คร่าวๆ เป็ นการประมาณการณ์อย่างเผื่อ เหลือเผื่อขาด จันทร ์ปากบ่อหนึ่งเล่มก็มีหวังที่จะสามารถแบ่งตัว ออกเป็ นกระบี่บินได้มากถึงแปดแสนเล่ม หรือหากมองในแง่ดีหน่อย ไม่แน่ว่าอาจมากถึงหนึ่งล้านเล่มก็เป็ นได้

การหลอมกระบี่ประเภทนี้มีความมั่นคงอย่างมาก ทว่าการปิ ด ด่านครั้งนี้ของเฉินผิงอันกลับทาให้เขาเหมือนได้หวนกลับไปทุ่มเททั้ง ก าลังกายและสติปัญญาจนสุดตัวเหมือนตอนอยู่ในคฤหาสน์หลบ ร ้อนอีกครั้ง ทุกๆ รายละเอียดล้วนต้องมีการชั่งน้าหนักซ้าไปซ้ามาไม่ กล้าก้าวผิดไปแม้แต่ก้าวเดียว!

หาได้ยากนักที่อวี๋เสวียนจะลังเลตัดสินใจไม่ได้เช่นนี้ เขาโบก ชายแขนเสื้อหนึ่งทีก็สร ้างค่ายกลยันต์ใหญ่ขึ้นมา “คันคะเยอในใจ จริงๆ เรื่องของการปิดด่าน เจ้าหนูเจ้าช่วยบอกข้าคร่าวๆ หน่อยเถอะ ลองเล่ามาหน่อย วิธีการปิดด่านแบบนี้ของเจ้า ข้ามีชีวิตอยู่มาจนปูน นี้แล้วก็ยังไม่เคยได้ยินมาก่อน ไหนเลยจะมีผู้ฝึกบาเพ็ญเพียรที่ร่าง จริงอยู่ข้างนอกก็สามารถปิดด่านได้ ประเด็นส าคัญคือยังเป็ นธรณี ประตูใหญ่อย่างการเลื่อนจากเซียนดินเป็ นหยกดิบด้วย จาได้ว่าปีนั้น ข้าปิดด่านก็ยังไม่กล้าประมาทเช่นนี้ แล้วนับประสาอะไรกับที่ก่อน หน้านี้เจ้าก็ยังล้มเหลวไปแล้วถึงสองครั้ง?”

เฉินผิงอันได้แต่พูดให้ฟังคร่าวๆ “เป่ยโต้วก าหนดตายก็สามารถ ยืดขยายอายุได้สอดคล้องกับคากล่าวที่ว่าต้องทาจิตให้ว่างดับ เสียก่อนจึงจะมีชีวิตใหม่ได้ ดังนั้นนอกจากร่างจริงแล้วข้ายังจัดวาง ยันต์ร่างแยกไว้อีกเก้าร่าง เจ็ดส าแดงสองอ าพราง ล้วนแยกย้ายกัน ไปอยู่ด้านล่างกึ่งกลางภูเขาของแจกันสมบัติทวีป ส่วนร่างจริงนี้ของ ข้าใช ้นามแฝงว่าเฉินจี้อยู่ในพื้นที่ชนบทแห่งหนึ่ง เปิดโรงเรียนทา หน้าที่เป็ นอาจารย์สอนหนังสือให้กับนักเรียนประถม”

อวี๋เสวียนนิ่งรอฟังประโยคถัดไป แต่เจ้าเด็กนี่กลับหยุดพูดไป ดื้อๆ “ไม่มีแล้วหรือ?”

เฉินผิงอันกล่าวอย่างอ่อนใจ “ก็ผู้อาวุโสบอกให้ผู้เยาว์พูดคร่าวๆ นี่นา”

อวี๋เสวียนร ้องเฮ้อเลียนแบบน้าเสียงของซิ่วไฉเฒ่า ยื่นมือมาคว้า จับแขนของเฉินผิงอันเอาไว้ “แบบนี้ออกจะขอไปทีเกินไปหน่อย เฉิน ผิงอัน ขอละเอียดกว่านี้อีกนิดเถอะ”

นี่เรียกว่ามีจิตใจกระหายมรรคาอย่างแรงกล้า!

ไม่เกี่ยวกับว่าขอบเขตสูงหรือต่า

เฉินผิงอันเอ่ยเนิบช ้าว่า “อาจารย์ของข้ามีคากล่าวที่ว่า “ขุนนาง แห่งสวรรค์” ในบันทึกว่าด้วยพิธีกรรม (หลี่จี้) ก็มีคากล่าวถึงเจ็ด อารมณ์ซึ่งมียินดี โกรธ เศร ้า กลัว รัก เกลียด ใคร่ เป็ นหนึ่งในนั้น ร่างแยกเจ็ดส าแดงมีความสอดคล้องกับเจ็ดอารมณ์ สองอ าพราง แยกกันรับผิดชอบหว่านแหและรวบแห ผู้ฝึกยุทธเต็มตัวคนหนึ่งใน นั้น “แสดง” ลมปราณแท้จริงที่บริสุทธิ์ออกมา พยายามที่จะให้เกิด เป็ นการ “จ าแลงมรรคา’ อยู่ในฟ้ าดินเล็กเรือนกายของตัวเองให้ได้ มากที่สุด เก็บรวบความคิด ซึ่งต่างก็มีความเกี่ยวข้องกับการหยุด ความคิดปรุงแต่งของลัทธิพุทธและการถือศีลทางใจของลัทธิเต๋า ส่วนอีกหนึ่งอาพรางคือผู้ฝึกลมปราณที่ทาในสิ่งที่ตรงกันข้าม ปล่อย ให้ความคิดเกิดขึ้น ยิ่งมากเท่าไรก็ยิ่งดี ผุดขึ้นต่อเนื่องไม่มีดับหาย เหมือนดอกไม้ที่ผลิบานไปทั่วผืนป่ า แรงบันดาลใจนี้ได้มาจาก ประโยค “เจินเหรินในสมัยโบราณ เมื่อนอนหลับไม่ฝัน เมื่อตื่นไม่ กังวล ไม่กินอาหารรสหวาน ลมหายใจลึกล้า” ในบทปรมาจารย์ใหญ่ ของลู่เฉิน อันที่จริงก็เคยอ้างอิงจากหกปรารถนาของลัทธิพุทธด้วย ผลคือพบว่าทางเส้นนี้เดินผ่านไปไม่ได้ ส่วนเหตุผลว่าเป็ นเพราะอะไร

นี่เกี่ยวพันไปถึงรากฐานมหามรรคาในการฝึกตนของข้าเอง ก็คงไม่ พูดถึงแล้ว ส่วนบทกุ้ยเซิงที่หนึ่งในบรรพจารย์ส านักจ๋าเจียเป็ น ผู้เขียน ก่อนหน้านี้ข้าอยู่ในพื้นที่ประกอบพิธีกรรมบนยอดเขามี่เซวี่ย ก็เคยทาการอนุมานไปรอบหนึ่ง ดูเหมือนว่าไม่พอที่จะรับหน้าที่เป็ น… สมอเรือ ก็เลยละทิ้งไปสุดท้ายก็ยังคงเลือกห้าพิษ และในนี้ก็ได้อิงตาม ค ากล่าวของลัทธิพุทธด้วย ข้าจึงจงใจเพิ่มเสาคานลงบนเสาคาน วาง หัวลงเหนือหัว ถือเป็ นการหาเรื่องลาบากใส่ตัว จงใจเพิ่มระดับความ สูงและระดับความยากของด่านทางใจให้ตัวเอง พูดง่ายๆ ก็คือใช ้ สภาพจิตใจเป็ นสนามรบ ใช ้จิตมารสังหารจิตมาร สังหารโจรตายเป็ น ผักปลา สร ้างเนินแห่งกองกระดูกขึ้นมา เพียงแต่ว่ากระดูกขาวโพลน ที่ทับถมกันจนกลายเป็ นภูเขานั้นล้วนเป็ นตัวข้าเองก็เท่านั้นจิตมาร น่ากลัว แต่น่ากลัวแค่ไหน ข้ากลับอยากจะลองสัมผัสดูด้วยตัวเอง บนภูเขาล้วนพูดกันว่าธรรมะสูงหนึ่งฉื่ออธรรมสูงหนึ่งจั้ง ข้าก็ อยากจะเห็นนักว่าสรุปแล้วจะสูงได้ถึงแค่ไหนกันเขียว ดังนั้นร่างจริงที่ อยู่ว่างถึงได้มาพูดคุยเรื่องพวกนี้กับผู้อาวุโสได้”

เฉินผิงอันกับดวงจิตดวงหนึ่งที่ท่องอยู่นอกฟ้ าพร ้อมกับผู้ครอง กระบี่ไม่ได้รวมอยู่ในกลุ่มนี้ด้วย เป็ นเหตุให้นี่ก็เป็ นการขานรับกันอยู่ ไกลๆ ที่เหมือนฟ้ าดินเชื่อมโยงถึงกันและคอยชักนากันอีกอย่างหนึ่ง

ดวงจิตแต่ละดวงที่อยู่บนร่างแยกยันต์เก้าแผ่น รวมตัวกันสร ้าง เป็ นค่ายกลขนาดใหญ่สอดคล้องกับกฎแห่งฟ้ าหลักแห่งดิน

เฉินผิงอันใช ้ยันต์หมดไปเก้าแผ่นอย่างไม่เสียดาย สองแผ่นใน นั้นยังเป็ นยันต์กระดาษเขียวที่มีมูลค่าควรเมือง ต่อให้มีเงินก็หาซื้อ ไม่ได้

ถือเป็ นของที่ใช ้ครั้งเดียวทิ้ง เว้นเสียจากว่าปิดภูเขา เก็บร่างแยก บางร่างมา หาไม่แล้วปราณวิญญาณในยันต์ก็จะสลายหายไปอย่าง ต่อเนื่องจนกระทั่งหมดสิ้นลง สุดท้ายกลายเป็ นกระดาษที่ไม่มีค่าแผ่น หนึ่ง

“มหัศจรรย์จนเกินกว่าจะบรรยาย ได้เปิดโลกกว้างแล้ว!”

อวี๋เสวียนลูบหนวดยิ้มเอ่ย “รบกวนสหายเฉินช่วยพูดให้ละเอียด อีกสักหน่อยเถอะ!”

เฉินผิงอันสีหน้าสดใส คิ้วตาเบิกบาน หยิบกระบอกยาสูบขึ้นมา เคาะราวรั้วหยกขา เบาๆ จนเกิดเป็ นเสียงดังเคร ้งๆ

แล้วพูดร่ายยาวถึงความคิดและแนวทางในการคิดของตัวเองให้ เจินเหรินผู้เฒ่าฟัง

โบกชายแขนเสื้อหนึ่งครั้ง ควันลอยกรุ่นกลายเป็ นภาพวาดเก้า ภาพ ภาพที่ลอยตัวอยู่ก็คือสัญลักษณ์แผนผังแปดทิศ

อะไรคือเจ็ดส าแดง?

เจ้าขุนเขาชุดเขียวแห่งเรือนไม้ไผ่ของภูเขาลั่วพั่ว หลักคือ “เศร ้า”

เฉินจิ้วจือเค่อฝ่ายนอกของพรรคกิ่งไผ่ หลักคือ “ยินดี

อู๋ตีนักพรตที่ตั้งแผงอยู่ในแคว้นอวี้เซวียน หลักคือ “โกรธ

ปัญญาชนวัยกลางคนในวัดสานักนิกายในอาณาเขตของอวี๋ โจวต้าหลี หลักคือ “ใคร่”

เฉินเหรินเด็กหนุ่มสะพายกระบี่ที่ท่องอยู่ในแคว้นชิงซิ่งแล้วไป ปรากฏตัวในอาณาเขตของภูเขาเหอฮวาน หลักคือ “กลัว”

ในสานักเลขาธิการของเมืองหลวงแคว้นเล็กที่ตั้งอยู่ชายฝั่งทาง ใต้ของลาน้าใหญ่สายหนึ่ง มีวิญญูชนบนขื่อคานที่ไม่ขโมยตารา เพียงแค่อ่านตาราอย่างเดียวเท่านั้น หลักคือ “รัก”

ผู้เปิ ดเนตรทิพย์พิศมรรคาอยู่ในพื้นที่มงคลดอกบัว หลักคือ “เกลียด”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน