กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 1080

เฉินผิงอันทิ้งอวี๋เสวียนเอาไว้ ตัวเองออกไปจากยอดเขาคนเดียว เปลี่ยนมาสวมชุดแต่งกายยามปกติของตัวเองเป็ นชุดผ้าฝ้ ายและ รองเท้าผ้าอีกครั้งที่เรือนไม้ไผ่ สีเขียวสะอาดตา

เซี่ยโก่วนั่งอยู่ที่โต๊ะริมหน้าผา บอกว่าไม่ทาให้ผิดหวังในภารกิจ ที่ได้รับมอบหมาย ได้น าความไปบอกกับเจ้าคนแซ่หลิ่วที่แต่งกาย ฉูดฉาดนั่นแล้ว เฉินผิงอันผงกศีรษะยิ้มรับแล้วบอกให้นางไปเรียกก วอจู๋จิ่วให้มากินอาหารเย็นด้วยกัน

ที่ผ่านๆ มาขอแค่กวอจู๋จิ่วอยู่กินข้าวในภูเขา เฉินผิงอันก็จะเข้า ครัวท ากับข้าวเล็กๆ น้อยๆ ด้วยตัวเอง ไม่พูดว่าฝีมือสามารถทัดเทียม กับพ่อครัวเฒ่าได้ แต่หากจะบอกว่ากับข้าวที่เขาทา ทาให้คนกินข้าว ได้เยอะ ก็ไม่ผิดต่อมโนธรรมในใจ

อวี๋เสวียนอ่อนใจอย่างมาก เมื่อครู่ประโยคประเมินตัวเองของ สหายเฉินที่บอกว่า “คุณสมบัติไม่เพียงพอ ความคิดแค่พอถูไถ ทา ให้เจินเหรินผู้เฒ่าพูดไม่ออกอีกครั้ง ทาไมสหายถึงได้ด่ากันอีกแล้ว เล่า ซิ่วไฉเฒ่าเจ้าต้องควบคุมเขาหน่อยแล้วนะ

เถาฝูหนึ่งภูเขาห้าสานักมีเพียงหนึ่งเดียวในไพศาล อวี๋เสวียนนึก ถึงพวกต้นกล้าเซียนทั้งหลายในบ้านของตัวเอง คุณสมบัติล้วนไม่ เลว ขึ้นเขาฝึกตนได้อย่างว่องไวราวกับผ่าลาไม้ไผ่ เพียงแค่ว่าแต่ละ

คนหยิ่งยโสกันไปหน่อย จาได้ว่ามีผู้ฝึกกระบี่โอสถทองหนุ่มคนหนึ่งที่ ท าเนียบอยู่ในสายของเซียนกระบี่ลัทธิเต๋าอารามจิงเหว่ย พอเห็น บรรพจารย์อย่างตนก็ยังรูจมูกเชิดขึ้นไปบนฟ้ า แล้วยังบ่นต่อหน้าว่า บรรพจารย์ผู้บุกเบิกภูเขาไม่ใช่เซียนกระบี่คือความบกพร่องในความ สมบูรณ์แบบ…ควรจะให้พวกเขามาฝึกประสบการณ์ในภูเขาลั่วพั่วดี ไหม นะ? พวกเจ้าแต่ละคนต่างก็ภาคภูมิใจว่าตัวเองฉลาดล้าลึก ฝ่ า ทะลุขอบเขตเป็ นเรื่องปกติเหมือนกินข้าวกันนักไม่ใช่หรือ จะให้พวก เจ้าได้มาเจอกับเฉินผิงอันที่โอสถทองแตกแล้วแตกอีกกว่าจะเป็ น ก่อกาเนิด ปิ ดด่านตั้งสามครั้งกว่าจะหวนกลับคืนเป็ นหยกดิบได้ หน่อยเป็ นไร!เพียงแต่ไม่รู ้ว่าสหายเฉินจะมีเวลาว่างยินดีอบรมสั่งสอน พวกเขาหรือไม่? คิดแล้วน่าจะหมดหวัง

หรือว่าควรจะต้องใช ้เงินเหรียญทองแดงแก่นทองห้าร ้อยเหรียญ มาซื้อสองตัวอักษร “เต้ากวาน” หรืออ่านอีกอย่างว่า “กวานเต๋า” ด้วย ราคาแพงลิบลิ่วจริงๆ แล้วค่อยมาขอ“รางวัลเพิ่มเติม” ไปจากสหาย เฉินอีกที?

ขุนเขาสูงต่าซับซ ้อนอยู่ที่ฉู่โจว

อย่าได้โทษว่าขนบธรรมเนียมของที่แห่งนี้เก่าแก่ที่สุด เดิมทีที่ที่ แห่งนี้ก็คือสันหลังแห่งใต้หล้า

เจินเหรินผู้เฒ่าร่างเล็กเตี้ยสวมชุดคลุมเต๋าสีม่วงนับนิ้วคานวณ เพ่งสมาธิมองไปทางประตูตะวันออกของเมืองเล็ก อวี๋เสวียนพอจะ

มองเห็นได้ร าไรว่ามีนักพรตขี่วัวผ่านด่านเข้ามา ลมปราณม่วงมา จากทิศตะวันออก

ไม่กล้ามองภาพบรรยากาศในวันวานนานเกินไปนัก อวี๋เสวียน ยืนอยู่บนราวรั้ว ร ้องเอ๊ะหนึ่งทีแล้วพลันเบิกตากว้าง เห็นเพียงว่า ระหว่างฟ้ าดินมีกลิ่นอายมรรคาสีม่วงชุมหนึ่งแบ่งแยกออกเป็ นสอง สาย ไหลเชี่ยวกรากดุจกระแสน้าเชี่ยว พริบตานั้นก็พุ่งเข้ามาในชาย แขนเสื้อของตนเหมือนปลาได้น้า อวี๋เสวียนถึงกับขัดขวางไม่อยู่ เขา สะบัดชายแขนเสื้อ เจ้าตัวดีเดิมทีควรเป็ นกลิ่นอายแห่งมรรคาที่ ล่องลอยไร ้น้าหนัก ทว่ากลับหนักอึ้งได้ถึงเพียงนี้ ทาให้เจินเหรินผู้ เฒ่าที่เป็ นขอบเขตสิบสี่แล้วต้องค้อมเอวลงเล็กน้อย หากอยู่ในพื้นที่ ประกอบพิธีกรรมที่ธารดวงดาวนอกฟ้ า ผินเต้าอวี๋เสวียนก็ไม่ต้อง

ค้อมเอวเช่นนี้แล้ว!

อวี๋เสวียนเก็บความคิดกลับคืน สะบัดชายแขนเสื้อ ก้มหัวคารวะ ไปยังนอกฟ้ าขอบคุณมรรคาจารย์เต๋า

บ้านพักของหลิวสือลิ่วกับป๋ ายเหย่อยู่ติดกันเพื่อให้ไปมาหากัน ได้สะดวก ในที่สุดเจิ้งโย่วเฉียนก็ได้เจอกับผู้ที่เป็ นความภาคภูมิใจ ที่สุดในโลกมนุษย์ ภูตน้อยที่มาจากใบถงทวีปยังปลุกความกล้าชวน คนผู้นั้นคุยสองสามประโยค

ดูท่าตนคงจะเข้าใจผิดอาจารย์ไปจริงๆ ที่แท้อาจารย์ก็ไม่ได้คุยโว โดยไม่ได้ร่างค าพูดเขารู ้จักป๋ ายเหย่จริงๆ

เจิ้งโย่วเฉียนกลับไม่ได้รู ้สึกหวาดกลัวป๋ ายเหย่สักเท่าไร เพราะถึง อย่างไรหากป๋ ายเหย่จะฆ่าก็มีแต่จะฆ่าปีศาจใหญ่บัลลังก ์ราชาของ เปลี่ยวร ้างเท่านั้น

ไม่เหมือนกับอาจารย์อาน้อยอิ่นกวานของเขา เจอเผ่าปี ศาจ เมื่อไหร่ นั่นก็ต้องเรียกว่าฆ่าอย่างส่งเดช เจอคนหนึ่งฆ่าคนหนึ่ง เจอ สองคนฆ่าทั้งคู่ เจอสามคนก็ฆ่าไม่เหลือ ไม่กะพริบตาด้วยซ้า

แน่นอนว่านอกจากจะเป็ นอิ่นกวานคนสุดท้ายที่ฆ่าปีศาจเหมือน ผักปลาอยู่ที่กาแพงเมืองปราณกระบี่แล้ว ยังเป็ นอาจารย์อาน้อย สายบุ๋นของตน ปี ก่อนที่ได้พบเจอกันครั้งแรกบนเส้นทางภูเขา อาจารย์อาน้อยใจดีกับตนมาก ตอนที่คุยเล่นกับตน อาจารย์อาน้อย ยังไม่พูดเสียงดังด้วยซ้า

เพราะพี่ใหญ่ป๋ ายเติงถูกราชสานักต้าหลีแต่งตั้งให้ดารงตาแหน่ง เทพวารีแม่น้าเถี่ยฝูที่ว่างอยู่ ตอนนี้ก็ขาดแค่การเดินเส้นทางของการ กลายเป็ นเทพและพิธีแต่งตั้งอย่างเป็ นทางการเท่านั้น ป๋ ายเติงคือ ลูกหลานมังกร เกิดมาก็มีเรือนกายที่แข็งแกร่งกายา อีกทั้งยังเป็ น เซียนกระบี่ขอบเขตหยกดิบ จึงไม่ค่อยหวาดกลัวความทุกข์ทรมาน จากการที่ร่างเหลือเพียงโครงกระดูกตั้งอยู่ อีกทั้งยังอยู่ใต้เปลือกตา ของภูเขาลั่วพั่ว คิดดูแล้วก็คงไม่มีเรื่องไม่คาดฝันใดๆ เกิดขึ้น ดังนั้น ผีอิ๋นลู่ที่เปลี่ยนชื่อเป็ นเฉิงฉว่อ ในฐานะพี่รองจึงวางแผนกับเกาเกิง แห่งภูเขาชิงกงหลิวเสียทวีปที่เป็ นน้องสามเป็ นการส่วนตัวว่า นอกจากพวกเขาสองคนจะช่วยปกป้ องด่านให้กับพี่ใหญ่ ยังต้องเข้า

ร่วมงานพิธีแต่งตั้งอย่างเป็ นทางการของราชสานักด้วยจะดีจะชั่วก็ ควรต้องให้การสนับสนุนพี่ใหญ่ของตัวเองเสียหน่อย นอกจากนี้การ ประทานฉายาเทพที่ศาลบุ๋นมีต่อภูเขาพอวิ๋นมหาบรรพตอุดรก็ยิ่งเป็ น งานพิธีเฉลิมฉลองที่ยิ่งใหญ่ คิดอยากจะสัมผัสกับงานเลี้ยงท่องราตรี ที่ชื่อเสียงเลื่องลือไปทั้งใต้หล้ากับตัวเองเสียหน่อย แต่พวกเขาต่างก็ ไม่สนิทสนมกับเว่ยซานจวิน สุดท้ายก็ต้องขอให้ภูเขาลั่วพั่วช่วยขอที่ นั่งสามที่มาจากจวนซานจวิน เพียงแต่ว่าอิ๋นลู่หรือจะกล้าแสร ้งท าเป็ น ว่าความสัมพันธ ์ระหว่างตนกับเฉินอิ่นกวานดีเยี่ยม หากไม่ทันระวังก็ จะต้องโดนอิฐทุบหัว ดังนั้นจึงต้องให้เกาเกิงที่มาเป็ นแขกที่ภูเขาลั่ว พั่วเป็ นคนท าหน้าหนาไปพูดกับอิ่นกวานหนุ่มเรื่องนี้ แม้ว่าเกาเกิงจะ อายุน้อยที่สุด เป็ นน้องสาม แต่กลับมีความรับผิดชอบ บอกว่าต่อให้ ต้องขึ้นภูเขามีดลุยทะเลเพลิงก็ต้องไป ไปพูดก็ไปพูดสิ ไปหาเจ้า ขุนเขาเฉิน ขอเทียบเชิญจากเว่ยซานจวินแค่สามฉบับเท่านั้นเอง พวกเขาสามพี่น้องใช่ว่าจะไม่มีของขวัญร่วมแสดงความยินดีให้เสีย หน่อยงานเลี้ยงท่องราตรีของมหาบรรพตอุดรแห่งแจกันสมบัติทวีป เชียวนะ พวกเขารู ้กฏกันดีอยู่แล้ว!

เป็ นเหตุให้พอรู ้ว่าเจ้าขุนเขาเฉินไปเดินเล่นกับนักพรตเฒ่าชุด ม่วงคนหนึ่งที่ยอดเขาเกาเกิงจึงแสร ้งท าเป็ นผ่อนคลาย ก้าวยาวๆ ออกจากบ้านพักไปท่ามกลางสายตาให้ก าลังใจของพี่ใหญ่และพี่รอง เพียงแต่ว่าพอออกมาจากบ้านเขาก็เปลี่ยนสีหน้า หน้าม่อยคอตก ทาท่าเหมือนจะกระโจนเข้าหาความตายอย่างไรอย่างนั้น เกาเกิงไม่

กล้าไปรบกวนการพูดคุยของเจ้าขุนเขากับสหายบนภูเขาจึงเดิน ป้ วนเปี้ยนไปมาอยู่แถวจุดตัดระหว่างเส้นทางภูเขากับเส้นทางเทพ รอ เฉินผิงอันเดินลงจากภูเขามาเพียงลาพังอยู่ที่เดิมอย่างอดทน พอเจอ อีกฝ่ ายเขาถึงได้ก้าวเร็วๆ ขึ้นหน้าไป แข็งใจบากหน้าเอ่ยเรื่องขอ เทียบเชิญ เฉินผิงอันได้ยินแล้วก็ไม่ลาบากใจแม้แต่น้อย ยิ้มเอ่ย ประโยคหนึ่งว่าเรื่องเล็กน้อยแค่นี้เกาเซียนซือแค่ต้องพูดกับเฉินหลิง จวินตอนดื่มเหล้าด้วยกัน จากนั้นให้เขามาแจ้งตนสักคาก็พอแล้ว มา เป็ นแขกอยู่ในภูเขา หากยังมีเรื่องทานองนี้อีกก็ไม่ต้องระดมกาลัง ใหญ่โตเช่นนี้ ออกจะห่างเหินกันเกินไปแล้ว

เกาเกิงดีใจอย่างมาก คิดไม่ถึงเลยว่าตนจะมีหน้ามีตาส าหรับเจ้า ขุนเขาเฉินขนาดนี้!

เจ้าขุนเขาเฉินยังถึงขั้นเดินไปส่งเกาเกิงถึงหน้าประตูเรือนด้วย ตัวเอง คุยเล่นกันไปตลอดทาง ค าพูดค าจาเป็ นกันเองอย่างมาก เกา เกิงยืนอยู่ที่เดิม รอให้เรือนกายของเจ้าขุนเขาเฉินที่ขอตัวลากลับไป ค่อยๆ จากไปไกลแล้ว เขาถึงได้หมุนตัวกลับไปบอกข่าวดีกับพี่น้อง ทั้งสอง ต้องรู ้ว่าจิงเฮาอาจารย์ของเขาอยู่บนภูเขานานขนาดนั้นก็ยัง ไม่เคยได้มีหน้ามีตาถึงขนาดได้ดื่มเหล้ากับอิ่นกวานหนุ่มที่คุณูปการ ล้าโลกเลยสักมื้อ!

หนิงจิ๋มาเยือนภูเขาลั่วพั่วเป็ นครั้งแรก ไม่ว่าจะเห็นอะไรก็รู ้สึก แปลกใหม่ไปหมด เพียงแต่ว่าเขาไม่ค่อยกล้าออกจากบ้านไปเพียง

ลาพังมากนัก อาจารย์มีธุระยุ่ง หนิงจี๋จึงติดตามอยู่ข้างกายศิษย์พี่จ้าว เหมือนลูกสมุนตัวน้อยมากกว่า

ก่อนหน้านี้เด็กหญิงชุดกระโปรงสีชมพูที่ชื่อว่าหน่วนซู่บอกว่าใน เมื่อเป็ นลูกศิษย์ของนายท่านเจ้าขุนเขา ตามกฎแล้วก็ต้องมีบ้านพัก อยู่บนภูเขา ตอนนี้มีเรือนพักที่ว่างอยู่หลายหลัง หนิงจี๋สามารถเลือก ได้เลย เด็กหนุ่มที่ยากจนจนกลายเป็ นความกลัวไหนเลยจะกล้ายืด ครองบ้านหลังหนึ่งเพียงลาพัง บอกตามตรง หนิงจี๋ที่ใช ้ชีวิตระหกระ เหเร่ร่อนมาจนชินแล้วไม่เคยชินกับชีวิตสุขสบายร่ารวยเลยจริงๆ ดังนั้นจึงบอกไปว่าเขาพักอยู่ในบ้านหลังเดียวกับศิษย์พี่จ้าวก็ได้

เกี่ยวกับเรื่องของการเรียนวิชาหมัด จ้าวซู่เซี่ยใช ้ความมานะ หมั่นเพียรชดเชยข้อด้อยของตัวเองมาโดยตลอด เวลานี้ก็กาลังฝึก ท่าเดินอยู่ในลานบ้านไม่หยุดพัก

หนิงจี๋นั่งมองอยู่บนขั้นบันได เด็กหนุ่มมีสภาพจิตใจที่นิ่งสงบเป็ น สุข แล้วก็ไม่รู ้สึกว่าการมองหมัดเป็ นเรื่องน่าเบื่อ

เฉินยวนจีฝึ กท่าหมัดเดินนิ่งอยู่บนเส้นทางเทพของบนภูเขา นักพรตเซียนเว่ยที่อยู่ตรงหน้าประตู เดิมทีก็เป็ นคนจริงจังอยู่หรอก ทุกครั้งที่เฉินยวนจีไปหยุดพักเปลี่ยนลมปราณที่หน้าประตูภูเขา นักพรตก็จะพูดถ้อยคาตามมารยาททานองว่าวันนี้อากาศไม่เลว ทุก วันนี้พอเจิ้งต้าเฟิงเงยหน้ามอง นักพรตก็เงยหน้ามอง เจิ้งต้าเฟิงจ้อง นาง นักพรตก็มองตามองศาการเอียงหัวของคนทั้งสองยังเหมือนกัน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน