กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 1082

ถึงอย่างไรเหวยไท่เจินก็ไม่ค่อยเข้าใจขนบธรรมเนียมของเปลี่ยว ร ้างนัก นางรู ้สึกว่าที่นี่มีเทือกเขาทอดยาวเป็ นสาย มองดูแล้วทรงพลัง ยิ่งใหญ่อย่างมาก แต่นางกลับไม่รู ้ว่า ที่แห่งนี้ก็คือภูเขาใหญ่แสนลี้ที่ ถูกตัดแบ่งออกมาจากใต้หล้าเปลี่ยวร ้าง

เฒ่าตาบอดยืนอยู่ข้างกายเด็กสาวสวมหมวกขนเตียว ถามว่า “ทาไมถึงไปเที่ยวเล่นอยู่ที่ไพศาลได้ล่ะ?”

เซี่ยโก่วกล่าว “เรื่องของความรักชายหญิง เจ้าเป็ นคนนอก ไม่ เข้าใจแม้แต่ผายลม จะต้องให้ข้าพูดกับเจ้าท าไม”

เฒ่าตาบอดกล่าว “ก็ไม่ใช่ความรักข้างเดียว นอนเดียวดายบน หมอนยากจะข่มตาหลับหรอกหรือ”

เซี่ยโก่วร ้องเฟ้ ย “ไม่เข้าใจแต่แสร ้งท าเป็ นเข้าใจ พูดส่งเดชไป เรื่อย”

เฒ่าตาบอดที่ผิวหนังสองข้างแก้มเว้าลึกเห็นกระดูกกระตุกมุม ปาก

เซี่ยโก่วขยับเส้นสายตาออกไปเล็กน้อย มองไปยังนิ้วเท้าที่แห้ง เหี่ยวซึ่งอยู่บนรองเท้าสานคู่นั้น ถอนสายตากลับมาแล้วก็เอ่ยอย่าง เวทนาว่า “จือสือ เจ้าคิดอย่างไรอยู่กันแน่ ถึงได้จงใจท าให้ตัวเอง

ผอมเหลือแต่โครงกระดูกเหมือนท่อนฟืนอย่างนี้ หวนนึกถึงอดีตอัน ห่างไกล พูดประโยคที่ไม่ผิดต่อมโนธรรมในใจสักคา หากพูดกันถึง แค่รูปโฉม พวกเฉินชิงตูก็ไม่คู่ควรจะถือรองเท้าให้เจ้าด้วยซ้า อืม แต่ ก็มีอยู่คนหนึ่งที่ปีนั้นไม่ว่าจะเป็ นรูปโฉมหรือบุคลิกก็ล้วนเหนือกว่า เจ้าอยู่ระดับหนึ่ง”

เฒ่าตาบอดยิ้มเอ่ย “อ้อ? ถ้าอย่างนั้นไม่ไปขายกันก็ช่างน่า เสียดายจริงๆ”

เซี่ยโก่วกรีดร ้องเสียงแหลม เงยหน้าถลึงตาใส่ “เฒ่าตาบอด เตือนเจ้าไว้ก่อนเลยนะ อย่าได้พูดจาหยาบคายแบบนี้กับสตรีที่ เรียบร ้อยดุจคุณหนูตระกูลใหญ่อีก”

“ในยุคบรรพกาลมีวีรบุรุษกี่มากน้อยที่ถูกคาว่ารักถ่วงรั้งการฝึก ตน”

เฒ่าตาบอดเอาสองมือไพล่หลัง ทอดถอนใจอย่างที่หาได้ยาก “ทุกวันนี้แม้กระทั่งผู้ฝึกกระบี่ป๋ ายจิ่งก็ยังไม่ใช่ข้อยกเว้นเสียแล้ว”

เซี่ยโก่วใช ้เสียงในใจถาม “ข้าไม่มีโอกาสที่จะเผชิญหน้ากับโจว มี่ผู้นั้นจริงๆ หรือ?”

เฒ่าตาบอดเงียบไปพักหนึ่ง “บุคคลที่จะปรากฏตัวในรอบหมื่นปี ไม่ใช่ว่าอยากจะพบก็พบได้หรอกนะ”

เซี่ยโก่วถาม “แล้วจงหยวนผู้นั้นล่ะ?”

เฒ่าตาบอดกล่าว “แค่รักษาจิตแห่งกระบี่ที่บริสุทธิ์เอาไว้ได้ ตัว คนไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไปแล้ว หากมองเขาเป็ นกระบี่เล่มหนึ่งจะ เหมาะสมยิ่งกว่า สามารถจาแลงกลายเป็ นคนได้เช่นเดียวกับกระบี่ เซียนสี่เล่ม แม้จะไม่ใช่ทั้งหมด แต่ก็มีความคล้ายคลึงกันอยู่”

เซี่ยโก่วยื่นฝ่ ามือข้างหนึ่งออกมาโบก “จือสือ อย่ามัวอึ้งอยู่เลย

รีบเอาเหล้าออกมารับรองแขกหน่อยสิ”

เฒ่าตาบอดหัวเราะร่วน ยื่นแขนที่แห้งเหี่ยวแทบไม่มีเลือดเนื้อ ข้างหนึ่งออกมา ทาท่าคล้ายจะปลดเชือกที่ร ้อยหูกางเกง

ไม่มีสุรา ดื่มฉี่แทนได้หรือไม่?

เซี่ยโก่วด่าคัมภีร ์สามอักษรออกไป เอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “พอทีๆ กลัวเจ้าแล้วขอบเขตสูงแล้วร ้ายกาจนักหรือ เจ้ารอก่อนเถอะ คราวหน้าที่ถามกระบี่หากไม่ปาดภูเขาแสนดี้ให้ราบเรียบ เหล่า เหนียงก็จะเปลี่ยนไปใช ้แซ่ตามเจ้าเลย”

เฒ่าตาบอดหลุดหัวเราะพรืด “อย่างเจ้าก็คิดจะเลื่อนเป็ น ขอบเขตสิบสี่ด้วยหรือ? หากเจ้าป๋ ายจิ่งท าได้ส าเร็จ ข้าก็จะตัด เจ้าของที่อยู่ในกางเกงตัวนี้เอาให้เจ้าไปดองเหล้าดื่มเลย”

เซี่ยโก่วลุกขึ้นยืน ไม่มีสีหน้าสบายๆ อีกแล้ว นางพูดด้วยสีหน้า เคร่งขรึมว่า “หมายความว่าอย่างไร? ขาดอีกแค่ครึ่งก้าวก็ข้ามธรณี ประตูไปได้แล้ว ทาไมถึงจะเลื่อนเป็ นขอบเขตสิบสี่ไม่ได้?”

เฒ่าตาบอดกล่าว “ผู้ฝึกบาเพ็ญตน ใครบ้างที่ไม่ช่วงชิงวิถีแห่ง สวรรค์ มีคนขโมย หากมีวิธีการไม่ดีพอ จิตใจไม่พร ้อมมากพอ ก็ กลายเป็ นขอบเขตบินทะยาน มีคนบังคับปล้นชิง ใจใหญ่ขวัญกล้าก็ เรียกว่าขอบเขตสิบสี่”

เซี่ยโก่วขมวดคิ้วเอ่ย “พูดส่งเดชไปเรื่อย หลักการเหตุผลเลื่อน ลอยพวกนี้ เหล่าเหนียงเข้าใจตั้งแต่เมื่อหมื่นปี ก่อนแล้ว รบกวน สหายจือสือช่วยพูดเรื่องเป็ นการเป็ นงานหน่อยได้ไหม?!”

เฒ่าตาบอดกล่าว “ถ้าอย่างนั้นก็มียืมมีคืน ยืมอีกไม่ยาก ก็คือ ความหมายที่ซ่อนอยู่ของผู้ฝึกตนขอบเขตสิบสี่ เจ้าคือหนึ่งในสิบคน ที่มีคุณสมบัติดีที่สุดเท่าที่ข้าเคยเห็นมา คือนักพรตที่มีมาตรฐาน เดียวกันกับพวกผู้ฝึ กกระบี่ในโลกยุคหลังอย่างจงหยวน ป๋ ายเหย่ บังเอิญที่ว่าเพราะการใช ้หนี้คืนของวัตถุดิบแห่งสวรรค์ชั้นเลิศพวกนี้ ความเป็ นความตายของจงหยวนล้วนอยู่ที่กาแพงเมืองปราณกระบี่ ป๋ ายเหย่เองก็ไม่อาจกลายเป็ นผู้ฝึกกระบี่เต็มตัวได้ ส่วนเจ้าป๋ ายจิ่ง ปี นั้นแบ่งใต้หล้ากันไป เจ้าจึงมีความเกี่ยวข้องกับเปลี่ยวร ้าง ภายหลัง ยังถูกป๋ ายเจ๋อที่หวนกลับมาปลุกให้ตื่น หากป๋ ายเจ๋อไม่ทาเช่นนี้ เจ้าก็ ต้องกายดับมรรคาสลายไปนานแล้ว ไม่ถูกสิ คงไม่ได้เร็วเกินไปนัก จะต้องได้เจอกับโจวมี่ ต้องรู ้ว่าเขาเดินทางท่องไปทั่วเปลี่ยวร ้างตลอด หลายปี นอกจากจะวางแผนแล้ว อันที่จริงก็คอยตามหาเรือนกายของ ผู้ฝึกกระบี่ที่ดีเยี่ยมที่สุดในโลกมนุษย์มาโดยตลอด ไม่ไปหาเจ้าแล้ว

จะไปหาใคร ดังนั้นไม่ว่าป๋ ายเจ๋อจะคาดเดาได้ล่วงหน้า หรือเป็ นแค่ การกระทาที่ไม่ตั้งใจ ผลคือก็ป๋ ายเจ๋อก าลังช่วยเจ้าอยู่”

เซี่ยโก่วถามอย่างสงสัย “แล้วนี่เกี่ยวบ้าบออะไรกับการที่ข้าไม่ อาจข้ามก้าวนั้นออกไปได้ด้วยเล่า?”

เฒ่าตาบอดถอนหายใจ “ดังนั้นถึงได้บอกว่าคุณสมบัติของ นักพรตคนหนึ่งดีเกินไป เดินขึ้นเขาฝึ กตนได้ราบรื่นเกินไปก็ไม่ดี เหมือนกัน ล้วนมีหนี้ที่ต้องใช ้คืน สิ่งที่ป๋ ายจิ่งต้องใช ้คืนก็อยู่ที่ครึ่งก้าว นี้”

เซี่ยโก่วถาม “เสี่ยวโม่ล่ะ?”

ยวนยางชะตารันทดคู่หนึ่งที่ฝึกตนหมื่นปีกว่าจะประสบผลแล้ว หลับใหลไปพร ้อมกัน ก็น่าจะต้องมีใครคนใดคนหนึ่งเป็ นผู้ฝึกกระบี่ บริสุทธิ์ขอบเขตสิบสี่ได้บ้างกระมัง

ในนิยายเรื่องเล่าประหลาดบางเล่มของอุตรกุรุทวีปก็เขียนไว้แล้ว ไม่ใช่หรือว่า ร ้อยปี ฝึ กบ าเพ็ญตนเหมือนเรือข้ามฟาก พันปี ฝึ ก บาเพ็ญตนเหมือนนอนร่วมหมอน นางกับเสี่ยวโม่อยู่ด้วยกันมากี่สิบ พันปีแล้ว

เฒ่าตาบอดสะอึกอึ้ง คงเป็ นเพราะคลื่นเหียนกับคาพูดของสตรีผู้ นี้อย่างมาก ลูกกระเดือกของเขาจึงขยับเคลื่อนเบาๆ ก่อนจะถ่ม เสมหะเหนียวหนืดลงบนพื้น แล้วเดินเอาสองมือไพล่หลังจากไปทั้ง อย่างนั้น

ลูกศิษย์คนดีท าหม้อไฟอยู่ในบ้าน เฒ่าตาบอดเดินข้ามธรณี ประตูเข้ามาแล้วถามชวนคุยว่า “ต้องการเอาเนื้อหมามาทาเป็ นน้า แกงหน่อยไหม”

ขอแค่ลูกศิษย์พยักหน้า เขาก็จะไปจับตัวนักพรตเนิ่นที่เหมือนจะ มีบารมีอย่างมากอยู่ในใต้หล้าไพศาลกลับมาจากใบถงทวีป

หลี่ไหวสะดุ้งโหยง ก่นด่าดังลั่น “บ้าเอ้ย หมดความอยากอาหาร แล้ว!”

เฒ่าตาบอดจึงเปลี่ยนคาพูดเสียใหม่ “อยากกินอาหารป่ าอะไร หรือไม่?”

หลี่ไหวตอบ “ไม่ต้องๆ ข้าเตรียมวัตถุดิบมาไว้เรียบร ้อยแล้ว มีตั้ง หลายสิบชนิด แต่ละอย่างล้วนสดใหม่ พอกินแน่นอน”

สวรรค์เท่านั้นที่รู ้ว่าอาจารย์เกินครึ่งตัวผู้นี้จะไปคว้าเผ่าปีศาจคน ใดมาแล่เนื้อหรือไม่

เฒ่าตาบอดพยักหน้า นั่งลงบนม้านั่งยาว หยิบตะเกียบมาทิ่มโต๊ะ “กินกันเถอะ”

หลี่ไหวตะโกนออกไปนอกประตู “แม่นางเซี่ย กินได้แล้วนะ มา กินหม้อไฟด้วยกันไหม?”

เซี่ยโก่วเพียงแค่นั่งอยู่ริมหน้าผา หันหลังให้กระท่อม ยื่นมือ ออกมาโบก บอกเป็ นนัยว่าพวกเจ้ากินของพวกเจ้ากันไปเถอะ

เหวยไท่เจินเคี้ยวช ้าๆ อย่างละเอียด นางสังเกตเห็นว่าคุณชาย ของตนและผู้อาวุโสคนนั้นต่างก็นั่งยองกันบนม้านั่งยาว

หลี่ไหวถามเสียงอู้อี้ว่า “เฒ่าตาบอด เฉินผิงอันบอกว่าทุกวันนี้ เขาคือขอบเขตก่อกาเนิด เรื่องขอบเขตถดถอยของพวกผู้ฝึ กตน อย่างพวกเจ้า น่ากลัวมากเลยใช่ไหม?”

ไหม?” “แบบนี้ก็ดีเลยน่ะสิ”
เฒ่าตาบอดจิบเหล้าหนึ่งคาแล้วหันหน้าไปมองข้างนอก ประมาณการณ์ว่าน่าจะมีฝนใหญ่ตกกระหน่าซึ่งไม่เคยเกิดขึ้นมา ก่อนในรอบหมื่นปีกระมัง