กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 1082

เว่ยจิ้นสีหน้าหม่นหมอง ดื่มเหล้าไปหนึ่งชาม

ฟู่จิ้นเอ่ยอย่างรีข าๆ ปนฉุน “นางไม่นับ!”

น่าประหลาดใจยิ่งนัก เจ้าเว่ยจิ้นเป็ นคนลุ่มหลงในรักขนาดนี้เลย หรือ?! แม้กระทั่งด้ายแดงที่รู ้ทั้งรู ้ว่าเป็ นของคนอื่นก็ยังตัดใจสะบั้นให้ ขาดไม่ลง?

เว่ยจิ้นเงียบไม่ตอบ

ฟู่ จิ้นเทเหล้าอีกหนึ่งชาม ได้แต่บอกชื่อของคนอีกคนหนึ่ง ออกไป แล้วก็ดื่มเหล้าหมดชามอีกครั้ง “ผู้ฝึกยุทธเฉาสือ”

เว่ยจิ้นพยักหน้า “ข้าก็เหมือนกัน”

ฟู่ จิ้นหยิบชามที่ว่างเปล่ากระแทกลงบนโต๊ะอย่างแรง “รบกวน เซียนกระบี่เว่ยช่วยเอาความจริงใจออกมาให้เห็นหน่อย!”

เว่ยจิ้นยื่นนิ้วชี้ไปทางทิศเหนือ

ฟู่ จิ้นยิ้มบางๆ “เซียนกระบี่ใหญ่เว่ยคิดจะเล่นทายคาปริศนากับ ข้าหรือ?”

เว่ยจิ้นแกว่งชามเหล้า เอ่ยเสียงทุ้มหนักว่า “เฉินผิงอันที่ออกมา จากคฤหาสน์หลบร ้อนกาแพงเมืองปราณกระบี่ ทั้งยังไม่ได้อยู่บน ภูเขาลั่วพั่ว”

ฟู่ จิ้นตกตะลึงไปเล็กน้อย ใช ้ความคิดอยู่ครู่หนึ่งก็ลุกขึ้นยืนแล้ว เอ่ยว่า “ไม่เสียเที่ยวที่มาครั้งนี้”

……

บนภูเขาล่างภูเขา น้าและเมฆอยู่บนฟ้ า ในฝันนอกฝัน ร่างของ เจ้าบ้านและแขก

จริงเท็จ ลวงแท้ หากไม่มีพิกัดระบุ สี่ด้านแปดทิศ นับแต่อดีตจวบ จนปัจจุบัน ข้าที่อยู่ในนั้นจะวางหลักหยัดยืนได้อย่างไร?

เฉินผิงอันเริ่มจะเข้าใจความรู ้สึกของลู่เฉินและเจิ้งจวีจงได้บ้าง แล้ว หรือควรจะพูดให้ถูกก็คือเขาได้ประสบพบเจอกับตัวเอง ไม่ใช่ แค่รู ้สึกเห็นใจอย่างคนนอกสถานการณ์

ดังนั้นประโยคที่เอ่ยกับหลิ่วชื่อเฉิงว่า “ลมฝนกว้างใหญ่สุดลูกหู ลูกตา สหายโปรดถนอมตัวด้วย” จึงทั้งเป็ นการพูดให้กับสหายที่อยู่ บนเส้นทางเบื้องหน้า แล้วก็พูดให้กับตัวเฉินผิงอันเอง

กู้ช่านถาม “เกิดอะไรขึ้น?”

ผู้ฝึกตนควรจะไม่ค่อยฝันถึงจะถูก

เฉินผิงอันกล่าว “เมื่อครู่อยู่บนภูเขา เดิมทีแค่อยากงีบหลับอยู่ บนเรือนไม้ไผ่ คิดไม่ถึงว่าจะฝันประหลาดเสียได้”

หลิวเสี้ยนหยางยิ้มเอ่ย “ความฝันเป็ นอย่างไร ประหลาดแค่ไหน ไหนลองเล่าให้ฟังสิ”

หากเป็ นสภาพการณ์ที่ถูกผีบังตากลับจะพูดได้ง่าย หลิวเสี้ยนห ยางที่เชี่ยวชาญการไขความฝัน” สามารถเข้าไปชมความฝันของ เฉินผิงอันได้

เฉินผิงอันย้อนคิดอย่างละเอียด เขานวดคลึงหว่างคิ้ว เอ่ยเสียง เบาว่า “มึนๆ งงๆ จ าจุดเริ่มต้นของความฝันไม่ได้แล้ว อันที่จริงมันไม่ ปะติดปะต่อกัน บางครั้งก็รู ้ว่าตัวเองกาลังฝัน แต่ก็เหมือนถูกผีอ า ไม่ อาจตื่นขึ้นมาได้ ถึงขั้นที่ว่าแม้กระทั่งความคิดที่อยากจะตื่นขึ้นมายัง ไม่จริงจังมากพอ ระหว่างนั้นเคยใช ้วิธีการสยบฝันร ้ายด้วยตัวเองอยู่ หลายครั้ง แต่ไม่ค่อยได้ผล แต่ก็ไม่มีโรคแฝงอะไร สภาพการณ์ใน ความฝันที่เหมือนการตัดบัวยังเหลือใยเกิดการเปลี่ยนแปลงและ สืบเนื่องต่อไปเรื่อยๆ ดังนั้นหากไม่เป็ นเพราะได้ยินเสียงเรียกของเจ้า ถึงได้สะดุ้งตื่น ก็เชื่อว่าความฝันน่าจะยาวนานยิ่งกว่านี้ ตอนนี้ข้ายัง จ าภาพฝันภาพแรกได้ คือตอนเด็กที่ไปเล่นข้างนอกแล้วกลับมาถึง บ้านตอนย่าค่า เจอพ่อกับแม่ แต่บ้านหลังนั้นกลับไม่ใช่บ้านบรรพ บุรุษในตรอกหนีผิงแห่งนี้ แต่เป็ นตรอกเล็กที่ไหนก็บอกไม่ถูก เหมือนกันจากนั้นข้าก็เก็บกุญแจที่ดูเหมือนว่าตัวเองจะทาหายไปได้ จากบนพื้น ในฝันก็เปลี่ยนเป็ นภาพฉากถัดไปทันที ไปเจอกับเพื่อน บ้านเก่าหลายคนที่ตายไปแล้วระหว่างทาง ลักษณะของเมืองเล็กบ้าน เกิดเปลี่ยนไปหมด ตอนนี้มาคิดดู บทสนทนาและภาพเหตุการณ์ พวกนั้นล้วนมีคลาดเคลื่อนจากความจริงอย่างมาก ปะปนกันจนแยก ไม่ออก ไปกินข้าวมื้อหนึ่งอยู่ในบ้านของผู้เฒ่าใจดีคนหนึ่งที่อยู่บ้าน

ใกล้เรือนเคียง กู้ช่านเองก็นั่งร่วมโต๊ะกับข้าด้วย พอออกจากบ้านก็ เดินผ่านตรอกซอกซอยไปหลายเส้น ในตรอกเล็กแห่งหนึ่งมีฝนใหญ่ ตกกระหน่าลงมาข้าถูกคนบีบคอ ภายหลังก็มีบ้านหลังใหม่ผุดขึ้นมา จากความว่างเปล่า สูงหลายชั้น ไม่รู ้ว่าท าไมถึงไปอยู่ในตรอกเถาเย่ เพราะมองผ่านหน้าต่างออกไปข้างนอกจะสามารถมองเห็นดอกท้อ เต็มถนน จากนั้นข้าก็นั่งลงบนเก้าอี้ เป็ นเก้าอี้แบบมีล้อรถเข็น คือคน ประหลาดคนหนึ่งที่ทาให้ในใจข้าเกิดความหวาดกลัว ข้ามิอาจหัน หน้าไปมองได้เลย มองไม่เห็นเขา แต่กลับรู ้ว่าเขาเรือนกายสูงใหญ่ ภายหลังข้าพยายามจะหนี บ้านหลังนั้นก็เปลี่ยนไปอีก แน่นอนว่าไม่ สมเหตุสมผล เพราะมีเพดานเปิดอ้า แต่ในความฝันกลับไม่คิดลึก ข้า กระโดดลงไปจากเพดานนั้นเหมือนตกลงไปจากหน้าผา รอกระทั่งข้า ไปถึงด้านล่างก็พบว่าสี่ด้านแปดทิศคือห้องห้องหนึ่ง ไม่ว่าจะมองไป จากทิศทางไหนก็ล้วนเหมือนกันหมด เงยหน้าและมองในระดับ สายตา ด้านบนด้านล่างและสี่ทิศล้วนเป็ นห้องที่เป็ นเหมือนกันหมด ทุกด้าน ดังนั้นจึงไม่มีทางออก ภายหลังก็ฝันเห็นเจ้า หลิวเสี้ยนหยาง ฝันเห็นพวกเราเผาเครื่องปั้นอยู่ที่เตาเผาด้วยกัน เห็นชายใจหญิงผู้ นั้นนั่งตัดกระดาษสีแดงใต้ตะเกียง เขายื่นมีดตัดกระดาษมาให้ข้า ข้า พอจะรับรู ้ได้อย่างเลือนรางว่าตอนนั้นข้าอายุยี่สิบกว่าปีแล้ว ก็เลย ถามเขาว่าหลุมศพอยู่ที่ไหน เขาเองก็ตอบข้าด้วย บอกว่าฝังอยู่ที่ ภูเขาเล็กใกล้กับเมืองเล็กมากที่สุด แล้วยังขอบคุณที่ข้าแวะไปเยี่ยม หาเขาหลายครั้ง หลังจากนั้นภาพเหตุการณ์ในความฝันก็ยิ่งวุ่นวาย มากกว่าเดิม”

หลิวเสี้ยนหยางถาม “ระหว่างนี้เคยฝันเห็นอาจารย์ฉีและแม่นาง หนิงไหม?”

เฉินผิงอันส่ายหน้า “ไม่เคยเลย”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน