กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 1087

ถงเหวินช่างเสินจวินมหาบรรพตประจิมกินโจ๊กข้าวข้นของเฉิน ผิงอันไปสองสามชามก็ตรงดิ่งไปที่ภูเขาลู่เจี่ยวหนึ่งในสองภูเขา ทายาท ก่อนจะไปพบกับเทพภูเขาฉางเฟิ่งฮั่น ถงเหวินช่างได้ไปเยือน คลังแห่งหนึ่งของภูเขาลู่เจี่ยว เปิดอ่านเอกสารทั้งหมดที่เก็บเข้าคลัง ซึ่งเกี่ยวพันไปถึงเรื่องของการไหลรินโชคชะตาบุ๋นบู๊ในแคว้นอวี้เซวีย นภายในเวลาร ้อยปีด้วยตัวเอง สะบัดฝุ่ นที่เกาะอยู่บนสมุดเหล่านั้น ออก นั่งลงหลังโต๊ะแล้วก็พ่นควันขโมงพลางอ่านเอกสารไปด้วย เหล่าเสมียนขุนนางผู้ช่วยที่อยู่ในกองเอกสารของจวนเทพภูเขายืน อยู่ในระเบียงนอกห้องกันอย่างกล้าๆ กลัวๆ อยู่เป็ นเพื่อนขุนนางหลัก สองท่านของกองโชคชะตาบุ๋นและโชคชะตาบู๊ที่ไม่กล้าหายใจแรง พวกเขาต่างก็มึนงงไม่เข้าใจ ไม่รู ้เลยว่านายท่านเสินจวินที่แทบไม่ เคยย่างกรายเข้ามาที่ภูเขาลู่เจี่ยว ไฉนถึงได้ทาเช่นนี้ ฉางเฟิ่งฮั่นสวม ชุดขุนนาง เทพภูเขาผู้มีตาแหน่งสูงซึ่งถือว่าอยู่ใต้คนคนเดียวอยู่ เหนือคนนับหมื่นในอาณาเขตของมหาบรรพตประจิมแห่งแจกัน สมบัติทวีปผู้นี้ เดินมาถึงนอกห้องด้วยสีหน้าไร ้อารมณ์ข้างกายมีขุน นางคนสนิทจากกองระเบียบพิธีการและกองควันธูปติดตามมาด้วย สองคนเท่านั้น ฉางเฟิ่งฮั่นคารวะไปทางในห้อง แต่กลับไม่ได้เปิดปาก พูดอะไร ยิ่งไม่ได้เดินเข้าไปในห้อง ถงเหวินช่างเองก็ไม่ได้เงยหน้าขึ้น

นอกจากเสียงพลิกเปิดหน้าหนังสือแล้วก็มีเพียงเสียงจุ๊ปากของซานจ วินผู้เฒ่า ควันยาสูบในห้องลอยขโมงอบอวล

ฉางเฟิ่งฮั่นยืนเงียบๆ อยู่หน้าประตูเกือบหนึ่งก้านธูปถึงได้เหลือบ มองไปยังขุนนางหลักของกองงานทั้งหลาย ฝ่ ายหลังจึงทาท่าจะเดิน ออกไปจากระเบียงกันอย่างเงียบๆ

ในที่สุดถงเหวินช่างก็เปิดปากพูด “เทพภูเขาฉางรู ้สึกว่าเรื่องน่า อายในบ้านไม่ควรแพร่งพรายให้คนนอกรู ้หรือ?”

ฉางเฟิ่งฮั่นทาท่าจะพูดแต่ก็ไม่พูด ถงเหวินช่างเอ่ยเช่นนี้ เรือน กายของพวกขุนนางที่อยู่ในระเบียงก็หยุดนิ่งไม่เคลื่อนไหวเหมือน ตะปูที่ถูกตอกเอาไว้

ถงเหวินช่างปิดสมุดเล่มหนึ่ง สะบัดเอาฝุ่ นที่เกาะอยู่บนสมุดเล่ม ใหม่ออก เงยหน้ามองไปยังฉางเฟิ่งฮันที่อยู่หน้าประตู ถามว่า “รู ้จักผี หญิงเซวียหรูอี้หรือไม่?”

ฉางเฟิ่งฮั่นส่ายหน้าตอบตามสัตย์จริง “เรียนเสินจวิน ข้าน้อยไม่ เคยได้ยินชื่อของผีตนนี้มาก่อน”

ถงเหวินช่างถาม “รู ้จักหงจงอวี้หรือไม่?”

ฉางเฟิ่ งฮั่นพยักหน้า “รู้จัก คือขุนนางผู้พิพากษาฝ่ ายบุ๋นคน ก่อนของศาลเทพอภิบาลเมืองประจาเมืองหลวงแคว้นอวี้เซวียน เพิ่ง จะเลื่อนขั้นเป็ นท่านเทพอภิบาลเมืองของหลิงโจวที่อยู่ใกล้กับเมือง หลวงสารองของต้าหลี ก่อนที่หงจงอวี้จะไปรับตาแหน่งได้ส่งจดหมาย

ฉบับหนึ่งมาให้ข้าน้อย ให้ข้าน้อยสังเกตดูเรื่องของการไหลริน โชคชะตาบุ๋นและลาดับรายชื่อของการสอบเคอจวี่แคว้นอวี้เซวียน ในช่วงสองปีนี้ให้ดี ก่อนหน้านี้ไม่นานข้าน้อยก็ได้ให้เกาฉงซวินแห่ง กองโชคชะตาบุ๋นไปตรวจสอบเอกสารคดี เกาฉงซวินให้ค าตอบแก่ ข้าว่าไม่มีข้อผิดพลาด”

ถงเหวินช่างเอ่ยเรียก “เกาฉงซวิน”

ขุนนางหญิงคนหนึ่งของจวนเทพภูเขาพลันรู ้สึกหัวโตเท่ากระดัง ขึ้นมาทันที นางกัดริมฝีปาก ขยับเท้าเดินไปที่หน้าประตูแล้วหมอบลง กับพื้น “เกาฉงซวินขุนนางกองโชคชะตาบุ๋นแห่งภูเขาลู่เจียวคารวะ เสินจวิน”

เกาฉงซวินที่คุกเข่าอยู่หน้าประตูหน้าซีดขาวไร ้เลือด คาตอบที่ นางให้ไปกับนายท่านเทพภูเขาบ้านตัวเองก่อนหน้านี้ อันที่จริงคือ “ไม่มีข้อผิดพลาดใหญ่” เพียงแต่ว่าค าพูดประเภทนี้ นางหรือจะกล้า แฉออกมาต่อหน้าอีกฝ่าย

ถงเหวินช่างกล่าว “ข้ารับปากราชครูเฉินไว้แล้วว่ามหาบรรพต ประจิมจะมอบคาตอบที่เขาพอใจ ฉางเฟิ่งฮั่น เกาฉงซวิน พวกเจ้า ลองบอกมาสิว่าควรจะเป็ นค าตอบแบบใด?”

ก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่ในเรือนหลังเล็ก ได้จิบเหล้าร่วมกับเฉินผิง อันไปเล็กน้อยกับแกล้มคือต้นหอมป่ าผัดเต้าเจี้ยว ทั้งสองฝ่ ายรู ้จัก

กันเพียงไม่นาน แต่กลับรู ้ใจกันไม่น้อยดังนั้นคาพูดคาจาจึงไม่มีข้อ ห้ามอะไร

คนหนุ่มพูดว่าโลกมนุษย์ที่ดีงาม โลกมนุษย์ที่งดงาม ผู้เฒ่าบอก ว่าภูเขาสายน้ามีมากมายนับไม่ถ้วน ช่างเป็ นโลกมนุษย์ที่ยิ่งใหญ่ เหลือเกิน

ฝนใหญ่ตกกระหน่าลงมา ฟ้ าดินมืดมิด ร ้านเหล้าข้างทางยังคง เปิดร ้าน ม้าตัวหนึ่งควบตะบึงมาถึง ในมือของคนที่ขี่ม้าถือแส้สีทอง อีกมือหนึ่งนิ้วกาเหล้า ฝ่ าฝนมาดื่มเหล้าที่นี่ เสียงกีบเท้าม้าควบดัง กุบกับ เหยียบย่าให้โคลนบนพื้นสาดกระจาย

พรุ่งนี้ก็เป็ นวันเทศกาลชิงหมิงแล้ว

แต่สาหรับคุณชายสูงศักดิ์ที่นั่งเมามายอยู่บนหลังม้าแล้วกลับ ไม่ได้ส าคัญอะไร ถึงอย่างไรในวันนี้สกุลหม่าของพวกเขาก็ไม่ต้องยุ่ง วุ่นวายกันอยู่แล้ว หนทางกลับคืนสู่มาตุภูมิเดิมยาวไกลเกินไป ไม่ จ าเป็ นต้องไปเซ่นไหว้บรรพบุรุษที่หน้าหลุมศพ

หม่าเหยียนซานที่ร่างเปียกโชกไปด้วยน้าฝนพลิกตัวลงจากหลัง ม้า ส่งเสียงเรอเพราะฤทธิ์สุรา ตะโกนอยู่นอกประตูว่า “พี่หญิงซ่ง พี่ หญิงซ่ง ข้าอยากดื่มเหล้าของท่านถอนอาการเมาค้าง แล้วก็ช่วยเอา เสื้อผ้าข้าไปอบให้ด้วย”

พูดจบก็ร ้องเอ๊ะ หม่าเหยียนซานรู ้สึกแปลกๆ ทั้งๆ ที่ประตูร ้าน เหล้าเปิดไว้ ทว่าเหนียงเนียงเทพภูเขาแห่งภูเขาเจ๋อเอ่อผู้นั้นกลับ ไม่ได้ส่งเสียงพูดกลั้วหัวเราะเอ่ยสัพยอกเขา

หม่าเหยียนซานลังเลเล็กน้อย ก่อนจะส่งเสียงเรอด้วยสีหน้าเป็ น ปกติ หมุนตัวเดินกลับเตรียมจะควบม้าจากไปโดยตรง

ทางฝั่งของร ้านเหล้ามีคนหนุ่มชุดดาผู้หนึ่งยืนอยู่หน้าประตู หลุด หัวเราะพรืดเอ่ยว่า “ถือว่าไม่โง่”

ร่างของหม่าเหยียนซานแข็งค้าง โบกมือคล้ายกับบอกเป็ นนัยแก่ ผู้ถวายงานของตระกูลที่ให้การคุ้มกันอยู่อย่างลับๆ ว่าไม่ต้องเปิดเผย ตัวตน

หม่าขู่เสวียนนวดคลึงปลายคาง “เลิกเสแสร ้งได้แล้ว ในอาณา เขตแคว้นอวี้เซวียนแห่งนี้ใครจะกล้าเล่นงานคุณชายรองตระกูลหม่า อย่างเจ้า อีกอย่างเจ้าก็ชอบวางมาดใหญ่โต ออกจากบ้านยังจะมี ความเคยชินดีๆ ที่ต้องพาองค์รักษ์ติดตามไปด้วยเสียที่ไหน”

หม่าเหยียนซานหันหน้ากลับมาช ้าๆ มองไปยังชายหนุ่มที่ทั้ง แปลกหน้าและทั้งคุ้นเคยผู้นั้น หม่าเหยียนซานอึ้งตะลึงไปก่อน พริบตานั้นความคิดนับร ้อยก็พลันประดังประเดเข้าใส่เขายืนเหม่ออยู่ ท่ามกลางสายฝน ริมฝีปากขยับขมุบขมิบ แต่กลับไม่ได้เปิดปากพูด อะไร

หม่าขู่เสวียนกล่าว “เข้ามาดื่มเหล้า”

หม่าเหยียนซานปาดน้าฝนบนใบหน้าออก เดินก้าวเร็วๆ เข้าไป ในร ้านเหล้าไม่เหลือมาดของคนรวยผู้สูงศักดิ์ว่างงานอีกแล้ว

เหนียงเพียงเทพภูเขาต้มเหล้ารับรองแขกด้วยตัวเอง

หม่าขู่เสวียนกล่าว “นี่เป็ นครั้งที่สามแล้วที่ได้พบเจอกัน”

หม่าเหยียนซานเอ่ยอย่างเดือดดาล “ท าไมไม่ไปพบท่านพ่อท่าน แม่?! เป็ นเทพเซียนอยู่บนภูเขา แม้แต่พ่อแม่ก็จ าไม่ได้แล้วหรือ?!”

หม่าขู่เสวียนยิ้มเอ่ย “ตั้งแต่เด็กมาก็ไม่สนิทกับพวกเขา ไม่มี ความผูกพันอะไร ไม่เกี่ยวกับว่าฝึกตนบนภูเขาหรือไม่”

หม่าเหยียนซานโมโหจนหน้าเขียว

หม่าขู่เสวียนกล่าว “ก่อนหน้านี้พวกเจ้าประชุมกันอยู่ในศาล บรรพชน ข้ากับเหนียงเนียงภูเขาเจ๋อเยาผู้นี้นั่งฟังอยู่บนคาน มองไป มองมาก็ไม่เห็นว่าจะมีคนดีสักกี่คน หากไม่ใช่พวกโง่ก็เป็ นพวกไร้ ประโยชน์ เจ้าอาจจะเป็ นข้อยกเว้นเพียงหนึ่งเดียว ยังถือว่าไม่โง่ ดังนั้นข้าถึงได้ยินดีจะรอให้เจ้ามาดื่มเหล้าที่นี่ แต่ค่าเหล้าในวันนี้ต้อง ให้เจ้าเป็ นคนจ่าย”

หม่าเหยียนซานเช่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน “ข้าจ่ายเงินเอง แน่นอนว่าข้า ต้องเป็ นคนจ่ายตระกูลหม่าแห่งตรอกซิ่งฮวามีชีวิตที่ร่ารวยสูงศักดิ์ อย่างในวันนี้ได้ก็ไม่ใช่เพราะเจ้าหม่าขู่เสวียนเป็ นคนมอบให้หรอก หรือ”

หม่าขู่เสวียนยิ้มพลางหันไปมองซ่งจี๋ “ฟังสิฟัง นี่พอจะมีไหวพริบ อยู่บ้างใช่ไหม?”

ซ่งจี๋หรือจะกล้าต่อค า ได้แต่ก้มหน้าต้มเหล้าต่อไป

หม่าเหยียนซานเงยหน้าดื่มเหล้าเหลืองที่ทางร ้านหมักเองจน หมด หากไม่เป็ นเพราะสู้อีกฝ่ ายไม่ได้ก็คงจะต่อยหน้าเขาไปแล้ว

หม่าขู่เสวียนกล่าว “เจ้ารู้หรือไม่ว่าศัตรูของพวกเจ้าคือใคร?”

หม่าเหยียนซานเงียบไม่ตอบ

หม่าขู่เสวียนยิ้มเอ่ย “ถามเจ้าอยู่นะ”

หม่าเหยียนซานพยักหน้า “ตอนเด็กบังเอิญไปได้ยินเข้า ดังนั้น หลายปีมานี้ข้าจึงค่อนข้างใส่ใจต่อเรื่องของที่บ้านเกิด จึงมีคาตอบ แล้ว”

หม่าขู่เสวียนกล่าว “แล้วไม่คิดจะท าอะไรบ้างหรือ?”

หม่าเหยียนซานยื่นชามเปล่าส่งไปให้ เหนียงเนียงเทพภูเขารับ ชามเหล้ามาเติมเหล้าเหลืองจนเต็มชาม หม่าเหยียนซานเอ่ย ขอบคุณ ครั้งนี้ดื่มเหล้าเงียบๆ ไปครึ่งชาม ก่อนจะเอ่ยด้วยสีหน้า หม่นหมอง “เคยลองแล้ว แต่ไม่ส าเร็จ”

หม่าขู่เสวียนพยักหน้า “แค่มีใจก็พอแล้ว ดีกว่าพวกโง่เง่าพวก นั้นมากแล้ว”

หม่าเหยียนซานเงยหน้าขึ้น ถามเสียงเบาว่า “เจ้าเดินทางมาที่ อาเภอหย่งเจียครั้งนี้เพราะอยากจะพาท่านพ่อท่านแม่กับเยว่เหมยขึ้น ไปอยู่บนภูเขาด้วยกันหรือ?”

หม่าขู่เสวียนยิ้มเอ่ย “พาไปไม่ได้หรอก ฝนสามารถหลบได้ แต่ หนี้ยากจะหลบหนี แล้วนับประสาอะไรกับที่คนที่มาทวงหนี้ยังเป็ นคน ที่เจ้าคิดเจ้าแค้นที่สุดของตรอกหนีผิงผู้นั้นอีกด้วย”

ใบหน้าของหม่าเหยียนซานเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก หวาดกลัว “แม้แต่เจ้าก็ยังท าไม่ได้หรือ?”

หม่าขู่เสวียนหลุดหัวเราะอย่างอดไม่อยู่ “เจ้าคิดว่าหม่าขู่เสวียน คือใคร ท าทุกอย่างได้ตามใจปรารถนา ไม่มีอะไรที่ทาไม่ได้อย่างนั้น

หรือ?”

หม่าเหยียนซานเอ่ย “ถ้าอย่างนั้นเจ้ามาหาข้าทาไม?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน