กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 1096

เจิ้งต้าเฟิงยึดตัวขึ้นตรง สายตาไปรวมกันอยู่ที่ด้านบนของภูเขา ลูกหนึ่ง

สถานที่ที่ห่างจากทางทิศเหนือของภูเขาลั่วพั่วไปไม่ไกล มีภูเขา ขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ลูกหนึ่ง แล้วก็ไม่มีเจ้าของฝึ กตนอยู่ที่นั่น ถูก ปล่อยทิ้งร ้างไว้อย่างนั้น

จ าได้ว่าเว่ยป้ อเคยเอ่ยถึง ดูเหมือนว่าเมื่อก่อนบนภูเขาลูกนั้นจะ มีงานการก่อสร ้างเกิดขึ้น เพียงแต่ว่าทาอย่างขอไปที คล้ายแค่ว่าทา ให้พอเป็ นพิธีแล้วก็ถูกละทิ้งไปกลางคัน

ขยับขึ้นเหนือไปอีกก็คือทะเลสาบหวนเจี้ยนที่เกิดจากการที่ยอด เขาทั้งหลายของสานักกระบี่หลงเฉวียนย้ายออกไป

ภูเขานี้กับน้านี้ต่างก็ดูโดดเดี่ยวอย่างเห็นได้ชัด ไม่เคยพูดคุยกัน เนิ่นนาน

เจิ้งต้าเฟิงครุ่นคิด ดูเหมือนว่าภูเขาที่ตั้งอยู่อย่างเดียวดายลูกนั้น จะชื่อว่าภูเขาจินหรางหรือ?

เรื่องความรักชายหญิง อันที่จริงก็ไม่ต่างจากการฝึกตนสักเท่าไร

ภูเขาไม่อิงแอบข้า ข้าก็ไปอิงแอบภูเขา

คาดว่าความรักข้างเดียวก็คือการที่เดินเข้าไปใกล้ แต่กลับได้แค่ มองภูเขาจากตีนเขาเท่านั้น

…….

เจิ้งต้าเฟิ งไปที่ภูเขาด้านหลัง จากนั้นเฉินหลิงจวินก็พาชิงเจีย มาถึงยอดเขาในเวลาไล่เลี่ยกัน คิดว่าจะเดินเล่นที่นี่ก่อนแล้วค่อยพา นางไปดูที่ยอดเขาจี้เซ่อ

ชิงเจียมองสิ่งปลูกสร ้างที่อยู่บนยอดเขาแล้วถามอย่างสงสัยว่า “สถานที่แห่งนี้คือ?”

ที่แท้ที่นี่ก็ไม่มีกรอบป้ ายแขวนเอาไว้ แต่กลับแขวนกลอนคู่ที่มี เนื้อหายาวมาก ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็ไม่เหมือนจวนเซียน กลับ เหมือนศาลแห่งหนึ่งมากกว่า?

ทาไมตอนแรกถึงเอากลอนคู่นี้มาแขวนไว้ที่นี่? แล้วท าไมทุก วันนี้ถึงไม่ยอมปลดออกไป?

เฉินหลิงจวินยิ้มอธิบายว่า “เมื่อก่อนที่นี่มีศาลเทพภูเขาอยู่แห่ง หนึ่ง สถานที่แห่งนี้ก็คือที่ตั้งเก่า ภายหลังนายท่านเทพภูเขาเปลี่ยน สถานที่ย้ายไปอยู่ที่ภูเขาฉีตุนแล้ว บนเส้นทางภูเขาที่พวกเราเดิน ผ่านมาเมื่อครู่นี้ อันที่จริงคือเส้นทางเทพที่ผู้คนมาจุดธูปกราบไหว้ นาย ท่าน บ้าน ข้า ชอ บก ล อ น คู่บ ทนี้ก็เ ล ย เ ก็ บเ อ าไ ว้ ตาม ขนบธรรมเนียมในท้องถิ่น สามารถเรียกว่า “เหลือค้างไว้” ได้ แม้ มองดูแล้วจะแปลกประหลาดอยู่บ้าง ดูไม่ค่อยเข้ากัน แต่นายท่าน

บ้านข้าเชื่อในเรื่องนี้มาก ไม่ใช่ว่าแค่ประดับไว้ให้พอเป็ นพิธีอะไร เท่านั้น”

ชิงเจียกระจ่างแจ้ง มิน่าเล่า

นางจ้องมองกลอนคู่บทนั้นอีกหลายที จดจาเนื้อหาไว้เงียบๆ

ค าพูดส่วนตัวของคนในโลกมนุษย์เหมือนเสียงฟ้ าผ่าบนสวรรค์ แม้บรรพชนจะอยู่ห่างไกล แต่เซ่นไหว้ต้องจริงใจ ชาติก่อนข้าคือใคร ไม่ต้องสน แค่ต้องทาทุกวันนี้ให้ดี ชะตาลิขิตข้าลงมือ พันปีในยุค โบราณล้วนอยู่ที่วันนี้

ทาเรื่องผิดศีลธรรมในห้องมืด ดวงตาเทพดุจสายฟ้ า แม้ ลูกหลานจะโง่เขลา ก็ควรอ่านกวีอ่านต ารา ชาติหน้าข้าเป็ นใครไม่ ต้องถาม อย่าได้ดูแคลนชาตินี้ แสวงหาความสุขด้วยตัวเอง ฟ้ าดิน คนล้วนรวมอยู่ในร่างมนุษย์หกฉื่อนี้

เฉินหลิงจวินก็ไม่เร่งรัดให้นางขยับเท้าก้าวเดิน ภูเขาลั่วพั่วของ พวกเรามีความรู ้อยู่ทุกหนทุกแห่ง พวกเราตัวอยู่ในความสุขแล้วจึง ตระหนักรู ้และทะนุถนอมความสุขมากที่สุดแล้ว

ก่อนหน้านี้เดินมาบนเส้นทางของภูเขาลั่วพั่ว ต่อให้จะชิงเจียที่ เป็ นขอบเขตเซียนเหรินจะพยายามใช ้ความสามารถในการมองมาก เท่าใดก็ยังเหมือนมองภูเขาจากนอกภูเขา มีเมฆหมอกล้อมวนเวียน ไม่อาจมองเห็นรูปลักษณ์ที่แท้จริง

รอกระทั่งผ่านซุ้มป้ ายตีนเขา เข้ามาในภูเขาอย่างแท้จริงแล้วถึง ได้รู ้ว่ามีฟ้ าดินอีกแห่งหนึ่งอยู่จริงๆ บวกกับที่จิตสัมผัสของชิงเจีย เฉียบไวต่างจากนักพรตทั่วไป พูดถึงแค่ฝนใหญ่ก่อนหน้านี้ที่ตก ติดต่อกันหลายวันไม่หยุด ชิงเจียก็ยิ่งมองเส้นสนกลในออก อีกทั้ง นางยังได้ท่วงทานองส่วนหนึ่งมาไว้ในมือ จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่อาจ หล่อหลอมมันได้อย่างแท้จริง ชิงเจียรู ้ดีว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็ก แต่น่า เสียดายที่ไม่ว่านางจะร่ายวิชาอภินิหารอย่างไร ใช ้สารพัดวิธี ถึงขั้น ที่ว่ายังเลือกพื้นที่ภูเขาสายน้าสะอาดแห่งหนึ่งโดยเฉพาะ พยายามจะ สร ้างค่ายกลรับน้าฝน หมายจะอาศัยสิ่งนี้มาได้รับผลเก็บเกี่ยวมาก กว่าเดิม แต่กระนั้นก็ยังไม่ได้รับการ “ประทานพร” จากวิถีแห่งสวรรค์ ไปมากกว่านั้น ชิงเจียรู ้ดีว่าเรื่องนี้ไม่อาจใช ้กาลังจากข้างนอกมา บังคับเอามา จึงได้แต่ล้มเลิกความคิดไป ก่อนจะออกเดินทางนางยัง ไม่ได้ถอนค่ายกลภูเขาสายน้าทิ้ง กลับกันยังทิ้งเงินเทพเซียนไว้ก้อน หนึ่ง ปล่อยให้มันโคจรค่ายกลต่อไปไม่หยุดพัก การเผาผลาญ วัตถุดิบวิเศษแห่งฟ้ าดินบางอย่างไม่มีค่าพอให้พูดถึง เก็บไว้รอคอย ให้คนมีวาสนาเข้าภูเขามาได้รับผลประโยชน์จากที่แห่งนี้ไปก็พอ ชิงเจียมาที่ภูเขาลั่วพั่วแม้จะบอกว่าตอนอยู่ที่ตีนเขารู ้สึกผิดหวังอยู่ บ้าง รอกระทั่งขึ้นภูเขามาแล้วก็ยิ่งแน่ใจว่าภูเขาลูกนี้ซุกซ่อนค่ายกล ใหญ่เอาไว้ ลี้ลับมหัศจรรย์อย่างมาก ต่อให้ในภูเขาไม่มีใครอยู่สักคน เดียว นางอยากจะแฝงตัวเข้ามาก็ยังยากยิ่งกว่าเดินขึ้นสวรรค์อยู่ดี

ชิงเจียมองออกตั้งแต่แรกว่าเด็กชายชุดเขียวที่อยู่ข้างกายซึ่งมี ฉายาว่าจึงชิงผู้นี้มีรากฐานเป็ นงูน้าตัวหนึ่ง ต้องยกคุณความชอบ ให้กับการเดินลงน้าสาเร็จถึงได้มีภาพบรรยากาศของก่อกาเนิดขั้น สมบูรณ์แบบอย่างในทุกวันนี้ เฉินหลิงจวินพานางไปที่ศาลบรรพ จารย์ยอดเขาจี้เช่อ ทั้งสองฝ่ ายชมทัศนียภาพพลางคุยเล่นกันไป ไอ อบอุ่นผุดลอยขึ้นมาจากพื้นดิน ไอหมอกแผ่อวลเต็มหน้าผาหิน ต้น สนต้นป่ ายล้อมเรือนในภูเขา นับเป็ นผลงานอันน่าอัศจรรย์ของ ธรรมชาติ ไม่ได้เกิดขึ้นจากฝีมือของมนุษย์แม้แต่น้อย

นอกจากนี้บนเส้นทางภูเขายังมีศาลาที่เอาไว้ให้คนหยุดพักชม ทัศนียภาพอีกหลายหลัง ทุกๆ ระยะห่างหลายลี้ก็จะมีศาลาชายคา ตวัดงอนแห่งหนึ่ง ชื่อของพวกมันตั้งได้ยอดเยี่ยม ล้วนไม่ธรรมดา คิด ดูแล้วก็น่าจะเป็ นฝีมือของเฉินอิ่นกวาน

พูดถึงแค่ศาลาฉวนปี้ (เขียวหยกเกาะกลุ่ม) ที่พวกเขายืนอยู่ ในตอนนี้ การมองเห็นเปิดกว้างประหนึ่งมีเทพภูเขาคอยปัดกวาดหมู่ เมฆให้ลอยพ้นไปจากยอดเขา สามารถมองไกลๆ ไปเห็นเทือกเขา สายหนึ่ง ไล่มองตามสายตาของชิงเจียไป เฉินหลิงจวินแนะนาว่าที่ นั่นเรียกว่าภูเขาฉีตูน คือสถานที่บรรลุมรรคาของเว่ยเสินจวินพี่น้อง คนดีของตน

สาหรับผู้ฝึกบาเพ็ญเพียรที่มีวิชาในการหดย่อพื้นที่แล้ว ภูเขา พีอวิ๋นถือว่าอยู่ใกล้ในระยะประชิด หากไม่เป็ นเพราะติดขัดที่ภูมิหลัง

ของตัวเอง ชิงเจียก็อยากจะไปเที่ยวเยือนภูเขาพีอวิ๋น ปกปิดตัวตน เข้าร่วมงานเลี้ยงท่องราตรีที่ชื่อเสียงโด่งดังดูสักครั้ง

บนเส้นทางเทพแห่งควันธูปมีชีวิตเป็ นอมตะได้ง่ายกว่าการฝึ ก บ าเพ็ญตนของผู้หลอมลมปราณได้จริงๆ

ชิงเจียอดไม่ไหวถอนหายใจเงียบๆ เส้นทางการเดินขึ้นสู่ที่สูงของ ผู้หลอมลมปราณ ต่อให้จิตในการมุ่งหามรรคาของเจ้าจะแข็งแกร่ง ดุจหินผาถึงปานใดก็ยังอดที่จะทอดถอนใจด้วยความปลงอนิจจัง ไม่ได้ว่า ตบะที่ตัวเองได้มาในเวลานี้ไม่ง่ายเลย กลัดกลุ้มว่าเส้นทาง ในอนาคตจะคดเคี้ยวยากที่จะก้าวเดิน สิบสามขอบเขตเบื้องล่างการ ผสานมรรคา หนึ่งภูเขาปล่อยออกมากลับมีอีกหนึ่งภูเขากั้นขวาง ขอบเขตแต่ละขั้นล้วนคือด่าน นอกภูเขาก็ยิ่งมีภูเขาหนาหนักอีกนับ หมื่นชั้น ไม่เหมือนกับเผ่าปีศาจใหญ่เปลี่ยวร ้างทั่วไป นับแต่เด็กมา ชิงเจียก็เลื่อมใสใฝ่ หาต่อใต้หล้าไพศาลมากเป็ นพิเศษ แน่นอนว่า หากไม่เป็ นเพราะอาจารย์เจิ้งมาเยือนนครจินชุ่ยด้วยตัวเอง ชิงเจียก็ คงไม่ถึงขั้นเป็ นคนทรยศที่ออกจากเปลี่ยวร ้างมาสวามิภักดิ์ต่อนคร จักรพรรดิขาวเช่นนี้

มหาสมุทรความรู ้กว้างใหญ่ไร ้ที่สิ้นสุด แต่ชีวิตของข้ามีจากัด ความสามารถมีขอบเขต แต่ความปรารถนากลับไร ้ที่สิ้นสุด

เนื้อหนังมังสาของร่างกายมนุษย์เป็ นทั้งแพอันประเสริฐของการ ฝึกตนกลายเป็ นเซียนหาไม่แล้วไฉนพวกภูตผีปีศาจในโลกมนุษย์ถึง ได้พยายามหลอมเรือนกายเป็ นมนุษย์โดยไม่สนใจความยากล าบาก

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน