กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 1096

ทุกวันนี้หากเจอกันบนเส้นทางอีกครั้ง หรือเจอกันในวังของเมือง หลวงต้าหลี เจ้าส านักหร่วนจะยังต้องเป็ นฝ่ ายหลีกทางให้กับเซียน กระบี่เฉินด้วยหรือไม่?

และยังมีความประหลาดอีกหนึ่งอย่างก็คือผู้ถวายงานพิทักษ์ ภูเขาของภูเขาลั่วพั่ว ทุกวันนี้โลกภายนอกรู ้กันแค่ว่าแซ่โจว มีความ เป็ นมายิ่งใหญ่ ขอบเขตสูงจนมิอาจประมาณการณ์ได้

พูดถึงแค่ช่วงเวลาระหว่างที่นางเข้าร่วมงานพิธีที่ภูเขาตะวันเที่ยง นางถึงกับจงใจกดขอบเขตไว้ที่ขอบเขตถ้าสถิตซึ่งเป็ นขอบเขตต่า ที่สุดอยู่ตลอดเวลา คือผู้ฝึ กตนเพียงหนึ่งเดียวที่ไม่เห็นเซียนกระบี่ ของภูเขาตะวันเที่ยงอยู่ในสายตาถึงเพียงนี้

อย่าว่าแต่ภูเขาตะวันเที่ยงจะมีผู้ฝึกกระบี่มากมายดุจก้อนเมฆเลย ไม่มีค่าพอให้นางลงมือแม้แต่น้อย ถึงขั้นที่ไม่มีค่าพอให้นางเผยกลิ่น อายมรรคาแม้แต่เศษเสี้ยว

อย่าเห็นว่านางมีรูปโฉมเป็ นแม่นางน้อยชุดด า ตบะของนาง จะต้องลึกล้าอย่างมากแน่นอน เปลี่ยนจากคนแก่ไปเป็ นเด็ก ตบะลึก จนมองไม่เห็นก้นบึ้งแล้ว

ทว่าบางครั้งก็มีความเห็นต่างอยู่บ้าง คาดเดากันว่าจะมีความ เป็ นไปได้หรือไม่ที่แท้จริงแล้วขอบเขตของผู้ถวายงานโจวก็คือ ขอบเขตที่ทุกคนเห็นๆ กันอยู่?

เพียงแต่ไม่นานก็มีข่าวมาพิสูจน์ว่าคากล่าวประเภทนี้เหลวไหล ไร ้สาระ ก าจัดความสงสัยและข้อโต้แย้งทั้งหมดไปอย่างสิ้นเชิง ข่าว ที่ว่านี้แรกเริ่มมาจากเจ้านครของกาแพงเมืองปราณกระบี่ แพร่มาถึง ภาพลวงตากลางทะเลที่อยู่ทางทิศเหนือ แล้วจึงผ่านภูเขาห้อยหัวแพร่ ไปถึงเรือข้ามทวีปทั้งหลายของนครมังกรเฒ่า หมุนเวียนไปมาตลอด ทางถึงได้มาถึงแจกันสมบัติทวีป ผู้ฝึกตนของทั้งทวีปเพิ่งจะมารู ้กัน ภายหลังว่าเรื่องนี้สาคัญกว่าเรื่องที่เซียนกระบี่เฉินเป็ นอิ่นกวานคน สุดท้ายของกาแพงเมืองปราณกระบี่เสียอีก ที่แท้ที่กาแพงเมืองปราณ กระบี่แห่งนั้น ผู้ถวายงานโจวก็ยังเป็ นบุคคลที่มีชื่อเสียงเช่นกัน มักจะ ถูกผู้ฝึ กกระบี่ในท้องถิ่นพูดถึงเป็ นประจา เรียกขานอย่างให้ความ เคารพว่าภูตน้าใหญ่แห่งทะเลสาบคนใบ้

กาแพงเมืองปราณกระบี่คือสถานที่แบบใด ผู้ฝึกกระบี่ในท้องถิ่น ของที่นั่นสายตาสูงมองไม่เห็นหัวใคร แม้กระทั่งใต้หล้าไพศาลก็ยังดู แคลน แล้วจะเห็นค่าคนต่างถิ่นสักกี่คน?

แล้วนับประสาอะไรกับที่เผ่าพันธ ์ภูต หากคิดจะหยัดยืนอยู่ที่ กาแพงเมืองปราณกระบี่ให้ได้อย่างมั่นคงก็มีตัวอย่างอยู่ข้อหนึ่ง หาก จาไม่ผิด ก็มีเซียนกระบี่ใหญ่อย่างเฒ่าหูหนวกอยู่ไม่ใช่หรือ?

มีโชควาสนาที่ยิ่งใหญ่อย่างแท้จริง ตอนอายุยังน้อยก่อนจะ ร่ารวยเป็ นเศรษฐี เซียนกระบี่เฉินก็สามารถเชื้อเชิญแม่ทัพผู้กล้า หาญจากอุตรกุรุทวีปให้มาพิทักษ์ภูเขา ปกป้ องขุนเขาสายน้าได้แล้ว

ชิงเจียใช ้เสียงในใจถาม “สหายจิ่งชิง คงไม่ใช่ว่าท่านผู้นี้ก็คือผู้ ถวายงานโจวของภูเขาลั่วพั่วพวกเจ้าหรอกกระมัง?”

เฉินหลิงจวินยื่นมือมาโบกทักทายหมี่ลี่น้อยพลางใช ้เสียงในใจ พูดกลั้วหัวเราะไปด้วยว่า “ใช่แล้ว นางชื่อว่าโจวหมี่ลี่ กาลัง ลาดตระเวนภูเขาอยู่ อยู่ที่บ้านของพวกเราก็เป็ นนางที่แหละที่มียศขุน นางเยอะที่สุด เรื่องบางอย่าง ศิษย์พี่สองท่านของนายท่านเจ้าขุนเขา พวกเรายังต้องฟังนางเลยนะ อ านาจบารมีของผู้พิทักษ์โจวของพวก เรายิ่งใหญ่มากเลยล่ะ”

คนพูดไร้เจตนา แต่คนฟังกลับมีใจ

ชิงเจียหัวใจสั่นสะท้าน

ศิษย์พี่สองท่าน?

เหวินเซิ่งมีลูกศิษย์ผู้สืบทอดรวมกันแล้วก็แค่ไม่กี่คน พวกศิษย์พี่ ทั้งหลายของอิ่นกวานหนุ่ม ไม่ว่าเลือกใครออกมาสักสองคน ชุยฉาน จั่วโย่ว หลิวสือลิ่ว ฉีจิ้งชุน…..

เดิมทีชิงเจียมั่นใจแล้วว่าภูตน้าตนนี้ตรงข้ามกับข่าวลือที่แพร่อยู่ ข้างนอก อันที่จริงเป็ นแค่ขอบเขตถ้าสถิต จริงแท้แน่นอน

เวลานี้นางกลับไม่กล้าที่จะให้ข้อสรุปอย่างไม่มีหลักฐานแล้ว

แม่นางน้อยชุดดาที่เดิมทีเดินกระโดดโลดเต้นมาตามทาง พอ เห็นจิ่งชิงโบกมือให้แล้วมองไปเห็นหญิงสาวแปลกหน้าที่แต่งกาย สุภาพเรียบง่าย

นางก็รีบกลั้นลมหายใจทาสมาธิ เดินด้วยท่าทางจริงจัง ก้าวเร็วๆ มาถึงที่ศาลา ขณะเดียวกันก็กอดไม้เท้าไผ่เขียวและคานหาบสีทอง ไว้ในอ้อมอก คารวะพลางเอ่ยว่า “คารวะเซียนซือ เป็ นเกียรติที่ได้พบ เป็ นเกียรติที่ได้พบ”

โดยทั่วไปแล้ว สามารถขึ้นเขามาได้ ล้วนไม่ถือว่าเป็ นคนนอก สักเท่าไร

ชิงเจียคารวะกลับคืน “เจิ้งชิงเจียแห่งนครจินชุ่ยรู ้สึกเป็ นเกียรติที่ ได้พบผู้ถวายงานโจว”

แม่นางน้อยชุดด าพยักหน้า นางไม่ถนัดการโอภาปราศรัยกับคน แปลกหน้าบรรยากาศจึงค่อนข้างจะอึดอัด

ชิงเจียเป็ นฝ่ ายเปิดปากยิ้มคุยก่อนว่า “เมื่อก่อนอยู่ที่นครจินชุ่ย ของเปลี่ยวร ้าง ข้าก็เคยได้ยินชื่อเสียงยิ่งใหญ่ของร ้านเหล้าเจ้า ขุนเขาเฉินและเหล้าทะเลสาบคนใบ้มานานแล้ว”

แม่นางน้อยเขินอาย ถามหยั่งเชิงว่า “จริงหรือ?”

ชิงเจียยิ้มเอ่ย “ไม่โกหกแน่นอน”

หมี่ลี่น้อยหน้าบานเป็ นกระดังทันใด

ชื่อเสียงอันดีงามระบือไกล ฮ่า ทุกครัวเรือนล้วนรับรู ้ฮ่าๆ

ภูตน้าใหญ่แห่งทะเลสาบคนใบ้ ตัวไม่สูง ชื่อเสียงไม่เล็ก โด่งดัง เป็ นที่รู ้จักไปทั่วใต้หล้าทั้งยังไม่ใช่แค่แห่งเดียวด้วย โอ้ว้าว โอ้ว้าว

ส่วนขอบเขตอะไรนั่นล้วนเป็ นความเข้าใจผิดกัน หึ ความเข้าใจ ผิดเล็กๆ น้อยๆ หึหึ

ชิงเจียยังคงมองประเมินตบะที่แท้จริงของ “แม่นางน้อย’ ที่อยู่ ตรงหน้า คงไม่ใช่ว่าเป็ น “เจินเหรินผู้บรรลุมรรคา” ที่หวนกลับคืนสู่ ธรรมชาติความจริง ได้ครอบครองจิตใจที่บริสุทธิ์อย่างที่กล่าวถึงใน ต ารากระมัง?

เดิมทีก็เป็ นการลาดตระเวนภูเขาอยู่แล้ว นางยินดีที่จะไปเยือนที่ ยอดเขาจี้เซ่อพร ้อมกับจิ่งชิงและยวนหูเซียนจ่างอีกรอบ

ชิงเจียมอง “แม่นางน้อย” ที่นาทางอยู่เบื้องหน้าแล้วโคลงศีรษะ ภู เขาลั่วพั่วคือสถานที่พยัคฆ์ซ่อนมังกรหมอบ ไม่มีอะไรให้ต้อง ประหลาดใจ คงไม่เดาตบะของผู้ถวายงานพิทักษ์ภูเขาผู้นี้อีกแล้ว

เฉินหลิงจวินพลันชี้ไปยังตัวอักษรแกะสลักบนหน้าผาข้างทาง “สหายยวนหู เจ้าคิดว่าตัวอักษรพวกนี้เขียนเป็ นอย่างไรบ้าง?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน