กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 149

กระบี่จงมา – ตอนที่ 149.2 นัดต่อสู้
บทที่ 149.2 นัดต่อสู้
โดย
ProjectZyphon
ด้านหลังเฉินผิงอันก็มีการพบหน้ากันอีกครั้งเกิดขึ้นเช่นกัน

ผู้เฒ่าถลึงตามองเด็กหนุ่มชุดขาวที่ฟื้นขึ้นมาแล้ว เด็กหนุ่มก็ถลึงตามองกลับไป ในใจคิดว่าตอนนี้ข้าผู้อาวุโสเปลือยเท้าก็ไม่กลัวที่จะต้องใส่รองเท้า (เปรียบเปรยว่าไม่มีอะไรจะต้องเสียแล้ว) ยังจะกลัวเจ้าไปทำไม?

ผู้เฒ่ามองไปยังสตรีร่างสูงใหญ่ก่อน ฝ่ายหลังพยักหน้าให้บอกเป็นนัยว่าไม่เป็นไร

ผู้เฒ่าถึงได้หันกลับมามองเด็กหนุ่ม กล่าวอย่างคนที่อายจนพานเป็นความโกรธ “เจ้าชุยฉานฉลาดนักไม่ใช่หรือ? ถ้าอย่างนั้นตอนนี้พวกเรามาลองเดินหมากกันใหม่ เจ้าเคยคิดหรือไม่ว่า ทำไมจู่ๆ การควบคุมทางตัวอักษรเหล่านั้นของข้าถึงได้หายไปกะทันหัน จนเจ้าสามารถดึงจิตวิญญาณที่อยู่ด้านในออกมาได้ อีกทั้งยังสามารถต่อสู้กับปณิธานที่ซุกซ่อนอยู่ในปราณกระบี่เส้นนั้นได้อย่างทัดเทียม ต่างฝ่ายต่างลดทอนกำลังกันเอง เป็นเหตุให้เจ้าทะยานออกมาจากก้นบ่อ มีโอกาสใช้กระบวนท่าพิฆาตกับเฉินผิงอัน? เจ้าเคยคิดหรือไม่ว่า ถึงท้ายที่สุดแล้วเจ้าอาจถูกเฉินผิงอันต่อยตายในหมัดเดียว ขณะเดียวกันเฉินผิงอันก็ถูกเจ้าทำร้ายจนบาดเจ็บสาหัส?!”

สีหน้าของเด็กหนุ่มชุยฉานเดี๋ยวมืดเดี๋ยวสว่าง สุดท้ายจึงเบ้ปากคล้ายขุ่นเคือง แสร้งทำเป็นว่าไม่ใส่ใจ “ก็แค่การลงมือของอริยะสายใดสายหนึ่งของลัทธิขงจื๊อ มีอะไรให้ต้องประหลาดใจกัน ขนาดฉีจิ้งชุนยังเต็มใจเดินเข้าหาความตาย ตกอยู่ในสภาพที่ทำอะไรไม่ได้นอกจากรอความตายอย่างเดียว ข้าชุยฉานถูกคนเล่นงานครั้งหนึ่งแล้วจะทำไม”

เด็กหนุ่มยิ่งพูดก็ยิ่งมีโทสะ ยื่นนิ้วชี้หน้าซิ่วไฉเฒ่ายากจน “ตาเฒ่าเจ้ายังมีหน้ามาพูดเรื่องพวกนี้? ฉีจิ้งชุนที่เจ้าฝากความหวังไว้มากที่สุดตายไปแล้ว หม่าจานผู้โง่เขลาที่จิตใจไม่มั่นคงมากที่สุดก็ตายไปแล้ว ยังมีคนแซ่จั่วนั่นอีกที่หายตัวไปอย่างสิ้นเชิง ข้าชุยฉานเองก็ตกอยู่ในสภาพนี้ สืบสาวราวเรื่องกันถึงแก่นแล้วยังไม่ใช่เพราะเจ้าหรอกหรือ? ใต้หล้านี้เจ้าเขียนบทความได้ดีที่สุด ปณิธานของเจ้าก็ลึกล้ำมากที่สุด ช่วยปลดความทุกข์ให้แก่โลกมานานที่สุด พอใจไหม?! รองอริยะคนอื่น ฟังให้ดีล่ะ คือรองอริยะ คนที่อยู่อันดับที่สามของศาลเจ้าบุ๋น เขาเสนอความคิดปวงประชาสูงศักดิ์กว่ากษัตริย์ และแผ่นดินมาเป็นอันดับรอง! แต่เจ้ากลับร้ายกาจนัก เอาแต่พูดถึงฟ้าดินกษัตริย์ญาติและอาจารย์ (หรือ 天地君亲师 คือห้าสิ่งที่ผู้คนให้ต้องความเคารพเลื่อมใสสูงสุดไล่เรียงมาเป็นลำดับ จะระบุไว้บนป้ายไม้ในศาลบรรพชนที่ชาวลัทธิขงจื๊อให้การกราบไหว้) รองอริยะบอกว่าสันดานมนุษย์แต่เดิมนั้นดีงาม แต่เจ้ากลับดีนัก ดันบอกว่าธรรมชาติของมนุษย์นั้นชั่วร้าย! นายท่านใหญ่ รองอริยะเคยไปหาเรื่องเจ้าตอนไหนกัน?”

เด็กหนุ่มโกรธจนกระทืบเท้า พฤติกรรมที่เกิดจากความเคยชินนี้ แท้จริงแล้วถือเป็นการสืบทอดต่อกันมาอย่างหนึ่งของสายซิ่วไฉเฒ่า นิ้วชี้ของเขาแทบจะแตะปลายจมูกของผู้เฒ่าอยู่แล้ว “ที่เกินทนยิ่งไปกว่านั้นก็คือ รองอริยะผู้นั้นอายุมากกว่าเจ้าไม่เท่าไหร่ ไม่แน่ว่าเขาอาจจะยังมีชีวิตอยู่ดีในโลกมนุษย์ ตาเฒ่าทำไมเจ้าถึงดื้อด้านขนาดนี้ เจ้าก็ไปด่าปรมาจารย์มหาปราชญ์หรือไม่ก็อริยะด้านพิธีการสิ ไม่แน่ว่ารองอริยะอาจจะยังช่วยเหลือเจ้าไม่ใช่หรือ? แต่เจ้ากลับดึงดันจะเป็นปฏิปักษ์ต่อรองอริยะ ข้าล่ะยอมแพ้เลยจริงๆ!”

ซิ่วไฉเฒ่าเงียบงัน เพียงแค่เช็ดน้ำลายของเด็กหนุ่มที่กระเด็นมาโดนหน้าตัวเองออกเบาๆ

คนกันเองทะเลาะกัน มีความเห็นต่าง หากเป็นคนในครอบครัวเล็กๆ ปิดประตูทะเลาะกันจนหน้าดำหน้าแดงก็ไม่นับเป็นอะไร

แต่ต้องรู้ว่า คนหนึ่งคือรองอริยะ อีกคนคืออริยะด้านภาษา “ศึกตรีจตุ” ที่ครึกโครมไปทั่วทั้งลัทธิขงจื๊อและสำนักศึกษาทั้งหมดนี้อันตรายและน่าพรั่นพรึงเกินไป โดยเฉพาะเมื่ออยู่ภายใต้เงื่อนไขที่ว่าสองท่านแรกในศาลเจ้าบุ๋นไม่เผยกายในโลกมนุษย์นานแล้ว จึงแทบจะพูดได้ว่าอริยะใหญ่สองท่านเป็นตัวแทนของตลอดทั้งลัทธิขงจื๊อ ลัทธิขงจื๊อซึ่งเป็นผู้ตั้งกฎเกณฑ์ให้กับใต้หล้าไพศาล แม้จะไม่ถึงขั้นที่ว่ามีวี่แววจะแตกแยก แต่พวกที่เป็นเพื่อนบ้านล้วนเป็นคนฉลาดเฉลียว มีเบาะแสเล็กน้อยก็มองไปไกลได้เป็นหมื่นลี้ ใครบ้างจะไม่แอบชอบใจ?

หลังจากนั้นภายในของลัทธิขงจื๊อก็เกิดการเดิมพันที่ไม่เปิดเผยอย่างหนึ่ง ผู้ที่พ่ายแพ้ต้องยอมรับผลของการเดิมพัน โดยการขังตัวเองไว้ในป่ากงเต๋อ

ซิ่วไฉเฒ่าแพ้แล้ว จึงรอความตายอยู่ในนั้น ปล่อยให้เทวรูปของตัวเองที่อยู่ในศาลเจ้าบุ๋นถูกเปลี่ยนที่ครั้งแล้วครั้งเล่า สุดท้ายถูกทุบทำลายไม่เหลือชิ้นดี

แต่เมื่อลูกศิษย์ที่เขาภาคภูมิใจที่สุดเดินทางไกลไปยังทวีปอื่น ใช้พละกำลังต้านทานมรรคาสวรรค์ ร่างม้วยมรรคาสลาย ซิ่วไฉเฒ่าถึงได้ผิดต่อคำสาบาน จำเป็นต้องทำข้อตกลงอย่างหนึ่งที่ไม่ว่าใครก็คาดไม่ถึงกับอริยะทุกคน ไม่ใช่แค่อริยะของลัทธิขงจื๊อเท่านั้น เพราะอย่างไรซะหากคำสาบานของอริยะสามารถกลับคำได้ง่ายๆ ถ้าเช่นนั้นเกรงว่าฟ้าดินที่มีกฎเกณฑ์เข้มงวดแห่งนี้ก็คงเปลี่ยนโฉมหน้าไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิงแล้ว

ซิ่วไฉเฒ่าเป็นฝ่ายละทิ้งเนื้อหนังมังสาหุ้มกายที่เป็นเปลือกภายนอกร่างนั้น ละทิ้งวิชาอภินิหารมากมายของอริยะลัทธิขงจื๊อ ใช้แค่จิตวิญญาณท่องพเนจรไปทั่วฟ้าดิน

ซิ่วไฉเฒ่ารอจนเด็กหนุ่มยกมือสองข้างเท้าเอว ก้มหน้าหอบหายใจ จึงถามว่า “ด่าจบแล้ว? ถึงเวลาที่ข้าต้องพูดคุยด้วยเหตุผลแล้วหรือเปล่า?”

หลังจากระบายความแค้นเคืองในใจออกมาจนหมด เด็กหนุ่มชุดขาวก็นึกถึงเรื่องราวมากมายในอดีตของตาแก่นี่ พลันเริ่มขลาดกลัวและร้อนตัวจึงเงียบเสียงลง

ซิ่วไฉเฒ่าถอนหายใจ “การเดินหมากของฉีจิ้งชุน ใครเป็นคนสอน?”

ชุยฉานยืดอกเชิดหน้าทันใด “ข้าผู้อาวุโสเอง!”

ผู้เฒ่าเอ่ยเนิบช้าด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “ข้าเคยบอกกับพวกเจ้าทุกคนว่า เวลาที่พูดคุยเหตุผลกับคนอื่น ต่อให้ทะเลาะกัน หรือแม้แต่การถกเถียงในเรื่องของมหามรรคาก็ยังต้องทำใจให้สงบ”

ชุยฉานเงียบกริบเป็นจักจั่นในฤดูหนาว ก่อนพูดเบาๆ ว่า “เป็นข้า…เขาฉีจิ้งชุนไม่มีการตื่นรู้ในด้านการเล่นหมากล้อม พอแพ้ให้ข้าหลายครั้งเข้าก็ไม่ยอมเล่นอีก”

ผู้เฒ่าถามอีกครั้ง “แล้วใครเป็นคนสอนเจ้าเล่นหมากล้อม?”

ชุยฉานไม่ยอมตอบ

ซิ่วไฉเฒ่าแค่นเสียงในลำคอ “ข้าผู้อาวุโสเอง!”

ชุยฉาน้อยเนื้อต่ำใจ เคียดแค้นกัดฟันจนฟันแทบตก ตาเฒ่าเจ้าเข้าใจหรือไม่ว่าอะไรคือการทำตัวเป็นแบบอย่าง?