กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 172

กระบี่จงมา – บทที่ 172.1 พบเจอความอยุติธรรมบนเส้นทางแห่งยุทธภพ
บทที่ 172.1 พบเจอความอยุติธรรมบนเส้นทางแห่งยุทธภพ
โดย
ProjectZyphon
ไม่มีการจงใจชักนำเหมือนครั้งแรกและครั้งหลังจากชุยตงซาน เส้นทางในภายหลังของเฉินผิงอันจึงเป็นการเดินทางในยุทธภพ ไม่ใช่เดินบนภูเขาที่เต็มไปด้วยเหตุการณ์แปลกประหลาด

เพียงแต่ว่าเฉินผิงอันไม่รู้ตัวเลย เขาแค่รู้สึกเสียดายนิดหน่อยที่ไม่ได้เจอกับภูตผีปีศาจซึ่งช่วยเปิดโลกทัศน์ ตอนนี้ไม่จำเป็นต้องพะวงถึงเรื่องความปลอดภัยของพวกหลี่เป่าผิงอีกแล้ว อีกทั้งข้างกายตัวเองยังมีงูคู่หนึ่งที่ฝึกตนจนมีสติปัญญาให้การปกป้อง เฉินผิงอันจึงหวังว่าจะเจอเรื่องพิลึกพิสดารอีกสักหน่อย แน่นอนว่าทางที่ดีที่สุดคือมองอยู่ไกลๆ ทั้งได้เพิ่มความรู้ แล้วก็ไม่พาตัวเองไปตกอยู่ในอันตราย

น่าเสียดายที่ใกล้จะออกจากอาณาเขตของแคว้นหวงถิงแล้ว การเดินทางของเขากลับยังคงราบรื่นน่าเบื่อหน่าย

ช่วงสนธยาของวันนี้ หลังจากฝึกเดินนิ่งบนสันหลังงูน้ำเสร็จ เฉินผิงอันก็เลือกพักผ่อนอยู่ในวัดร้างข้างทางภูเขาที่เงียบสงบสายหนึ่งแล้วเริ่มก่อไฟหุงหาอาหาร

แม้ว่าเฉินผิงอันจะจงใจเลือกเส้นทางแถบชานเมืองเพื่อย้อนกลับไปยังต้าหลี แต่ก็ยังเจอชายและหญิงที่เดินทางผ่านป่าเขามาไม่น้อย คนส่วนใหญ่ล้วนสวมเสื้อคลุมหนังจิ้งจอก สวมอาภรณ์ผ้าแพร ห้อยดาบพกกระบี่ แผ่กลิ่นอายของคนในยุทธภพ แล้วก็มีบางส่วนที่หน้าตาค่อนข้างดุร้ายอำมหิต แค่มองก็รู้แล้วว่าไม่ใช่คนดีมีคุณธรรม แต่ยังดีที่พอเห็นพวกเฉินผิงอันสามคน อย่างมากก็แค่ปรายตามองหลายครั้งหน่อย ไม่ได้มีปัญหาอะไรเกิดขึ้น

การเดินทางในยุทธภพ หากพบเจอบุคคลที่ดูเหมือนรังแกง่ายอย่างหลวงจีนเฒ่า นักพรตเต๋าน้อย หรือแม่ชีสะคราญโฉม ทางที่ดีที่สุดไม่ควรไปข้องแวะด้วย นี่คือหลักการที่ผู้อาวุโสจำนวนนับไม่ถ้วนในยุทธภพซึ่งเคยทำผิดพลาดสืบทอดต่อกันมาหลายต่อหลายรุ่น

เฉินผิงอันได้พึ่งใบบุญของเด็กชายชุดเขียวกับเด็กหญิงชุดกระโปรงสีชมพู เพราะอย่างไรซะก็มีคนธรรมดาไม่กี่คนเท่านั้นที่จะพาเด็กเล็กสองคนเดินทางมาด้วย อีกอย่างแต่ละคนต่างก็หน้าตางดงาม ผิวพรรณอมชมพูราวกับหยกแกะสลัก นอกจากนี้คนทั้งสามยังเดินทางในป่าลึกอันเป็นที่อยู่อาศัยของสัตว์ร้ายอย่างไม่กลัวตาย ขอแค่เป็นคนที่มีสมองสักหน่อยย่อมไม่มีทางคิดลงมือสังหารพวกเขาง่ายๆ

อันที่จริงก่อนหน้านี้ก็เจอกับชายฉกรรจ์ป่าเถื่อนที่เป็นนักโทษหลบหนีกลุ่มหนึ่ง แล้วพวกเขาก็มีเจตนาร้ายจริงๆ จึงคอยสะกดรอยตามคนทั้งสามอย่างระมัดระวัง คิดจะหาโอกาสเหมาะๆ แล้วค่อยลงมือ ผลสุดท้ายกลับเห็นว่าเด็กชายชุดเขียวที่มองดูเหมือนสามารถขยี้ให้ตายได้ด้วยนิ้วมือเดียวจำแลงร่างกลับคืนสู่ร่างจริงที่น่าหวาดกลัว ใช้ร่างงูที่ยาวเหยียดเลื้อยข้ามภูเขา ต้นไม้ระหว่างทางพากันโค่นหัก ทำเอาคนกลุ่มนั้นตกใจจนแทบฉี่ราดกางเกง

เด็กหญิงชุดกระโปรงชมพูช่วยหอบกิ่งไม้แห้งมาให้เฉินผิงอัน สาละวนทำงานไม่หยุดมือ เด็กชายชุดเขียวกลับเป็นตัวขี้เกียจขนานแท้ จะอ้าปากก็ต่อเมื่อข้าวมาเท่านั้น ตอนนี้เขานั่งหาวอยู่นอกวัดร้าง กล่าวอย่างเกียจคร้าน “นายท่าน สองฝั่งของถนนบนภูเขาต่างก็มีคนกลุ่มหนึ่งเดินเข้าหากัน อีกไม่นานก็จะเจอกันแล้ว ทางฝ่ายซ้ายมือกำลังเข่นฆ่ากัน ดูเหมือนว่าจะสนุกมาก ส่วนทางฝั่งขวามือควบม้าในชุดงดงาม ในกลุ่มยังมีสาวสวยขายาวด้วย หากนายท่านต้องการ ข้าจะไปแย่งเอามาทำเป็นเมียโจรให้ท่านดีไหม เล่นเบื่อแล้วค่อยปล่อยนางกลับบ้าน หากมีปัญหา เดี๋ยวข้าค่อยให้เงินทองหรือโชควาสนากับนางเพิ่มอีกสักเล็กน้อย ไม่แน่ว่านางอาจจะยังซาบซึ้งในความกรุณาของนายท่านก็ได้…”

เฉินผิงอันที่กำลังกระดกก้นโน้มตัวไปเป่าสะเก็ดไฟในกองไฟตอบรับอย่างไม่ใส่ใจ “อีกเดี๋ยวหากพบพวกเขา เจ้าอย่าหาเรื่องใส่ตัว”

เด็กชายชุดเขียวขยี้แก้มอย่างเบื่อหน่าย กล่าวเสียงขุ่น “นายท่าน หากข้าไม่ยืดเส้นยืดสายบ้าง มือเท้าคงขึ้นราเป็นแน่”

เฉินผิงอันไม่สนใจเขาอีก

ปลายฝั่งด้านหนึ่งของเส้นทางภูเขานอกวัดร้างมีเสียงตะโกนดังเอะอะ

ชายคนหนึ่งหน้าตาสกปรกมอมแมมกำลังไล่ตามสาวงามสีหน้าตื่นตระหนก ด้านหลังมีชายฉกรรจ์ร่างสูงใหญ่พูดกลั้วหัวเราะเสียงดัง “นังแพศยา วิ่ง! วิ่งต่อไป! หากครั้งนี้ถูกนายท่านใหญ่จับได้ คอยดูเถอะข้าจะลอกคราบเจ้าให้เกลี้ยง ขอให้ข้าคิดดูก่อนนะว่า ถึงเวลานั้นจะเริ่มกินเนื้ออวบๆ ขาวๆ ของเจ้าจากตรงไหน!”

คนห้าหกคนข้างกายชายฉกรรจ์หัวโล้นหัวเราะครืนอย่างสนุกสนาน รอยยิ้มชั่วช้าเปี่ยมไปด้วยความเคียดแค้นและสาแก่ใจ

“สตรีใจดำอำมหิตเช่นนี้เอาเนื้อมาตุ๋นกินตรงๆ เลยดีกว่า จากนั้นก็โรยต้นหอม ผักชี เหยาะพริกไทยตามลงไป จุ๊ๆ ต้องอร่อยล้ำแน่นอน เนื้อทั่วร่างจะอย่างไรก็ต้องได้สักร้อยจิน (ประมาณห้าสิบกก.) พอให้พวกเรากินได้หลายมื้อ”

“พวกเจ้าอย่ามาแย่งข้านะ ข้าชอบกินลูกนกพิราบ (ในที่นี้เป็นคำเปรียบเปรยถึงผู้หญิงที่สดใหม่ ขาวอวบอิ่ม) มาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว!”

ดวงตาของเด็กชายชุดเขียวสว่างวาบ

เฉินผิงอันบอกให้เด็กหญิงชุดกระโปรงสีชมพูช่วยหุงข้าว ส่วนตัวเองลุกขึ้นยืน เดินไปหน้าประตูวัดร้าง เด็กชายชุดเขียวคันไม้คันมือเต็มที แต่กลับถูกเฉินผิงอันกดศีรษะเอาไว้จึงได้แต่ยืนอยู่ที่เดิมอย่างว่าง่าย

บนทางภูเขาอีกฝั่งหนึ่งคือเสียงฝีเท้าม้าดังเป็นระลอกคลอกับเสียงหัวเราะอย่างเบิกบาน เพียงไม่นานคนฝั่งนั้นก็ค้นพบความผิดปกติบนถนน หลังจากได้ยินวาจาสกปรกหยาบคายของชายฉกรรจ์ที่เหมือนโจรภูเขากลุ่มนั้นแล้ว ดุรณีน้อยที่ด้านหลังสะพายคันธนูก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นเยียบเย็น แสดงความขุ่นเคืองใจอย่างถึงที่สุด นางปรายตามองสตรีแต่งงานแล้วหุ่นอวบอิ่มที่วิ่งโซซัดโซเซ ก่อนจะเก็บสายตากลับคืนอย่างรวดเร็ว คราวนี้มองไปยังพวกโจรที่โบกดาบตวัดกระบี่ชูหราแล้วแค่นเสียงเย็น ขาเรียวยาวที่หนีบอยู่ตรงท้องม้าพลันกระแทกถี่เร็ว ควบม้าห้อตะบึงพุ่งนำไปด้านหน้า “ข้าจะไปช่วยคน!”

ชายหนุ่มพกกระบี่พู่สีเงินคนหนึ่งรีบเฆี่ยนแส้ควบม้าตามหญิงสาวไปทันที เขาขี่ม้าเคียงข้างไปกับนาง ขณะเดียวกันก็เอ่ยเตือนเบาๆ กลั้วเสียงหัวเราะ “หลันจือ ก่อนหน้านี้มีคนนอกอยู่ด้วย ข้าเลยไม่สะดวกพูดอะไรมาก แต่ในบันทึกลับของเขตการปกครองของพวกเราบอกไว้ว่าเทือกเขาสันตะขาบลูกนี้มักจะมีสัตว์ประหลาดและสิ่งชั่วร้ายคอยก่อกวน ถึงขั้นที่ว่ามีภูตผีปีศาจในภูเขาใหญ่หลายลูกที่รู้จักให้การช่วยเหลือกันและกัน เดิมทีก็รับมือได้ยากมากอยู่แล้ว เพียงแต่ว่าทุกครั้งที่ทางการเชิญเทพเซียนให้ขึ้นเขาไปค้นหา กลับเจอแต่พวกภูตน้อยที่ไม่มีความสำคัญ พวกปีศาจใหญ่ที่ได้ข่าวมาล่วงหน้าล้วนหลบหนีไปซ่อนตัวกันหมด เจ้าเล่ห์มากเลยล่ะ หากไม่เป็นเพราะก่อนหน้านี้ทางการเพิ่งจะพาคนทำความสะอาดสันตะขาบไปรอบหนึ่ง ข้าก็ไม่กล้ารับปากพาพวกเจ้าเข้ามาในภูเขาลูกนี้หรอก”

นอกจากหญิงสาวจะสะพายธนูยาวสีเงินที่สลักตัวอักษรโบราณและเรียบง่ายไว้ด้านหลังแล้ว ตรงเอวยังห้อยดาบแคบฝักสีดำสนิทอีกเล่มหนึ่ง มือของนางกดที่ด้ามดาบ พูดเสียงเย็น “หากมีภูตผีปีศาจจริงๆ ก็ดีน่ะสิ กำจัดปีศาจปราบมาร ไม่ได้มีแค่เทพเซียนบนภูเขาเท่านั้นที่ทำได้ พวกเราก็ทำได้เหมือนกัน!”

ชายหนุ่มยิ้มอย่างจนใจ ไม่พูดอะไรให้มากความอีก ควบม้าห้อตะบึงออกไป หวังเพียงว่าการผดุงความเป็นธรรมในครั้งนี้จะไม่เกิดปัญหาแทรกซ้อน ไม่เหมือนกับหญิงสาวที่ออกจากสำนักมาเผชิญโลกกว้างครั้งแรก เขาคือลูกหลานตระกูลขุนนางที่ชาติตระกูลไม่ธรรมดา จึงมีประสบการณ์และเข้าใจความอันตรายความชั่วร้ายในโลกมนุษย์มากกว่า

สตรีแต่งงานแล้วผู้นั้นเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งไม่อาจปกปิดเรือนกายได้ ผิวพรรณขาวนวลเนียนจึงโผล่วับแวมเป็นแถบๆ สภาพน่าเวทนา แม้ว่านางเองก็เป็นผู้ฝึกตนคนหนึ่ง แต่ด้วยถูกไล่ฆ่ามาตลอดทางจึงเป็นเหมือนม้าตีนปลาย ฝีเท้าเบาล่องลอย เห็นชายหญิงควบม้าตรงเข้ามาก็ฝืนรวบรวมเรี่ยวแรงตะโกนเสียงดัง “จอมยุทธ์ทั้งสองท่านโปรดช่วยข้าด้วย!”

หญิงสาวปลดผ้าคลุมโยนให้กับสตรีแต่งงานแล้ว นางบังคับม้าอย่างเชี่ยวชาญ ขณะที่สวนทางกับสตรีแต่งงานแล้ว นางก็ชักดาบแคบออกมา ดึงบังเหียนหยุดม้า ถลึงตาเดือดดาลใส่ฝ่ายตรงข้าม “ไสหัวไปไกลๆ!”

ชายหนุ่มมาหยุดอยู่ข้างกายของหญิงสาว ยิ้มบางๆ “ฮูหยินคงตกใจแย่แล้ว”

สตรีแต่งงานแล้วเอาผ้าคลุมลมห่มทับเรือนกายอวบอิ่ม หอบหายใจเสียงดัง ใบหน้าซีดเผือด พูดเสียงสั่นด้วยยังหวาดหวั่นไม่คลาย “คุณชาย พวกท่านต้องระวังพวกป่าเถื่อนเหล่านั้นให้มาก พวกเขาเรียกตัวเองว่าเป็นผู้ฝึกตน แล้วก็สามารถร่ายใช้เวทอภินิหารบางอย่างได้จริงๆ ทางที่ดีที่สุดคุณชายควรเตือนเพื่อนของท่านว่าไม่ควรทำอะไรหุนหัน หากไม่ได้จริงๆ คุณชายกับแม่นางท่านนั้นแค่ช่วยขวางพวกเขาให้ข้าก็พอ ข้าจะเร่งเดินทางต่อเดี๋ยวนี้ เพียงแต่ว่าเสื้อคลุมกันลมตัวนี้คงต้องขออภัยจอมยุทธ์หญิงผู้มีคุณธรรมท่านนั้นแล้ว…”