กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 187
บทที่ 187.2 เหล่าผู้เฒ่าในวันปีใหม่
โดย
ProjectZyphon
พอเข้าประตูมาแล้ว ผู้ฝึกกระบี่หนุ่มก็เอ่ยเบาๆ ว่า “วันหน้าเมื่ออยู่ในยุทธภพ เวลาจะกุมมือคารวะใคร จำไว้ว่าผู้ชายต้องใช้มือซ้ายทับมือขวา นี่เรียกว่าคารวะแบบมงคล แต่ถ้ากลับกันจะเป็นเรื่องต้องห้าม เพราะจะทำให้ฝ่ายตรงข้ามดวงซวยได้ง่ายๆ”
เฉินผิงอันหันขวับมามองผู้ฝึกกระบี่หนุ่ม อีกฝ่ายพูดเหมือนไม่ใส่ใจนัก “ความพิถีพิถันพวกนี้ แค่จำไว้ในใจก็พอแล้ว”
ในบ้านมีม้านั่งเล็กอยู่แค่สามตัว เด็กหญิงชุดกระโปรงชมพูจึงรีบลุกขึ้น ผู้ฝึกกระบี่หนุ่มไม่ได้รีบร้อนนั่งลง ยังเอ่ยยิ้มๆ ว่า “มาเยี่ยมถึงบ้านในวันแรกของปีใหม่ ถ้ามามือเปล่าก็คงไม่เข้าท่าสักเท่าไหร่ งั้นก็มอบของเล่นสองชิ้นนี้แล้วกัน”
เขายื่นมือออกมาจึงเห็นว่ากลางฝ่ามือมีแผ่นหยกไร้ตัวอักษรสองชิ้นวางทับซ้อนกันอยู่ แต่สี่มุมของแผ่นหยกกลับสลักลายเมฆาคล้อยที่มีเฉพาะในสกุลซ่งราชวงศ์ต้าหลี “พวกมันมีชื่อว่าป้ายสงบสุขไร้กังวล เวลาปกติสามารถเอามาห้อยไว้ที่เอว ถือว่าพอจะมีประโยชน์สำหรับพวกเจ้าสองคนที่ในอนาคตจะมาอาศัยที่นี่อยู่บ้าง และถ้าจะเดินทางไกล โดยอยู่ในอาณาเขตของต้าหลีก็จะยิ่งสะดวกสบาย”
เด็กชายชุดเขียวอยากได้มาก เพราะเขารู้ถึงความล้ำค่าของวัตถุชิ้นนี้
เด็กหญิงชุดกระโปรงชมพูไม่รู้ความนัยที่ซุกซ่อนอยู่ ได้แต่มองไปทางเฉินผิงอัน จะรับหรือไม่ ต้องดูที่ความต้องการของนายท่าน
เฉินผิงอันลังเลอยู่ชั่วครู่ แล้วก็พยักหน้าให้ “รับไว้เถอะ”
หลังจากเด็กชายชุดเขียวและเด็กหญิงชุดกระโปรงชมพูรับมาแล้วก็หันไปโค้งตัวขอบคุณผู้ฝึกกระบี่หนุ่มอย่างพร้อมเพรียงกัน
ผู้ฝึกกระบี่หนุ่มมอบของขวัญพบหน้าเรียบร้อยแล้วก็บอกลาจากไปทันที
เฉินผิงอันไม่รู้ว่าควรจะรั้งอีกฝ่ายไว้อย่างไร จึงได้แต่เดินไปส่งที่หน้าประตูบ้าน
ทางฝ่ายของบ้านเก่าตระกูลเฉา เศรษฐีผู้เฒ่ายืนอยู่ข้างบ่อน้ำในบ้าน บนปากเพดานที่เปิดโล่งของตัวบ้านมีจิ้งจอกสีแดงตัวหนึ่งนั่งอยู่ ส่วนเฉาจวิ้นนั้นนั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้ ปรายตามองบรรพบุรุษตระกูลตัวเอง แม้แต่จะเอ่ยทักทายสักคำเขายังคร้านจะทำ
พอผู้ฝึกกระบี่หนุ่มเดินเข้ามาแล้ว ผู้เฒ่าก็ถามยิ้มๆ “เจ้าสนิทสนมกับเด็กหนุ่มผู้นั้นรึ?”
ผู้ฝึกกระบี่หนุ่มยิ้มตอบ “ด้วยตบะและฐานะของผู้เฒ่าเฉา ยังต้องลงมือกับเด็กหนุ่มในตรอกทรุดโทรมคนหนึ่งด้วยหรือ?”
เฉาซีหัวเราะฮ่าๆ “ก็แค่จะลงโทษนิดหน่อยเท่านั้น อย่างมากก็แค่ปล่อยให้ไออัปมงคลล้อมวนอยู่รอบบ้านตลอดทั้งปี ไม่นับเป็นอะไรได้ ต่อให้เป็นแค่คนธรรมดา แต่ถ้าที่มีร่มเงาบรรพบุรุษปกป้องมากหน่อย มีธาตุหยางพลุ่งพล่านสักหน่อยก็ยังรับได้ไหว อีกอย่างเจ้าเองก็ช่วยเด็กหนุ่มคนนั้นขจัดภัยไปอย่างลับๆ แล้วไม่ใช่หรือ?”
ผู้ฝึกกระบี่หนุ่มส่ายหน้า ไม่ได้พูดอะไร
เรื่องราวบนโลกก็น่าขันเช่นนี้ เป็นบุคคลยิ่งใหญ่ที่เดินออกมาจากถ้ำสวรรค์หลีจูเหมือนกัน เซี่ยสือนิสัยซื่อสัตย์ตรงไปตรงมา มีชื่อเสียงเลื่องลือไปหลายทวีปใหญ่ เป็นผู้ที่ได้รับการยอมรับว่ามีมาดของปรมาจารย์ การที่เขาโดดเด่นขึ้นมาในอุตรกุรุทวีปที่ซึ่งมีผู้ฝึกกระบี่กลาดเกลื่อน ลัทธิเต๋าเสื่อมโทรมลง มีหวังว่าจะได้กลายเป็นเทพสวรรค์ที่มีน้ำหนักมากพอคนหนึ่ง ต่อให้เป็นนักพรตผู้เป็นศัตรูของเซี่ยสือเองก็ยังเลื่อมใสเขาจากใจจริง กลับมามองเฉาซีผู้มีนิสัยประหลาด ชื่อเสียงฉาวโฉ่มาโดยตลอด ต่างก็พูดกันว่าคนผู้นี้ใจจืดใจดำ ไม่สำนึกบุญคุณคน เพียงแค่มีโชควาสนาดีเยี่ยม ถึงได้เดินขึ้นสู่ที่สูงมาตลอดทางอย่างที่ใครก็ขัดขวางไว้ไม่อยู่
ทว่าตอนนี้เฉาซีเซียนกระบี่ที่เป็นพวกนอกรีตกลับเลือกที่จะยืนอยู่ฝ่ายเดียวกับต้าหลี แต่เซี่ยสือกลับทำเรื่องที่ไม่ค่อยจะมีเกียรตินัก
เฉาจวิ้นลุกขึ้นยืน ยิ้มบางๆ พูดว่า “ข้ารู้จักเจ้า เจ้าคือสวี่รั่วแห่งสำนักโม่ อยู่ในยุทธภพของทวีปแดนเทพแผ่นดินกลางมาหลายปี ชื่อเสียงโด่งดังมาก ได้รับสมญานามว่าเป็นเจียวหลงแห่งโลกมนุษย์ ข้ารู้สึกว่าการที่เว่ยจิ้นแห่งแจกันสมบัติทวีปมักจะหมกตัวอยู่ในยุทธภพ ไม่ชอบอยู่บนภูเขา ไม่แน่ว่าอาจจะเลียนแบบเจ้าตอนที่เป็นหนุ่มก็ได้”
มือกระบี่นึกถึงเซียนกระบี่หนุ่มแห่งศาลลมหิมะที่เปี่ยมไปด้วยปณิธานห้าวเหิมคนนั้นแล้วส่ายหน้ายิ้ม “เขาไม่ได้เลียนแบบข้า”
จู่ๆ เฉาซีก็นึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ เขากระโดดลงไปในบ่อน้ำแห่งขอด พลิกแผ่นหินสีเขียวก้อนหนึ่งขึ้นมาจึงเห็นว่าด้านในซ่อนเหรียญทองแดงธรรมดาที่ขึ้นสนิมไว้หนึ่งเหรียญ เซียนกระบี่พสุธาที่มีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วทวีปพลันหัวเราะร่าเสียงดัง เก็บเหรียญทองแดงใส่ชายแขนเสื้อ จุ๊ปากพูด “ลางดี ลางดี”
เฉาซีเงยหน้ามองไปทางมือกระบี่หนุ่ม “หากถามข้านะ เครื่องปั้นแห่งชะตาชีวิตชิ้นที่ถูกทุบแตกในปีนั้น ต้าหลีและหลงเฉวียนพวกเจ้าเป็นฝ่ายทำผิดก่อน ถึงเป็นเหตุให้เกิดความผิดพลาดขึ้นมา แต่ตอนนั้นต้าหลีก็ชดใช้ไปแล้ว และฝ่ายตรงข้ามก็รับไว้แล้วด้วย ตามหลักแล้วเรื่องนี้ต้องถือว่าหายกัน แต่ตอนนี้คนซื้อกลับผลักดันเรื่องไปหาตัวการเบื้องหลังทีละขั้น สุดท้ายถึงได้ยกพระโพธิสัตว์ใหญ่อย่างเซี่ยสือออกมาข่มขู่ผู้คน เรื่องนี้ทำได้ไม่ดีนัก ไม่ละเอียดรอบคอบมากพอ แต่จริงๆ แล้วมันก็จัดการได้ง่ายมาก ฆ่าเซี่ยสือให้ตายไปซะเลย มีข้า มีเจ้า บวกกับอริยะหร่วนฉง พวกเราสามคนร่วมมือกัน เซี่ยสือไม่เพียงแต่ต้องแพ้ แม้แต่จะหนีก็ยังหนีไม่รอด เซี่ยสือรนหาที่ตายเอง จะโทษคนอื่นไม่ได้”
มือกระบี่หนุ่มเอ่ยถาม “ต่อให้ฆ่าเซี่ยสือตายได้ แต่ถ้าถ้ำสวรรค์หลีจูที่ปริแตกแล้วร่วงลงมาจากฟ้าแห่งนี้ต้องถูกทำลายย่อยยับไปด้วย พวกเราต้าหลีจะทำอย่างไร?”
เฉาซีกล่าวอย่างคนยืนพูดไม่ปวดเอว (เปรียบเปรยว่าไม่ใช่เรื่องของตนย่อมไม่เดือดร้อน ไม่ได้อยู่ในสถานการณ์เดียวกันก็ไม่เข้าใจ) “ฆ่าเซี่ยสือไปคนหนึ่ง ได้ผลลัพธ์เฉกเช่นเคาะภูเขาสะเทือนพยัคฆ์ ดีจะตายไป ไม่ด้อยไปกว่าการสร้างหอป๋ายอวี้จิงหลังหนึ่งเลย”
มือกระบี่หนุ่มไม่ต่อคำ
เฉาซียังคงพูดล่อลวงใจคนต่อไป “อีกไม่นานต้าหลีของพวกเจ้าก็จะยกทัพลงใต้แล้วไม่ใช่หรือ? พอฆ่าเซี่ยสือตายแล้ว ก็ลองดูเถอะว่าถึงเวลานั้นพวกตะพาบเฒ่าที่มีขอบเขตสิบและห้าขอบเขตบนในต้าสุยจะเหลืออยู่สักกี่คน? ข้ากล้าเดิมพันเลยว่าไม่มีทางเกินมือเดียว และถ้าข้าเฉาซีเดิมพันแพ้ มีตะพาบเฒ่าเกินมา ถ้าอย่างนั้นก็ให้ข้าจัดการกับทุกคนเอง ตกลงไหมล่ะ?”
มือกระบี่หนุ่มกล่าวอย่างไม่เข้าใจ “เจ้ามีความแค้นใหญ่หลวงกับเซี่ยสือรึ?”
เฉาซีส่ายหน้า “เปล่านี่ ก็แค่เป็นคนบ้านเดียวกันเท่านั้น แถมยังไม่ใช่คนรุ่นเดียวกับข้า ไม่เคยเจอหน้ากันมาก่อน บรรพบุรุษของสองตระกูลไม่มีความเกี่ยวข้องกัน ข้าก็แค่ไม่ชอบใจที่เซี่ยสืออาศัยตบะมารังแกต้าหลี เนรคุณกันเกินไป จะดีจะชั่วเขาก็มีชาติกำเนิดมาจากต้าหลี ไม่นึกถึงบุญคุณที่อบรมเลี้ยงดูก็แล้วไปเถอะ แต่นี่ยังจะตั้งตนเป็นปรปักษ์กับต้าหลี คนแบบนี้ข้าเฉาซีเกลียดนักล่ะ”
“ผายลมเหม็นโฉ่!”
จิ้งจอกแดงเพลิงที่อยู่บนหลังคาเปิดโปงความจริงด้วยประโยคเดียว แล้วพูดแดกดันต่อว่า “สกุลเฉินผู้มากความรู้ในทักษินาตยทวีปคือหนึ่งในสาขาของทวีปแดนเทพแผ่นดินกลาง แต่สกุลเฉินดั้งเดิมแท้จริงนั้นไม่เคยถูกกับลัทธิเต๋า ฆ่าเซี่ยสือตายไปคนหนึ่งก็ถือเป็นของขวัญชิ้นใหญ่ที่สุดในใต้หล้า อย่าว่าแต่ยกสตรีสายตรงของสกุลเฉินผู้มากความรู้ให้แต่งงานกับเฉาจวิ้นเลย ต่อให้ตระกูลเดิมในแผ่นดินกลางส่งผู้หญิงอีกคนมาแต่งงานกับเขาเฉาจวิ้นด้วยก็ยังไม่เป็นปัญหา”
“เจ้านี่มันปากคอเราะร้ายจริงๆ” เฉาซีสบถยิ้มๆ แล้วยกมือโบกชายแขนเสื้อ
ร่างของจิ้งจอกเพลิงสีแดงพลันระเบิดดังปัง สลายกลายเป็นเถ้าธุลี
เห็นได้ชัดว่าช่วงเวลากว่าที่มันจะกลับคืนสู่รูปลักษณ์เดิมอย่างสมบูรณ์แบบนานกว่าตอนที่ถูกกระบี่บินของเฉาจวิ้นแยกร่างมากนัก
มันหยิบกระเบื้องขึ้นมาชิ้นหนึ่งแล้วขว้างใส่เฉาซีแรงๆ กระเบื้องชิ้นนั้นพุ่งไปดุจสายฟ้าแลบ จากนั้นมันก็หันหัวเผ่นหนี
เฉาซีรับกระเบื้องไว้เบาๆ โยนขึ้นข้างบน ส่งมันกลับคืนสู่ตำแหน่งเดิม
อันที่จริงกระเบื้องชิ้นนั้นได้แตกออกเป็นเสี่ยงๆ แล้ว
จอมยุทธ์สำนักโม่นามว่าสวี่รั่วปฏิเสธข้อเสนอของเฉาซี “เรื่องแบบนี้ ข้าไม่สามารถตัดสินใจได้เองโดยพลการ”
เฉาซีเหลือกตามองบนใส่ “แล้วใครในต้าหลีของพวกเจ้าที่ตัดสินใจได้ล่ะ?”
สวี่รั่วพูดยิ้มๆ “ฮ่องเต้ ซ่งจ่างจิ้งอ๋องเจ้าแคว้น ราชครูชุยฉาน สามคนนี้”
เฉาซีพูดเสียงขุ่น “ถ้าอย่างนั้นก็โผล่หัวมาสักคนสิ เจ้าสวี่รั่วมาแค่เพื่อดูละครไม่ยอมลงมือแล้วจะมีความหมายอะไร? ในเมื่อครั้งนี้เซี่ยสือกล้าเดินทางมาเพียงลำพัง แสดงว่าต้องมีที่พึ่ง ถ้าเกิดพวกเราสามคนร่วมมือกันแล้วยังปล่อยให้เขาหนีไปได้ ปล่อยให้เขาทำตามเป้าหมายได้สำเร็จ แถมยังหนีกลับไปที่อุตรกุรุทวีปได้ ถึงเวลานั้นแมลงที่น่าสงสารอย่างพวกเราสามคน บวกกับสกุลซ่งต้าหลีของพวกเจ้าต้องจบเห่กันหมดแน่!”
สวี่รั่วพยักหน้ารับ “ต้องมาแน่อยู่แล้ว”
เฉาซีเงียบเสียงลงในบัดดล
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา!