กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 195

กระบี่จงมา – บทที่ 195.1 หอสยบกระบี่
บทที่ 195.1 หอสยบกระบี่
โดย
ProjectZyphon
ในสายตาของจื้อกุยที่มองผ่านจากอีกฝากของกำแพง เฉินผิงอันที่นั่งอยู่บนม้านั่งเล็กตัวโยกโยนไปมา คล้ายคนกำลังสัปหงก

แต่ในการรับสัมผัสของเฉาจวิ้นเซียนกระบี่ จิตวิญญาณของเฉินผิงอันสั่นสะเทือนรุนแรงประหนึ่งเรือลำน้อยลอยคว้างอยู่ท่ามกลางคลื่นน้ำทะลักทลาย เสี่ยงที่จะถูกล่มเรือได้ทุกเมื่อ

จิ้งจอกแดงเพลิงที่ยืนอยู่บนไหล่เฉาจวิ้นเอ่ยหยอกเย้า “แม้จะไม่รู้ความเป็นมาของตัวอ่อนกระบี่ก้อนนั้น แต่ก็แน่ใจได้ว่าระดับของมันสูงมาก ขนาดข้ายังอยากได้ เจ้าแค่เสียเปรียบเล็กน้อยก็ตัดใจได้แล้วหรือ? นี่ไม่เหมือนลักษณะนิสัยของเจ้าเฉาจวิ้นเลย”

เฉาจวิ้นโยนเมล็ดแตงเข้าไปยังลานบ้านของบ้านที่อยู่ติดกัน ส่ายหน้ากล่าวว่า “ไม่แย่งแล้ว ตาเฒ่าเฉาพูดถูก ช่วงนี้ควรอยู่นิ่งๆ คนตายยังต้องหงายหน้ามองฟ้า ไม่มีชีวิตเหลือแล้ว ทุกอย่างล้วนไร้ประโยชน์”

จิ้งจอกสีแดงเพลิงพูดล่อลวง “เรื่องเดียวกันไม่ทำเกินสามครั้ง ยังมีโอกาสอีกหนึ่งครั้ง ลองเดิมพันดู ไม่มีหญ้าให้กินตอนกลางคืน ม้าก็อ้วนไม่ได้ คนไม่มีทรัพย์สมบัติก็ไม่อาจร่ำรวย ในเมื่อเจ้าเฉาจวิ้นสะดุดล้มไปครั้งใหญ่ ถูกคนปั่นป่วนทะเลสาบหัวใจจนเละเป็นบ่อโคลน ทำให้ตบะของเจ้าชะงักค้างไม่ก้าวหน้า ตอนนี้หากไม่ใช้วิธีการอย่างใหม่จะทำเรื่องใหญ่สำเร็จได้อย่างไร?”

เฉาจวิ้นเงียบงัน ทำเพียงแค่ก้มหน้าก้มตาแทะเมล็ดแตง สายตาหม่นหมอง

นับตั้งแต่ที่ถือกำเนิดเกิดมา เฉาจวิ้นก็มีชื่อเสียงโด่งดัง เดิมทีก็คือตัวอ่อนเซียนกระบี่ใหญ่ที่หนึ่งร้อยปีจะพานพบสักครั้งในทักษินาตยทวีป ในทะเลสาบหัวใจมีปราณกระบี่ที่บริสุทธิ์ตั้งตระหง่านดุจดอกบัวที่ชูช่อเต็มทะเลสาบมาตั้งแต่เกิด เพียงแค่รอวันที่ดอกบัวจะผลิบานเท่านั้น เพียงแต่ว่าภายหลังพบเจอเหตุการณ์การเปลี่ยนแปลง ถูกสุดยอดผู้แข็งแกร่งคนหนึ่งทำลายทะเลสาบหัวใจ ปราณกระบี่แตกซ่านกระจัดกระจาย กลายเป็นเพียงดอกบัวที่แห้งเหี่ยว

นับแต่นั้นมาเฉาจวิ้นก็กลายเป็นตัวตลกของคนทั้งทักษินาตยทวีป ผู้มีพรสวรรค์ด้านวิถีกระบี่วัยเดียวกันที่ในอดีตเคยถูกเขาทิ้งห่างนำไปไกล ตอนนี้แต่ละคนล้วนเหนือกว่าเฉาจวิ้นไปแล้ว

จิ้งจอกแดงเพลิงถอนหายใจอย่างเศร้าอาลัย ใช้กรงเล็บตบศีรษะเฉาจวิ้น “เด็กที่น่าสงสาร รากฐานกระบี่แตกย่อยยับ อนาคตถูกทำลาย หลายปีมานี้ แม้แต่ความกล้าที่จะงัดข้อกับสวรรค์ก็ไม่เหลืออยู่แล้ว”

เฉาจวิ้นตกตะลึงเล็กน้อย หันหน้ากลับไปมองทางบ้านบรรพบุรุษของเด็กหนุ่ม “นิสัยของเจ้าหมอนี่ไม่เลวเลย ก่อนหน้านี้ข้ากลับมองไม่ออกแม้แต่น้อย เขาถึงขั้นหาวิธีที่สะดวกต่อตนเองเจอแล้ว”

สำหรับเทพเซียนบนภูเขาที่เห็นโลกกว้างมามากแล้ว เรื่องราวมากมายบนโลกนี้ไม่ได้น่าตกใจ แต่ยังมีความน่าสนใจหลงเหลืออยู่

จิ้งจอกแดงเพลิงเองก็อึ้งงันไปเช่นกัน มันกระโดดดึ๋งหนึ่งครั้งก็ขึ้นมายืนบนหัวเฉาจวิ้น ยืดคอเพ่งสายตามองภาพเหตุการณ์ที่เด็กหนุ่มกำลังต่อสู้อยู่กับตัวอ่อนกระบี่ในร่างตัวเอง แล้วเอ่ยเบาๆ “อืม คล้ายคลึงกับเสาหินผูกม้าในศาสนาพุทธ ซึ่งทำหน้าที่เป็นสมอเรือช่วยผูกเรือลำน้อยแห่งจิตวิญญาณของเด็กหนุ่มเอาไว้ ร่างกายของเด็กหนุ่มผุผัง ได้รับการปะชุนซ่อมแซมจนเดินมาถึงทุกวันนี้ ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย แต่หากคิดจะกำราบตัวอ่อนกระบี่ก้อนนั้น ยังไม่พอ เฉาจวิ้น ก่อนหน้าที่เจ้าจะถูกคนทำร้าย ชีวิตราบรื่นเกินไป ภายหลังยังต้องเจอกับอุปสรรคอีกมากมาย ไม่แน่ว่าประสบการณ์ของเด็กหนุ่มในวันนี้อาจจะกลายมาเป็นแรงบันดาลใจอย่างหนึ่งบนเส้นทางการฝึกตนของเจ้าก็ได้…”

เฉาจวิ้นไม่ยิ้มบางๆ อีกต่อไป เขาหุบยิ้ม สีหน้าเปลี่ยนมาเป็นเคร่งเครียด

พรสวรรค์น้อยใหญ่ในด้านการฝึกตนก็เหมือนถ้วยข้าวที่บรรพบุรุษประทานให้ ต่อให้ถ้วยของคนบางคนจะใหญ่มาก แต่ถ้าหากด้านในใส่ข้าวไว้น้อยเกินไป คนก็กินไม่อิ่ม กลายเป็นขีดจำกัดทางธรรมชาติอยู่ดี

การเดินทางไกลในครั้งนี้ จากทักษินาตยทวีปที่มีทิวทัศน์งามสง่าหลากหลาย มาจนถึงบุรพแจกันสมบัติทวีปบ้านป่าเมืองเถื่อน เฉาจวิ้นกลับได้รับผลประโยชน์อย่างเปี่ยมล้น สิ่งละอันพันละน้อยล้วนส่งผลดีต่อเขาทั้งสิ้น

ระหว่างการงัดข้อกับตัวอ่อนกระบี่ แม้เด็กหนุ่มจะรักษาสติสัมปชัญญะเอาไว้ได้ อีกทั้งยังมีสมอเรือช่วยดึงใจให้สงบนิ่งลง จิตวิญญาณไม่ถึงขั้นล่องลอยไปตามกระแสคลื่น แต่เพราะจิงชี่เสินของตัวอ่อนกระบี่พลุ่งพล่านเกินไป พลังอำนาจที่พุ่งชนไปทั่วนั้นดุดันบ้าคลั่ง เป็นวิธีการป่าเถื่อนที่ใช้พละกำลังอย่างเดียวเท่านั้น

จิ้งจอกแดงเพลิงตบกรงเล็บเข้าด้วยกัน กล่าวอย่างมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น “จะแพ้แล้ว น่าอนาถๆๆ ไม่แน่ว่าต้องนอนแบ็บอยู่บนเตียงสิบวันครึ่งเดือนเลยนะเนี่ย ชัดเจนว่าเป็นเพราะตัวอ่อนกระบี่เพิ่งจะมีสติปัญญา ยังไม่รู้จักวิธีโคจรวิชาอภินิหารอันเป็นพรสวรรค์ที่ซุกซ่อนอยู่ของตัวเอง หาไม่แล้วเด็กหนุ่มก็ไม่มีทางทนมาได้จนถึงตอนนี้”

แม้ว่าตบะของเฉาจวิ้นจะสู้จิ้งจอกที่อยู่บนศีรษะไม่ได้ แต่ต่างอาชีพ ความรู้ความเข้าใจก็แตกต่าง ในฐานะที่เขาเป็นผู้ฝึกกระบี่ซึ่งมีหวังว่าจะขึ้นไปสู่ยอดภูเขา จึงมีสายตาเฉพาะที่เป็นเอกลักษณ์ของตัวเอง “ก็ไม่แน่เสมอไป”

จิ้งจอกแดงเพลิงหลุดเสียงตกใจ “เอ๊ะ? ในร่างของเด็กหนุ่มผู้นั้นมีช่องโพรงที่ลึกมากอยู่สามช่อง หรือว่าเขาก็คือตัวอ่อนผู้ฝึกกระบี่ที่ไม่เลวคนหนึ่ง? ไม่ถูกๆ น่าจะเพิ่งขุดเจาะภายหลัง แต่ผสานรวมกันได้อย่างเป็นธรรมชาติ ช่างเป็นฝีมือที่ยิ่งใหญ่นัก มิน่าเล่าถึงทำให้ข้ามองพลาดไป”

คำว่าช่องโพรงลึกนั้นส่วนใหญ่เป็นวลีของคนในโลกมนุษย์ ใช้บรรยายถึงคนบางคนที่วางแผนอย่างรอบคอบและคิดการณ์ไกล ค่อนข้างจะเป็นความหมายในเชิงลบ

ทว่าหากเป็นบนภูเขากลับมีความหมายในทางที่ดีมาก ช่องโพรงเป็นเหมือนจวนและนคร แน่นอนว่ายิ่งสูงใหญ่ก็ยิ่งโอ่อ่าน่ามอง

จิ้งจอกแดงเพลิงถอนหายใจเบาๆ “เด็กหนุ่มที่ไม่สะดุดตาคนนั้นก็ยังมีความประหลาดที่ไม่อาจดูแคลน เฉาจวิ้น เจ้าจงเชื่อฟังตะพาบเฒ่าแต่โดยดีเถอะ ช่วงนี้อย่าได้หาเรื่องใส่ตัวเลย แม้ว่าถ้ำสวรรค์หลีจูที่ปริแตกแห่งนี้จะเป็นเพียงแค่สถานที่คับแคบแห่งหนึ่ง แต่กลับมีมังกรซ่อนพยัคฆ์หมอบ จะทำอะไรก็ไม่ควรโอหังมากเกินไปนัก”

เฉาจวิ้นพยักหน้ารับ “ต้องเก็บหางให้ดี ทำตัวให้สำรวม”

จิ้งจอกแดงเพลิงโมโหจึงกระทืบเท้าลงไปบนศีรษะของเฉาจวิ้น “เจ้าตะพาบน้อยเลี้ยงไม่โต คนอุตส่าห์เตือนเจ้าด้วยความหวังดี มาด่าข้าได้ไง!”

ลมหายใจของเด็กหนุ่มเริ่มมั่นคงขึ้นเรื่อยๆ ไม่รู้ว่าทำไมตัวอ่อนกระบี่ที่ได้เปรียบถึงตีกลองสั่งถอนทัพ สะบัดตัวอยู่อย่างสงบในช่องโพรงลมปราณที่ยิ่งใหญ่แห่งหนึ่ง

เฉาจวิ้นไม่ลอบมองภาพเหตุการณ์ของทางฝั่งนั้นอีกต่อไป แต่หัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์ “ได้ยินมาว่าเจ้ามีน้องสาวคนหนึ่งชื่อชิงอิง เป็นหนึ่งในบุรพาจารย์เผ่าจิ้งจอกเหมือนเจ้า มีหวังว่าจะมีหางที่เก้างอกออกมา ตาเฒ่าเฉาหลงใหลในความงามของนางมาหลายปีแล้ว นางสวยมากจริงๆ หรือ?”

จิ้งจอกแดงเพลิงยกหางตัวเองขึ้นทำเป็นพัดที่โบกลมเย็นมาเบาๆ แยกเขี้ยวพูด “สวยกะผีน่ะสิ หน้าตาอย่างกะคนตาย ไม่ชอบยิ้มมาตั้งแต่เด็ก แถมยังเย่อหยิ่งหัวสูง แค่มองก็รู้แล้วว่าเป็นพวกไร้วาสนา ด้วยสายตาของเจ้าตะพาบเฒ่าผู้นั้น ต่อให้เป็นแม่หมูสักตัว ขอแค่ก้นใหญ่มากพอ เขาก็รู้สึกว่าสวยปานเทพธิดาทั้งนั้นแหละ”

เฉาจวิ้นลังเลอยู่ชั่วครู่ ก่อนถามเบาๆ “ได้ยินว่านางป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ๆ กับหอพิทักษ์เมืองมาร้อยปีแล้ว หรือหวังว่าจะได้เป็นอนุภรรยาของเจ้าหมอนั่น?”

จิ้งจอกแดงเพลิงปล่อยหาง กุมท้องหัวเราะก๊าก ราวกับได้ยินเรื่องที่ตลกที่สุดในใต้หล้า “นายท่านป๋ายหรือจะถูกใจนาง? นายท่านป๋ายถือเป็นหนึ่งในราชาปีศาจใหญ่ที่อยู่มานานที่สุดในใต้หล้านี้ เคยเดินทางไปทั่วทุกมุมของสองใต้หล้าใหญ่ มีตัวเมียแบบไหนบ้างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน? แล้วมีหรือจะมาถูกใจจิ้งจอกน้อยธรรมดาๆ ตัวหนึ่ง?”

หอสยบสมุทรตั้งอยู่บนชายหาดทะเลใต้ของทักษินาตยทวีป และคนสกุลเฉาก็เป็นหนึ่งในคนเฝ้าประตูพอดี ดังนั้นเฉาจวิ้นจึงรู้เรื่องภายในมากมาย

จิ้งจอกแดงเพลิงกดเสียงลงต่ำ “อริยะสามลัทธิไม่ยุติธรรมต่อนายท่านป๋ายของพวกเรา! เห็นๆ กันอยู่ว่านายท่านป๋ายช่วย…”

เสียงเฉาซีตวาดดังมาจากในห้อง “นังตัวเหม็นอยากตายรึ? ยังไม่หุบปากอีก!”