กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 236

กระบี่จงมา – บทที่ 236.3 ดอกไม้เหลืองของบ้านเกิดเป็นสีเหลืองอร่าม
บทที่ 236.3 ดอกไม้เหลืองของบ้านเกิดเป็นสีเหลืองอร่าม
โดย
ProjectZyphon
ตรอกหนีผิง

ยามดึก เด็กหนุ่มสวมชุดแพรที่ทั่วร่างเต็มไปด้วยกลิ่นอายของความร่ำรวยนั่งเหม่ออยู่ในลานบ้าน

ก่อนหน้าที่ผู้ฝึกลมปราณใหญ่จากสำนักหยินหยางจะถูกซ่งจ่างจิ้งท่านอาของเขาสังหาร อีกฝ่ายเคยมาหาเขาเป็นการส่วนตัว และได้พูดคุยเรื่องที่น่าตะลึงพรึงเพริดร่วมกันครั้งหนึ่ง

ผู้เฒ่าถึงขั้นเปิดเผยแผนการชั่วร้ายใหญ่เทียมฟ้าที่มีต่อฮ่องเต้องค์ปัจจุบันของต้าหลีออกมา การที่เขาบอกให้ฮ่องเต้ฝึกบำเพ็ญตนโดยพลการ ผิดต่อกฎที่อริยะลัทธิขงจื๊อตั้งไว้ ไม่เพียงแต่ใช้สถานะของฮ่องเต้แอบเลื่อนขั้นเป็นห้าขอบเขตกลาง ยังถึงขั้นฝ่าไปถึงขอบเขตสิบได้อย่างราบรื่นดุจผ่าลำไม้ไผ่ด้วย

ฮ่องเต้ทำไปก็เพราะหวังได้เห็นราชวงศ์ต้าหลีฮุบกลืนทั้งทวีป ส่วนผู้ฝึกตนใหญ่ลัทธิหยินหยางทำไปก็เพื่อหวังว่าจะชักใยฮ่องเต้ต้าหลี หรือก็คือบิดาของซ่งจี๋ซินให้เป็นหุ่นเชิดตัวหนึ่ง เพราะเมื่อใดที่ฮ่องเต้ต้าหลีปิดด่านเพื่อข้ามธรณีประตูของห้าขอบเขตบนอย่างเป็นทางการ ก็คือช่วงเวลาที่เขาจะเสียสติและตกเป็นหุ่นเชิดอย่างสิ้นเชิง

การมาถึงของอาเหลียง การที่เขาทำลายสะพานแห่งความเป็นอมตะของฮ่องเต้ต้าหลีให้แหลกสลายก็อาจเป็นเพราะมองเห็นเบาะแสบางอย่าง และก็มีความเป็นไปได้มากว่ากลไกรวมไปถึงปมเงื่อนต่างๆ ที่ถูกผูกซ่อนเอาไว้ในสะพานแห่งนั้นได้ถูกเปิดเผยออกมาจนหมดสิ้นแล้ว แม้ตอนนั้นฮ่องเต้ที่อยู่บนลานกว้างหน้าหอป๋ายอวี้จะปิดบังอำพรางได้อย่างดีเยี่ยม แต่ฮ่องเต้กลับคิดไม่ถึงเลยว่า ผู้ฝึกลมปราณสำนักหยินหยางก็ได้หันมาเล่นตุกติกกับร่างของซ่งจี๋ซินเช่นกัน

แต่ไม่ว่าจะอย่างไร หมัดนั้นของอาเหลียงก็สร้างความปั่นป่วนให้กับแผนการอันยาวไกลหลายสิบปีที่รวบรวมทุกวิถีทางซึ่งจะทำให้แผนการสำเร็จของสำนักหยินหยางสายของเขาได้อย่างสิ้นเชิง

เพียงแต่ว่าทุกอย่างนี้ยังอยู่ไกลเกินกว่าจะสิ้นสุดมากนัก

ซ่งจี๋ซินในเวลานี้ย้อนนึกถึงคำพูดเหล่านั้นก็ให้หนักใจอย่างถึงที่สุด

สาวใช้จื้อกุยสวมเสื้อคลุมเดินออกมา ถามว่า “คุณชาย มีเรื่องในใจหรือ?”

ซ่งจี๋ซินหันมายิ้มให้ “ก็แค่นอนไม่หลับเท่านั้น”

จื้อกุยร้องอ้อหนึ่งที แล้วไปยกม้านั่งตัวเล็กมานั่งข้างซ่งจี๋ซิน

จู่ๆ ซ่งจี๋ซินก็เสนอความเห็นขึ้นมาว่า “แสงจันทร์บางเบา ทิวทัศน์งดงาม ไม่อย่างนั้นพวกเราไปเดินเล่นกันดีไหม?”

จื้อกุยกล่าวอย่างเกียจคร้าน “ได้สิ เอาตามที่คุณชายต้องการเลย”

ยังคงเป็นนายบ่าวสองคนที่เดินผ่านตรอกซอกซอยต่างๆ ของเมืองเล็กไปด้วยกัน เมื่อเดินไปถึงโรงเรียนเดิมทีฉีจิ้งชุนเคยสอนหนังสือ ผ่านโต๊ะหินในเรือนหลังที่เคยนั่งเล่นหมากล้อม ซ่งจี๋ซินก็ยื่นมือไปลูบผิวโต๊ะที่เยียบเย็น ทุกครั้งเขาจะนั่งอยู่ทางทิศเหนือ จ้าวเหยานั่งอยู่ทางทิศใต้ ตอนนั้นไม่รู้ว่าทำไมอาจารย์ฉีถึงทำเช่นนั้น ตอนนี้เมื่อน้ำลดหินผุด ถึงได้รู้ว่าที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง ซ่งจี๋ซินเอ่ยยิ้มๆ ว่า “ไม่รู้ว่าจ้าวเหยามีชีวิตเป็นอย่างไรบ้าง”

มาถึงที่นี่ จื้อกุยพูดน้อยลงกว่าเดิม

หลังจากนั้นคนทั้งสองก็สาวเท้าเดินเล่นไปอย่างไร้จุดหมาย เดินไปตามที่ใจปรารถนา

บ่อโซ่เหล็ก โซ่เหล็กถูกบุรุษต่างถิ่นผู้หนึ่งเอาออกไปแล้ว นี่ก็คือโควาสนาของตระกูลเซียน

แมวดำตัวนั้นของตรอกซิ่งฮวา ดูเหมือนว่าจะออกจากเมืองเล็กไปพร้อมกับหม่าขู่เสวียนคนโง่ที่เงียบขรึมดุจน้ำเต้าตัน

สะพานหินโค้งที่กลับคืนสู่สภาพเดิมเพราะสะพานแบบคานถูกรื้อถอนทิ้งไป กระบี่โบราณใต้สะพานหายไปอย่างไร้ร่องรอย

ได้ยินว่าอีกไม่นานอริยะหร่วนฉงจะตั้งพรรคเปิดสำนักที่ภูเขาใหญ่บางลูก ถึงเวลานั้นย่อมต้องเป็นเรื่องที่ได้รับความสำคัญมากอย่างแน่นอน กรมพิธีการของต้าหลีมองเรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่อันดับหนึ่งที่ต้องตั้งใจจัดการให้ดีของปีนี้

ร้านยาสุ้ยกับร้านฉ่าวโถวที่อยู่ติดกันในตรอกฉีหลงต่างก็เปลี่ยนเป็นของคนแซ่เฉิน นี่เป็นเรื่องที่ค่อนข้างหาได้ยาก เพราะคนแซ่เฉินในเมืองเล็กแทบจะกลายเป็นบ่าวของสี่แซ่สิบตระกูลหมดแล้ว

สองศาลบุ๋นบู๊ที่สร้างขึ้นใหม่ในสุสานเทพเซียนกับภูเขากระเบื้องเคลือบเริ่มทำการก่อสร้างแล้ว แต่ละศาลแยกเป็นสถานที่ตั้งบูชาบรรพบุรุษของตระกูลหยวนและเฉาที่ในอดีตเคยเป็นหยกคู่แห่งราชสำนักต้าหลี ตอนนี้จึงถือว่าพวกเขาคือใบไม้ที่ร่วงกลับสู่ราก

กลอนคู่ที่มาจากลายมือของบุคคลผู้มีชื่อเสียงหลายแผ่น แม้แต่คนในวงการวรรณกรรมที่มีชื่อเสียงของแคว้นหนันเจี้ยนก็ยังส่งกลอนคู่ที่เขียนด้วยลายมือตัวเองมาให้ ลายมือที่เขียนมีทั้งแข็งแกร่งและนุ่มนวล เปี่ยมไปด้วยท่วงทำนองอันมีชีวิตชีวา

ซ่งจี๋ซินยืนอยู่นอกศาลที่ตั้งบูชาอริยะ กระตุกมุมปากขึ้นสูง “เฮอะ ท่วงทำนองอันมีชีวิตชีวา”

สุดท้ายเชื้อพระวงศ์สูงศักดิ์ที่เกิดในตระกูลซ่งต้าหลีก็หันไปมองทางภูเขาใหญ่ทิศตะวันตกที่อยู่ห่างไปไกล ดูเหมือนจะเป็นทิศที่ตั้งของภูเขาลั่วพั่ว

ที่นั่นมีศาลเทพภูเขาที่ควันธูปน้อยนิดอย่างถึงที่สุดอยู่แห่งหนึ่ง

เด็กหนุ่มที่มองไกลไปยังภูเขาลั่วพั่วสีหน้าหม่นหมอง และเขาเองก็อกสั่นขวัญผวาเช่นกัน (อกสั่นขวัญผวาคือแปลจากภาษาจีนว่าซือหุนลั่วพั่ว ลั่วพั่วซึ่งเป็นคำเดียวกันกับชื่อภูเขาลั่วพั่ว)

……

หากไม่กล่าวถึง ‘ศาลใหญ่’ ที่เป็นของทวยเทพขุนเขาเหนือบนภูเขาพีอวิ๋น ในภูเขาใหญ่ทางทิศตะวันตกยังมีศาลเทพภูเขาทั่วไปอยู่อีกหลายแห่ง ศาลที่ควันธูปรุ่งเรืองมากที่สุดก็คือภูเขาเฟิงเหลียง (ลมเย็น) ที่อยู่ทางทิศเหนือสุด เพราะว่าอยู่ใกล้กับเขตการปกครองหลงเฉวียนมากที่สุด ถนนหนทางถูกบุกเบิกได้อย่างกว้างขวางราบเรียบ ขึ้นเขาสะดวก ระหว่างทางมีร้านน้ำชาและร้านอาหาร รวามไปถึงโรงเตี๊ยมขนาดเล็กใหญ่ที่มีไว้ให้ชายหญิงผู้มีจิตศรัทธาหยุดพักค้างแรมระหว่างทางผุดขึ้นเป็นหน่อไม้ฤดูใบไม้ผลิหลังฝน

ตรงตีนเขามีตลาดอยู่แห่งหนึ่งที่ขายของสารพัดอย่างไม่ว่าจะเป็นชา สุรา บะหมี่ ดอกไม้ นก ปลาหรือแม้แต่แมลง เป็นเหตุให้เด็กๆ ของเมืองเล็กที่พอได้ยินว่าพ่อแม่จะไปจุดธูปไหว้พระที่นั่นก็ดีใจกันสุดๆ แทบไม่ต่างจากเวลาฉลองวันปีใหม่ เพราะว่าที่นั่นมีแผ่นแป้งเนื้อย่างที่เพิ่งออกจากเตาใหม่ๆ ส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำลายวางขาย และยังมีผู้เฒ่าปั้นน้ำตาล เด็กหลายคนที่พอได้เงินอั่งเปามาตอนวันปีใหม่ก็มักจะแอบจับกลุ่มกันไปเล่นสนุกที่นั่น ผลกลับกลายเป็นว่าพอกลับไปถึงบ้าน เด็กส่วนใหญ่ล้วนถูกพ่อแม่จัดการซะอ่วม

เด็กหนุ่มที่ชื่อว่าต่งสุ่ยจิ่งก็วางแผงขายเกี๊ยวน้ำอยู่ที่นั่น

ไส้กุ้ง หน่อไม้ เต้าหู้ ล้วนมีรสชาติเป็นเอกลักษณ์ สุดท้ายโรยต้นหอมซอยลงไปหนึ่งกำมือ กินคู่กับน้ำพริกจานเล็กๆ ที่เด็กหนุ่มทำเอง รสชาตินั้นเรียกได้ว่าล้ำเลิศ

เดิมทีเด็กหนุ่มเรียนหนังสืออยู่ในโรงเรียนแห่งใหม่ที่สกุลเฉินแห่งลำธารหลงเหว่ยสร้างขึ้นใหม่ แต่ไม่รู้ว่าทำไม ต่อให้ไม่จำเป็นต้องจ่ายเงิน เด็กหนุ่มก็ยังออกมาจากโรงเรียน เขาขายบ้านเก่าในเมืองเล็กหนึ่งหลังจากที่มีอยู่สองหลัง ซื้อบ้านหลังใหม่เอี่ยมที่เขตการปกครองแห่งใหม่ อยู่ห่างจากภูเขาเฟิงเหลียงไปแค่สิบกว่าลี้เท่านั้น

ร้านเกี๊ยวน้ำเปิดตั้งแต่เช้าตรู่จนถึงยามสนธยา ไม่มีเวลาที่แน่นอน ขอแค่ยังมีลูกค้า ต่อให้ฟ้าจะมืดแค่ไหน เด็กหนุ่มก็จะรอจนกว่าลูกค้าจะค่อยๆ กินเสร็จ ถึงจะเก็บร้าน แล้วเข็นรถกลับบ้านไป ตอนนี้เขตการปกครองยังไม่มีเวลาห้ามออกจากเคหะสถานยามวิกาล ทั่วทุกหนแห่งล้วนมีแต่ภาพบรรยากาศของความคึกคักที่ฝุ่นตลบอบอวลไปทั่ว หากยืนมองภาพบรรยากาศของเมืองยามค่ำคืนมาจากศาลเทพภูเขาบนยอดเขาเฟิงเหลียง จะเห็นเป็นเหมือนโคมไฟดวงใหญ่ดวงหนึ่งที่ถูกวางไว้บนพื้นดิน

ม่านรัตติกาลของคืนนี้เยื้องกรายมาถึง ต่งสุ่ยจิ่งเด็กหนุ่มร่างสูงใหญ่เริ่มเก็บร้านเกี๊ยวน้ำ เตรียมกลับบ้านของตัวเอง

คิดไม่ถึงว่าจะมีบุรุษท่าทางประหลาดคนหนึ่งเดินมาแต่ไกล เขาทั้งไม่ห้อยกระบี่แล้วก็ไม่สะพายกระบี่ แต่วางพาดเป็นแนวขวางไว้ด้านหลังตัวเอง พอเดินมาถึงข้างแผงก็ถามยิ้มๆ ว่า “พ่อค้า ยังขายเกี๊ยวน้ำอยู่ไหม?”