กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 274

กระบี่จงมา – บทที่ 274.1 หวงเหลียง ปราณกระบี่ยาว
บทที่ 274.1 หวงเหลียง ปราณกระบี่ยาว
โดย
ProjectZyphon
แสงอาทิตย์ยามเช้าสาดส่องเข้ามาในร้านเหล้า เถ้าแก่กำลังผิวปากหยอกนกในกรงตัวนั้น นกน้อยเย็นชาปานประหนึ่งเทพธิดาบนภูเขา แต่ผู้เฒ่ากลับยิ่งฮึกเหิม พยายามโอ้อวดฝีมือของตัวเองเต็มที่ เสียงผิวปากจึงยิ่งดังถี่กระชั้น

ลูกจ้างหนุ่มกำลังเก็บกวาดร้านอย่างขยันขันแข็ง โต๊ะที่เดิมทีก็ไม่มีฝุ่นเกาะอยู่แล้วยิ่งสะอาดเอี่ยมอ่อง บางครั้งยังเป่าลมใส่แล้วใช้ชายแขนเสื้อเช็ดอย่างละเอียด ร่างทั้งร่างแผ่กลิ่นอายของความภาคภูมิใจอย่างเปี่ยมล้น

ราวกับว่าสำหรับเด็กหนุ่มขายเหล้าในภูเขาห้อยหัวคนนี้ การทำความสะอาดของทุกชิ้นในร้านก็คือความสุขสูงสุดในใต้หล้านี้

เฉินผิงอันที่นอนฟุบอยู่บนโต๊ะงัวเงียตื่นขึ้นมา ไม่ได้รู้สึกปวดหัวราวหัวจะแตกเหมือนคนที่ดื่มเหล้าอย่างหนัก แค่รู้สึกเลอะๆ เลือนๆ นั่งอยู่ที่เดิมอย่างมึนงง พยายามย้อนนึกว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น แต่กลับนึกไม่ออกเลยแม้แต่นิดเดียว จำได้แค่ว่าตัวเองตอบรับสามีภรรยาคู่นั้นว่าจะมาดื่มเหล้าลืมทุกข์ที่แม้แต่ผู้ฝึกตนขอบเขตหยกดิบอยากดื่มก็ยังยากอะไรนั่น คู่สามีภรรยาคือใคร ตนคุยอะไรกับพวกเขา พวกเขาจากไปตอนไหน ล้วนลืมไปสิ้น

ทั้งๆ ที่เรียกว่าเหล้าลืมทุกข์ แต่สรุปแล้วมันทำให้ลืมอะไรกันแน่?

เฉินผิงอันกลับยิ่งรู้สึกทุกข์มากกว่าเก่า มักรู้สึกว่าในใจมีความเสียใจบางๆ ล้อมวน ปัดเป่าอย่างไรก็ไม่จางหาย

ก็เหมือนกับตอนที่ฟ้าเพิ่งจะเริ่มสาง มีนกขมิ้นตัวหนึ่งบินมาเกาะหน้าต่างดินของบ้านบรรพบุรุษตรอกหนีผิง เสียงจิ๊บๆๆ ของมันรบกวนการนอน ปลุกให้คนตื่น แต่กลับตัดใจไล่มันไปไม่ลง

เฉินผิงอันกวาดตามองรอบด้านก็เห็นหนุ่มลูกจ้างที่กำลังทำงานอย่างแข็งขันกับเถ้าแก่วัยชราที่กำลังว่างงาน

เฉินผิงอันจึงส่งเสียงหยั่งเชิง “คิดเงิน?”

เด็กหนุ่มที่กำลังนั่งยองเช็ดขาโต๊ะยิ้มกว้าง ไม่พูดอะไร

ผู้เฒ่าเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “พวกเจ้าดื่มเหล้าไปทั้งหมดสี่ไห สามไหนั้นข้าเลี้ยงเอง ยังเหลืออีกไหหนึ่งที่เจ้าต้องจ่ายเงินจริงๆ”

เฉินผิงอันถาม “เป็นเงินเท่าไหร่?”

ผู้เฒ่าหัวเราะฮ่าๆ “เงิน? หากต้องจ่ายเงินซื้อเหล้าหวงเหลียงไหหนึ่งจริงๆ นั่นก็เป็นเงินที่ค่อนข้างมากนะ”

เด็กหนุ่มที่เถ้าแก่ชราเรียกว่าสวี่เจี่ยหัวเราะหึหึ “เมื่อคืนมีเด็กหนุ่มร่ำรวยจากธวัลทวีปมาเยือนเพราะได้ยินชื่อเสียงของร้านมานาน หวังจะซื้อเหล้าลืมทุกข์ไหหนึ่งกลับบ้าน เถ้าแก่ไม่อยากขายให้ บอกว่าไม่ใช่เรื่องของเงิน เด็กหนุ่มคนนั้นตอแยไม่เลิกรา ซักถามจะขอรู้ราคาให้ได้ พอรู้ราคาเข้าจริงๆ ก็ตกใจจนเซ่อไปเลย แถมยังนั่งเหม่ออยู่บนบันไดนอกร้านทั้งคืน คงเป็นเพราะยังไม่ยอมถอดใจกระมัง”

เฉินผิงอันถาม “หลิวโยวโจว?”

ผู้เฒ่าพยักหน้า “เจ้าเด็กนั่นแหละ ว่าที่เจ้าประมุขสกุลหลิวแห่งธวัลทวีป ถูกขนานนามให้เป็นกุมารมากสมบัติ ในวัตถุฟางชุ่นชิ้นหนึ่งของเขามีสมบัติอาคมอยู่มากมาย เพราะสาเหตุจากจวนหยวนโหรว คนทั้งภูเขาห้อยหัวจึงรู้จักชื่อของคุณชายน้อยที่มีเงินคนนี้ มีครั้งหนึ่งเขาออกไปฝึกประสบการณ์กับสหายในทวีปแดนเทพแผ่นดินกลาง คนที่ร่วมเดินทางไปด้วยกันมีเจ็ดคน ดันไปเจอศัตรูที่แข็งแกร่งเข้า เจ้าหนูนี่เอาสมบัติอาคมด้านการโจมตีชั้นเยี่ยมออกมารวดเดียวเจ็ดชิ้น จากนั้นก็ทำตัวเองเป็นเหมือนเต่าที่หดหัวอยู่ในกระดอง ไม่พูดถึงยันต์ที่มีชื่อของอริยะ ลำพังเพียงแค่เสื้อเกราะเทพรับน้ำค้างก็สวมไปแล้วถึงสองตัว อีกเจ็ดคนที่เหลือถึงได้แข็งใจอาศัยสิ่งนี้สังหารวัตถุหยินเซียนพสุธาที่มีขอบเขตสูงกว่าพวกเขาถึงสองระดับจนตาย”

เห็นได้ชัดว่าในสายตาของเถ้าแก่เฒ่า เจ้าหนูคนนี้มีค่าให้เขาพูดถึงอยู่หลายคำ เขากล่าวกลั้วหัวเราะว่า “เด็กที่น่าสนใจขนาดนี้ แม้แต่ข้าก็เกือบจะอดใจไม่ไหว อยากจะเลี้ยงสุราหวงเหลียงเขาสักถ้วย”

เฉินผิงอันอับอายเล็กน้อย หลิวโยวโจวผู้นี้ต้องกลัวตายถึงขนาดไหนกัน

เขาอดรู้สึกกระวนกระวายไม่ได้ “ท่านผู้เฒ่า จะคิดบัญชีกันอย่างไร?”

ผู้เฒ่าคิดแล้วก็ตอบว่า “ตอนนี้ยังคิดไม่ออกว่าจะคิดอย่างไร วันหน้าถ้าคิดออกแล้วค่อยไปหาเจ้า”

เฉินผิงอันใจตุ้มๆ ต่อมๆ ขึ้นมาทันควัน

ผู้เฒ่าจึงพูดยิ้มๆ ว่า “บางทีต่อให้เจ้าใช้ชีวิตชาตินี้หมดแล้ว ข้าก็ยังคิดไม่ออก ดังนั้นไม่ต้องกลัว”

เฉินผิงอันถึงคลายใจได้บ้างเล็กน้อย

เฉินผิงอันลุกขึ้นเตรียมจะออกไปจากร้าน ผู้เฒ่าถามว่า “ไอ้หนู เหล้าหวงเหลียงยังเหลืออีกเกือบครึ่งไห ไม่ดื่มให้หมดก่อนแล้วค่อยไปเล่า?”

เฉินผิงอันยื่นมือไปคว้าไหเหล้ามาแกว่ง ยังเหลืออีกเกือบครึ่งไหจริงๆ ด้วย จึงถามอย่างสงสัย “เอาไปด้วยไม่ได้หรือ?”

ผู้เฒ่าส่ายหน้า “เอาไปด้วยก็ลืมทุกข์ไม่ได้แล้ว แบบนั้นยังเทียบกับเหล้าธรรมดาไม่ได้ด้วยซ้ำ สิ้นเปลืองของดีซะเปล่าๆ แนะนำเจ้าว่าอย่าได้ทำเรื่องโง่แบบนี้เลย เหล้านี้มีความลี้ลับอยู่เล็กน้อย อันที่จริงสองสามีภรรยาเลี้ยงเหล้าเจ้าในเวลานี้ เดิมทีก็เป็นความสิ้นเปลืองอย่างใหญ่หลวงอยู่แล้ว เพราะยิ่งดื่มช้าเท่าไหร่ก็ยิ่งดีมากเท่านั้น เพียงแต่ว่าเรื่องราวบนโลกใบนี้ยากที่จะไขว่คว้าคำว่าดีที่สุดได้ ผ่านไปได้ก็ผ่านไป แค่ทำได้ดีก็พอแล้ว”

เฉินผิงอันจึงนั่งกลับลงไปอีกครั้ง ถามอย่างใคร่รู้ “ไม่ได้เรียกว่าเหล้าลืมทุกข์หรอกหรือ? เหตุใดเถ้าแก่ถึงชอบเรียกว่าเหล้าหวงเหลียง?”

เด็กหนุ่มสวี่เจี่ยเบิกตากว้าง ทำสีหน้าเหมือนเห็นผีกลางวันแสกๆ “เจ้าไม่รู้หรือว่าที่นี่คือที่ไหน?”